Δεν καταλαβαίνω αν το λες σοβαρά ή αν ψιλοτρολλάρεις όπως ο αγαπητός Παντελής παρακάτω:
Εγώ (θέλω να) πιστεύω ότι πάντα γυρνάει ο τροχός, εκτός αν είσαι ο Geoff Tate και το βαρέλι δεν έχει πάτο. Θα επανεκτιμηθούν οι Dream Theater πιο σωστά. Μέχρι το 2003-2005 ήταν οι αλάνθαστοι, οι απίστευτοι, οι γαμάτοι και τώρα είναι οι μέτριοι και οι αδιάφοροι. (edit: αυτό δεν είναι η δική μου άποψη, αλλά η “επικρατούσα” άποψη)
Εγώ, πέρα από τα αναμφισβήτητα 90’s, θεωρώ λίγο-πολύ αριστουργήματα τα πάντα μέχρι και το “Systematic Chaos” του 2007. Ακόμα και το “Octavarium” ωρίμασε πολύ καλά μετά από μία δεκαετία και κάτι. Μετά δεν… Δε νομίζω ότι ο κύριος λόγος είναι η απουσία του Portnoy, παρόλο που σαν προσωπικότητα λείπει, νομίζω όμως ότι δεν πρέπει να τους ξεγράψουμε ακόμα.
Ούτε εγώ τους θεωρώ αδιάφορους, οι άνθρωποι έχουν κάνει απίστευτα πράγματα. Αλλά τα τελευταία δε με κράτησαν, ακόμα και το “A dramatic turn of events” στην αρχή με είχε ενθουσιάσει αλλά μετά το άφησα τελείως.
Θα δούμε τι σημαίνει αυτή η “επιστροφή στις ρίζες”…
Κάθε δίσκος των Theater είναι διαφορετικός αυτό πάντα μου αρέσε,θα δείξει τι έχει να πει ο καινούργιος δίσκος πάντως κάθε φορά που βγάζουν δίσκο χρειάζεται χρόνο για τον αφομιωσεις…
Έκανα edit αργότερα, απλώς παραθέτω την επικρατούσα άποψη έτσι όπως τα θυμάμαι. Μέχρι και το “Train of thought” υπήρχε καθολική αποδοχή. Για μένα και το “Octavarium” και ιδιαίτερα το “Systematic chaos” είναι δισκάρες, μετά άρχισε η κατηφόρα.
Ναι, συμφωνώ μαζί του (και μαζί σου) σε γενικές γραμμές. Με την υποσημείωση ότι δε μου άρεσε το “Black clouds…” και ότι στο “A dramatic turn…” ο αρχικός ενθουσιασμός δεν κράτησε πολύ. Για τα μετέπειτα εντάξει, μάλλον όλοι τα ίδια λέμε.
Αλλά αυτό που βλέπω από συζητήσεις είναι ότι πλέον, χάρη στο μέτριο παρόν, παίζει μία ισοπέδωση του παρελθόντος. Έχω ακούσει από διάφορους ότι “σιγά το Train of thought” και “το Scenes from a memory ήταν αναμάσημα και safe”. Κάπου έγινε μόδα να ισοπεδώνουμε τους Dream Theater κι ελπίζω αυτό να αλλάξει με κάποιο καλό comeback.
Οι DT για μένα είναι από τα συγκροτήματα που όταν τους άκουσα (το 1993), άνοιξαν νέοι ορίζοντες στο πως ακούω μουσική. Ήταν μεγάλη υπόθεση τότε οι συγκεκριμένοι και δικαιολογημένα αφού ήταν στην ακμή τους και οι δίσκοι τους άφησαν εποχή και δημιούργησαν Σχολή. Και βέβαια είχαν παλλαϊκή αποδοχή - από όσους ήταν του ήχου εννοείται, δεν μιλάμε για αυτούς που άκουγαν… νορβηγικό black metal (επίσης στα ντουζένια του τω καιρώ εκείνω).
Η αναγνώριση συνεχίστηκε ακόμη κι όταν η “απόλυτη τελειότητα” τους εμφάνισε ρωγμές (στο “Six degrees…” και πολύ περισσότερο στο “Train…”), κάτι που πολλοί το βλέπαμε αλλά δεν… το λέγαμε ανοιχτά!
Σταδιακά όμως, οι DT έγιναν ο ορισμός της μπάντας που παίζει εκ τους ασφαλούς. Δεν γίνεται να προσδιοριστεί επακριβώς η χρονική στιγμή, όμως εδώ και πολλά χρόνια κυκλοφορούν μουσική όχι για να εκπλήξουν, αλλά για να τέρψουν μια ήδη υποψιασμένη ομήγυρη ακροατών.
Αυτό φυσικά είναι κοινός τόπος, τίποτε το πρωτοφανές – το αντίθετο θα ήταν εξαίρεση – αλλά όταν μιλάμε για το σχήμα που επανέφερε θριαμβευτικά το progressive στο προσκήνιο, οπωσδήποτε κάνει χειρότερη εντύπωση. Το κακό είναι ότι ακριβώς τώρα που έγιναν τόσο συμβατικοί και προβλέψιμοι, απολαμβάνουν μεγάλης εμπορικής επιτυχίας, οπότε εκλείπει αυτό το κίνητρο για να αλλάξουν κάτι στην προσέγγισή τους.
