Never The Heroes… είναι γεγονός πάντως πως το να βλέπεις Priest live χωρίς KK και Tipton δεν είναι και τόσο Judas Priest, ουσιαστικά λείπουν τα 2/3 του βασικού συνθετικού κορμού
1 Like
Δεν πιστεύω ότι χρειάζεται να επέμβει η τεχνολογία για να ρετουσάρει τη φωνή του. Την κάθε λέξη μπορεί να την ηχογραφήσει όσες φορές θέλει μέχρι να ακουστεί τέλεια και επίσης να χρησιμοποιήσει όσες ανάσες χρειάζονται ξανά και ξανά. Αυτό από μόνο του κάνει τρελή διαφορά. Στο live δεν υπάρχει πια η φυσική κατάσταση για να κοντρολάρει τις ανάσες του. Αν και νομίζω μερικοί από εδώ που τους είδαν από κοντά σχετικά πρόσφατα είχαν μείνει ευχαριστημένοι.
2 Likes
Εχοντας απογοητευτει με τις μετριοτητες των Priest των τελευταιων 25+ χρονων (τα solo αλμπουμ του halford ειναι σιγουρα καλυτερα…) εχω να δηλωσω χωρις δισταγμο: ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ PRIEST δισκος μετα την εποχη του Painkiller. Tελος!
3 Likes
Αυτό πες μου μόνο ΤΕΛΟΣ!!!
1 Like
3 Likes
Ο σοβαρότερος “κίνδυνος” όταν κάποιος αποπειράται να εκτιμήσει τον καινούριο δίσκο κάποιων εκ των Μεγάλων Παλαιών, είναι ότι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ του ενθουσιασμού και της απογοήτευσης είναι εξαιρετικά λεπτή. Όταν μάλιστα πρόκειται για τους Judas Priest που εκτός από Μεγάλοι και Παλαιοί είναι και Αγαπημένοι, τότε λεπτομέρειες μπορεί να κρίνουν το κατά πόσον τα καινούρια τραγούδια θα κερδίσουν τον έπαινο ή θα καταλήξουν να χαρακτηριστούν σαν μέτριες διασκευές άλλων που ανάγονται στο ένδοξο παρελθόν.
Η αλήθεια είναι πάντως πως την αρχική εντύπωση, αυτή του artwork, την χάνει το “Firepower”! Το εξώφυλλο πασχίζει να ενεργοποιήσει το θυμικό των οπαδών, τελικά όμως περισσότερο μοιάζει να παρωδεί τα (έτσι κι αλλιώς συνήθως αμφιβόλου αισθητικής) παλιότερα εξώφυλλα της δισκογραφίας των Priest, ενώ το πομπώδες κειμενάκι στο πίσω μέρος, εκτός από παρωχημένο σαν ιδέα και κουραστικό μετά την πολλοστή φορά, είναι και ελαφρώς ασυνάρτητο.
Επί της ουσίας τώρα, τα πράγματα αποδεικνύονται, ευτυχώς, πολύ καλύτερα! Η μοντέρνα παραγωγή διά χειρών του “νέου” Andy Sneap και του “παλιού” Tom Allom αναδεικνύει τις συνθέσεις, οι Tipton και Faulkner έχουν βρει χημεία μεταξύ τους, ενώ ο Halford εμφανίζεται αρχοντικός, επιλέγοντας σοφά να κινηθεί κυρίως σε μεσαίες συχνότητες, χωρίς να κάνει κατάχρηση των δυνατοτήτων του και της… τεχνολογίας!
Στυλιστικά το “Firepower” ενώ έχει γερά θεμέλια στην 80’s περίοδο των Priest, δεν παραλείπει τις αναφορές στα 90’s – μοιραία ανακύπτει η σκέψη ότι θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει το 1993-‘94!
Για αρχή έχουμε το καθιερωμένο δυναμικό (και ευπρόσδεκτο) opener ομώνυμο, με το “Lightning Strike” που ακολουθεί να εντείνει το ενδιαφέρον όντας ακόμη καλύτερο! Στα mid tempo κομμάτια όμως κρύβεται η μεγαλύτερη αξία του δίσκου. Όταν π.χ. μπει το vintage μελαγχολικό πιάνο στο “Guardians” ξέρεις ότι νομοτελειακά αυτό που ακολουθεί είναι αριστούργημα και το “Rising From Ruins” δεν διαψεύδει τις προσδοκίες. Το “Spectre” με την έντονη Megadeth αύρα επίσης ξεχωρίζει, ενώ δεν θα μπορούσαν να βρουν καταλληλότερο κλείσιμο από το “Sea of Red”. Και για πιο… “πυρακτωμένες” metal καταστάσεις, προσφέρεται το “Traitor’s Gate”!
