Schumacher (2021) - IMDb
Μόλις το είδα. Πάρα, πάρα πολύ ωραίο και συγκινητικό ντοκιμαντέρ κι εξηγώ παρακάτω τον λόγο.
Έτυχε από μικρό παιδί να έχω στενή σχέση με τον εν Ελλάδι μηχανοκίνητο αθλητισμό. Κατά συνέπεια, η Formula 1 υπήρξε το πάθος μου για τουλάχιστον μία δεκαπενταετία, μέχρι πριν 10 χρόνια και κάτι περίπου.
Υπήρξα (κι εξακολουθώ να είμαι) οπαδός της Williams. H απέχθειά μου για τον Schumacher υπήρξε παροιμιώδης και συγκρίνεται μόνο με την αντίστοιχη που αισθανόμουν (-μαι) για τον Ολυμπιακό της εποχής της «παράγκας». Και τούτο, διότι δεν μπορούσα ποτέ να δεχθώ τα τερτίπια του Γερμανού στις κρίσιμες στιγμές, όταν κρίνονταν όλα δηλαδή, για τις οποίες μάλιστα σχεδόν ποτέ δεν παραδεχόταν ότι έχει όχι μόνο όλο το άδικο (όπως ξεκάθαρα πιστεύω για τις παρακάτω περιπτώσεις), αλλά έστω μία δόση ευθύνης. Του Hill του έκοψε ένα πρωτάθλημα, στον Villeneuve αποπειράθηκε να το κάνει (κι έφαγε την καμπάνα που του άρμοζε), ενώ κόντεψε να αρπάξει τον Coulthard (ο οποίος είχε σχεδόν βγει εκτός πίστας για να τον αφήσει να προσπεράσει) για το δικό του τεράστιο λάθος. Επιπροσθέτως, μην ξεχάσουμε τις αβάντες που δεχόταν από την ομάδα ανά καιρούς, η οποία «χαντάκωνε» τους #2 προς όφελος του Schumacher. Μην ξεχνάμε ότι ο Barrichello στερήθηκε έναν τίτλο για χατίρι του ρεκόρ του Γερμανού.
Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν είναι θρύλος του σπορ; Ασφαλώς και όχι. Προσωπικά, τον κατατάσσω στους κορυφαίους όλων των εποχών (για μένα δεν είναι το #1) και αναμφίβολα τον θεωρώ ως τον καλύτερο οδηγό που έχω δει ποτέ σε συνθήκες βροχής. Επίσης, ναι μεν την πενταετία 2000-2004 η Ferrari ήταν έτη φωτός μπροστά από τους υπολοίπους, συνεπώς παρείχε και στον Schumacher το αρτιότερο μονοθέσιο για να παίρνει τους τίτλους, ο Γερμανός όμως το αξιοποιούσε με τον καλύτερο τρόπο. Το να μειώσουμε τα 5 συνεχόμενα πρωταθλήματά του ισχυριζόμενοι ότι τα είχε όλα στο πιάτο είναι παρεμφερές με το να πούμε ότι ο Obradovic της θητείας του στον Παναθηναϊκό δεν πιστώνεται μερίδιο της επιτυχίας, γιατί οι Γιαννακόπουλοι του παρείχαν όποιον παίκτη ήθελε. Αστειότητες δηλαδή…
Το ντοκιμαντέρ είναι σπουδαίο γιατί δίνει σε εμένα τον αδαή να καταλάβω γιατί ο Γερμανός ήταν αυτός που ήταν. Βλέπουμε, επιτέλους, τον άνθρωπο πίσω από τον οδηγό-κομπιούτερ, το «σπάσιμό» του κάτω από τον μανδύα του ψυχρού και απροσπέλαστου. Ρε πούστη μου, όλη η ουσία είναι στο πώς σφυρηλατήθηκε ο χαρακτήρας του σαν παιδί μέσα στον χώρο και δεν δεχόταν την ήττα με τίποτα. Επίσης, ο επαγγελματισμός του και η έμφαση του στη συνεργατικότητα με το υπόλοιπο staff θα έπρεπε να διδάσκονται σε σεμινάρια. Σωστός ή φάουλ σε σημεία, αυτός υπήρξε και ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω «στο πόδι» έναν άνθρωπο που «σηκώνει» τόσο βάρος κι ευθύνη σε μία -άτιτλη επί δεκαετίες- ομάδα όπως η Ferrari, έχοντας μάλιστα αυτές τις προσλαμβάνουσες από την αρχή της ενασχόλησής του με το σπορ (επιπροσθέτως των οικογενειακών συνθηκών της παιδικής του ηλικίας). Κρατάω αυτά που είπε ο Coulthard και η γυναίκα του για τον Michael, την ψυχή του κάθε πάρτι… τη χαρά της ζωής. Τεράστιο μέγεθος, ένα κεφάλαιο από μόνος του για το σπορ.
Όταν είχα ακούσει για το ατύχημά του το 2013, είχα στεναχωρηθεί πολύ για τον άνθρωπο Schumacher. Τώρα που τον προσέγγισα ακόμα περισσότερο, λυπάμαι ακόμα πιο πολύ για την κατάστασή του. Διαβάζω από πολλούς ότι η γυναίκα του όφειλε να τον έχει αφήσει να «φύγει», καθώς αυτό που βιώνει τώρα δεν καλείται ζωή, σε καμία περίπτωση (ιδιαίτερα, δε, βάσει της πρότερης ζωής του εν λόγω). Από την άλλη, αν υπάρχει μία ελπίδα για το μέλλον, βάσει της ιατρικής εξέλιξης, αυτή θα αφορά αναμφισβήτητα την περίπτωση Schumacher. Πάντως, και μόνο ότι η οικογένεια δεν έχει «εμπορευματοποιήσει» κατ’ ελάχιστον την περίπτωσή της είναι αξιέπαινο. Τραγική η εξέλιξη του Schumacher απ’ όπου και αν το πιάσεις και η μοίρα γελάει -δυστυχώς- σαρδόνια, όταν ακούμε τον μεγάλο οδηγό να μιλάει για τον θάνατο του Senna.
Δείτε το όλοι. Αξίζει πραγματικά.