Κι εγώ το έχω δωδεκάδα. Το είχα αναφέρει σε κάποιο άλλο θρεντ. Τα είπατε ωραια
1 Like
οπότε σε δεσμεύω δημόσια όταν βρίσκεις κάτι αντίστοιχο ή που να το προσεγγίζει να μου το στέλνεις 
Είναι εκπληκτικός ισχύει. Και όσα κάνει πιο συγκεκριμένα στο κομμάτι προς τιμήν του Per Henrik Wallin είναι σοκαριστικά σε αυτό το άλμπουμ, τουλάχιστον για μένα.
Ωχ, πρέπει όντως να βγάζει μια δισκάρα κάθε χρόνο αυτός ε;
Με συγχωρείς που δεν το είχα συγκρατήσει αλλά όφειλα να απαντήσω στα παρακάλια του Αντώνη να το ακούσω και που τον έγραφα συστηματικά γιατί όλο κάτι έβρισκα
Χαίρομαι πάντως που τέτοια άλμπουμ έχουν πέραση έστω και τόση, έστω και σε επιλεγμένα ακροατήρια.
1 Like
Πάρτε τα λεφτά και τα μυαλά μας:
Walter, βάλτους στο Roadburn 2022 να πέσουν τα τσιμέντα!
Θα τα πούμε πιο εκτεταμένα για τους Senyawa…
1 Like
Σοκ το από πάνω! Υπάρχει ολόκληρο εκεί έξω από ότι είδα…θα το τολμήσω και όπου με βγάλει 
Το παρακάτω μάλλον δεν ταιριάζει εδώ, δεν ήξερα που να το ποστάρω.
Μεγάλο κόλλημα των τελευταίων ημερών. Είναι και η διάρκεια κατάλληλη και δεν κουράζει καθόλου.
1 Like
@Kostas_L οι Senyawa είναι τρομερή περίπτωση μπάντας κι αυτός ο δίσκος… κάνουν τρομερά πράγματα, η εξερεύνηση έχει μόλις ξεκινήσει.
Οι Black Country, New Road είναι εντελώς mainstream περίπτωση, είναι ίσως το πιο overhyped άλμπουμ της χρονιάς ως τώρα. Μου αρέσει πάαααρα πολύ, είναι η νέα μπάντα που χρειαζόμασταν, όσοι θέλουμε λίγη παραπάνω μουσικότητα και στο mainstream. Ο δίσκος τους είναι σουπερ αλλά το συναρπαστικό στην περίπτωση τους είναι το πόσα υπόσχονται για το μέλλον.
1 Like
Ακολουθεί μεγάλο ποστ με λινκς και ταγκς για να συνοψίσω, με αφορμή αυτό εδώ:
Οπότε, ας τα πάρω με την σειρά.
Όταν ο @Aldebaran δεν φτιάχνει χαζά memes για να τα βάζει σε άλλα τόπικς μας ξεστραβώνει με μερικές μπάντες:
Πραγματικό σοκ ο δίσκος, βάζω την κριτική γιατί θεωρώ πως έχει νόημα η συζήτηση γύρω από την ανάλυση του Αντώνη, με εμένα μόνο να προσθέτω πως ο αέρας που έφερε αυτό το σχήμα με τα 44 labels ήταν κάτι εξωτικό, όχι απλώς ηχητικά/γεωγραφικά, αλλά και σε σχέση με τις νόρμες με βάση τις οποίες μιλάμε για μουσική. Είναι από τους πιο άβολους δίσκους που άκουσα, και δόξα και τιμή στα μπαμπού!
Συνεχίζω αναφέροντας ένα άλμπουμ που για μένα μάλλον φιγουράρει ήδη στα καλύτερα της χρονιάς. Οι Kurushimi που λέτε, έβγαλαν ένα avant/jazz/grind πράγμα το οποίο τσακίζει, με τέλεια διάρκεια και επαρκές χάος για να με συγκινήσει. Αυτή τη φορά θα βάλω την συνέντευξη που παραχώρησαν στον Αντώνη, αλλά διαβάστε αν ενδιαφέρεστε και την λεπτομερή άποψή του. Λόγω οπτικής και απόστασης σε κάποια θέματα από την δική μου, έχει ενδιαφέρον το ότι ενθουσιάζεται με διαφορετικά (μη ακραία) στοιχεία του δίσκου, αλλά κάπως τα βρίσκουμε στους Naked City στη μέση.
