Διαφωνώ κάθετα για Σάξον, συμφωνώ για Πρηστ
3 Likes
Δεν είμαι φαν των accept, ποτέ δεν μ άρεσαν και ποτέ δεν είχα σκοπό να τους δω. Τα τελευταία 2 χρόνια αποφάσισα να πηγαίνω σε ότι συναυλία μέταλ μπορώ ασχέτως αν το συγκρότημα είναι της αρεσκείας μου. Ο δρόμος με έβγαλε στη συναυλία των Sabaton με τους Accept. Εκεί ναι ήταν ισοπεδωτικοί, τόσο πολύ που η εμφάνιση τους στο terravibe μου κακοφάνηκε γιατί μάλλον κάτι με χαλούσε στον ήχο εκεί που καθόμουν. Όσοι δεν είχατε πάει πριν λίγους μήνες χάσατε.
Οι Accept δεν ηταν τοσο καλοι.
Δε βγηκαν με τον αερα της μεγαλης μπαντας οπως εχουν βγει αλλες φορες η οπως ειχαν βγει περσι στο τεραστιο εκεινο live τους στο Wacken.
Μια χαρα ηταn oi Priest αν σκεφτει κανεις την ηλικια τους και ποσα εχου τραβηξει για να ειναι εδω που ειναι. Saxon και αυτοι πολυ καλοι αλλα εμενα ποτε δεν μ εκαναν κλικ. Sabaton μεγαλη μπαντα πλεον
Priest πολύ καλοί, Accept πολύ καλοί, Saxon εκπληκτικοί (απίστευτη φωνή ο biff απορώ με τις κριτικές), Sabbaton γελοίοι.
3 Likes
wwf theme songs kai old video games music. don’t got time for trash.
νε τι
Παίρνοντας σαν δεδομένο ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μην περάσεις καλά σε λάιβ των Priest, Accept ή Saxon (εγώ μια χαρά θα περάσω και όταν παίζουν οι Sabaton - απλώς δεν θα είμαι εκεί 
) : οι Γερμανοί ήταν η φονική μηχανή που είναι πάντα επί σκηνής, απλά αδικήθηκαν από τον ήχο που πήγαινε κι ερχόταν, καθώς και από το γεγονός ότι έπαιζαν με ντάλα ήλιο. Οι Saxon καταπληκτικοί και η γριά ταναπού παραμένει ένας από τους λίγους frontmen που παίζουν τον κόσμο στα δάκτυλα. ΑΝ όντως το Ride Like The Wind δεν ήταν προγραμματισμένο να παιχτεί αλλά το συμπεριέλαβαν αυθόρμητα επειδή ζητήθηκε, τους δίνει γύρω στο 1 εκατομμύριο έξτρα πόντους!
Η εμφάνιση των Priest ήταν καλύτερη απ’ ότι περίμενα, απολαυστική όλη η οπτικοακουστική εμπειρία, ο Rob (χωρίς να εξετάζω τι και πώς) κλάσεις ανώτερος από ό,τι 10 χρόνια πριν στον ίδιο χώρο, και οι Glenn και K.K. έλειψαν πρωτίστως για συναισθηματικούς λόγους αφού οι ‘νέοι’ γέμισαν μια χαρά τα παπούτσια τους. Αν έλειπαν και τα Living After Midnight / You’ve Got Another Thing Comin’ από το σετ, τα πράγματα θα ήταν ακόμη καλύτερα - θα μου πεις, το τελευταίο ισοδυναμεί με το να μην παίξουν οι Μέηδεν το FOTD και το ομώνυμο, κάτι το οποίο δεν φαίνεται να έχει πολλές πιθανότητες (πώς είναι να παίζεις Ρεάλ-Πυρσός Γρεβενών διπλό στο Μπερναμπέου και να το πιάνεις; Ε, λίγο λιγότερες…)
Οι Sabaton όπως προείπα μου έδωσαν την ευκαιρία να κάτσω οκλαδόν στο γρασίδι και να ξεκουράσω τα γέρικα πόδια μου, και από τα λίγα που άκουσα μακρόθεν δεν μετάνιωσα στιγμή για την επιλογή μου. Not my cup of tea, sorry!
8 Likes
Ας πω κι εγώ την παπαριά μου καμιά βδομάδα μετά.
