Δεν το γνώριζα, πολύ ενδιαφερον.
Καλο καψιμο
2 Likes
χαχα τι μου θυμησες … Εκεινο το βαιραλ βιντεο το ειχα λιωσει
1 Like
Ίσως το πιο φιλόδοξο φετινό metal album από μια πολύ γαματη βελγική κολεκτίβα.
Όσοι ψήνεστε για drone metal και spiritual jazz, ακούστε το!
Εν τω μεταξύ ο μπασίστας τους (Colin Marston) είναι ο μπασίστας των Gorguts και Dysrhythmia…
1 Like
Οι Titan To Tachyons είναι ίσως η πιο ενδιαφέρουσα νεα avant metal μπάντα που ξεπεταχτηκε φέτος, τα τρια μέλή συμμετεχουν επίσης σε J. Zorn, Secret 3, Imperial Triumphant οπότε παίρνετε μια ιδέα… Καλύπτουν χώρο από Primus ως extreme tech. Recommended!
Ambient, πειραματισμοί, ψυχεδέλια, αισθητική cyberpunk soundtrack.
Enjoy
Bump το thread γιατί οφείλω να καταθέσω τα σέβη μου σε αυτήν την αδιανόητη δισκάρα:
O @Aldebaran τα είχε πει εξαιρετικά στην φοβερή του κριτική:
Ο δίσκος βρέθηκε και στην πειραματική γωνία της alternative ανασκόπησης, σχετικά κοντά με το αδερφάκι από διαφορετικό τέρας που ονομάζεται Paga και παραμιλώ ακόμα, και πολύ με χαροποίησε.
Τον τελευταίο καιρό δεήθηκα να ακούσω επιτέλους αυτόν τον δίσκο που ο Αντώνης αποφασισμένος μου είχε στείλει, πριν καν τον παρουσιάσει κιόλας, επιμένοντας να ακούσω, και έστω και αργοπορημένα, (σε αυτά έχω τους δικούς μου ρυθμούς με τόση μουσική 
) οφείλω να απαντήσω δημόσια γιατί, ενώ δεν έχω ακούσει ακόμα το ντεμπούτο, θέλω να πω πως είναι ένα από τα πιο πνιγηρά ακούσματα που έπεσαν μπροστά μου.
Μια παρανοϊκή φωνή, ένα σαξόφωνο που θα με αναγκάσει να αναζητήσω όλη την σχετική δισκογραφία, κομμάτια με ρυθμό, σκοτάδι, λύτρωση, εφιάλτες, folk, avant, experimental, kraut, psych, noise, jazz, σε συνθέσεις οι οποίες με κάθε ακρόαση ηχούν όλο και πιο πολυδιάστατες και εντυπωσιακές.
Δεν θα σχολιάσω κάτι παραπάνω, σας παραπέμπω στην άνωθεν κριτική, απλά να επισημάνω πως όντως είναι από τα πιο κλειστοφοβικά και πνιγηρά ακούσματα που έχω ακούσει τελευταία, με υψηλού επιπέδου αντίληψη περί σύνθεσης.
Αν έχει μπει σε κάποιο άλλο νήμα ο δίσκος απολογούμαι, αλλά θεωρώ πως εδώ ταιριάζει καλύτερα.
3 Likes
Μια χαρά τα είπε ο @Aldebaran φυσικά. Δεν έχω ακούσει κάποιον/α να τραγουδάει με τον τρόπο της Sofia Jernberg. Ενώ γίνεται ένας κακός χαμός μουσικά (με την καλή έννοια) πίσω της, κερδίζει τις εντυπώσεις για εμένα.
2 Likes
Έχεις δίκιο σε αυτό. Προσπαθούσα διαρκώς να αναζητήσω κάποιο σημείο σύγκλισης στις φωνητικές της ερμηνείες και δεν μπορούσα, είναι μοναδικό. Λατρεύω που είναι και αυτές σχιζοφρενικές ανά σημεία, αλλά ποτέ υπερβολικές.
Γενικά η μπάντα μου αφήνει την αίσθηση πως ανά πάσα στιγμή αν το επιλέξει μπορεί να ανοίξει μια μαύρη τρύπα παίζοντας κάτι που δεν έχει ακουστεί ποτέ ούτε για δείγμα αλλά δεν το κάνει και γελά ύπουλα. Ή μπορεί και να το κάνει, και για αυτό το αποτέλεσμα είναι τόσο massive.
