Α, νόμιζα ότι είναι παλιότερο. Τεσπά, συνεχίζω το οφφ τόπικ:
Ολόκληρο το επικό τρολλάρισμα, το οποίο ντάξει κάνει μπαμ ότι είναι φέικ.
Ον τοπικ, ξαναείδα μετά από χίλια χρόνια τα ιντιάνα τζόουνς και έκλαψα.
ειναι πολυ περιεργο γνκ που καποιες ταινιες που μεγαλωσαμε και ηταν τοτε το big thing ας πουμε, τωρα φανταζουν ρετρο ή απαρχαιωμένες σε πάρα πολύ κόσμο
ήμουν στα ξαδέρφια μου κυριακή και τα μικρα, γεννημένα το '98 και 2004 δεν ενιωθαν μια, λες και τους ειχες βαλει να δουν ταινια του '40, τους φαινοταν παρα πολυ παλιο… γουσταραν τελικα και χαβαλεδιασαμε με τον Ιντυ, αλλα το καταλαβαινες οτι αυτη η γενια αυτες του τυπου τις ταινιες τις θεωρει κατι σχεδον αρχαιο… δλδ μετα λεγαμε για περιπετειες και μου ελεγε ο μεγαλος για μαρβελ κτλ και το νταρκ ναητ ειναι κατι σαν το δικο τους αντιχτοιχο die hard ή indy ή T2…
και σκεφτομουν οτι φοιτητης πριν καμια δεκαρια χρονια+ που ταχαμε δει ολη η παρεα γτ οι μισοι τα αγνοουσαν, δεν μου ειχαν φανει αρχαια ή γνκ παλιες ταινιες… προχτες, χωρις να μειωνει την αξια ή γνκ την ολη εμπειρια του Raiders, οντως σε σημεια ειπα, αυτη η ταινια ειναι 30+ ετων…
περιεργο φηλιν γνκ, γλυκοπικρο μαλλον, μεγαλωνουμε και αλλαζουν καποια πραματα που τα θεωρουσαμε μια ζωη σταθερα…
Εκτός από κάποιες εκρήξεις και τα κλωτσομπουνίδια που ψιλοφαίνεται η ηλικία τους λόγω ελλιπών εφέ, γενικά δεν μου φαίνονται εμένα απαρχαιωμένες. Κάθε άλλο. Στην άκρη της καρέκλας ήμουν, καθ’ όλη τη διάρκεια τους.
Πάντως δεν μπορώ να καταλάβω το κόλλημα κάποιων με παλιές ταινίες. Λες και παίζουν σαν μαριονέτες ή κάτι τέτοιο. Αν βγάλουμε τα εφέ, δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε μισό λόγο για να μη δεις μια αριστουργηματική ταινία του '50 ξέρω 'γω. Πχ, θυμάμαι όταν είχα δει πρώτη φορά τον Πολίτη Κέιν. Μιλάμε για μια αδιανόητη ταινία μυστηρίου που γαμάει από την αρχή μέχρι το τέλος. Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι είναι ασπρόμαυρη, που ντάξει πόσες ασπρόμαυρες ταινίες βγαίνουν ακόμα, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να κουράσει κάποιον. Αφού γαμάει.
ναι, γνκ απαρχαιωμενες δε μου φαινονται ουτε εμενα
στα δραματα τυπου κεην κτλ ή γνκ σχεδόν σε όλα τα ειδη πλην περιπετειων δε μου κανει ποτε διαφορα η ηλικια, καμια ομως
αλλα στις περιπετειες αυτες, θες λιγο οτι αλλαζουν οι ταχυτητες συνεχως, οτι τα εφε εχουν ξεφυγει, οτι η τεχνολογια γνκ (καμερες-φωτισμος-κοντραστ κτλ) και η φωτογραφια ειναι πολυ πιο καθαρα, τα σταντς κτλ αλλο επιπεδο, δε ξερω, λιγο μου εκανε τωρα η ηλικια του
αλλα ξαναλεω δεν αναιρει σε τιποτα το γεγονος οτι τοχω δει 600 φορες, ξερω καθε ατακα, καθε δευτερολεπτο ποια μουσικη σκαει, ποτε ο ιντυ δινει μπουκετο με το αριστερο και ποτε με το δεξι αλλα και παλι το ειδα στην ακρη της καρεκλας μου!
