Isis

Θα ήταν ενδιαφέρον να μαθαίναμε και ονομαστικά αυτές τις “μαϊμούδες” και όχι απλά με αερολογίες. Σε κάθε περίπτωση οι [B]Isis[/B] είναι ένα τεράστιο γκρουπ και το [I]Πανόπτικον[/I] ένα τιτανομέγιστο άλμπουμ.

Για την ώρα έχω κολλήσει με αυτό

δεν πάει κάπου συγκεκριμένα ρε συ. υπάρχουν κάθε λογής και παντού. ίσως και εγώ.
αλλά σίγουρα δεν μπορεί να είμαστε το ίδιο είδος με ανθρώπους που βγάλαν ενα τέτοιο έργο.δεν μπορεί δηλαδη

[B]Temporal[/B]
a retrospective collection of unreleased rarities, remixes and videos
November 6

Δεν έχω γράψει τίποτα για τους Isis και δεν ξέρω κατά πόσο είναι εύκολο να γράψω κάτι για την αγαπημένη μου μπάντα. Ας κάνω μια μικρή προσπάθεια να πω δυο λόγια για αυτό εδώ το συγκρότημα, που με το έργο του άλλαξε τον σκληρό ήχο των 00?s, αλλά και ολόκληρη την δική μου μουσική κοσμοθεωρία.

Για εμένα προσωπικά αποτελούν ένα από τα καλύτερα σύγχρονα συγκροτήματα (ίσως το καλύτερο) και γενικότερα ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα συνολικά για την μουσική. Η αλήθεια είναι ότι είμαι τρελό fanboy με τους Isis, γι?αυτό ίσως γράψω και καμία υπερβολή παραπάνω, αλλά όταν μιλάω για αυτούς μόνο μέλια στάζει το στόμα μου!

Τους γνώρισα πριν 5 χρόνια, σε ηλικία 15 ετών και όπως είναι φυσικό στην αρχή δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα. Τα αποθεωτικά σχόλια που διάβαζα και άκουγα για αυτούς, με έκαναν να τους δώσω μια ευκαιρία ακόμα (και αφού είχα αρχίσει να ακούω συστηματικά μπάντες σε στυλ Mastodon). Η αρχή ήταν (όπως και στους περισσότερους) με το Oceanic. Δεν ξέρω μετά από πόσο καιρό σταμάτησα να ακούω το γαμημένο The Beginning and the End, για να συνεχίσω με τον υπόλοιπο δίσκο. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι υπάρχει τέτοια μουσική. Ήταν το πρώτο κομμάτι του δίσκου και ήδη με είχε στήσει στον τοίχο, κάνοντας με να φοβάμαι να συνεχίσω παρακάτω. Αφού κατάφερα να ξεπεράσω το πρώτο σοκ, συνέχισα να τρώω φρίκες με τα υπόλοιπα κομμάτια, ειδικά με κάτι False Light, Carry και Weight. Έκανα πάρα πολύ καιρό να πάω στο επόμενο Isis άλμπουμ (που ήταν το Panopticon), γιατί δεν ήξερα αν είχε νόημα να ακούσω κάτι άλλο. Όλα τα συναισθήματα που ήθελα να μου γεννήσει η μουσική, τα είχα βρει στο Oceanic. Χαρά και λίπη. Γλυκόπικρα και ταυτόχρονα κλειστοφοβικά συναισθήματα. Ένα πανέμορφο χάος.

Μετά από καιρό άκουσα το Panopticon και λίγο πολύ μου δημιουργήθηκαν τα ίδια συναισθήματα. Ξεκινάει με ένα So Did We το οποίο σου γαμάει την ψυχή και συνεχίζει με μερικά από τα καλύτερα Isis τραγούδια, όπως τα In Fiction, Wills Disolve, Altered Course κλπ. Δεν ήθελα κάτι άλλο. Τα είχα βρει σχεδόν όλα σε αυτούς τους δυο δίσκους. Είχε περάσει καιρός και συνέχιζαν να μου φαίνονται εξωγήινα όλα αυτά που έπαιζαν. Δεν μπορούσα να χωνέψω αυτό που οι Isis έκαναν με την μουσική τους (όχι ότι ακόμα μπορώ).