Ψεγάδια αναπόφευκτα υπάρχουν: Το chorus π.χ. του “Flame Thrower” εντυπωσιάζει με την ανεμπνευσιά του – ακριβέστερα, χαρακτηρίζεται “αντιεπαγγελματικό” εκ μέρους του συγκροτήματος να παρουσιάσουν κάτι τόσο χαμηλής ποιότητας, ούτε οι συλλαβές δεν τους βγαίνουν! Ακόμη, το “No Surrender” μοιάζει με κατάλοιπο των “Turbo” ημερών, με την pop αισθητική και την ρηχότητα που το διακρίνει.
Γενικά πάντως ο δίσκος παρουσιάζει ομοιογένεια ποιοτικά, περιέχοντας κατά βάση καλά τραγούδια, ή έστω καλές ιδέες σε όλα τα τραγούδια, χωρίς όμως να υπάρχουν οι απλησίαστες κορυφές που θα γίνουν σημεία αναφοράς. Πιθανότατα πρόκειται για τον καλύτερο δίσκο τους από την εποχή του “Painkiller”, αυτό όμως δεν αρκεί παρά για να πλασαριστεί το “Firepower” μόλις στη μέση της κατάταξης ανάμεσα στις κυκλοφορίες του αρχετυπικού metal σχήματος.
7 Likes
Συμφωνώ αρκετά με την τοποθέτησή σου. Μόνο που δεν θεωρώ καμία σύνθεση “αριστούργημα” (όπως αναφέρεις το “Rising From Ruins”) και επίσης δεν βρίσκω καθόλου κακό ή ρηχό το “No Surrender”.
Γενικά, πολύ καλύτερο του αναμενόμενου και ως συνήθως οι προσδοκίες παίζουν ρόλο στην προσέγγιση και στην ετυμηγορία.
Πάντως, πάλι καλά που τα γράφεις αυτά ως “Ian_Metalhead” σε ένα φόρουμ. Αν τα έγραφες πιο “επίσημα” ποιος ξέρει ποια μπορεί να ήταν τα κίνητρά σου… 
1 Like
Προφανώς δε θα είχε πληρωθεί. Δε θέλει και πολύ μυαλό για να το καταλάβει κανείς - αρκεί και το λίγο.
1 Like
Είχα αποφύγει το τόπικ για να μην επηρεαστώ από τις διάφορες απόψεις. Αυτή είναι η δική μου. Είμαι σίγουρος πως θα έχω φάει κράξιμο για την προτελευταία παράγραφο. Αυτό που λέω για όποιον δεν το καταλαβαίνει είναι πως ο δίσκος ενώ είναι αρκετά καλός με κάποια πραγματικά υπεραξιόλογα τραγούδια, μουσικά, και ξαναλέω ΜΟΥΣΙΚΑ (συνθετικά δηλαδή), δεν μου κάνει και τόσο πολύ για Priest. Δεν υπάρχουν πολλά χαρακτηριστικά που να λες “ναι αυτό είναι Priest και όχι μια απλά καλή μπάντα”. Παράδειγμα το γαμάτο riff του Traitor’s Gate ή το αρχικό riff του Necromancer (θα μπορούσαν να το έχουν γράψει οι σύγχρονοι Kreator ε;)
Κατά τα λοιπά, άλλος ένας δίσκος που θα τον λιώσω για κανα μήνα ακόμα και μετά πάπαλα. Φουλ διασκεδαστικός όμως και σίγουρα κάποια τραγούδια θα παίζουν σε random βραδιες Priest με φίλους και μπύρες και αιώνιο respect από εμένα (όχι πως δεν το είχαν αλλά λέμε τώρα)
τα σχολια απο κατω ολα τα λεφτα:joy:
Ευτυχώς που είχα ανέβει Θεσσαολονίκη (και) για Domine το σκ και δεν ασχολήθηκα με το ίντερνετ και το έχασα το πάρτυ 
Συμφωνώ απόλυτα. Eίναι κομματάρα το Rising From Ruins αλλά αριστούργημα δεν το λες. Επίσης το No Surrender είναι εξαιρετικό τραγούδι και καθόλου ρηχό. Στα υπόλοιπα θα συμφωνήσω επίσης με τον Ian_Metalhead.
Κι ένα παράδειγμα για το τι θεωρώ αριστούργημα. Ας πάρουμε το Demolition των Judas Priest. Συνολικά κρίνεται κάπως μέτριος δίσκος. ΑΛΛΑ όμως έχει μέσα μία σύνθεση αριστούργημα. Από τις καλύτερες συνθέσεις που έχει γράψει το δίδυμο Glenn Tipton - K.K. Downing.
Στην κριτική αναφέρεις φυσικά την γνώμη σου και περιττό να πούμε αν συμφωνούμε ή όχι. Όμως αυτό το κομμάτι πραγματικά αδυνατώ να το καταλάβω:
"…που δεν είναι άλλο από τη γενικότερη συνθετική κατεύθυνση. Ο δίσκος σου αφήνει την αίσθηση πως η οποιαδήποτε καλή μπάντα θα μπορούσε να γράψει αυτά τα τραγούδια. Δεν θέλω για κανέναν λόγο να μειώσω το σπουδαίο αυτό συγκρότημα, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια."