Κατά τα λοιπά κι εγώ είχα παρόμοια συζήτηση προχτες που έμεινα στο σπίτι κάτι φίλων και βάλαμε να δούμε τον Θρόνο του Αίματος που δεν τον είχαν δει. Η κοπέλα του ενός είπε αυτό το πράγμα, ότι δεν αντέχει τα ασπρόμαυρα, τα “κουλτουριάρικα”, τα παλιά εν γένει, αν και δεν είναι κανένας στόκος, γενικώς σύγχρονο κινηματογράφο βλέπει αλλά της είναι κάτι ξένο ό, τι βγήκε πριν από μια χρονολογία. Και μιλάμε για μια ταινία που ακόμα και σήμερα εκπλήσσει με το ρεαλισμό της (σκηνή με τα βέλη χαρακτηριστικό παράδειγμα). Δεν είναι το θέμα το αν ορισμένα πράγματα φαίνονται παλιά ή όχι, είναι πως είναι παλιά. Σκέτο. Η προκατάληψη με το ότι κάτι δεν είναι σύγχρονο οπότε δεν έχει ουσία η παρακολούθησή του είναι κάτι γενικευμένο, που αφορά σε ευρύ σύνολο του κοινού. Πως δεν έχει σημασία τελικά η ποιότητα του θεάματος, αλλά η ηλικία που αποτρέπει τον καθένα από το να τα δει ως γενική αρχή της σκέψης τους.
Τι λέμε τώρα; Εδώ πολλά τσουτσέκια (αυτά τα χαρακτηρίζω έτσι) θεωρούν καλύτερα τα πρίκουελς του Star Wars από τα αυθεντικά “γιατί είναι μούφα τα εφέ των παλιών”. Καθόλου δεν αστειεύομαι, το 'χω δει να λέγεται παραπάνω από μια φορές. Ε, μετά τα κλασσικά, όνομα, διεύθυνση, ταχυδρομικό πακέτο με άνθρακα χάριν της ευγονικής του ανθρωπίνου γένους κλπ.
Ισχύει απόλυτα αυτό με τις παλιές ταινίες και με τις ασπρόμαυρες και με γενικά ότι είναι από δεκαετία που κάποιος δεν είχε γεννηθεί καν. Με τα εφέ δεν ξέρω σε τι βαθμό ισχύει, γενικότερα το έχω δει να συμβαίνει με τις σκηνές δράσης. Πρόσφατα φίλοι μου ξεκίνησαν μαραθώνιο με τα παλιά Star Wars που τα είδαν για πρώτη φορά. Δεν χαλάστηκαν τόσο από τα εφέ όσο από τις σκηνές δράσης, όπως π.χ. η μονομαχία Darth Vader Obi Wan που τους φάνηκε αστεία. Όταν μάλιστα παλιότερα έναν τον έπεισα να δει το Time Machine του 1960, άστα να πάνε ακόμα γελάει (και με βρίζει 
). Και δεν μιλάμε για πιτσιρικάδες τώρα.
Για τις σκηνές δράσης κάπου το καταλαβαίνω, όταν πας από τις σημερινές ταινίες στις παλιές και όχι το αντίστροφό σου φαίνονται… κάπως. Προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι με έχει χαλάσει κάτι τέτοιο όταν κάθομαι να ξαναδώ μια αγαπημένη παλιά ταινία όπως Indiana Jones π.χ. Αλλά με τις παλιότερες και ειδικά τις ασπρόμαυρες μου κάνει μεγάλη εντύπωση.
Ο λόγος που τσακώνομαι διαρκώς με τον αμπελαλέ τον αδερφό μου. Τεράστιος μυρωδιάς ο άτιμος.