Το πιο ενδιαφέρον πάντως, για την σκοπιά μου, ήταν το πως έβγαλαν μια παρόμοια συνθετική αντίληψη και νοοτροπία (τηρουμένων των αναλογιών) με τους Autarkh όπως τα συζητήσαμε στην δική μας συνέντευξη:
Αν και τους είχα αναφέρει και στο black metal νήμα, να επαναλάβω πως όσα πέτυχαν στο ντεμπούτο τους, κορυφώνουν την εξωφρενικά σύντομη αλλά τόσο ανοδική πορεία των Dodecahedron σε κάτι που, δικαίως, για μένα, ονομάζουν contemporary metal.
Όσο λοιπόν περιμένουμε με @Ktn (δες νήμα που σε ταγκάρω ρε ) την διπλή εμφάνιση τους στο επικείμενο Roadburn Redux για να δω πόσο ακόμα πιο χαοτικά θα παίξουν τα κομμάτια στο σετ όπου θα τα παρουσιάσουν χωρίς το μεταλ στοιχείο να πω πως πολλοί για μένα δοκίμασαν αυτό τον συνδυασμό, λίγοι τον έφτασαν εκεί.
Ε, και τώρα έφτασα στο νο1 της χρονιάς μου έως τώρα, για να απαντήσω και στον @plex27 αχαχ (που να ήξερες και το παρασκήνιο/μαραθώνιο της συνέντευξης ε )!
Οι Non Serviam λοιπόν. Αυτή η γαλλική κολλεκτίβα, που όταν πέρσυ ακούγαμε τα πρώτα δείγματα του νέου δίσκου με τον @Kostas_L (ανακαλυψάρα έτσι; ) είχαμε μείνει παγωτά. Περίμενα πως και πως να βγει αυτός ο δίσκος, αν και δεν ήξερα τι και πως. Οπότε απλά τους παρακολουθείς και ελπίζεις.
Στην είδηση λοιπόν πως επιτέλους βρήκαν τρόπο να κυκλοφορήσουν το δεύτερο άλμπουμ τους, η συνέντευξη ήταν μονόδρομος, γιατί πολύ απλά, ο συνδυασμός και όσα πετυχαίνουν ηχητικά με αυτό που κάνουν, καθώς και η γενικότερη θεώρησή τους, είναι, απλώς, για μένα, μοναδικά:
Είναι ένα χάος, ναι. Δένει όμως, γιατί δεν περιορίζεται από τίποτα. Δεν είναι συγκροτημένο, δεν είναι μετρημένο, δεν επαναλαμβάνεται κανένα σημείο σε κανένα κομμάτι, αλλά εμένα μου έβγαλε νόημα.
Οπότε, ευχαριστώντας την @Sh_Wo_f για τα όμορφα λόγια της που με συγκίνησαν (αλήθεια!) και τα εκτιμώ πολύ στο άλλο νήμα με τους σχολιασμούς κριτικών, να πω πως στο μυαλό μου περισσότερο μετράνε όσα είπε η ίδια η μπάντα:
και να ακουστεί.
Αν ήθελα να καταστήσω σαφές ένα πράγμα στην κριτική μου, είναι πως, (και για αυτό προτείνω τον δίσκο ρε @Spyros_Koukas ) είτε αρέσει, είτε φανεί φασαρία, αχταρμάς, δήθεν, δισκάρα του αιώνα, αυτό το άλμπουμ είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Στην αποδόμηση είμαι σίγουρος, το λένε και οι ίδιοι, μπορούν να βρεθούν επιρροές και αισθητικές και ηχητικές. Αλλά στην συνολική εικόνα, είναι κάτι που δεν πιστεύω πως θα ξεχαστεί αν ακουστεί. Πιθανώς και να μην έχει όχι απλά παιχτεί ξανά, ούτε έχει τολμηθεί. Εμένα, με συντάραξε, σε βαθμό που δεν πιστεύω πως ήταν δυνατό εδώ και χρόνια να συμβεί.
