Ναι μωρέ ναι
δε σου κρύβω ότι είχα τρομάξει λίγο.
Σιγα μη το εχανε ο Γρακχος.
Χαμος αυριο.
Doors open 19:00
Sunlight 19:30 -20:00
Endomain 20:10 ? 20:55
Valor 21:05 ? 21:55
Dark Quarterer 22:10 - end
Πάμε για μια ανασκόπηση της βραδιάς.
Όταν έφτασα στο Κύτταρο οι [B]Sunlight[/B] ήταν προς το τέλος του σετ τους. Δε μου έκαναν εντύπωση. Πληκτράτο μέταλ στα όρια του hard rock, τίποτα δυσάρεστο στ΄αυτί φυσικά αλλά και χωρίς να έχουν κάποιο στοιχείο που να ξεχωρίζει. Πάντως μαγκιά τους που μετά μοίραζαν δωρεάν το cd τους στον κόσμο, μπράβο. Συμπαθητική η διασκευή στο Burn.
Η πρώτη ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς για μένα ήταν οι [B]Endomain[/B] (ανέμπνευστο όνομα πάντως ρε παίδες, αν κάποια στιγμή σκεφτείτε κάτι καλύτερο μη διστάσετε να το αλλάξετε). Παρ’ όλο που δεν τους ήξερα ούτε σαν όνομα και στην αρχή τους έβλεπα λίγο με μισό μάτι (πρώτο τους live κατά δήλωση του τραγουδιστή και εμφανής η απειρία τους), όσο περνούσε η ώρα με κέρδιζαν όλο και περισσότερο με το καραμπινάτο progpower τους που παράλληλα μ’ έναν περίεργο τρόπο ήταν στις παρυφές του epic doom, δεν ξέρω, ένα τέτοιο vibe μου έβγαλαν. Εντόπισα στα κομμάτια τους μεταξύ άλλων καλά συγκερασμένες επιρροές από Awaken the Guardian, Watchtower, κάτι ψιλά από (παλιούς) Coroner και Mekong Delta, ακόμα και Slauter Xstroyes. Μπάντα με εμφανώς καλό γούστο στα ακούσματά της, αφού διασκεύασαν με μεγάλη επιτυχία το αθάνατο Emerald και το At the Gallows End. Πολύ καλός τραγουδιστής με Morby-ική χροιά. Πιστεύω ότι σύντομα θα γίνουν ακόμα καλύτεροι.
Τους [B]Valor[/B] πάλι τους είχα ακουστά αλλά δεν είχα ακούσει ούτε νότα από δαύτους, και αποτέλεσαν τη δεύτερη έκπληξη της βραδιάς για μένα. Σωστά μελωδικό και σωστά πολεμικό επικό ατσάλι, με καμιά από τις δύο πλευρές να μην κυριαρχεί της άλλης και το τελικό αποτέλεσμα να ακούγεται εντελώς πηγαίο. Οι γνωστοί άγνωστοι του “χώρου” πορώθηκαν δεόντως στο παλιότερο υλικό τους, αν και προσωπικά τολμώ να πω ότι τα καινούρια κομμάτια που έπαιξαν μου άρεσαν ακόμα περισσότερο. Ο τραγουδιστής (πρώην Battleroar όπως με ενημέρωσε ο Elric, καθότι εγώ δεν το ήξερα αυτό) πολύ καλός, κινητικότατος, με άνεση επί σκηνής και βέβαια επαρκέστατη φωνή για τα δεδομένα του ήχου και με ένα χρώμα Morby στη χροιά (άσχετο αλλά μόνο σε μένα κάμποσοι τραγουδιστές της σκηνής θυμίζουν Morby; μήπως ο περιβόητος για πολλούς τραγουδιστής των Domine έχει δημιουργήσει μια δική του μίνι-σχολή; ίσως και να υπερβάλλω). Σίγουρα θα ασχοληθώ μαζί τους πάντως.