Ντάξει ναι, μιλάμε για 100% προκατάληψη. Βλέπω κάτι νουάρ ταινίες και έχουν κάτι αριστουργηματικά σενάρια και σκηνοθεσίες που πέραν του ότι κατουράνε για πλάκα σχεδόν ολόκληρο το μοντέρνο σινεμά, είναι τόσο άμεσες όσο και η μέση σύγχρονη αμερικανιά.
Μόνο σε κάποιες βουβές ταινίες, πλέον δυσκολεύομαι. Όχι ότι με χαλάνε, ίσα-ίσα που μερικές από δαύτες είναι μέσα στις αγαπημένες μου έβα, αλλά είδα λχ το Νοσφεράτου πριν κάποια χρόνια και είχα ψιλοπεθάνει στο γέλιο με τις αντιδράσεις. Ειδικά στις σκηνές που αρχίζει να κόβει τις βόλτες ο Νοσφεράτου, με τις γκριμάτσες των χωρικών όταν τον αντικρίζουν.
αυτο με το σταρ γουορς το εχω βιωσει πολλακις, εχουν φυγει αντικειμενα προς πασα κατευθυνση
ρε εγω εβλεπα πριν κανα 6μηνο με φιλους/φιλες σε σπιτι βραδυ τη Καζαμπλανκα
και λεω ρε πουστη, ταινια του '40 με διαλογους που σε σημερινη ταινια του χολυγουντ θα δυσκολευτεις να βρεις κατι σχετικα παρεμφερες, ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΙΣΑΞΙΟ
οχι οτι δε βγαινουν, προφανως βγαινουν + και με ποιο δυνατα σεναρια, αλλα λες εχουμε 90ς και 00ς και 10ς και το αλλο ξερωγω μετρα σχεδον ενα αιωνα ζωης και παλι τα κοιτα στα ματια
εχω πλακωθει πολλακις με γνωστο φορουμιτη επειδη το αντεπιχειρημα του οτι τα καινουρια χυνουν τα παλια ειναι οτι ‘‘η μονομαχια obiwan-vader ειναι lame’’
δλδ
…
Εμένα το πρόβλημά μου δεν έγκειται στο παλιό/νέο τόσο πολύ, αλλά στην άρνηση του κόσμου να βυθιστεί μέσα σε ένα οποιοδήποτε σύμπαν. Ο λουπέν αναφέρει Καζαμπλάνκα καλή ώρα, αριστούργημα, αλλά και το Cache του Hanneke γαμάει σπίτια. Απλώς, θεωρώ ότι όλος αυτός ο σημερινός κυνισμός που προκύπτει (θα ακουστώ Ζουράρις αλλά δε βαρείς) από τη συνολική ανία και επιθυμία της εικονικής πραγματικότητας, κάτι που φαίνεται από τον ρεαλισμό των πάντων σήμερα, κάνει το μέσο όρο να αρνείται οποιαδήποτε αποστασιοποίηση από καταστάσεις που δεν είναι “σημερινά” ρεαλιστικές. Παράδειγμα, από άλλο χώρο, το remake του Final Fantasy VII. Εκεί που βλέπαμε έναν Cloud με μωβ ρούχα και καρτουνίστικα δοσμένο σε έναν κόσμο με φανταχτερά χρώματα, ξαφνικά ανακοινώνεται ένα remake της λογικής του Dark Knight. Τα πάντα σκοτεινά, υπερβολικά, το μωβ αντικαταστάθηκε με σκούρο μπλε και ξεκίνησε να βγαίνει αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ σε λίστες με “παιχνίδια που δεν γέρασαν καθόλου καλά”. Το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν ήταν αριστούργημα για το ρεαλισμό του, αλλά για τον κόσμο που πρόσφερε και ο ρεαλισμός, κακά τα ψέματα, δεν αφορά μόνο στο οπτικό κομμάτι. Μπορούμε να μιλήσουμε για ρεαλισμό στο σενάριο του Battlestar Galactica. Απλά η κοινωνία του (φανταχτερού ή μη) φαίνεσθαι κάνει το άτομο να αποζητά αυτή την επιφάνεια, γιατί απενεργοποιεί οποιαδήποτε εντολή μέσα του του λέει να βυθιστεί σε έναν κόσμο που φαίνεται ήδη εξαρχής φτιαχτός. Και αυτό οδηγεί σε άτομα να μην μπορούν να απολαύσουν Indy, Star Wars, Final Fantasy κλπ, γιατί αρνούνται να βάλουν τη φαντασία τους να δουλέψει. Γιατί αν τελικά παρατηρήσουν καλύτερα, θα δουν ότι η πλοκή είναι αυτή που εξακολουθεί να μετράει, μια πλοκή που αρνούνται να παρατηρήσουν.
