Back to normality.
Μετά από σχεδόν 15 ώρες οδήγησης χθες, είμαι στο γραφείο. Ο αριστερός ώμος πιασμένος από το τιμόνι και κάτι σαν land sickness (αυτό που παθαίνεις όταν πατάς γη μετά από πολλές ώρες θάλασσα ή αεροπλάνο).
Ωραία πόλη το Βελιγράδι και αρκετά μαζεμένη, σε 2-3 μέρες να έχεις δει σχεδόν τα πάντα. Σε αντίθεση με άλλες τουριστικές πρωτεύουσες/πόλεις (Βουδαπέστη, Πράγα, Ρώμη…) δεν είναι κακτακλυσμένη από τουρίστες και έτσι διατηρεί ένα αληθινό πρόσωπο. Πολύ οικονομική επίσης και παντού μπορείς να πληρώσεις με κάρτα.
Η πόλη ήταν γεμάτη Τούρκους και λίγους Λιθουανούς, οι Ισπανοί ήταν ανύπαρκτοι (λογικό αφού την άλλη εβδομάδα παίζουν Τελικό ΤσουΛου στο Κίεβο, το οποίο είναι δύσκολο ταξίδι), οι Ρώσοι επίσης λίγοι.
Περπάταγα στην πόλη και αναλογιζόμουνα: Ρε να ήμασταν εδώ με τους Γάβρους τι πανηγύρι θα είχε γίνει!!!
Από τη μία:
Οι Τουρκαλάδες με τα παιδόπουλα και τις μαντιλούδες τους, οι Ρωσιδούλες με τα πανάκριβα φορέματα (απ’ότι κατάλαβα, όσοι Ρώσοι είχαν έρθει ήταν πολύ ματσό, όποια γυναίκα έβλεπες με ακριβά ρούχα ήταν Ρωσίδα, οι ντόπιες ήταν πολύ πιο ταπεινές)
Από την άλλη:
Οι χειρότεροι της Αττικής + τους χειρότερους της Σερβίας (Ερυθρός Αστέρας)
Και για να μην παρεξηγούμε, δεν μιλάω για ξύλο και φασαρίες. Απλά, πόσο πιο πολλή ενέργεια και τζέρτζελο θα υπήρχε. Οικονομικά, θα ήταν και πολύ καλύτερα για την πόλη. Αλκοόλ, Φάστ φουντ, ναρκωτικά, ξενοδοχεία, πορνεία κτλ. Αν ήμουν τοπικός άρχοντας θα προτιμούσα να είχαν έρθει οι Ελληνικές ομάδες και ας έπρεπε να είναι σε επιφυλακή η αστυνομία (η οποία ήταν για άλλο λόγο, read below). Την Κυριακή το βράδυ πρέπει να κλαίγαν τα μαγαζιά με τη νίκη της Ρεάλ. Με τι κέφι να βγούν οι Τούρκοι να χαλάσουν χρήμα…
Πάμε και στα λίγο πιο απρόοπτα:
Υπήρχε και κόσμος με μπλούζες άλλων ομάδων (συμπεριλαμβανομένου του ΠΑΟ) οπότε και εγώ το Σάββατο απόγευμα κυκλοφορούσα με μπλούζα ΠΑΟ. Πηγαίνω το Σάββατο το βραδάκι στο σπίτι ενός φίλου Σέρβου, πίνουμε κάτι ποτά πριν βγούμε έξω, αυτοί παίρνουν ταξί για το μαγαζί και εμείς πάμε στο ενοικιαζόμενο να παρατήσουμε το αυτοκίνητο… ΕΥΤΥΧΩΣ… εκείνη τη στιγμή μου κόβει και πάω στο δωμάτιο να αλλάξω μπλούζα. Ευτυχώς, γιατί με το που διασχίζω 2 δρόμους με τα πόδια, βλέπω το κέντρο γεμάτο ΜΑΤ και πορεία οπαδών του Ερυθρού Αστέρα οι οποίοι γυρνάγαν από ποδοσφαιρικό αγώνα (είχαν νικήσει 5-1 εντός έδρας απ’ότι έμαθα). Πολλοί είχαν και μπλούζες και άλλα αξεσουάρ του ΟΣΦΠ.
Την Δευτέρα, φεύγοντας από την Σερβία, φορούσα την ίδια μπλούζα. Στα σύνορα καταλαβαίνει ο μπάτσος ότι ήμουν στο Φ4, με ρώτησε αν είμαι ΠΑΟ, του απάντησα καταφατικά και κοπάνησα και το τριφύλλι στην μπλούζα. Έριξαν μια μια ματιά στο αυτοκίνητο και μετά από αυτό, με πήγαν για σωματικό έλεγχο σε ένα γραφείο στο οποίο είχαν κασκόλ του ΟΣΦΠ. Επίσης, ψάξαν και την δικιά μου. Αν και δεν καταλαβαίνω Σέρβικα, ήταν προφανές ότι μου κάναν το σκηνικό για να μου την σπάσουν, αφού δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα γέλια τους κατά την διαδικασία. Ειδικά η μπατσίνα τους έβριζε επειδή την σηκώσαν από το γραφείο για να κάνει τον έλεγχο. Όταν ξαναγύρισα στο αυτοκίνητο ήταν εκεί ο πρώτος μπάτσος, ο οποίος είχε επιδεικτικά αράξει σε ένα παγκάκι δίπλα από το αυτοκίνητο μου και μου λέει “look Greek coffee”.
Τέλος πάντων, δεν είχα κάτι επιλήψιμο, οπότε και εγώ το πέρασα στο χαβαλέ… αν όντως κουβαλούσα κάτι, δεν θα φορούσα μπλούζα του ΠΑΟ, ούτως η άλλως.
Τέλος, ρε πούστη τι ψηλοί που είναι αυτοί οι Σέρβοι (και οι Σέρβες). Γι’αυτό είναι τόσο καλοί στο Μπάσκετ, στο Βόλει αλλά και στο Πόλο.