Φυσικά, εμείς είχαμε πάει για τους βετεράνους [B]Dark Quarterer[/B] και πιο συγκεκριμένα για ν’ ακούσουμε ολόκληρο τον πρώτο τους δίσκο… όπως και έγινε. Ομολογώ ότι μια ανησυχία την είχα για το πώς θα τα κατάφερναν. Ο Νέπης είναι πια αρκετά μεγάλος σε ηλικία και ήταν ένα αίνιγμα για μένα το αν θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα με το αρκετά απαιτητικό φωνητικά υλικό του πρώτου δίσκου (και για να μη νομίσει κάποιος ότι μιλάω πάλι με γρίφους, βλέπε: αν θα έβγαζε τις πάμπολλες τσιρίδες του =Ρ), άσε που ως γνωστόν για όσους έχουν ασχοληθεί μ’ αυτή τη μπάντα, έχουν προ πολλού κόψει τον ομφάλιο λώρο με το πιο-επικό-πεθαίνεις παρελθόν τους και πλέον είναι Theater/Shadow Gallery wannabes, κάτι που δημιουργούσε ένα ερωτηματικό για το αν θα έπιαναν την ατμόσφαιρα του παλιού κλασσικού τους υλικού. Ε λοιπόν, κανένα πρόβλημα. Και ο Νέπης αλλά και όλη η μπάντα ήταν σε τρομερή κατάσταση, οι “progressive” παρεμβάσεις στα κομμάτια του Dark Quarterer ήταν μετρημένες και όσην ώρα έπαιζαν αυτό το δίσκο, ο χρόνος είχε σταματήσει. Σοκ και δέος. Όλα τα κομμάτια του πρώτου δίσκου αποδόθηκαν θεϊκά, αλλά ειδικά στο Colossus of Argyl και στο ομώνυμο κομμάτι οι Dark Quarterer ήταν συγκλονιστικοί. Στιγμές που από απόψε έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου και γενικώς ευτυχία.
Πάντως όσο κι αν τους αγαπώ, δε μπορώ να τους χαριστώ. Κι έτσι πρέπει να πω ότι στο δεύτερο μέρος του σετ τους, όταν δηλαδή ξεμπέρδεψαν με το πρώτο και έπιασαν τα μετέπειτα albums και μάλιστα δίνοντας έμφαση στα πιο πρόσφατα, ένιωθα ότι ξαφνικά έβλεπα άλλη συναυλία. Με εξαίρεση το Retributioner και λιγότερο το Lady Scolopandra (που κι αυτό όμως το “πείραξαν” περισσότερο απ’ όσο θα ήθελα), το ομολογώ, σκυλοβαρέθηκα. Η φάση στην οποία βρίσκονται εδώ και χρόνια οι Dark Quarterer είναι “progressive” metal και μάλιστα ούτε καν από το καλό, το παλιό, που είχε κάτι να πει. Ήταν αυτός ο τετριμμένος 90’s ήχος με τις υπερβολικά μεγάλες διάρκειες, τον σχεδόν γλυκερό συναισθηματισμό στην ατμόσφαιρα και τις α-λα Rush πατέντες β’ διαλογής. Ήταν πραγματικά κρίμα γιατί αν μετά την εκτέλεση ολόκληρου του πρώτου δίσκου παίζανε το πολύ ένα-δυο κομμάτια, από το Etruscan Prophecy και άντε και από τα υπόλοιπα, θεωρητικά θα έπρεπε να γκρινιάξουμε για το μικρό σετ αλλά στην πράξη θα ήμασταν πολύ καλύτερα. Θα ήταν πολύ πιο “σφιχτό” και ωραίο το σετ και κατ’ επέκταση και το live. Τι να πεις. Κρατάμε τις καλές έως μεγαλειώδεις στιγμές του σετ και το γεγονός ότι όπως και να χει περάσαμε γαμώ στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας. Αλλά πρέπει να πω ότι αν οι Dark Quarterer ξανάρθουν με “κανονικό” σετ (βλέπε: παίζοντας κυρίως αυτά που ακούνε Deckards και DeKays), κατά 99% δε θα πάω. Θα περιμένω να ξανάρθουν οι πολύ καλύτεροι, αυτή τη στιγμή, Etrusgrave του Fulberto Serena. Οι πραγματικοί Dark Quarterer του σήμερα, τολμώ να πω.