Πέρασε αρκετός καιρός και τελικά κατάφερα να ακούσω ολόκληρη την δισκογραφία τους (ep, remixes, live και τις συμμετοχές). Μπορεί να φανεί υπερβολικό, αλλά δεν υπάρχει σημείο της δισκογραφίας τους που να με έχει κουράσει. Όλα μ?αρέσουν με τον τρόπο τους. Φυσικά ξεχωρίζω τα πρώτα 3 και πιστεύω ότι είναι η σημαντικότερη κληρονομιά που θα αφήσουν σαν μπάντα, δεν παύω να πιστεύω όμως ότι δίσκοι σαν τα In the Absence of Truth και Wavering Radiant δεν γράφονται από οποιαδήποτε μπάντα. Δεν ξέρω τι σκατά έχουν αυτοί οι άνθρωποι στο κεφάλι τους, σίγουρα είναι κάτι μοναδικό. Το ξέρω είμαι υπερβολικός. Όμως δεν πρόκειται για μια μπάντα που μου προσφέρει απλά μερικές καλές στιγμές και ψυχαγωγία. Πρόκειται για ένα συγκρότημα που με άλλαξε σαν ακροατή, που μου έμαθε μπάντες σαν τους Neurosis, Godflesh, Cult of Luna κλπ, αλλά με έκανε να ξεκολλήσω από τη φάση ?μόνο metal? και να ακούσω και άλλα είδη που κάποτε τα σνόμπαρα (ΝΑ! Μαλάκα?!)

Επίσης δεν είναι η μουσική της μπάντας που με συναρπάζει μόνο, είναι και τα ίδια τα μέλη που με τα υπόλοιπα project τους μου άλλαξαν τα μυαλά. Είναι και αυτή η Hydra Head, που μου έμαθε τόσες μπάντες. Είναι και το blog του Turner που από τα posts του έμαθα διάφορα πράγματα, όπως το να εκτιμώ τα artworks σε μια κυκλοφορία, ακόμα και το logo του κάθε συγκροτήματος.

Είναι ιδιαίτερη περίπτωση για εμένα οι Isis. Με την μουσική τους έχω προβληματιστεί, ονειρευτεί, ταξιδέψει, χαρεί, κοπανηθεί, μεθύσει, αλλάξει?. Θα μπορούσα να γράφω για ώρες, όμως σιγά σιγά σταματάω. Αυτό που επίσης θέλω να πω, είναι ότι αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερός που κατάφερα να τους δω (έστω και μια μόνο φορά, το 2009). Τα λάιβ τους δεν συγκρίνονται με τίποτα. Απλά μια μαγεία!

Κρίμα που το διέλυσαν σαν μπάντα, όμως πάντα θα τους θυμόμαστε ως μια κορυφαία μπάντα των 00?s που πρόσφερε πολλά πράγματα στη μουσική. (Ελπίζω να μην κάνουν βέβαια κανένα reunion-αρπαχτή και να συνεχίσουν να μας προσφέρουν μουσικές μέσα από τα υπόλοιπα projects που έχουν). Εγώ όσο μπορώ θα πρίζω μπάλες για τους Isis (τους Neurosis και 2-3 ακόμα μπάντες) όσο γραφικός και να γίνομαι! Οι Isis είναι μπάντα βίωμα για εμένα.

[SPOILER]Συγγνώμη για την έκταση του ποστ, αλλά με κάποιον έπρεπε να μοιραστώ την αγάπη μου για αυτή την μπάντα.[/SPOILER]

:smiley:

1 Like

:thumbup: αυτο ειναι ενα σωστο ποστ αποθεωσης.

6 Νοεμβρίου βγαίνει το Temporal

Πόσες θερμίδες έχει το γαμημένο το Oceanic;

Kατά τ’ άλλα καλά τα λες. :smiley:

Jeff Caxide, Aaron Harris, Bryant Clifford Meyer και Chino Moreno συνιστούν τους Palms.

Kομμάτι : http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=8Lu2jU_BnJ8

FB : https://www.facebook.com/palmsband

Pfiable foe
απο το split με τους melvins
βιντεο το οποιο περιλαμβανεται στο temporal

Reunion ως Celestial για ενα μονο show για τη μνημη του Caleb Scofield, μαζι με αλλες μπανταρες…

Δακρυα μονο

3 Likes

:astonished::astonished::sob:

Δεν ηξερα που να το ριξω, αλλα ο αγαπημενος και τεραστιος Aaron εδωσε μια ωραια συνεντεξη προσφατα ονλαι:


https://www.facebook.com/100044391340818/posts/357887382367637/?d=n

5 Likes

Σαν σήμερα το 2009, μία τεράστια συναυλία και κύκνειο άσμα της μπαντάρας για εμάς εδώ.

Και μια φωτό τραβηγμένη από το ταπεινό μου τότε iPhone 3G

8 Likes

Αχχχ αλατι στις πληγεςςςςς <3 <3

1 Like

γτχτ του για μεταπτυχιακό τότε, σε απολύτως τίποτα καλό δεν οδήγησε

3 Likes

H πρωτη τους στο Ροδον ειναι ακομα αξεπεραστη… Ηταν και η τελευταια μου ποτε στο Ροδον πριν γινει σουπερ και αυτο με κανει ακομα πιο σταν συνδεδεμενο με εκεινο το λαιβ…Ηταν η μερα που κερδισε η Παπαριζου στη Eurovision , και ειχαμε βγει μετα εξω και υπηρχε κοσμος που πανηγυριζε… ποσο γραφικες εποχες…

3 Likes