23 Απριλίου βγαίνει ο δίσκος αλλά ήδη υπάρχουν αρκετά δείγματα διαθέσιμα για τους δύσπιστους.
Αυτά τα ολίγα. Καλή χρονιά η φετινή πάντως έως τώρα!
11 Likes
Πολύ ταγκ βρε παιδί μου!
@apostolisza8 Χαίρομαι που σου άρεσαν τόσο οι Senyawa και οι Kurushimi, δεν έχω να προσθέσω κάτι, εύχομαι να μοιραστούν την άποψη τους και όποιοι συμφορουμιτες τυχει να τους ακουσουν. Να πω μονο οτι οι Senyawa είναι ενα project που τραβηξε (επιτελους) την προσοχη και της Ευρωπης ενω οι Kurushimi ειναι αισθητικα καταδικασμενοι να μενουν παντα καρα-underground, κι ας ειναι μια έκφανση του πειραματισμου στο rock που έχει 50 χρονια ιστορία.
Non Serviam. Καταρχας να πω οτι η συνεντευξη ειναι απο τις καλυτερες που εχω διαβασει στη ζωή μου. Μπραβο στον τυπο, μπραβο στον Αποστόλη για την απίστευτη δουλειά.
Το άλμπουμ το έχω ακούσει αρκετές φορές. Είναι πραγματικά ένα άλμπουμ που δεν μοιάζει με τίποτα άλλο που έχω ακούσει ποτέ στον extreme χώρο και, πραγματικά, αν κάποιος/α συμμερίζεται τις αισθητικές της αποδόμησης όπως κι ο Αποστόλης, θα τον/την χαράξει. Μιλάμε για ένα κολοσσιαίο έργο στιλιστικά για το underground, και όχι μόνο.
Το πνεύμα του δίσκου είναι για δεκάρι. Μουσικά θα ενθουσιαζόμουν περισσότερο αν υπήρχαν κάποια πράγματα, κανα δυο στρωτά σημεία που και που θα βελτίωναν την εστίαση μου και θα έδειχναν ότι η μπάντα, αν το ήθελε, θα μπορούσε να παίξει το “παιχνίδι” σύμφωνα με τους κανόνες. Καταλαβαίνω όμως και τον Αποστόλη που ενθουσιάζεται με το ακριβώς αντίθετο. Ως εμπειρία “χάους”, είναι ασύγκριτο. Προτείνω να ακουστεί με αγνές συναισθηματικές προθέσεις.
Επειδή τελευταία ακούω πολύ τους Neptunian Maximalism, μπάντα που θεωρώ ότι πιο ενδιαφέρον στο νέο underground, βλέπω μια συγγένεια με τους Non Serviam. Αφορα το όλο concept του μαξιμαλισμού, το λεγόμενο more is more, που δημιουργεί νέους χώρους και κατακλυσμιαίες αισθητικές εμπειρίες. Λίγο αχαρτογράφητα νερά για τον σκληρό ήχο, οι Non Serviam και η baroque τους αναρχία όμως μοιάζουν με γνήσιο εξερευνητή!
Καλές ακροάσεις, να μας λέτε γνώμες!
6 Likes
Θα τσεκαριστούν οι μπάντες που αναφέρατε στα 2 τελευταία σας posts αλλά να ξέρετε ότι δεν τα πάω καλά με οτιδήποτε (πολύ) πειραματικό στον καιρό του (μόνο όταν παλιώσει λίγο ).
Του τα είπα κι εγώ στο topic για black metal κυκλοφορίες. Θύμισε λίγο bardomethodology!
Αυτό ισχύει και για μένα (πάλι τα είπα στον @apostolisza8 στο black metal κυκλοφορίες topic). Είναι πολύ τραχύ για να το απολαύσω ως μια μουσική κυκλοφορία… Ίσως φταίει και η φάση στην οποία βρίσκομαι τώρα όπου… τα ταβάνια και οι τοίχοι της ζωής μου στάζουν ρεαλισμό και καθημερινά προβλήματα 
Ανάβεις φωτιές τις οποίες υποχρεούσαι να σβήσεις!
