Kαταρχας αυτο που ειπα και πριν, ειναι κριμα κοσμος να κολλαει στο φιναλε και ‘την απαντηση’, γιατι τοτε εχει χασει ολο το νοημα της ταινιας…και ειναι weak αρκετα να προσπαθει ο καθενας μετα να χιωσει ολο το εργο, επειδη δεν καταλαβε πρακτικα τιποτα πλην των τυπικων-πχ το σχεδιαγραμμα που ειχα ποσταρει αρχικα οκ, ειναι για πιτσιρικια ε, δεν νομιζω κανενας σοβαρος να το χρειαστηκε για να καταλαβει τι παιζοταν, αφορα απλα το σημειο της δρασης της ταινιας-…
Τεσπα, MEGA SPOILER ahead, με ποστ-σεντονι…
[SPOILER]Το 8 1/2 του Φελινι φανταζομαι θα το γνωριζετε οι περισσοτεροι εδω, εστω και σαν ονομα…εκει ο πρωταγωνιστης ειναι ενας σκηνοθετης-ο οποιος υποτιθετε πως ειναι ο ιδιος ο Φελινι, μιας και η ταινια ειναι αυτοβιογραφικη-, ο οποιος πασχιζει να γυρισει μια ταινια…ετσι και εδω μια αλληγορικη συνδεση μπορει πολυ ευκολα να γινει, βλεποντας τον Κομπ σαν τον ιδιο τον Νολαν-που επισης εμφανισιακα δεν νομιζω πως ειναι τυχαιο που ειναι σχεδον ιδιοι(και στο ντυσιμο,και στα μαλλια και στο ολο φυζικ-, οπου σαν σκηνοθετης, ο Κομπ/Νολαν προσπαθει να δημιουργησει σινεμα, ταινιες, οραματα που εχει…τα παιδια του ειναι καθαρα ο στοχος και των δυο, στα ματια ομως του Νολαν φανταζουν σαν τις ταινιες του, τα εργα που πρεπει να κανει μετα που θα εχει περασει με επιτυχια την δοκιμασια που θα πω παρακατω…ακομα δλδ και στο φιναλε, που ειναι σχεδον ολοιδια η σταση που καθονται, τα ρουχα κτλ, ευκολα μπορει κανεις να καταλαβει οτι ο ιδιος ο Κομπ/Νολαν τα βλεπει πληρως εξειδανικευμενα ετσι, οπως τα ειχε στο μυαλο του πριν τα βρε, οπως και ο σκηνοθετης βλεπει τις ταινιες που θελει να κανει πριν τις τελειωσει ή οταν ακομα τις γραφει, τελειες μεσα στο μυαλο του…
Το θεμα για μενα της ταινιας εχει ομως να κανει και με την Mal, την φαινομενικα-συμφωνα με ολο αυτο το αλληγορικο ‘παραλληριμα’:p- με την ιδια την εμπνευση του καλλιτεχνη, η οποια και τον καθοδηγει και τον εχει κανει να την ερωτευτει παραφορα, ομως ισως τον εμποδιζει να δημιουργησει κατι το οποιο μπορει μεν να φανταζει τελειο και για τους δυο τους, αλλα θα τον αποκοψει απο το κοινο του μετα ολοκληρωτικα…σκεφτητε τα μπατμαν, το πρεστιζ το ινσεπτιον ακομα κτλ κτλ…παντα ολοι, μα ολοι, κοινο και θεατες/κριτικοι, λεμε τα τελευταια χρονια ποσο εξυπνα και διαφορετικα μπλοκμπαστερ ειναι…ποσο πολυ ειτυχημενα συνδιαζουν νοημα/ουσια με θεαμα…δεν ειναι απολυτως λογικο για μια περιπτωση σκηνοθετη σαν τον Νολαν? Εναν τυπο που εχει πολλακις αποδειξει οτι εχει οραμα και ιδεες, εναν ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ και οχι απλα σκηνοθετη, αλλα παραλληλα φροντιζει να παρεχει και την μεγιστη διασκεδαση στο κοινο του? Απο την ανατριχιαστικη σκηνη-μανιφεστο του Τζοκερ στο κρατητηριο με τον Μπατμαν ξαφνικα πηδαει σε ενα τρελο κλωτσομπουνιδι απειρης απολαυσης και σε ξεφρενα κυνηγητα…θεαμα και ουσια σε 1…αυτο νομιζω ακριβως συμβολιζει και η Mal…το κομματι του σκηνοθετη, το οποιο τον καλει να δημιουργησει το κοινο τους οραμα, να ‘υποκειψει’ σε αυτο(η Μολ ειναι πρακτικα το υποσεινηδητο του, τον καλει συνεχως να μεινει μαζι της), να αποκοπει απο κοινο και να δουλεψει ετσι…γιαυτο και αποτελει ταυτοχρονα και τον εφιαλτη του σκηνοθετη/Κομπ…