Επίσης λατρεύω το πόσο ξηρός είναι ο ήχος όχι λόγω παραγωγής, όσο εξαιτίας των μουσικών οργάνων/κουρδισμάτων/τονικοτήτων/ρυθμών και δυσαρμονιών, συνθέτουν κάτι τρομερά πυκνό και στοχευμένο.
Ο @Aldebaran με προειδοποίησε μάλιστα πως παίζει το ντεμπούτο να μου αρέσει παραπάνω και τρομάζω λίγο, ενώ οφείλω να δηλώσω πως αν είχα ακούσει αυτόν τον δίσκο στην ώρα του θα ήταν στην 15δα μου αλλά ήθελα το νούμερο να ακούσω πρώτα τα “δικά μου” και μετά τις όποιες προτάσεις.
Καλά να πάθω.
2 Likes
Καταρχάς, χαίρομαι @apostolisza8 που σου άρεσε τόσο πολύ!
Νομίζω ότι η λέξη κλειδί για τους The End είναι η λέξη “ενέργεια”. Έχω βρει ελάχιστα πράγματα σε αυτό τον ήχο με τόσο ευθεία και ισοπεδωτική ενέργεια, πράγματα που να σε κάνουν να σε αφορούν αυτά που συμβαίνουν. Γι αυτό και δεν θεωρώ τον όρο “core” άσχετο με τον ήχο τους.
Ένα πραγματικά αδιανόητο γκρουπ. Βρίσκονται και στο top 15 μου της χρονιάς, δεν θα μπορουσαν να λείπουν!
Ο Gustafsson είναι θεός. Επί την ευκαιρία, αναμένεται τεράστιος δίσκος από τους Fire! τον Μάρτιο…
1 Like
Κι εγώ το έχω δωδεκάδα. Το είχα αναφέρει σε κάποιο άλλο θρεντ. Τα είπατε ωραια
1 Like
οπότε σε δεσμεύω δημόσια όταν βρίσκεις κάτι αντίστοιχο ή που να το προσεγγίζει να μου το στέλνεις
Είναι εκπληκτικός ισχύει. Και όσα κάνει πιο συγκεκριμένα στο κομμάτι προς τιμήν του Per Henrik Wallin είναι σοκαριστικά σε αυτό το άλμπουμ, τουλάχιστον για μένα.
Ωχ, πρέπει όντως να βγάζει μια δισκάρα κάθε χρόνο αυτός ε;
Με συγχωρείς που δεν το είχα συγκρατήσει αλλά όφειλα να απαντήσω στα παρακάλια του Αντώνη να το ακούσω και που τον έγραφα συστηματικά γιατί όλο κάτι έβρισκα
Χαίρομαι πάντως που τέτοια άλμπουμ έχουν πέραση έστω και τόση, έστω και σε επιλεγμένα ακροατήρια.
1 Like
Πάρτε τα λεφτά και τα μυαλά μας:
Walter, βάλτους στο Roadburn 2022 να πέσουν τα τσιμέντα!
Θα τα πούμε πιο εκτεταμένα για τους Senyawa…
1 Like
Σοκ το από πάνω! Υπάρχει ολόκληρο εκεί έξω από ότι είδα…θα το τολμήσω και όπου με βγάλει 
Το παρακάτω μάλλον δεν ταιριάζει εδώ, δεν ήξερα που να το ποστάρω.
Μεγάλο κόλλημα των τελευταίων ημερών. Είναι και η διάρκεια κατάλληλη και δεν κουράζει καθόλου.
1 Like
@Kostas_L οι Senyawa είναι τρομερή περίπτωση μπάντας κι αυτός ο δίσκος… κάνουν τρομερά πράγματα, η εξερεύνηση έχει μόλις ξεκινήσει.
Οι Black Country, New Road είναι εντελώς mainstream περίπτωση, είναι ίσως το πιο overhyped άλμπουμ της χρονιάς ως τώρα. Μου αρέσει πάαααρα πολύ, είναι η νέα μπάντα που χρειαζόμασταν, όσοι θέλουμε λίγη παραπάνω μουσικότητα και στο mainstream. Ο δίσκος τους είναι σουπερ αλλά το συναρπαστικό στην περίπτωση τους είναι το πόσα υπόσχονται για το μέλλον.