Προσωπικά, συνεχίζω να τους παρακολουθώ, αν και τα τελευταία τους δεν τρέχω να τα πάρω την ημέρα που κυκλοφορούν. Όσο κι αν δεν μπορείς να τους προσάψεις κάτι, (εκτελεστικά είναι άψογοι, υπάρχουν ενδιαφέροντα σημεία κλπ), η κριτική και οι επιφυλάξεις δικαιολογούνται απολύτως.
Εγω παλι που τους παρακολουθω απο το 1996, δεν εχω ακουσει ποτε και κανεναν να αμφισβητει το μεγαλειο του Scenes From A Memory, και ηδη απο το 2000 ο κοσμος το θεωρουσε ενα κλασικο πλεον τους αλμπουμ.
Προσωπικα το Train Of Thought το βρισκω το πιο μετριο απο την δευτερη δεκαετια της καριερας τους, και προτιμω ΑΝΕΤΑ και το Six Degrees, και το Octavarium, και το Systematic Chaos, και το Black Clouds.
Αυτο που περιγραφεις εγω δεν το συναντησα ποτε παντως. Κανενας δεν εκραζε καποιο αλμπουμ των Dream Theater για να κανει κωλοτουμπα μετα και να το αποθεωνει. Δεν εβγαλαν ποτε και κανενα αλμπουμ που να ειναι controversial και εντελως διαφορετικο, ωστε να συμβει κατι τετοιο.
Τα δυο τους τελευταια αλμπουμ (Dream Theater & Astonishing) δυστυχως θεωρουνται πολυ βαρετα απο την πλειοψηφια της παλιας φρουρας ακροατων Dream Theater, που τα εχουμε ακουσει αυτα απο την ιδια μπαντα πολλες φορες στο παρελθον, και σε πολυ ανωτερο επιπεδο, και δεν προκειται να αλλαξει η αποψη μας, δεν ειναι και τοσο δυσκολη μορφη τεχνης πια αυτα τα αλμπουμ. Παρωχημενα, αδιαφορα, επαναλαμβανομενα και βαρετα θα τα χαρακτηριζα.
Ε ναι ρε πούστη μου. Πάντα ψιλοβαρετό το δεύτερο CD του 6DoIT, πάντα πολύ κουραστικό το ToT για μένα. Το Octavarium πολύ ευχάριστη έκπληξη, το SC ποτέ δεν το άκουσα προσεκτικά, το BCaSL μου είχε αρέσει αρκετά.
Το Octavarium κατ’εμε είναι από τις καλύτερες δουλειές της μπάντας. Μετά από χρόνια θεωρώ το Black Clouds πολύ μέτριο και αρκετά ξεχειλωμένο με διάσπαρτες καλές ιδέες.
Με τον Mangini σαφέστατα δεν είναι η ίδια μπάντα, και είναι ξεκάθαρο ότι στο τιμόνι είναι ο Petrucci με τους υπόλοιπους να συνεισφέρουν όπου μπορούν. Το Astonishing για μένα ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα και μια ανάσα φρεσκάδας, ένα τολμηρό βήμα που δεν περίμενα ποτέ σε αυτή τη φάση.
Προφανώς δεν ήταν κάτι που εκτιμήθηκε γι’αυτό που πραγματικά ήταν, και φαίνεται με το “heavier” approach που διαφημίζουν οι Theater για το επόμενο άλμπουμ.
Ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια μπάντα 50ρηδων, οπότε προφανώς δεν μπορούμε να περιμένουμε πλέον κάτι ριζοσπαστικό και mindblowing.
Εκεί βρίσκεται ίσως και η αλήθεια για την αλλαγή ύφους (αποτυχημένη για μένα). Μετά τη φυγή του Portnoy χάλασε το δίπολο, έμειναν πιο πίσω κ οι υπόλοιποι και το αποτέλεσμα είναι να γράφει ο Petrucci ένα Astonishing το οποίο ακούγεται σαν:
(το λέει στο 1:10)
Βέβαια με την πρόσληψη του Rudess ήδη είχαν έναν (ικανό) συνθέτη μείον.
Πάντα ο Πετρούτσι ήταν η κινητήριος δύναμη συνθετικά. Ακούστε Liquid Tension Experiment και μετά Liquid Tension Trio όπου είχε αποχωρήσει ο Petrucci. Χαώδης διαφορά.
Παρόλα αυτά, οι υπόλοιποι μουσικοί συνεισέφεραν ιδέες και την προσωπικότητά τους πάνω στο δικό του στυλ και αυτό ήταν σημαντικό για την χημεία και την εξέλιξή τους.
Ούτε ο Kevin Moore θεωρώ ότι είναι σουπερ συνθέτης ούτε ο Portnoy αυτόνομα. Είχαν όμως προσωπικότητα και καλές ιδέες που επηρέαζαν τον ήχο.
Ο Rudess παρόλη την κριτική που ακούγεται γι’ αυτόν, για μένα ήταν εξαιρετική επιλογή για τους DT (βλέπε Liquid Tension το καλύτερο DT project).
Ο Mangini δυστυχώς έχει καταντήσει session. Ούτε γράφει μουσική ούτε συνεισφέρει.
Στο Dramatic Turns εντυπωσίασε με την τεχνική του. Στα επόμενα δύο τον έβαλαν απλά για συνοδεία, ούτε καν να αυτοσχεδιάσει τον άφησαν.
Συμπερασματικά, θεωρώ καλό συνθέτη τον Πετρούτσι, αλλά τώρα πλέον έχει γίνει δικτάτορας.