2 Likes
Η αλήθεια είναι πως οι Kurushimi είναι πιο κοντά στα γούστα μου σε σχέση με τους Senyawa τους οποίους όμως δεν βαριέμαι σε καμία ακρόαση, είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέροντες. Κάπου μέσα σε όλα αυτά το drone τους με χάνει λίγο, αλλά ο ήχος είναι τρομερά ενδιαφέρων.
Σε κάθε περίπτωση, πάμε στους Γάλλους για ακόμη μια φορά χαχ.
Δεν συμμερίζομαι την επιτηδευμένη αποδόμηση είναι η αλήθεια, απλώς, πιστεύω πως υπάρχει τρόπος ώστε ακόμη και αν γίνει ενοχλητικά μηδενιστική, να αφήσει περιθώρια για κάτι όμορφο, νέο, διαφορετικό που δεν διαγράφει όμως το παρελθόν και όλη τη διαδικασία.
Στη συνέντευξη ο βασικός συνθέτης ανέφερε πως “ομορφιά μπορεί να είναι μια στιγμή του τρομερού, του άθλιου, του παράξενου”.
Οι Non Serviam ανασυνθέτουν, αφού έχουν αποδομήσει. Το γεγονός πως πρόσθεσαν metal στοιχεία στην πορεία, και δεν ξεκίνησαν να συνθέτουν με βάση τις φόρμες και τις λογικές της κιθαριστικής μουσικής, για μένα είναι καθοριστικό. Αυτή την πλευρά, την καθαρά ηλεκτρονική/industrial/μπαροκ, θα την δείξουν στο 40λεπτο EP την Πρωτομαγιά.
Και εγώ κάπως έτσι θα το πρότεινα. Αν κάποιος/κάποια πατήσει play να είναι έτοιμος/η να παρασυρθεί, γιατί δεν είναι απλώς περιπετειώδες, δοκιμάζει και αντοχές. Είναι, για μένα, επανερχόμενος στο άλμπουμ, εντυπωσιακό, το πως μια ιδέα ξεκινάει από ένα είδος μουσικής και περνάει, αβίαστα σε ένα άλλο, ενώ γύρω της συμβαίνουν πόσα άλλα, καταλήγοντας το συνολικό αποτέλεσμα να είναι κάτι αυτόνομο και συνεκτικό. Δηλαδή, verses, riffs ανά σημεία, ό,τι γίνεται τέλος πάντων στα φωνητικά, επιτελούν ένα σκοπό.
Συμφωνώ τέλος για τους Neptunian Maximalism και για το concept. Περιμένω να σε διαβάσω και στο καινούριο που βγάζουν.
Εδώ, να προσθέσω και αυτή την πρόσφατη κυκλοφορία, που, συγγενεύει με Non Serviam και Neptunian Maximalism (δομές/παρακλάδια):
Ο προηγούμενος δίσκος τους, αναφέρθηκε και στο νήμα του album exchange στον προηγούμενο γύρο, εδώ όμως νομίζω πως ξέφυγαν εντελώς, πολύ ιδιαίτερο σχήμα. Θα τοποθετηθώ και πιο αναλυτικά όμως με τον καιρό.
Το κρατάω, θα το θυμάμαι και υπόσχομαι να διευθετηθεί στο μέλλον!
5 Likes
Στο Spotify στις 26 Μαρτίου ανέβασαν και κάποια remixes για Senyawa που έχουν και αυτά πολύ ενδιαφέρον.
Δεν το έχω πολύ με το Spotify ακόμη και δεν ξέρω πως να ποστάρω το λινκ εδώ, ειδικότερα από κινητό…σοριζζ
Δεν ταιριάζει εδώ, αλλά με ένα γρήγορο ψάξιμο δεν βρήκα το άμπιεντ (ή και newage) θρεντ. Πιστεύω θα εκτιμηθεί και από τους εδώ θαμώνες.
Συνεργασία και δίσκος (25 Ιουνίου από την Pelagic) του Lustmord με την Karin Park (τι φωναρα!)
Και ένα (Μαγικό) δείγμα…
2 Likes
Για τον ίδιο λόγο με το παραπάνω ποστ που είχα κάνει.