Α και Κέυζ, λογική η αντίδραση για το Νοσφεράτου, αλλά ιστορικά μιλώντας, όλος ο εξπρεσιονισμός, είτε αφορά στον κινηματογράφο είτε στη ζωγραφική, είναι υπερβολικός στην απόδοση των αντιδράσεων του ατόμου γιατί συμπληρώνει τη φόρμα. Δεν ήταν δηλαδή από άγνοια, αλλά από αισθητική επιταγή του συνολικού κινήματος. Και θα σου πω και μια φανφάρα που έχω πετάξει στο παρελθόν την οποία εν μέρει ακόμα πιστεύω, πως όταν μπήκε ο ήχος και το χρώμα στον κινηματογράφο, έχασε αρκετή από τη μαγεία του, γιατί αρχισε αυτή η στροφή στο ρεαλισμό και η περιπλοκή της σκέψης που απομάκρυνε τους παραγωγούς από την “αγνή” δημιουργία, μακριά από τη φανφάρα και την περιπλοκή της σκέψης.
Άντε 0/10 για εσένα, να μην παραπονιέσαι.
Ψαχνω το Kill Your Friends να βρω, αλλα δεν υπαρχει πουθενα…
Το εχει παρει κανενος το ματι ?
[B]The Tourist [/B](2010 Florian Henckel von Donnersmarck)
οχι, δε μπορεί να είναι ο ίδιος άνθρωπος που έκανε ντεπούτο με το αριστούργημα Οι Ζωές Των Αλλων
^πολυ καλο
The Martian
πολυ καλο ηταν και αρκετα αισιοδοξο.
Sicario
Αυτο γαμησε. Πολυ σασπενς κι ετσι. Ωραιο σαουντρακ επισης
Να ποστάρουμε και καμιά μαλακία πριν το Deadpool.
Από το σκηνοθέτη του Mr. Nobody, λιγότερο περίπλοκο σενάριο.
Νέα ταινία Bill Murray στο Αφγανιστάν. Παίζει κι ο Willis.
Λοιπόν, το Martian κατάφερε να έχει έναν Matt Damon να μην μου είναι ολοκληρωτικά αντιπαθής και αυτό είναι θετικό για μένα. Κατά τα άλλα, ωραία η γενική σεναριακή ιδέα και ευχάριστη ταινία. Ωστόσο, έχει πάρα πολλές τετριμμένες χολυγουντιανές ανούσιες σκηνές και αφελή ευρήματα που θα τα έβλεπα με περισσότερη συμπάθεια αν ήταν σε '80s '90ς ταινία του σπήλμπεργκ. Ταινία του επτά -με επιείκεια γιατί αν εξαιρέσεις ότι ήταν ευχάριστη και κυλούσε ωραία για μια σαββατοβραδινή ταινία με σουβλάκια παρέα κτλ, είχε αρκετά ατοπήματα…
[spoiler]
-Προφανώς και όλοι είχαμε καταλάβει από την αρχή ότι θα γυρνούσε πίσω το Hermes να τον πάρει. Που ήταν το μεγάλο τουιστ ας πούμε.
-Απίστευτα χαζό το ηθικό δίλημμα ‘έπρεπε να το πούμε στους άλλους ότι ζει ή όχι;’ και ακόμα πιο χαζή η αντίδραση του ντέημον. Η αντίδραση του πληρώματος δε και η στενοχώρια, διόλου πειστική.
-Επίσης, καθόλου πειστικός ο ένταρντ σταρκ ως ο κλασικός συμπαθητικός της ταινίας που βάζει τη ζωή ενός ανθρώπου πάνω από το καλό της επιστήμης και θυσιάζει την καριέρα του. Wtf δλδ, λυπήσου μας, ξερνάει χόλιγουντ η οθόνη.