Ημέρα χρονομηχανή, που μόνο συγκίνηση προκάλεσε. Δυστυχώς χάσαμε λόγω δουλειάς τους μισούς ACCEPT, αλλά αρκούσε να καταλάβει κανείς ότι οι τύποι σπέρνουν, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Όλοι οι ύμνοι τους πέρναγαν μπροστά μας με καταιγιστικό ρυθμό και στο τέλος ένιωσα ότι έχασα κάτι σπουδαίο και όσο είδα, τι είδα και από απόσταση. Έχοντας δει και λίγες μέρες πριν τον UDO στα Χανιά, νιώθω πλήρης και αναγνωρίζω ότι ο καθένας τους τραβάει μια χαρά το δρόμο του. Βtw, ο UDO βγάζει σαφώς περισσότερη κουραση στο live, έχει πιο χαμηλή απόδοση, αλλά ότι και να γίνει, Ντιρκσνάϊντααα είναι μόνο ένας.
SAXON. Εντάξει. Ο τύπος είναι ικανός να κάθεται σε αναπηρικό καροτσάκι και να δίνει συναυλία σαν τον Χοκιγκ, ξέρω γω και όλοι μας να χύνουμε, μόνο σε μια ανεπαίσθητη κίνηση των ματιών του. Μου φάνηκε λίγο πεσμένος, ομολογώ, αλλά ρε πουστη μου, Βiff είσαι αφού. Μας κάνεις ότι θελεις, όπως θέλεις και όσο θέλεις. Λεφτά στην τράπεζα οι SAXON.
Κατόπιν διάλειμμα για μπυρεςμπλιαχ και φαί
στα πίσω μέρη. Πρέπει να είμαι ο μόνος που του άρεσε το hot dog. Από εκεί έβλεπα τον κόσμο δεξιά μου και κατάλαβα ότι κάποιοι έπαιζαν εκεί. Σορυ παιδιά αλλά δεν καταλαβαίνω τι είναι αυτό το Sabaton. Αν όμως έφεραν κόσμο, εισιτήρια, λεφτά, οκ. Σωστή κίνηση και τέλος.
Κάπου εκεί προσπάθεια για πιο μπροστά που στέφθηκε από ιδιαίτερη αποτυχία…καθώς μόνο πιο πλάγια πήγαμε. Αλλά βγήκαν οι PRIEST και ξέχασα πολλά πράγματα. Δακρυσα, συγκινήθηκα, φτιάχτηκα μόνο που τους έβλεπα και ας ήταν κάτι σαν cover band, όπως γράφτηκε. Πρώτον. Λίγα λόγια για Faulkner. Αν ήθελαν να μην ποζεριαζει, δε θα το έκανε…σούπερ απόδοση από το κιθαριστικό δίδυμο, αν δεν ηξερε κάποιος ποιοι λείπουν, δε θα καταλάβαινε τίποτα. Rhythm section champipns league…και ας πάμε στον μεταλλικό Θεό… Μόνο και μόνο που είναι εκεί. Μόνο και μόνο που προσπαθεί. Μόνο και μόνο που εκτίθεται, τραγουδώντας δύσκολα, πολύ δύσκολα και πάρα πολύ δύσκολα κομμάτια, respect. Και ας είναι σαφώς πιο πεσμένος από την πλατεία Νερού. Ζμπουτσαμ’ Θεϊκή στιγμή για όλες τις αισθήσεις το Sinner, με δυσκολία κράτησα πολύ κλάμα. ΠΟΛΥ. Τέλος πάντων. Ένιωσα 19 χρονώ και ας έχει περάσει μια γενιά που τότε…
Στα εξωσυναυλιακα, που γράφτηκαν τοσα, δίκαια έχω να πω μόνο ότι μου εκανε εντύπωση το σκοτάδι στο δρόμο της επιστροφής μέχρι το αυτοκίνητο και οι δύο σκέψεις που έκανα εκείνη τη στιγμή. Μια για μια πυρκαγιά και μια για το να χάσει κάποιος πολύ εύκολα ένα μικρό παιδί…
8 Likes
3 Likes
Μετα απο καιρο αυτο που εχω να παραθεσω ειναι ο απεριοριστος σεβασμος στους νονους τους Ηeavy metal . Η εμφανιση τους ηταν πέραν του αναμενομενου , δεδομενου και των συνθηκων/ηλικιας κτλ.