Cheers σε Elric, martian, Moonchild92 και NWOOFGM!
Φτάνω στο Κύτταρο κατά τις 9:15, ώρα που περίμενα να ξεκινάνε οι Valor. Αντίθετα, μπαίνω συγχρονισμένα με την εισαγωγή του At The Gallow’s End(καθόλου αισιόδοξη εικόνα, if you ask me) και βλέπω τους Endomain να τελειώνουν το σετ τους. Μάζεψα καλές πληροφορίες από τους φίλτατους που τους είδαν, οπότε θα τσεκαριστούν σε επόμενο λάιβ! Valor μετά που έχουν αποκτήσει μια σχετική φήμη και την δικαιολόγησαν, άνετοι και δυνατοί και με πολύ καλό υλικό από τα δύο LPs και το EP τους.
Στο ζουμί τώρα, στους Dark Quarterer. Ομολογουμένως επειδή ο Nepi έχει και τα χρονάκια του(μια εξηντάρα θα τα έχει-επίσης μοιάζει διαολεμένα στον μακαρίτη τον Jon Lord :lol:) υπήρχαν φόβοι για την φωνή του και πώς θα βγάζει τα κομμάτια. Τίποτα απ’ αυτά λοιπόν. Χρονοντούλαπο άνοιξε για κάμποση ώρα και μας πήγε πίσω στο 1987. Ξεκίνημα με το πρώτο άλμπουμ και όλοι οι ύμνοι στην σειρά και με την απόδοση που τους αξίζει, ειδικά σε The Entity και Dark Quarterer έφυγε τρελό χτύπημα και τραγούδισμα απ’ τον γράφοντα. Από εκεί και πέρα, έχοντας ακούσει μόνο τους δύο πρώτους δίσκους και έχοντας ελάχιστη επαφή με τα υπόλοιπα(όπως και ο περισσότερος κόσμος στο λάιβ, απ’ ότι φάνηκε) η συνέχεια ήταν underwhelming, με το Retributioner να παρεμβάλλεται σε μια σειρά από κομμάτια, τα περισσότερα με περισσότερο progressive χαρακτήρα. Μας έλειψε ένα Devil Stroke να κλείσει το σετ, αλλά τι να κάνουμε.
Cheers κι από μένα στους συμφορουμίτες! 8)
Ο Γρακχος ειπε ακριβως οτι σκεφτομαι, τιποτα λιγοτερο τιποτα περισσοτερο. Επισης, live to Dark Quarterer εβγαζε μια απιστευτα πολεμικη αυρα, δεν ξερω γιατι και πως. Αντιθετως στο δισκο το ακουω και το περιβαλλει ενα μυστηριο. Ε κατα τ’αλλα Colossus Of Argil, τι να λεμε…
Επικοπολεμικα φιλια στους γνωστους πια!
είστε υπερβολικοί
το Symbols είναι μιά χαρά δίσκος. και δεν είναι κανενός wannabes
είναι οι Dark Quarterer με τονισμένο το Rush στοιχείο
συγκλονιστική εμφάνιση. τους εμπιστευόμουν πριν ακόμα ακούσω τις πρώτες νότες. αυτό το πραγμά κυλάει στις φλέβες του Nepi και του Ninci, δεν θα μπορούσαν να μην το αποδώσουν όπως του πρέπει
Το πλαστό 5ευρω στο ταμείο παραλίγο να με αφήσει εκτός αλλά τελικά όλα οκ. Μέσα ένα άδειο μαγαζί και η εμφάνιση των [B]Sunlight[/B] δε ζέστανε και πολύ την ατμόσφαιρα. Το μπάσιμο με Europe δεν ήταν και η καλύτερη επιλογή πάντως, ας στηρίξουν καλύτερα τα δικά τους (στο ίδιο hard rock ύφος), η κιθάρα έπρεπε να είναι λίγο πιο ψηλά. thanks για το ep!