Πανέμορφο φυσικό τοπίο και μαγικοί ήχοι από Treha Sektori
1 Like
Χτες κυκλοφόρησε αυτό το άλμπουμ. Οι ίδιοι λένε πως παίζουν arthouse metal, εγώ θα πω πως χτίζουν ένα lo-fi περίβλημα γύρω από death rock/post/black δυσαρμονίες και ψυχεδέλειες με τρομερή έμφαση στους ρυθμούς, γνήσιο avant-garde.
Μιας και η συζήτηση για τους Non Serviam είχε γίνει εδώ (οι οποίοι μου έμαθαν τους Bornwithhair), και επειδή θέλω να συνεχίσω την ξεδιάντροπη προώθηση, να πω πως τον Νοέμβριο βγάζουν άλλο ένα 40λεπτο Ep και να αφήσω τα δείγματα:
Περιέχει διασκευάρα στο αγαπημένο μου κομμάτι από το “Nevermind” μεταξύ άλλων, έτσι για να πω και εγώ την εξυπνάδα μου για το poll που είχαμε τρέξει στην κεντρική, αλλά γενικά επιλέγουν να το πάνε ηχητικά πάλι αλλού, με μεγαλύτερη έμφαση σε trap/breakcore κλπ.
4 Likes
Το Something in the way θέλω να το ακούσω και εγώ πάρα πολύ.
Και Bloodiest διασκευή βλέπω…Εύγε! Εύγε!
Μπαντάρα με Bruce Lamont στο μικρόφωνο 
2 δίσκους έχουν με το ντεμπούτο τους, να είναι πολύ αγαπημένος μου δίσκος.
3 Likes
υπέροχο αρωστημένο ηλεκτρονικό πείραμα από γαλλία
Εσείς πόσα projects του Toby Driver (Kayo Dot, Maudlin of the Well, κλπ) αντέχετε;
Στους Vaura συμμετέχει και ο Kevin Hufnagel (Gorguts, Dysrhythmia) και αυτός είναι ο νέος δίσκος τους:
Synth, Gothic, Black, Avant, shoegaze, και γενικά κουμάντο κάνει μεν ο Joshua Strachan αλλά οι δύο κύριοι του δίνουν όσους extreme και dissonant πόντους χρειάζεται για νa πετύχουν μια πηχτή παραγωγή.
Captivating, που λένε και στο χωριό μου.
3 Likes
Σκοτώνουν οι Vaura.
Το προηγούμενο ήταν εξαιρετικό, αν δεν κάνω λάθος το είχαμε και στα υπόγεια του 2019;
Δεν άκουσα ακόμα αυτό που ποσταρες αλλά έχω προσδοκίες για κάτι πολύ καλό.
1 Like
Τσου, αλλά δικαιολογούμαστε (#νοτ), αυτό εδώ είναι καλύτερο. Γενικά ωραία εξέλιξη ως μπάντα, άρχισαν να βρίσκουν δικό τους ήχο αντί για το ηχητικό κολλάζ των πρώτων άλμπουμ (που και αυτά πολύ καλά το λιγότερο ήταν).
1 Like
Να πω πως οι τελευταίες δουλειές του Driver με ψιλο-απογοήτευσαν.
Εδώ όμως έχει ενδιαφέρον η υπόθεση και πως να μην έχει όταν έβαλε και το χεράκι του και ο Hufnagel.
Πάντως μου αρέσει που ο Driver πριν λίγο καιρό με ένα μακροσκελές κείμενο είχε απολογηθεί γιατί δεν τήρησε τον λόγο του για το μεγάλο μουσικό διάλειμμα του, ώστε να αφοσιωθεί στην ζωγραφική
2 Likes
Σε καθαρά μουσικό επίπεδο, έχει μεγάλη ευθύνη για το τελικό αποτέλεσμα και νομίζω αυτός είναι το κλειδί.
Τώρα, να δηλώσω με τη σειρά μου πως αν και, πέραν των Maudlin, δεν θεωρώ πως έχει βγάλει κάποιο μεγάλο αριστούργημα με τους KD o Driver (παρά μια αξιοπρεπέστατη και άκρως ενδιαφέρουσα δισκογραφία), το περσινό τους είναι αρκετά υποτιμημένο.
1 Like