Η αλήθεια ποιανού? Η δική σου? Γιατί του άλλου στα σχόλια που αναφέρει π.χ τους Visigoth προφανώς δεν είναι. Όπως δεν είναι και δική μου. Δηλαδή ποια συγκροτήματα μπορούν να γράψουν τετοια τραγούδια αλλά δεν τα γράφουν? Και γιατί αυτοί που μπορούν να γράψουν τέτοια τραγούδια με τέτοια riffs να μην έχουν επηρεαστεί από τους Priest ας πούμε?
Προσωπικά θεωρώ πως δεν είναι τυχαίο ότι οι Accept και οι Priest έχουν τον ίδιο παραγωγό. Ο τύπος βγάζει γαμάτο αποτέλεσμα στον ήχο βάζοντας τέτοιου είδους μπάντες (με χρόνια δηλαδή στην πλάτη και συγκεκριμένο ήχο) να κάνουν καλά αυτό που ξέρουν και αυτό που έλειπε στα προηγούμενα άλμπουμ. Να δώσουν σημασία στις κιθάρες και στα riffs.
Το αποτέλεσμα (με βάση την ποιότητα των τελευταίων άλμπουμ) είναι όχι απλώς με θετικό πρόσημο αλλά κάτι παραπάνω. Προσωπικά δεν το περίμενα. Τους είχα ψιλοτελειωμενους να πω την αλήθεια. Όμως από την στιγμή που με εξέπληξαν θετικά γιατί να διυλήσω τον κονωπα και να αρχίσω τα ναι μεν αλλά, ίσως και γιατί έτσι και όχι αλλιώς.
Η μπάντα μεγάλωσε ηλικιακά. Η έμπνευση και η όρεξη για συνθέσεις στερεύει επικίνδυνα. Στην παρούσα φάση όταν στο παρελθόν σου δίνει δουλειές του 6 η του 5 π.χ, τώρα που αυτή νομίζω ότι αξίζει ένα γεμάτο 7αρι (μπορεί και παραπάνω ανάλογα τις συνθήκες και την οπαδισμό του καθενός) είναι πλεονασμός να λες ναι μεν αλλά.
2 Likes
Ε ποιανού θες να είναι ρε συ. Με έχεις δει ποτε να γράφω πως κατέχω την συμπαντική αλήθεια; Η δική μου αλήθεια είναι. Θα πρέπει ΚΑΘΕ φορά να λέμε πως γράφουμε την άποψή μας; Και γενικά στα όποια σχόλια δεν με ενδιαφέρει αν κάποιος διαφωνεί μαζί μου αλλά ο τρόπος που το κάνει και το επίπεδο ορισμένων είναι απλά ό,τι να 'ναι
Είμαι περίεργος αν δεν υπήρχε αυτή η παράγραφος θα αντιδρούσες το ίδιο; Δεν νομίζω, γιατί πάνω κάτω τα ίδια πιστεύουμε για τον δίσκο.
3 Likes
Δεν ήταν μόνος του ο Sneap εδώ. Ο παππούς ο Allom ήταν μαζί τους σε όλα τα '80ς.
Με πολύ μέτριες παραγωγές 
Όχι σε όλα ρε.
όχι σε όλα αλλά κάτι Ram It Down, Point of Entry ακόμα και το British Steel είναι ψιλοψόφια, σκέψου για παράδειγμα αντίστοιχες παραγωγές του 1980 (Heaven & Hell, Back In Black κτλ.)
Όχι βέβαια δεν θα αντιδρούσα το ίδιο. Για αυτό λοιπόν λέω ότι το θέμα με τις εκφράσεις τύπου “αυτή είναι η αλήθεια” ή “σας αρέσει δεν σας αρέσει έτσι είναι” και άλλα πολλά, ασχέτως τι έχει γράψει κάποιος πριν από αυτές, εκμηδενίζουν πολλες φορές το αποτέλεσμα και την συζήτηση. Το γεγονός δε ότι γράφονται από κάποιον που έχει δημόσιο βήμα και ασκεί επίσημη κριτική το κάνει χειρότερο.
Αφού σε γενικές γραμμές σου αρέσει το Firepower ή στην τελική σου κάθεται απλώς καλά… τόσο ανάγκη είχες να πετάξεις αυτή την τελευταία παράγραφο? Προφανώς και είχες και καλά έκανες. Καλά κάνει όμως και κάποιος μετά όταν σου την λέει για την κριτική σου. (Εννοείται σε κόσμια πλαίσια και με αιτιολογία, όχι του στυλ “τι μαλακίες γράφεις ρε Πολύζο”)
Σκέψου και κάτι Screaming και Defenders όμως ε!