Σορρυ αλλα Dream Theater χωρις LaBrie δεν ειναι Dream Theater, ειναι κατι αλλο. Ειτε σας αρεσει η φωνη του ειτε οχι, η φωνη για οποιαδηποτε μπαντα ειναι το πιο χαρακτηριστικο σημειο αναφορας, και οταν οι μπαντες αλλαζουν τραγουδιστες (ειδικα οταν αυτοι εχουν ιδιαιτερη χροια), το αποτελεσμα ξενιζει με τη μια.
Και οι Journey καλοι ειναι χωρις τον Perry, απλα ειναι κατι αλλο, οχι ακριβως Journey. Oι εξαιρεσεις σε αυτην την λογικη ειναι παρα πολυ λιγες κατα την γνωμη μου (AC/DC μια) και νομιζω δεν υπαρχει κανενα παραδειγμα μπαντας που να αλλαξε τραγουδιστη μετα απο σχεδον 30 χρονια και διατηρησε τον οποιονδηποτε χαρακτηρα ειχε.
Για μενα το προβλημα που εχουμε πολλοι με τους Dream Theater ειναι το οτι απλα δεν φαινεται να εχουν να μας προσφερουν κατι συνθετικα, γιατι ακολουθουν μια πεπατημενη, οσο κι αν προσπαθουν να την προωθησουν ως ρισκο (οπως με το Astonishing). Το Astonishing παραδεχομαι πως ειχε μερικως ενα ρισκο λογω δομης, διαρκειας, concept, αλλα η μουσικη σε αυτα τα 120 λεπτα ειναι ακριβως οσο ελαφρολαικη εχει πλεον καταντησει η μουσικη τους εδω και πανω απο δεκαετια (αν οχι ακομα περισσοτερο). Το οποιο ειναι το τελευταιο που περιμενεις απο “progressive” μπαντα. Το δε concept και οι στιχοι, πρεπει να μπουν κατω απο την λεξη cheesy σε ολα τα λεξικα. 
Για μενα το συνθετικο προβλημα ξεκιναει και τελειωνει με τον Rudess, και ενδυναμωνεται απο την αλλαγη Portnoy με Mangini. Ηδη υπηρχε ενα μικρο θεμα την προηγουμενη δεκαετια λογω Rudess, και αυτο απλα οξυνθηκε με την φυγη του Portnoy, δηλαδη του ενος απο τους δυο στους Dream Theater που μπορουν να γραψουν αξιολογες συνθεσεις. Ε πλεον εχει μεινει μονος του ο Πετρουτσι να παλευει… και εχει κανει και regression συνθετικα.
ΥΓ. Παντως Dream Theater χωρις LaBrie ειναι οι Liquid Tension. Να κανετε petition να βγαλουν κι αλλους δισκους αν θελετε