Η αποδοση του Halford εξαιρετικη , (εξαιρεση του Painkiller ) , θυμαμαι καλα στην Θεσ/νικη πριν μερικά χρόνια που ηταν επιεικως απογοητευτικη με την φωνη του καραφλα να σκαλωνει ακομη και στα θεωρητικως “ευκολα” κομματια. Αυτο δεν συνέβη τωρα σε καμια περιπτωση.
Γελαω επισης με καποια σχόλια που διαβασα περι “μη επικοινωνιας” με το κοινο και την low performance του Rob… Eιστε με τα καλα σας ? Μαλλον το νεαρο της ηλικιας σας μπορει να ληφθει ως ελαφρυντικο των μπουρδολογιων… Η σκηνικη παρουσια του ήταν ακριβως αυτο που πρεσβευουν σαν γκρουπ: Iουδαιος Ιερέας που εκτελει μια heavy metal τελετή! Αυτο ακριβως εξέλαβα απο τον Halford σε ολη την διαρκεια της εμφανισης και ομολογω οτι η τριχα μου ηταν καγκελο σε ολη την διαρκεια του Live (εχοντας χαμηλες προσδοκιες που ευτυχως διαψευστηκαν…)
Για τους υπολοιπους μπορω να πω οτι τους απολαυσα επισης.
Accept, φοβεροι, αριστος ο τραγουδιστης αλλα ποτε το γκρουπ δεν θα ειναι ιδιο χωρις Udo, δυστυχως…
Saxon. Δεν ξερω τι να πω για αυτη την γκρουπαρα. Δεν ειμαι φανατικος οπαδος τους αλλα προσκυνω το μεγαλειο τους. O Biff ειναι πραγματικα ο τυπος που και τι δεν θα δινα να γνωρισω και να σπαταλησω μια βραδια πινοντας μπυρες μαζι του! Το set list δεν θα μπορουσε να ειναι καλυτερο, η αποδοση και το κεφι της μπαντας σε πολυ υψηλα επιπεδα. Ενα μεγαλο RESPECT στους αγεραστους Saxon.
Sabaton. Απο μακρυα τους ειδα/ακουσα. Σεβομαι τους οπαδους τους αλλα ολα τα κομματια τους μου φαινονται ακριβως ίδια…Πολυ βαρετο και προβλεψιμο το “πομπωδες/επικο” metal που παιζουν και θα ηταν πολυ επίπονο για τα γέρικα ποδάρια μου να τα συρω προς τον λόφο…
υ.γ. Η ημερα ,οπως αντιληφθηκατε τελικως, ειχε περι των 15.000 κοσμου για οσους λεγατε για 5000 max…
6 Likes
Ως ειθισται μετα απο αρκετο καιρο ηρθε η ωρα να γραψω και εγω την γνωμη μου για την πρωτη μερα του Rockwave Festival. Μια καυτη κλασικο-μεταλλικη μερα με 3 μπαντες-θρυλους τους Accept, τους Saxon και τους Judas Priest να πλαισιωνονται απο τους Sabaton και 3 ελληνικες μπαντες τους Jacks Full, τους Null ‘O’ Zero και τους Foray Between Ocean. Ας τα παρω με την σειρα.
Επειδη η 19η Ιουλιου ηταν Πεμπτη και δουλευα δεν προλαβα καμμια απο τις ελληνικες μπαντες και οταν παρκαρα και περπατουσα προς το Terra Vibe βγηκαν στην σκηνη οι Accept και μεχρι να μπω στον χωρο ακουγα απο μακρια τα 3 πρωτα τραγουδια της εμφανισης τους τα Die By The Sword, Restless And Wild και Pandemic. Οταν μπηκα και εφτασα στην σκηνη τους αρχισαν να παιζουν το Koolaid οποτε απο αυτο το σημειο και μετα τους παρακολουθησα κανονικα.