1 Like
Ακολουθεί μεγάλο ποστ με λινκς και ταγκς για να συνοψίσω, με αφορμή αυτό εδώ:
Οπότε, ας τα πάρω με την σειρά.
Όταν ο @Aldebaran δεν φτιάχνει χαζά memes για να τα βάζει σε άλλα τόπικς μας ξεστραβώνει με μερικές μπάντες:
Πραγματικό σοκ ο δίσκος, βάζω την κριτική γιατί θεωρώ πως έχει νόημα η συζήτηση γύρω από την ανάλυση του Αντώνη, με εμένα μόνο να προσθέτω πως ο αέρας που έφερε αυτό το σχήμα με τα 44 labels ήταν κάτι εξωτικό, όχι απλώς ηχητικά/γεωγραφικά, αλλά και σε σχέση με τις νόρμες με βάση τις οποίες μιλάμε για μουσική. Είναι από τους πιο άβολους δίσκους που άκουσα, και δόξα και τιμή στα μπαμπού!
Συνεχίζω αναφέροντας ένα άλμπουμ που για μένα μάλλον φιγουράρει ήδη στα καλύτερα της χρονιάς. Οι Kurushimi που λέτε, έβγαλαν ένα avant/jazz/grind πράγμα το οποίο τσακίζει, με τέλεια διάρκεια και επαρκές χάος για να με συγκινήσει. Αυτή τη φορά θα βάλω την συνέντευξη που παραχώρησαν στον Αντώνη, αλλά διαβάστε αν ενδιαφέρεστε και την λεπτομερή άποψή του. Λόγω οπτικής και απόστασης σε κάποια θέματα από την δική μου, έχει ενδιαφέρον το ότι ενθουσιάζεται με διαφορετικά (μη ακραία) στοιχεία του δίσκου, αλλά κάπως τα βρίσκουμε στους Naked City στη μέση.
Το πιο ενδιαφέρον πάντως, για την σκοπιά μου, ήταν το πως έβγαλαν μια παρόμοια συνθετική αντίληψη και νοοτροπία (τηρουμένων των αναλογιών) με τους Autarkh όπως τα συζητήσαμε στην δική μας συνέντευξη:
Αν και τους είχα αναφέρει και στο black metal νήμα, να επαναλάβω πως όσα πέτυχαν στο ντεμπούτο τους, κορυφώνουν την εξωφρενικά σύντομη αλλά τόσο ανοδική πορεία των Dodecahedron σε κάτι που, δικαίως, για μένα, ονομάζουν contemporary metal.
Όσο λοιπόν περιμένουμε με @Ktn (δες νήμα που σε ταγκάρω ρε ) την διπλή εμφάνιση τους στο επικείμενο Roadburn Redux για να δω πόσο ακόμα πιο χαοτικά θα παίξουν τα κομμάτια στο σετ όπου θα τα παρουσιάσουν χωρίς το μεταλ στοιχείο να πω πως πολλοί για μένα δοκίμασαν αυτό τον συνδυασμό, λίγοι τον έφτασαν εκεί.
Ε, και τώρα έφτασα στο νο1 της χρονιάς μου έως τώρα, για να απαντήσω και στον @plex27 αχαχ (που να ήξερες και το παρασκήνιο/μαραθώνιο της συνέντευξης ε )!
Οι Non Serviam λοιπόν. Αυτή η γαλλική κολλεκτίβα, που όταν πέρσυ ακούγαμε τα πρώτα δείγματα του νέου δίσκου με τον @Kostas_L (ανακαλυψάρα έτσι; ) είχαμε μείνει παγωτά. Περίμενα πως και πως να βγει αυτός ο δίσκος, αν και δεν ήξερα τι και πως. Οπότε απλά τους παρακολουθείς και ελπίζεις.
Στην είδηση λοιπόν πως επιτέλους βρήκαν τρόπο να κυκλοφορήσουν το δεύτερο άλμπουμ τους, η συνέντευξη ήταν μονόδρομος, γιατί πολύ απλά, ο συνδυασμός και όσα πετυχαίνουν ηχητικά με αυτό που κάνουν, καθώς και η γενικότερη θεώρησή τους, είναι, απλώς, για μένα, μοναδικά:
Είναι ένα χάος, ναι. Δένει όμως, γιατί δεν περιορίζεται από τίποτα. Δεν είναι συγκροτημένο, δεν είναι μετρημένο, δεν επαναλαμβάνεται κανένα σημείο σε κανένα κομμάτι, αλλά εμένα μου έβγαλε νόημα.
