?!?!?
Εγώ θέλω να μάθω το concept του DSOTM.
Πες μου ρε φίλε το concept του 2112 ως δίσκος.Δηλαδή τι κοινό έχει το Passage to Bankong με το Twillight Zone και το 2112 στιχουργικά ;
Το DSOTM παρουσιάζει τις σύγχρονες πιέσεις που οδηγούν τον άνθρωπο στη τρέλα.
Όπως το χρήμα,ο πόλεμος,ο χρόνος και ο θάνατος.
shove τα “ρε φίλε”.
η πρόταση “Πως γίνεται ένας δίσκος να είναι concept για ένα μεγάλο κομμάτι ;” δε βγάζει νόημα
Ναι μαλακία.
Εννοώ ότι οι περισσότεροι θεωρούν το 2112 έχοντας στο νου τους την ιστορία του ομώνυμου κομματιού.
Για κάποιο λόγο ήμουν πεπεισμένη ότι είχα ποστάρει εδώ πέρσι, γι αυτό και δεν έγραφα τοσο καιρό.
Παραμερίζω Floyd και Operation Mindcrime.
Τα άλμπουμ τα οποία έχω αντιμετωπίσει και σαν concept (= να μπω μέσα στην ιστορία, να διαβάσω όλους τους στίχους, να το ρίξω στις αναλύσεις κλπ) είναι με μία πρώτη σκέψη τα εξής 5
Ayreon - Into the electric castle + Human equation
Fear Factory - Obsolete
Marilyn Manson - Antichrist Superstar
Mayhem - Grand declaration of war
Yπάρχουν πολλά που αναφέρατε που υπεραγαπώ, αλλά δεν τα αντιμετώπισα ποτέ ως concept. Δλδ, μπήκα στη μουσική μόνο, δεν εντρύφησα ποτέ στη μία ιδέα - στους στίχους, και ποτέ δεν τα είδα ως αυστηρά ενιαία. το operation mindcrime πρώτο και καλύτερο, το dreaming neon black, το light of day, day of darkness.
Από την άλλη, υπάρχουν και άλμπουμ με θεματικό πυρήνα μεν, που επίσης ποτέ δεν θεώρησα concept γιατί δεν έχουν συνέχεια/ιστορία, δε. Παρόλο που έχω ξεσκίσει τους στίχους. παράδειγμα τα mastodon, το “οργουελικό” downward spiral, ή ακόμη το ulver βασισμένο στο william blake. καλά, το τελευταίο είναι βλακεία μου, το είχα αντιμετωπίσει τόσο πολύ ως “μελοποίηση” που δεν είχα σνειδητοποιήσει πως μπορεί να θεωρηθεί concept.
Αυτό δεν είναι concept, είναι κομμάτια γύρω από μια χαλαρή θεματική.
Έχει πλάκα αν αναλογιστεί κανείς πως τα 2 Protomen σβήνουν με άνεση τουλάχιστον τα μισά που έχουν ποσταριστεί εδώ, ενώ βγήκαν πριν 2 και 6 χρόνια.
Εισαι ωραιος :thumbup:
Αναμενουμε το τριτο!
(τους εχω δει live 3 φορες, just sayin’… )
fffffffffffffuuuuuuuuuuuuuuuu
ALICE COOPER - Welcome To My Nightmare
APHRODITE’S CHILD - 666
BLIND GUARDIAN - Nightfall In Middle-Earth
CAMEL - The Snow Goose
CAPTAIN BEYOND - Captain Beyond
DREAM THEATER - Scenes From A Memory
ELOY - Power And The Passion & Dawn
FATES WARNING - A Pleasant Shade Of Grey
FLOWER TRAVELLIN’ BAND - Satori
GENESIS - The Lamb Lies Down On Broadway
IRON MAIDEN - Seventh Son Of A Seventh Son
JETHRO TULL - Thick As A Brick & A Passion Play
MARILLION - Misplaced Childhood
MUSEO ROSENBACH - Zarathustra
PINK FLOYD - The Dark Side Of The Moon & Animals & The Wall
QUEENSRYCHE - Operation Mindcrime
QUEEN - Queen II (το λες δεν το λες!)
SAVATAGE - Streets & Dead Winter Dead
THE ALAN PARSONS PROJECT - Tales Of Mystery And Imagination
W.A.S.P. - The Crimson Idol
YATHA SIDHRA - A Meditation Mass
αυτά είναι τα δικά μου all time favourites, αλλά όλο και κάποιο θα ξέχασα…
Eχει και τοσους πολλου στιχους αλλωστε που ειναι ολοκληρη ιστορια.
Δισκαρα οπως και να’χει !
:!::!::!::!:
*3 φορές?!!!
το δεύτερο καπως πιο κάτω από το πρώτο αλλά και πάλι…εδω λεμε για concept
Μαλιστα παιζαν και τεταρτη φορα τα τελευταια 2 χρονια πριν 2-3 μηνες εδω περα, αλλα βαρεθηκα και δεν πηγα…
Χμ, εμενα μαρεσει το Act II αρκετα πιο πολυ, και το βρισκω και πολυ πιο πληρες και με βαθος, αλλα γουστα ειναι αυτα.