Εδω θελω να γραψω καποια πραγματα για την σχεση μου με την μπαντα. Οι Accept ειναι ενα ιστορικο συγκροτημα που εχει επηρεασει πολλες μεταγενεστερες μπαντες και εχουν κυκλοφορησει σημαντικους δισκους στην καριερα τους. Ποτε ομως δεν ημουν ιδιαιτερα φανατικος οπαδος τους. Επειδη αρεσκομαι στο κλασικο Heavy Metal το οποιο υπηρετουν εννοειται οτι γουσταρω πολλα τραγουδια τους και εχω απο παλια στην συλλογη μου τις 3 κλασικες δισκαρες τους Restless And Wild, Balls To The Wall και Metal Heart. Ενω εχω κοπανηθει με την μουσικη τους αρκετες φορες παντα κατι με χαλαγε και αυτο ηταν η φωνη του Udo. Χωρις να αμφισβητω την αξια του και την ιστορια που εχει με την μπαντα, ενω το γρεζι και η δυναμικη του ταιριαζουν ιδανικα, η χροια του δεν μου αρεσει και παντα με εκανε να σκεφτομαι οτι με εναν αλλο τραγουδιστη πολλα κομματια τους θα ηταν πολυ καλυτερα. Οταν η μπαντα επανασυνδεθηκε με τον Mark Tornillo πλεον στα φωνητικα και κυκλοφορησαν το Blood Of The Nations που εκανε μεγαλο μπαμ τοτε στον χωρο ακουσα τον δισκο και ενω μουσικα μου αρεσε οι στιχοι του ομοτιτλου κομματιου, στιχοι αφελεις και με εντονη “αμερικανια” με εκαναν να ξενερωσω πολυ οποτε δεν ασχοληθηκα περαιτερω και απο τα επομενα αλμπουμ ειχα ακουσει 2-3 κομματια απο το καθενα ετσι για την ιστορια. Ποτε δεν τους ειχα δει live μεχρι τωρα αλλα με αφορμη το Rockwave καθησα και ακουσα κανονικα τους 4 δισκους με τον Tornillo και διαπιστωσα οτι και οι 4 ειναι πολυ δυνατα αλμπουμ και η μπαντα διαγει μια δευτερη νιοτη.
Στο Rockwave πηγα λοιπον με περιεργια για το πως θα ειναι οι Accept live και διαπιστωσα οτι ειναι εκπληκτικοι. Βγαζουν μια αγνη πωρωση και σε βαζουν πολυ ευκολα στο κλιμα της μουσικης τους. Ο δε Mark Tornillo ειναι ισως η ιδανικοτερη επιλογη για την θεση του τραγουδιστη της μπαντας, αψογος στα κομματια του και επισης βγαζει τρομερα ολα τα κομματια της Udo εποχης με το γρεζι και την προσεγγιση του προκατοχου του χωρις ομως να εχει αυτη την χροια που με χαλαγε σε εκεινον. Τα 2 καινουρια μελη της μπαντας ο Christopher Williams στα ντραμς και ο Uwe Lulis στην κιθαρα ηταν θετικοτατοι στους ρολους τους, οσο για τους 2 παλιους τον Peter Baltes στο μπασο και τον Wolf Hoffmann στην κιθαρα, ηταν, ειναι και θα ειναι η ψυχη και η Metal Heart της μπαντας. Φοβερος ηχος και παιξιμο στο μπασο απο τον Baltes, οσο για τον “Bruce Willis του Heavy Metal” Wolf Hoffmann οτι και να πω θα ειναι λιγο. Αυτος ειναι ο πραγματικος frontman των Accept και η αποδοση του ηταν αριστη, ενω βγαζει μια τετοια feel-good διαθεση που δεν μπορεις να μην τον συμπαθησεις. Εχοντας πλεον μια δευτερη περιοδο στην ιστορια της μπαντας η οποια ειναι εξισου δυνατη με το παρελθον της το setlist ηταν σχεδον μοιρασμενο. Απο την κλασικη εποχη Udo επαιξαν τα I’m Α Rebel, Burning, Restless And Wild, Fast As A Shark, Princess Of The Dawn, Balls To The Wall και Metal Heart ενω απο την Tornillo-era τα Teutonic Terror, Pandemic, Die By The Sword, Koolaid και Analog Man. Με το ποδι συνεχως στο γκαζι, με καλο ηχο και τον κοσμο να συμμετεχει ενεργα με sing-along ηταν μια ακρως πετυχημενη εμφανιση και οφειλω να ομολογησω οτι πλεον τους βλεπω με αλλο ματι και θελω να δωσω μια δευτερη ευκαιρια στην “σχεση” μας. Στην επομενη headline εμφανιση τους στην χωρα μας θα ειμαι εκει και ευχομαι να μην με ξενερωσουν ξανα με στιχους οπως του Blood Of The Nations.