Οι [B]Endomain [/B]κέρδισαν την άτυπη μάχη μεταξύ των νιουμπιδων, με όμορφες συνθέσεις, πολλές επιρροές, και λογικά θα έχουμε κάτι καλό από δαυτους στο μέλλον.
Τρίτη φορά που βλέπω [B]Valor [/B]και χάρηκα που αυτή τη φορά έδωσαν έμφαση στα νέα κομμάτια.
Όσο για τους [B]Dark Quarterer[/B] θα την πω την αμαρτία μου, είχα να ακούσω το πρώτο άλμπουμ σχεδόν 15 χρόνια! Καλύτερη στιγμή για μένα η δεκάλεπτη εκτέλεση του The Entity. Απολαυστικοί και στο 2ο μέρος αν και προς το τέλος τους έχανα σιγά σιγά μιας και δεν ήξερα τα κομμάτια. A καλύτερο soundcheck ever με αναδρομή στην ιστορία της μπάντας 
Μερικά βιντεάκια:
SUNLIGHT [B][U]?eastern train[/U][/B]
ENDOMAIN [B][U]?defy the master[/U][/B]
VALOR [B][U]?follow me[/U][/B]
DARK QUARTERER [B][U]?gates of hell[/U][/B]
οι πρώτοι δύο δεν μπορώ να πω ότι ήταν του γούστου μου (το οποίο ως γνωστόν έχει τεράστια γκάμα), αλλά οι endomain στάθηκαν πιο καλά στα αυτιά μου.
τώρα για valor δεν έχω να πω κάτι, τα παιδιά είναι πάρα πάρα πολύ καλοί, με προσωπικό ύφος και κομματάρες. στηρίζουμε και κάθε φορά που τους ακούω είναι και καλύτεροι, keep up the good work:thumbup:
η εμφάνιση των dark quarterer για μένα χωρίστηκε σε 2 μέρη, το old school epic metal και το πιο progressive. με το πρώτο καραγούσταρα, με το δεύτερο βαρέθηκα :oops: δεν παραπονιέμαι όμως, το live θα υπεράξιζε μόνο και μόνο για να ακούσεις το dark quarterer (το τραγούδι). until next time cheers to all!
Υ.Γ
Οι στυλιστικές επιλογές για άλλη μια φορά ανέδειξαν τους πραγματικούς άντρες από τους άλλους.
:razz::razz:
Τραμπάκουλα το Symbols για τα δεδομένα του ήχου όπου κινείται είναι καλός δίσκος, αλλά απέχει πάρα πολύ απ’ το να είναι διαχρονικός όπως τα πρώτα δύο albums (πες μου ότι θες ν’ ακούσεις Dark Quarterer και αντί να πιάσεις τα δύο πρώτα πιάνεις το Symbols, και θα σου πω ότι λες ψέματα =Ρ). Και το βασικότερο είναι ότι η διαφορά στην αισθητική ανάμεσα στην πρώτη, καθαρά επική περίοδο και την “progressive” συνέχεια είναι πλέον πολύ μεγάλη, με αποτέλεσμα αυτό που έγραψα πιο πάνω, ότι δηλαδή η συναυλία ουσιαστικά κόπηκε στα δύο. Δηλαδή έχεις βάλει τον ακροατή σ’ ένα συγκεκριμένο vibe για περίπου μία ώρα που παιζόταν ο πρώτος δίσκος, και μετά κάνεις στροφή 180 μοιρών και πας σε τελείως άλλο vibe. Προβληματικό. Θα σου δώσω ένα πρόσφατο παράδειγμα, τις προάλλες όταν ήρθαν οι Manilla Road, έπαιξαν όλο το Open the Gates και μετά συνέχισαν με κομμάτια από τους υπόλοιπους δίσκους τους, ένιωσες ποτέ ότι έβλεπες δύο διαφορετικά σχήματα, δύο διαφορετικά live; Εγώ προσωπικά όχι, ένιωσα ότι έβλεπα απλά ένα τρομερό μέταλ live που μέρος του ήταν η εκτέλεση του Open the Gates. Αυτή είναι η διαφορά. Οι Dark Quarterer δυστυχώς έχουν χάσει συνθετικά την επαφή με το παρελθόν τους, με τις ρίζες τους ως μπάντα, κι αυτό δημιουργεί ένα άσχημο αποτέλεσμα στο live κομμάτι. Τέλος πάντων. Τουλάχιστον μας έκαναν τη χάρη να παίξουν έστω για μια φορά για τη δική μας γενιά αυτά τα κομμάτια. Θα τους ευχαριστούμε γι’ αυτό.