το κοινο βεβαια το οποιο πασχιζει ο σκηνοθετης να κερδισει μεσα στη ταινια, ειναι ο Φισερ…αυτον πρεπει να βοηθησει να φτασει στην εσωτερικη του καθαρση ο Κομπ και να επιτυχει και το στοχο ο οποιος θα τον στειλει στα παιδια του/παραλληλα αυτον πρεπει να κερδισει ο Νολαν διοτι απο τη μια θα εχει καταφερει να του περασει σαν θεατη αυτο που εχει δημιουργησει(την ταινια, το inception τεσπα) αλλα και παραλληλα γιατι θα αποτελεσει το εισητηριο του για τα ‘παιδια’-τις επομενες ταινιες του(μεσω της χρηματοδοτησης απο τον παραγωγο της τανιας/μεγαλοεπιχηρειματια Σαιτο-ο καθενας εχει το ρολο του εδω, αριαδνη-σεναριογραφος, αρθουρ-τεχνικος παραγωγης κοκ, got the point…)…ενω λοιπον ο Κομπ αρχικα δεν νοιαζετε για τον Φισερ αλλα κυριως για τη Μουσα του-με ολα τα private sections που κανει και μπαινει στον ιδεατο κοσμο που την εχει φυλακισει-, σταδιακα βλεπουμε, ειδικα απο τοτε που του αποκαλυπτει οτι ολα ειναι ονειρο, οτι τον αφηνει σαν θεατη να καταλαβει οτι ειναι ταινια και ταυτοχρονα να ενδιαφερετε και για αυτον μιας και ο Φισερ σαν κοινο θα εχει πλεον απηχηση στον Κομπ, αφου θα κρινει το εργο του-απο το σημειο και μετα βεβαια που ο Κομπ αρχιζει να παλευει εσωτερικα να αποκοπει απο τη Μολ-…
Ετσι στο φιναλε, ο Κομπ/Νολαν θα ‘σωσει’ τ Φισερ/κοινο, διαλεγοντας ας το πουμε το κοινο του, εναντι του καποιου ορματος/Μαλ που παντα εχει, διοτι πολυ απλα στην κατα Νολαν θεωρια και πραξη, οπως ειπα παραπανω, εχει αποδειξει πολλακις οτι δεν χανει ποτε το οραμα του αλλα φροντιζει παραλληλα να φτιαχνει και κατι αρεστο στο κοινο του…πιο αληθινο, πιο απτο, πιο δενξερω…επισης χανει και την καταληξη του Φισερ οταν πεφτει απο το κτιριο, δεδομενου οτι ο σκηνοθετης πρεπει να κανει αυτο το leap of faith, να εχει πιστη σε οτι νομιζει πως πετυχε, μην μπορωντας να δει μεσα στον θεατη, το τι σκεφτεται και πως του φανηκε το εργο…
Ο σκηνοθετης σε καθε του εργο, εχει κατι απο τον εαυτο του ενσωματομενο μεσα-Μολ- αλλα ποτε δεν χανει το κοινο του…υπαρχει προφανως και η αλλη οψη του νομισματος, οτι ο σκηνοθετης δεν ανηκει στο κοινο του αλλα υπηρετει μοναχα το οραμα του…ο Νολαν υπηρετει το οραμα του και φροντιζει να μην χασει το κοινο του παραλληλα…δουλευει οπως δουλευει τα τελευταια 10 χρονια, τα οποια μας χαρισε 7 καταπληκτικες ταινιες…εν τελει, η σβουρα γυριζει και μας βαζει ολους στο τρυπακι αν ειναι ονειρο ή οχι, επειδη guess what, μολις all of us hav been inceptioned,απο μια απλη ιδεα-το γυρισμα της σβουρας- η οποια εξελισεται σε κατι μεγαλο-το αν αυτο ειναι ονειρο ή οχι-…οπωτε οποιος μπαινει στη λογικη και το ψαχνει εστω και λιγο, ας μην το ψαξει, η ταινια την δουλεια της την εκανε του αρεσει ή οχι…