Οπότε, ευχαριστώντας την @Sh_Wo_f για τα όμορφα λόγια της που με συγκίνησαν (αλήθεια!) και τα εκτιμώ πολύ στο άλλο νήμα με τους σχολιασμούς κριτικών, να πω πως στο μυαλό μου περισσότερο μετράνε όσα είπε η ίδια η μπάντα:
και να ακουστεί.
Αν ήθελα να καταστήσω σαφές ένα πράγμα στην κριτική μου, είναι πως, (και για αυτό προτείνω τον δίσκο ρε @Spyros_Koukas ) είτε αρέσει, είτε φανεί φασαρία, αχταρμάς, δήθεν, δισκάρα του αιώνα, αυτό το άλμπουμ είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Στην αποδόμηση είμαι σίγουρος, το λένε και οι ίδιοι, μπορούν να βρεθούν επιρροές και αισθητικές και ηχητικές. Αλλά στην συνολική εικόνα, είναι κάτι που δεν πιστεύω πως θα ξεχαστεί αν ακουστεί. Πιθανώς και να μην έχει όχι απλά παιχτεί ξανά, ούτε έχει τολμηθεί. Εμένα, με συντάραξε, σε βαθμό που δεν πιστεύω πως ήταν δυνατό εδώ και χρόνια να συμβεί.
23 Απριλίου βγαίνει ο δίσκος αλλά ήδη υπάρχουν αρκετά δείγματα διαθέσιμα για τους δύσπιστους.
Αυτά τα ολίγα. Καλή χρονιά η φετινή πάντως έως τώρα!
11 Likes
Πολύ ταγκ βρε παιδί μου!
@apostolisza8 Χαίρομαι που σου άρεσαν τόσο οι Senyawa και οι Kurushimi, δεν έχω να προσθέσω κάτι, εύχομαι να μοιραστούν την άποψη τους και όποιοι συμφορουμιτες τυχει να τους ακουσουν. Να πω μονο οτι οι Senyawa είναι ενα project που τραβηξε (επιτελους) την προσοχη και της Ευρωπης ενω οι Kurushimi ειναι αισθητικα καταδικασμενοι να μενουν παντα καρα-underground, κι ας ειναι μια έκφανση του πειραματισμου στο rock που έχει 50 χρονια ιστορία.
Non Serviam. Καταρχας να πω οτι η συνεντευξη ειναι απο τις καλυτερες που εχω διαβασει στη ζωή μου. Μπραβο στον τυπο, μπραβο στον Αποστόλη για την απίστευτη δουλειά.
Το άλμπουμ το έχω ακούσει αρκετές φορές. Είναι πραγματικά ένα άλμπουμ που δεν μοιάζει με τίποτα άλλο που έχω ακούσει ποτέ στον extreme χώρο και, πραγματικά, αν κάποιος/α συμμερίζεται τις αισθητικές της αποδόμησης όπως κι ο Αποστόλης, θα τον/την χαράξει. Μιλάμε για ένα κολοσσιαίο έργο στιλιστικά για το underground, και όχι μόνο.
Το πνεύμα του δίσκου είναι για δεκάρι. Μουσικά θα ενθουσιαζόμουν περισσότερο αν υπήρχαν κάποια πράγματα, κανα δυο στρωτά σημεία που και που θα βελτίωναν την εστίαση μου και θα έδειχναν ότι η μπάντα, αν το ήθελε, θα μπορούσε να παίξει το “παιχνίδι” σύμφωνα με τους κανόνες. Καταλαβαίνω όμως και τον Αποστόλη που ενθουσιάζεται με το ακριβώς αντίθετο. Ως εμπειρία “χάους”, είναι ασύγκριτο. Προτείνω να ακουστεί με αγνές συναισθηματικές προθέσεις.
Επειδή τελευταία ακούω πολύ τους Neptunian Maximalism, μπάντα που θεωρώ ότι πιο ενδιαφέρον στο νέο underground, βλέπω μια συγγένεια με τους Non Serviam. Αφορα το όλο concept του μαξιμαλισμού, το λεγόμενο more is more, που δημιουργεί νέους χώρους και κατακλυσμιαίες αισθητικές εμπειρίες. Λίγο αχαρτογράφητα νερά για τον σκληρό ήχο, οι Non Serviam και η baroque τους αναρχία όμως μοιάζουν με γνήσιο εξερευνητή!