Μην ξεχνάς ότι στην πορεία αλλάξαν και κιθαρίστα, ο οποίος βέβαια είναι παιχτρόνι και βγάζει άνετα τα παλιά, αλλά καθότι νεότερος, είναι άλλης σχολής.
Εξάλλου, πιστεύω ότι το progressive στοιχείο το έχουν στο σύνολο της δισκογραφίας τους.
το μόνο που μπορώ να τους προσάψω είναι πως γιά λόγους ροής έπρεπε να κλείσουν με το πρώτο άλμπουμ και όχι να ανοίξουν. κατά τα άλλα φυσικά και θα προτιμήσω να ακούσω τα δύο πρώτα αλλά δεν θα διαμαρτυρηθώ αν ακούσω κάτι από τα επόμενα. αλλά αυτό συμβαίνει σχεδόν με όλες τις μπάντες. έχουμε αγαπημένα και λιγότερο αγαπημένα και πάντα κλίνουμε προς τα πρώτα
Όντως, αλλά στα πρώτα albums το είχαν περισσότερο για να νοστιμίζει το όλο πιάτο ρε παιδί μου, είχαν τη γκουρμέ του προγκ όπως θα λεγε κι ο Νομιστεράκης αλλά κατά βάση δεν ήταν προγκ συγκρότημα. Όσο πλησιάζουμε στο σήμερα όμως τα albums τους είναι όλο και περισσότερο μια αντιστροφή της παραπάνω σχέσης, πλέον τα ατσάλινα στοιχεία είναι αυτά που βρίσκεις εδώ κι εκεί στη μουσική τους η οποία όμως είναι κατά βάση προγκ. Κάπου μ’ ενοχλεί αυτό αλλά τι να γίνει.
Ο κιθαρίστας είναι ωραίος και όντως βγάζει άνετα τα παλιά κομμάτια γιατί προφανώς δεν τίθεται θέμα τεχνικής κατάρτισης εδώ πέρα. Σαν γραφικός όμως βρίσκω και πάλι αφορμή να γκρινιάξω γιατί τα παλιά κομμάτια τα έχω τόσο ψηλά που τουλάχιστον τα θεϊκά σόλος του Serena θα ήθελα να μπορούσα να τα ακούσω αυτούσια. Μάλλον ζητάω πολλά.
Όλα αυτά που λες είναι δεδομένα. Το πρόβλημα για μένα είναι ότι όταν βγαίνει καινούριος δίσκος των Dark Quarterer θα τον ακούσω για λίγο καιρό (επειδή απλά είναι Dark Quarterer), εκτός απροόπτου θα μ’ αρέσει κιόλας γι’ αυτό που είναι, αλλά πολύ δύσκολα θα γίνει ένας δίσκος που θ’ ακούω για πάντα ρε παιδί μου. Επαναλαμβάνω, δεν υπάρχει εκείνη η παλιά αίσθηση διαχρονικότητας.