Αυτο ειναι και εν τελη το νοημα του κινηματογραφου, οπως ο φελινι και ο ταρκοφσκυ απο παλι απροσπαθουσαν να πετυχουν…να συνδιασουν ζωη με πανι…η καθαρση που πετυχαινεται στο ονειρο ειναι το ιδιο αληθινη με αυτη που πετυχαινεται στο πανι, το ιδιο αληθινη με αυτη που πετυχαινεται στη ζωη…κλασσικος Νολαν, κλασσικος τροπος δουλειας του…η πιο αυτοβιογραφικη ταινια του ειχε πει/και λεει πολλακις σε καθε του συνεντευξη και τελικα ειναι αληθεια… [/SPOILER]
οπωτε αυτα πανω κατω…θα μπορουσα να γραψω και σκηνη-σκηνη αντιστοιχιες, αλλα βαργιεμαι…απλα 2 πραματα…προσωπικη μου συμβουλη/παροτρυνση…ξεκολλαμε το μυαλο μας…ταινια βλεπουμε και μαλιστα νομιζω πως ολοι εχουν τα στοιχειωδη αισθητηρια ερεθισματα να καταλαβουμε ποτε αυτο ειναι inception και ποτε πειρατες της καραιβικης…ειναι γαμημενη τεχνη και δεν μπορει να αντιμετωπιζεται τοσο ρηχα…δεν μπορω να καταλαβω πως καποιος που πχ θα ακουει κανταρια μουσικης απο απειρες μπαντες καθε ηχου οπως ολοι οι σοβαροι γιουζερς εδω, θα ειναι παραλληλα τοσο ρηχος σε μια μορφη τεχνης οπως ο κινηματογραφος(δεν ειναι και τυχαιο που πραγματικα βαριεμαι να κανω τοπικς πια με Ταρκοφσκιδες, πολανσκιδες, νουβελ βαγκ(που ποτε δεν εκανα εκει το υπερποστ που επρεπε) κτλ, αφου τα σταλονε-κλωτσομπουνιδα τοπικς κανουν θραυση-στα οποια περναμε γαμω αλλα οκ, got my point i think)…απλα παρατηρω μια γενικη αντιμετωπιση πλεον του κινηματογραφου σαν ενα τελειως συνοδευτικο μεσο ψυχαγωγιας-που κατεβαζω σε 1 ωρα και βλεπω ενω κοβω τα νυχια μου- παρα μια ‘μυσταγωγια’, μια προσυλωση σε αυτο που θελει να μου πει ο καλλιτεχης…μπορει -και σιγουρα φταιει- και το επιπεδο που εχει πεσει κατα πολυ αλλα και παλι, ταινιες υπαρχουν καινουριες παρα πολλες καλες και οχι μονο αγγλοφωνες…
Τεσπα,αυτο το τελευταιο ειναι γενικο παραλληρημα γιατι συνεχως διαβαζω τερατα τον τελευταιο καιρο οπου και να μπω και μου την εχει βιδωσει λιγακι…
Το Ιnception παρολα τα λιγα σημεια που χανει-οπως αυτα της δρασης που εννιοτε κουραζει- ειναι αριστουργημα…και οταν λεμε αριστουργημα εννοουμε αριστουργημα οπως το λεμε και για καθε blade runner και για καθε ταινια που αξιζει αυτο το τιτλο…o κινηματογραφος στο φιναλε φιναλε ειναι κινημα και οχι κατι στατικο, οπως οποιος μενει σε συγκρισεις με παρελθον κτλ εχει χασει το νοημα προ πολλου…
ο Νολαν δημιουργησε μια σινεμα για το σινεμα ενω παραλληλα εκανε inception στο ακροατηριο οτι μπορει να βγει ενα αριστουργημα εν ετη 2010…τα καταφερε και με το παραπανω…
\μ/