-Λίγο εκνευριστικές οι εξυπνακίστικες, κουλ, χιουμοριστικές ατάκες του ντέημον για να τον συμπαθήσουμε
-Καμία εκβάθυνση σε κανέναν χαρακτήρα ή διαπροσωπική σχέση
-Μηδαμινό και το ενδιαφέρον από άποψη επιστημονικής φαντασίας με από μηχανής θεούς-σωτηρίες, ωστόσο ήταν ενδιαφέρον το κόνσεπτ μιας πανανθρώπινης κοινωνίας που έχει έναν άνθρωπο εγκλωβισμένο σε έναν άλλο πλανήτη και στραμμένο το βλέμμα της εκεί. Εγώ εκεί θα εστίαζα αν ήμουν σκηνοθέτης/σεναριογράφος, αλλά προφανώς θα μου έπαιρναν το δίπλωμα. Αλλά για να κρατήσω και το ενδιαφέρον του κόσμου, θα εστίαζα παραπάνω και σε μπρούταλ σορβάηβαλ στον Άρη. Λέμε τώρα.
Από την άλλη, δεν με πείραξε καθόλου η τελευταία σκηνή που βγήκαν και οι δύο στο διάστημα και ο Ντέημον κάνει την ‘ηρωική’ κίνηση. Αυτά είναι τα όμορφα χολιγουντιανά, όταν δεν προσπαθείς να το παίξεις κάτι παραπάνω απ’ ό,τι είσαι.[/spoiler]
[B]Creed[/B]
Οκ αυτό δεν το περίμενα όσες θετικές κριτικές και αν είχα διαβάσει. Η καλύτερη ταινία Rocky έχει το όνομα του μεγαλύτερου του αντιπάλου στο ρινγκ. Συνεχίζει στο ύφος του τελευταίου Rocky του 2006 αλλά εδώ τα ηνία έχει ένας καλύτερος σκηνοθέτης από τον Σταλόνε. O Coogler κάνει μια δική του εξαιρετική δραματική ταινία χωρίς όμως να ξεχνάει σε πιο κινηματογραφικό σύμπαν ανήκει. Εκεί που το Rocky Balboa λειτουργούσε περισσότερο ως ένας φόρος τιμής στις παλιές ταινίες αυτή εδώ κάνει πολύ περισσότερα. Εκπληκτικός ο Michael B Jordan, σίγουρα η καλύτερη ερμηνεία του 2015 που εγώ έχω δει. Όσο για τον Σταλόνε νομίζω εδώ βλέπουμε την καλύτερη και πιο συγκινητική του ερμηνεία. Χρωστάει πολλά στον Ryan Coogler βέβαια αφού πολλές από τις σκηνές του σε προηγούμενες ταινίες της σειράς θα είχαν καταλήξει σε εύκολο μελό αλλά όχι εδώ. Κάτι σπάει μέσα σου βλέποντας τον Rocky να πέφτει και ο λόγος να μην είναι κάποιο κροσέ. Είναι λες και οι 6 προηγούμενες ταινίες ήταν βασισμένες σε ένα πραγματικό χαρακτήρα και εδώ επιτέλους βλέπεις το αληθινό πρόσωπο πίσω από τις ταινίες. Respect!!
Το είδα κι εγώ χθες…φοβερή ταινία πραγματικά!
The Man From Earth [2007]
Ενδιαφέρουσα ταινία, παρά τον αφελή τρόπο με τον οποίο αρκετοί διάλογοι γίνονταν και καλά για να ανατρέψει ο συγγραφές τον σκεπτικισμό και τις ξεροκέφαλες ηθικές αξίες του θεατή, αλλά στην ουσία πρόκειται για πράγματα αυτονόητα -όχι για όλους φυσικά.
Εν ολίγοις μια ταινία επιστημονικής φαντασίας δίχως εφέ που λαμβάνει χώρα μέσα σε ένα σπίτι και ξεδιπλώνεται αποκλειστικά μέσω διαλόγων.