από την άλλη τα ακουσματα τους ήταν πάντα περισσότερο 70ς προγκ και στη συνέχεια ήρθε το μέταλ στη ζωή τους οπότε δεν είναι παράλογη και εκτός τόπου και χρόνου εξέλιξη, κάτι σαν επιστροφή στις ρίζες όταν ωριμάσανε σαν μουσικοί και συνθέτες, το θέμα είναι ότι αντέξανε, γράφουν ακόμη και δε μου έδωσαν την αίσθηση περασμένα μεγαλεία κτλ Ασε που εκτελεστικά ήταν άψογοι, το ακριβώς αντίθετο με τους Heir Apparent δηλαδή (μεγάλη πίκρα)
Πως σου φάνηκε ότι τράβαγαν τα κομμάτια λίγο παραπάνω με μικρές προσθήκες?
διαχρονικότητα σε νέο δίσκο DQ πιθανότατα δεν θα βρείς, ναι. αν και προφήτες δεν μπορούμε να γίνουμε ώστε να ξέρουμε πως θα αντιμετωπίζεται αυτό το υλικό σε χ χρόνια. το παλιό υλικό μέχρι και τις αρχές των 00ς ήταν απλά ένα περίεργο κάλτ εξωτικό φρούτο και έπρεπε να έρθουν οι επανεκδόσεις από Unisound και Eat Metal ώστε η κάλτ αύρα της μπάντας και του υλικού να αποκτήσουν διαχρονικό χαρακτήρα στη συνείδηση των οπαδών.
Ναι, σωστά τα λες, εγώ δεν εκφράστηκα σωστά, λέγοντας για ρίζες δεν εννοούσα τις επιρροές τους αλλά περισσότερο τον ήχο της νιότης τους, το στυλ της μουσικής που έγραφαν όταν ήταν at the top of their game που λένε και στο χωριό μου. Και συμφωνώ ότι δε δίνουν την αίσθηση της παρηκμασμένης μπάντας, άλλωστε δεν είπα κάτι τέτοιο - η αίσθηση που μου δίνουν είναι μιας μπάντας που έχει χάσει το δρόμο της. Σκληρό, το ξέρω, και μου τη σπάει και μένα που έχω αυτή την άποψη, αλλά I can’t help it. Αν κάποιος τώρα είναι στη φάση που παίζουν τώρα μπορεί και να θεωρεί τις δουλειές τους αριστουργηματικές, και βασικά αυτό δεν είναι καν υπόθεση, έχω πετύχει κατά καιρούς σχόλια π.χ. για Symbols και τέτοια που φανερώνουν ότι υπάρχει μια μερίδα του κοινού τους (ή ίσως ούτε καν του δικού τους κοινού) που χύνει μπάμιες μ’ αυτό το υλικό. Oh well.
Αυτό που έγραψα και πιο πίσω: στα κομμάτια του ομώνυμου δίσκου θεωρώ ότι αυτό το πράγμα το έκαναν με μέτρο και το τελικό αποτέλεσμα ήταν όμορφο, όχι υπερβολικό στα δικά μου αυτιά. Όταν όμως έπαιζαν υλικό από τη “μεσαία” περίοδο, να το πω έτσι, όταν δηλαδή δεν είχαν μεταλλαχθεί πλήρως στη μπάντα του Symbols για να γίνω πιο ακριβής, το έπαιζαν με μια λογική τίγκα Symbols - and they ruined it for me. Κατά κάποιον τρόπο δηλαδή όσο πιο “progressive” ήταν το πρωτογενές υλικό, τόσο πιο πολλές “progressive” προσθήκες έβαζαν μέσα, σε μια κλιμακωτή λογική, και απομακρύνονταν από το δικό μου “πρότυπο”, να το πω έτσι. Ξενέρα.
