Όχι, φυσικά δεν είναι κακό άλμπουμ, αλλά δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο έτσι ώστε να δικαιολογεί την αποθέωση των πρώτων ποστ αυτού εδώ του τόπικ. Η λεγόμενη ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα κάνει την εμφάνισή της σε συγκεκριμένα μόνο σημεία μερικών κομματιών. Άλλο απόκοσμη, και άλλο ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα. Δηλαδή συγκρίνοντας πόσο space διάθεση έβγαζε το νέξους πολάρις ή καλύτερα το In times before the light που οι πιουρίστες μπλακμεταλλάδες δεν τα έχουν σε τρομερή υπόληψη σε σχέση μ΄αυτό, χάνει από τα αποδυτήρια με σκορ 3.13-0.
ειναι διαφορετικα πραματα αυτα που συγκρινεις. οι νταρκσπεης ειναι φανερως επηρεασμενοι απο λιμπονικ αρτ και οχι τοσο απο ματζεστικ μεριες. τωρα μια χαρα ιδιεταιρο ειναι αλμπουμ (και τα 2 προηγουμενα) κι αν δε το βλεπεις ειναι δικο σου θεμα. αλλα ειναι λιγο κουτο να το βρισκεις απλα καλο και να πας να τους βλεπεις λαηβ, ενω θα μπορουσες την ιδια ωρα να δεις καμια στονερο-ντουμο μπαντα απ’ αυτες που δεν εχουν κορεστει καθολου.
Μεγάλος δίσκος, μπάντα ανύπαρκτη λάιβ. Ίσως να’ταν καλύτερα να μην τους έβλεπα ποτέ (ντάξ όχι ότι “μίκρυνε” ο δίσκος μέσα μου ή κάτι, λέμε τώρα).
Γεγονός παραμένει πάντως, πως το ΒΜ είναι το λιγότερο “συναυλιακό” από τα mainstream metal παρακλάδια. Μάθημα για όσους περιμένουν τίποτα περιοδείες Thorns κλπ ξερωγω.
Λοιπόν…
καινούριος έρωτας τούτο δω.
Συγκεκριμένα, λέγοντας έρωτας -για την ώρα τουλάχιστον- αναφέρομαι περισσότερο σ’ αυτό http://www.youtube.com/watch?v=BZ-mWZnaub0 6:37
(πετσοκομμένο κατα 1 λεπτό περίπου)