Καλές ακροάσεις, να μας λέτε γνώμες!
6 Likes
Θα τσεκαριστούν οι μπάντες που αναφέρατε στα 2 τελευταία σας posts αλλά να ξέρετε ότι δεν τα πάω καλά με οτιδήποτε (πολύ) πειραματικό στον καιρό του (μόνο όταν παλιώσει λίγο ).
Του τα είπα κι εγώ στο topic για black metal κυκλοφορίες. Θύμισε λίγο bardomethodology!
Αυτό ισχύει και για μένα (πάλι τα είπα στον @apostolisza8 στο black metal κυκλοφορίες topic). Είναι πολύ τραχύ για να το απολαύσω ως μια μουσική κυκλοφορία… Ίσως φταίει και η φάση στην οποία βρίσκομαι τώρα όπου… τα ταβάνια και οι τοίχοι της ζωής μου στάζουν ρεαλισμό και καθημερινά προβλήματα 
Ανάβεις φωτιές τις οποίες υποχρεούσαι να σβήσεις!
2 Likes
Η αλήθεια είναι πως οι Kurushimi είναι πιο κοντά στα γούστα μου σε σχέση με τους Senyawa τους οποίους όμως δεν βαριέμαι σε καμία ακρόαση, είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέροντες. Κάπου μέσα σε όλα αυτά το drone τους με χάνει λίγο, αλλά ο ήχος είναι τρομερά ενδιαφέρων.
Σε κάθε περίπτωση, πάμε στους Γάλλους για ακόμη μια φορά χαχ.
Δεν συμμερίζομαι την επιτηδευμένη αποδόμηση είναι η αλήθεια, απλώς, πιστεύω πως υπάρχει τρόπος ώστε ακόμη και αν γίνει ενοχλητικά μηδενιστική, να αφήσει περιθώρια για κάτι όμορφο, νέο, διαφορετικό που δεν διαγράφει όμως το παρελθόν και όλη τη διαδικασία.
Στη συνέντευξη ο βασικός συνθέτης ανέφερε πως “ομορφιά μπορεί να είναι μια στιγμή του τρομερού, του άθλιου, του παράξενου”.
Οι Non Serviam ανασυνθέτουν, αφού έχουν αποδομήσει. Το γεγονός πως πρόσθεσαν metal στοιχεία στην πορεία, και δεν ξεκίνησαν να συνθέτουν με βάση τις φόρμες και τις λογικές της κιθαριστικής μουσικής, για μένα είναι καθοριστικό. Αυτή την πλευρά, την καθαρά ηλεκτρονική/industrial/μπαροκ, θα την δείξουν στο 40λεπτο EP την Πρωτομαγιά.
Και εγώ κάπως έτσι θα το πρότεινα. Αν κάποιος/κάποια πατήσει play να είναι έτοιμος/η να παρασυρθεί, γιατί δεν είναι απλώς περιπετειώδες, δοκιμάζει και αντοχές. Είναι, για μένα, επανερχόμενος στο άλμπουμ, εντυπωσιακό, το πως μια ιδέα ξεκινάει από ένα είδος μουσικής και περνάει, αβίαστα σε ένα άλλο, ενώ γύρω της συμβαίνουν πόσα άλλα, καταλήγοντας το συνολικό αποτέλεσμα να είναι κάτι αυτόνομο και συνεκτικό. Δηλαδή, verses, riffs ανά σημεία, ό,τι γίνεται τέλος πάντων στα φωνητικά, επιτελούν ένα σκοπό.
Συμφωνώ τέλος για τους Neptunian Maximalism και για το concept. Περιμένω να σε διαβάσω και στο καινούριο που βγάζουν.
Εδώ, να προσθέσω και αυτή την πρόσφατη κυκλοφορία, που, συγγενεύει με Non Serviam και Neptunian Maximalism (δομές/παρακλάδια):
Ο προηγούμενος δίσκος τους, αναφέρθηκε και στο νήμα του album exchange στον προηγούμενο γύρο, εδώ όμως νομίζω πως ξέφυγαν εντελώς, πολύ ιδιαίτερο σχήμα. Θα τοποθετηθώ και πιο αναλυτικά όμως με τον καιρό.
Το κρατάω, θα το θυμάμαι και υπόσχομαι να διευθετηθεί στο μέλλον!
5 Likes