Σειρα ειχαν οι πολυαγαπημενοι μου Saxon. Μια μπαντα που ενω εχω δει πολλες φορες και σε δικα τους show και σε φεστιβαλ ποτε δεν βαριεμαι να τους δω μια ακομα φορα. Γιατι πολυ απλα δεν γινεται να μην περασεις τελεια σε μια συναυλια των Saxon. Απλα δεν γινεται… Οι γερολυκοι απο το Ηνωμενο Βασιλειο ειναι μεγαλοι μαστορες στο να αποδιδουν τα μεγιστα στην σκηνη και να απογειωνουν μια συναυλια. Αυτο εγινε και την 19 Ιουλιου που για ακομα μια φορα ταρακουνησαν για τα καλα το κοινο που ειχε ερθει να δει την εμφανιση τους. Ο ηχος στα 2-3 πρωτα τραγουδια ειχε καποια μικρα θεματακια αλλα στην πορεια εστρωσε και ηταν παρα πολυ καλος.
Μετα την εισαγωγη με το Olympus Rising βγηκαν στην σκηνη και για την υπολοιπη 1 ωρα και 15 λεπτα εδειξαν σε οσους δεν το ηξεραν ηδη τι εστι Saxon live. Με το setlist να περιλαμβανει το ομωνυμο κομματι απο τον τελευταιο τους δισκο το Thunderbolt οπως και τα The Secret Of Flight και το γραμμενο για τα φιλαρακια τους τους Motorhead They Played Rock And Roll. Ακουσαμε τα 2 ομωνυμα απο τους 2 προηγουμενους δισκους τα Battering Ram και Sacrifice και πηγαινοντας πιο πισω μετα απο απαιτηση του κοινου επαιξαν την διασκευη στο Ride Like The Wind, το Power And The Glory απο τον δισκο του 1983, εννοειται το Crusader και τα υπερκλασικα Motorcycle Man, Wheels Of Steel, Heavy Metal Thunder, Strong Arm Of The Law, Princess Of The Night και Denim And Leather. Ολα τα μελη ηταν σε καλη μερα, αλλωστε παντα οι Saxon ειναι σαν μια καλοκουρδισμενη μηχανη. Το περιεργο ειναι ομως οτι καθε φορα που τους βλεπω ειναι σαν να μην περασε μια μερα απο την προηγουμενη φορα, λες και δεν γερνανε ποτε… Ο Nigel Glockler στα ντραμς, ο αεικινητος Nibbs Carter στο μπασο, οι Doug Scarratt και Paul Quinn στις κιθαρες ηταν ολοι αψογοι και ο Biff Byford σαν σωστος μπροσταρης απεδειξε μια ακομα φορα οτι ειναι απο τους πιο χαρισματικους frontmen εκει εξω. Η φωνη του ειναι ακομα εκει, περηφανη και αγερωχη, ενω η διαθεση του και η επικοινωνια του με το κοινο ειναι για να διδασκεται. Απο τα highlights της εμφανισης τους το σκηνικο που ο Biff πηρε το τζιν τζακετ με τα ραφτα απο ενα παλικαρι απο το κοινο, το φορεσε στο τελευταιο κομματι της εμφανισης τους το Denim And Leather και μετα του το επεστρεψε αφου πρωτα το υπεγραψε. Τυχερος ο τυπος… Για ακομα μια φορα Saxon σας ευχαριστουμε που κρατατε την μαγεια του Heavy Metal ζωντανη.
Σειρα ειχε η εμφανιση των Sabaton οι οποιοι δεν μου αρεσουν, ολα τα κομματια τους μου φαινονται μια απο τα ιδια, οποτε δεν εφυγα απο την μεγαλη σκηνη απλα εριξα 2-3 ματιες οταν πηγα προς τις τουαλετες. Παντως παρα το προσωπικο μου γουστο, θεωρω πετυχημενη την επιλογη να ειναι στο lineup γιατι οπως φανηκε εχουν το δικο τους κοινο και σιγουρα προσεγγιζουν και μικροτερους σε ηλικια ακροατες.