Το 2ο μερος της κονσεπτ ιστοριας ξεκανα με τους καλυτερους οιωνους.Κιθαριστικα ριφς που δειχνουν τις ικαμοτητες του Liverani και η φωναρα του Allen(Symphony X) σε αρπαζουν κατευθειαν κα σε ξαναστελνουν στο φανταστικο κοσμο της ιστοριας.Το κακο ειναι οτι υπαρχουν πολλοι διαλογοι/μονολογοι που πιεζονται για να χωρεσουν στο τραγουδι,πραγμα που συνεχιζεται καθ’ολη την διαρκεια του δισκου με αρνητικα αποτελεσματα.Παντως στο συγκεκριμενο τραγουδι παταει ανετα το 1ο μερος της τριλογιας.Συνεχιζει με ακουστικες κιθαρες και την φωνη του Falaschi να ταιριαζει αλλα το ξεσπασμα που περιμενεις δεμ ερχεται ποτε.Μετα Χρησις Μετριοτις.Μονο το My dear son σηκωνει αναστημα αφου και ωραιο κομματι ειναι,και ακουγεται η καλυτερη φωνη του δισκου,Tony Martin.Ο ανθρωπος εχει φωναρα και δινει ρεστα στο συγκεκριμενο τραγουδι.Φτανει στο τελευταιο κομματι του ο δισκος για να ακουστει το Far away from here που εναρμονιζεται με την φωνη του Gildenlow.Α,και ο Oliver Hartman κανει ομορφα χοροδιακα.
Το θεμα ειναι οτι πολλες στιγμες νιωθεις την μουσικη συνοδευτικη για τον εκαστοτε τραγουδιστη.Δεν υπαρχει τπτ χειροτερο οταν μιλαμε για ολοκληρο δισκο.Ασε που καποιες φωνες δεν μου αρεσαν (Rob Tyrant)ή δεν ταιριαξαν καλα(Jeff Martin).Ακομα και ο Ciccioni δεν απελευθερωνεται οπως εκανε στο 1ο μερος αλλα ακολουθα ενα ρυθμο,τις περισσοτερες φορες βαρετο.Δισκος που χανεις τον χρονο σου,αποφυγετε τον αν δεν εχετε αρκετο ελευθερο χρονο.Επειδη το 3ο μερος δεν το εχω ακουσει,αν υπαρχει κανεις ας μου γραψει αν αξιζει…
ωωω!!!δεν το πηρα χαμπαρι γιατι απο φλεβαρη μεχρι Μαη δεν ειχα προσβαση σε νετ.Απο τι καταλαβα,το 3ο μερος σου αρεσε περισσοτερο.χαιρομαι ιδιαιτερως που δεν τραγουδα ο Boals,αλλα ο Cooper.Το αναφερα και γω στα αρνητικα του δισκου και επειδη μαλλον ταιριαζουν οι αποψεις μας θαν τον ψαξω.Ευχαριστω Storm!
Θα σου αρεσει,ειναι με διαφορα ο καλυτερος 
Green-Life 2003 απο την Frontiers Records.
Το λοιπον,δεν βρηκα πολλες πληροφοριες για αυτην την μελωδικοτατη προγκρεσσιβ ροκ/μεταλ δισκαρα,ουτε εξωφυλλο καταφερα να ποσταρω.Μεγαλο κριμα.Θεματολογια?Αντιγραφω απο μπουκλετ στα Αγγλικα για να μην χαθει το νοημα…
The Story is about the life of Mr.Kite:
His Will to live,to go on no matter all disfficulties,his strong desire to feel the world still alive inside of him;these are the feelings challenged by the darkest moments,when torment and restlessness hit him hard.Just like a kite constantly following the wind that keeps it hovering,Mr Kite doesn’t give up and chooses to keep fighting,to bet again on this wonderful and thrilling adventure:LIFE
Και πραγματικα καπως ετσι παει ο δισκος.Μεσω της μουσικης(εξ’ολοκληρου γραμμενη απο αυτον) και της φωνης του Fabrizio Pieraccini(ο οποιος εχει κανει και την παραγωγη) σου δημιουργουνται ομορφες εικονες και θετικα συναισθηματα και σε συνδυασμο με την αναγνωση των στιχων υπαεχει ενα πανεμορφο αποτελεσμα,Πραγματικα προκαλω τον οποιοδηποτε να ακουσει το Cycling The Rain και να μην νιωσει οτι ειναι ικανος για τα παντα.Ισως η μουσικη να ειναι αρκετα μελωδικη για τα αυτια καποιων,αλλα πραγματικα χρειαζεται και λιγο αισιοδοξια στην μουσικη μας.Η μουσικη τους δεν θυμιζει κανενα γνωστο προγκ ροκ/μεταλ συγκροτημα και αυτο προσδιδει μια μοναδικοτητα που λιγες μπαντες εχουν καταφερει.Σε ενα συνολο 13 τραγουδιων,τα 5 ειναι ορχηστρικα αλλα δεν κουραζουν καθολου.Η φωνη του Fabrizio σε μαγευει και με μια κινηση των φωνητικων του χορδων σε στελνει στον ‘‘κοσμο του’’.Αντισταση σε τραγουδια οπως Conscience,Cycling In The Rain,Sometimes?Μηδενικη.Αφουγκραζομαι καθε ηχο και απολαμβανω.Βρειτε το και ακουστε το.
Εχουν κυκλοφορησει και ενα δευτερο δισκο το 2005,το OF LOVE AND SOUL.Δεν γνωριζω αν ειναι καλο ή οτιδηποτε.Οποιος γνωριζει,ας γραψει δυο λογια.