Μαζί σου, αλλά πραγματικά οι πρόσφατοι δίσκοι τους δεν το βλέπω να αποκτούν ποτέ την ίδια υπόσταση. Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι back in the day λόγω περιορισμών που πλέον δεν υπάρχουν, δεν κατάφεραν να φτάσουν με τις μουσικές τους παρά σε ελάχιστους οπαδούς, και την τελευταία δεκαετία έχουν αποκτήσει το δικό τους κοινό χάρη σ’ αυτό το μεγαλοπρεπές άνοιγμα που ζήσαμε, που έδωσε την ευκαιρία σε πολύ κόσμο να μάθει τέτοιες cult/underground μπάντες. Οι πρόσφατοι δίσκοι τους όμως δεν έχουν αυτό το ντεζαβαντάζ που είχαν οι παλιοί. Πλέον μπορεί να τους ακούσει ο καθένας. Λοιπόν; Βλέπεις να τραβάνε τα βυζιά τους οι επικάδες με το Symbols; Όχι. Βλέπεις να τραβάνε τα δικά τους βυζιά οι progsters; Ούτε.
υπάρχουν λόγοι γιά αυτό που λες. πρώτα απόλα οι “επικάδες” είναι μυστήρια φρούτα και δύσκολα θα αποδέχονταν υλικό που παρεκλίνει από τα έπικ δεδομένα. από την άλλη οι DQ δεν είναι η μπάντα που θα γυαλίσει στον πρόγκστερ λόγω του ιδιόμορφου χαρακτήρα της που δεν έχει να κάνει μόνο με την περιπλοκότητα των συνθέσεων. τους DQ ουσιαστικά δεν μπορείς να τους εντάξεις κάπου και δύσκολα μπορείς να πείς “μοιάζουν με ______”. συνεπώς το υλικό του Symbols δύσκολα θα προκαλούσε τράβηγμα βυζιών και γιά λόγους που δεν έχουν να κάνουν με την πχοιότητά του αυτή καθεαυτή
Επομένως μάλλον καταλήγουμε (
στο ότι οι Dark Quarterer εξ’ αιτίας αυτής της ιδιαίτερης φύσης τους είναι καταδικασμένοι να παραμείνουν για πάντα ένα μεταλλικό αξιοπερίεργο, μια μπάντα που θα αφορά πολύ λίγους ανθρώπους, οι οποίοι πότε θα αγκαλιάζουν το έργο που η μπάντα θα παρουσιάζει και ποτέ θα απογοητεύονται, αλλά πάντα θα ασχολούνται.
Δεν ισχύει λοιπόν ότι η μοναδική ρεαλιστική ελπίδα τους να ξεφύγουν από τα αβυσαλλέα underground βάθη όπου βρίσκονταν μια ζωή (αλήθεια, πόσοι ήμασταν χτες; πενήντα; εξήντα; εβδομήντα;) και να γίνουν κάποτε έστω μια “μεγάλη underground μπάντα” (εξ’ ορισμού οξύμωρο σχήμα, I know, αλλά νομίζω ότι με πιάνεις), είναι να ξαναβρούν τον κρίκο που τους συνδέει σαν μπάντα με το Dark Quarterer και το Etruscan Prophecy;
Θα μου πεις βέβαια, μα τι ζητάς τώρα, να πάνε κόντρα στην ίδια τη φύση τους σαν μπάντα; Ή μήπως γίνεται αυτό, στην τελικη, χωρίς Fulberto Serena που κακά τα ψέματα ήταν ο κύριος υπεύθυνος για το παλιό μεγαλειώδες υλικό αλλά εδώ και χρόνια είναι αλλού;
Και θα είχες δίκιο.
δεν νομίζω πως και οι ίδιοι θέλουν να “ξεφύγουν από το αβυσσαλέο βάθος του underground”. Η μπάντα είναι πλέον το όραμα ενός ανθρώπου και δεν νομίζω πως ο Nepi έχει καμία φιλοδοξία πέρα από την καλλιτεχνική του ακεραιότητα και την αποτύπωση του οράματός του σε τραγούδια