Και τα δύο που ρίχνω εδώ δεν είναι ακριβώς indie, αλλά το έχουν το άρωμά τους.
Αρχικά, κυκλοφόρησε ο νέος δίσκος της Σtella, ο οποίος είναι πάρα πολύ καλός. Χαρούμενος, ανάλαφρος, απολαυστικότατος και πίνεται μονορούφι.
Κατά δεύτερον, έχω να σας προτείνω αυτούς εδώ τους Λονδρέζους, τους Netsuke. Είναι ολόφρεσκοι, μόλις βγήκαν από το φούρνο και ντεμπουτάρουν μ’ αυτό το electronic/indie/shoegaze pop δισκάκι. Τσεκάρετε.
Richard Edwards από τους Margot & the Nuclear So and So’s
7 χρονια μετα νεο αλμπουμ και με υπεροχο πρωτο τραγουδι, το οποιο εχει θαφτει σε κριτικες για καποιο λογο
VETO - 16 Colors (2018)
Cloud Castle Lake - Malingerer (2018)
Διαμαντάκι. Το αφήνεις στο background και σε τραβάει μόνο του.
παλιοι Radiohead
Gaz Coombes - World’s Strongest Man (2018)
Αν σας αρέσουν οι Neutral Milk Hotel, ακούστε Saintseneca - Pillar of Na
Μιας και θυμηθηκα αυτην την μπανταρα απο την Σουηδια, παρτε 5 τραγουδαρες να νιωσετε λιγο, αν ειστε στην φαση.
Ρε συ, αυτοί φαίνονται πολύ ωραίοι.
Νταξει ειναι ωραια αγορια οντως, αν ημουν straight γυναικα λογικα καθομουν και στους δυο, αλλα να τους τσεκαρεις και μουσικα, εχουν πολυ ωραια κομματια! Ξεκινα απο το Mavericks θα ελεγα.
Από το μικρό Galway της Ιρλανδίας, οι NewDad ετοιμάζονται να ταρακουνησουν τον indie κόσμο με το ντεμπούτο τους “Madra” στις 26 Γενάρη. Κάθε ένα απο τα τρια singles ειναι διαμαντάκια.
Έχω πάθει έναν μικρό έρωτα με αυτό το δισκάκι που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Χωρίς να μπαίνει σε πολύ πειραματικά μονοπάτια, σταδιακά ξεδιπλώνει ολοένα και πιο όμορφες φωνητικές γραμμές, και ενορχηστρωτικά πλαταίνει διαρκώς με νέα στοιχεία. Επίσης, ώρες ώρες νιώθω ότι αποτελεί την επιτομή αυτού που λέμε “κομψό”
Oh my god.
BLAST FROM THE PAST:
SONIC YOUTH:Dirty
(1992, Geffen)
“You’re perfect in the way / a perfect end today…”
lternative, post, noise, πειραματικοί, οι Sonic Youth είχαν το μαγικό χάρισμα ήδη από τα 80ς να βγάζουν σούπερ ενδιαφέροντες δίσκους. Δυστυχώς για τους ίδιους, και ενώ τους έκατσε καλά το timing με το ξέσπασμα του alternative rock, δεν άγγιξαν ποτέ την επιτυχία μεγάλων σταρ, όχι στο βαθμό που το έκαναν οι Nirvana για παράδειγμα (παρόλο που αρχικά τους είχαν για opening act οι Sonic Υouth), αλλά ναι, τι σημασία έχουν τα νούμερα αν είσαι μουσικόφιλος;
“Another can of worms / another stomach turns…”
Το “Dirty” είναι η έβδομη full length δουλειά τους και μάλλον η πιο εμπορική τους, σίγουρα πιο προσβάσιμο ηχητικά, με τον Butch Vig να έχει στο μυαλό του το grunge κύμα της εποχής και να ψαλιδίζει τις πολλές ηχητικές εκτροπές. Κάπως έτσι το ραδιόφωνο τους έδωσε την έξτρα ώθηση που χρειαζόταν, αλλά καθίστε καλά, μακάρι όλα τα singles του κόσμου να ήταν σαν τα Sugar Cane και Yοuth Agaιnst Fascιsm. Παρόλα αυτά, το «ενοχλητικό» punk ξύσιμο δε λείπει, άλλωστε αυτοί στο τέλος της ημέρας, έκαναν και πάλι αυτό που πάντα ήθελαν και γι’ αυτό τους θεωρώ από τα πιο τίμια σχήματα, ανεξαρτήτου ύφους.
Εδώ λοιπόν, τα τρία ιδρυτικά μέλη, Thurston Moore (κιθάρες, φωνή), Kim Gordon (μπάσο, φωνή, κιθάρα) και Lee Ranaldo (κιθάρα, φωνή) είναι απολαυστικά και απολύτως συντονισμένα με το drumming του Steve Shelley.
“It’s hard to believe you took off, I always though you’d go far…”
Όταν βγήκε ο δίσκος πολλοί θεωρούσαν μειονέκτημα τη μεγάλη διάρκεια και τα πολλά κομμάτια, αλλά εμείς το πήραμε και πάλι έντεκα χρόνια μετά, σε μια χορταστική έκδοση τετραπλού βινυλίου με ένα σκασμό extra tracks (b-sides, covers, unreleased demos) και γεμάτη από σημειώσεις, φωτογραφίες και εναλλακτικό artwork…