Η ωρα πλησιαζε 22:30 και η αναμονη εφτανε στο τελος για την εμφανιση των headliners της πρωτης βραδιας των ΤΕΡΑΣΤΙΩΝ Judas Priest. Οι υπευθυνοι για την λεξη Metal στον ορο Heavy Metal (οι υπευθυνοι για την λεξη Heavy ειναι οι Black Sabbath), ειναι στην 5αδα αγαπημενων μου μπαντων ever οποτε καθε φορα που ειναι να τους δω live η ανυπομονησια χτυπαει κοκκινο. Στην Πλατεια Νερου το 2011 στο Epitaph Tour με το εκπληκτικο setlist που περιελαμβανε 1 τουλαχιστον κομματι απο καθε δισκο τους ειχα περασει τελεια και ελεγα μεσα μου οτι δεν προκειται να τους ξαναδω σε τοσο καλη κατασταση. Ευτυχως με διεψευσαν το 2015 στo Rockwave στα πλαισια της περιοδειας για το Redeemer Of Souls που ηταν ακομα καλυτεροι με την Halford να ειναι σε καλυτερη κατασταση σε σχεση με το 2011 και τον Richie Faulkner να εχει δεσει περισσοτερο με την υπολοιπη μπαντα.
Φετος πολλα λεγονταν και γραφοντουσαν πριν την εμφανιση τους, οτι “δεν ειναι οι Judas Priest αυτοι χωρις K. K. Downing και Glenn Tipton”, “να ερθουν ως Halford And Friends” και διαφορα τετοια γραφικα… Αλλο που ο Ian Hill ειναι απο τους ιδρυτες της μπαντας και ο Scott Travis ειναι ο μακριοβιοτερος ντραμερ τους με 29 χρονια σε αυτη την θεση. Και εγω στεναχωριεμαι που τα ειχαν σπασει με τον K. K. και ακομα περισσοτερο που ο Glenn ειναι αρρωστος αλλα μην ξεχναμε οτι η υγεια του οποιουδηποτε μελους ειναι πανω απο ολα οπως επισης και το πως η “φανελα” ειναι βαρια και οποιος καλειται να παιξει live κατω απο το ονομα και το logo των Judas Priest ξερει την ευθυνη. Η απαντηση σε ολους αυτους ηταν αποστομωτικη. Μιλαμε δεν υπαρχει αυτο που εγινε.
Οι Judas Priest λοιπον με τον Scott Travis στα ντραμς που ηταν οδοστρωτηρας, τον παντα μετρημενο και στιβαρο Ian Hill στο μπασο, τον Richie Faulkner στην κιθαρα, τον Andy Sneap στην αλλη κιθαρα στην θεση του Glenn Tipton και με τον ΑΠΟΛΥΤΟ METAL GOD στα φωνητικα ηρθαν και μας εδωσαν τα μυαλα στο χερι. Δεμενοι και με φανταστικη αποδοση εκαναν τον κοσμο να παραληρει. Πολυ καλος ηχος καθολη την διαρκεια της εμφανισης τους και με πολυ εντυπωσιακο stage show με το συμβολο της μπαντας σε πολλα σημεια και μεγαλες οθονες που εδειχναν διαφορετικες εικονες και βιντεο αναλογα το κομματι που επαιζαν.
Μας επαιξαν ενα πολυ ιδιαιτερο setlist με πολλα “διαμαντακια” που δεν παιζουν συχνα. Εχουμε και λεμε παιρνοντας τα κομματια χρονικα, The Ripper και Prelude, Tyrant (τα πρωτα απο αυτα που παιζονται σπανια) απο το Sad Wings Of Destiny, Sinner απο το Sin After Sin, το Saints In Hell που δεν ειχε παιχτει ποτε live πριν απο φετος παρακαλω απο το Stained Class, το Hell Bent For Leather απο το Killing Machine, τα Metal Gods, Breaking The Law, Grinder και Living After Midnight απο το British Steel, Bloodstone που ειχε να παιχτει 1990 και You’ve Got Another Thing Comin’ απο το Screaming For Vengeance, Night Comes Down που ειχε να παιχτει απο το 1984 και Freewheel Burning απο το Defenders Of The Faith, Turbo Lover απο το Turbo, το ομωνυμο απο το Painkiller και τελος απο την φετινη δισκαρα το Firepower επαιξαν το ομωνυμο, το Lightning Strike και το κορυφαιο κομματι του δισκου το Rising From Ruins ενω ακουστηκε και η εισαγωγη του το Guardians. Μπορει να ελειψαν καποια κομματια οπως το Electric Eye, το Victim Of Changes, καποιο ακομα απο το Painkiller, κανα The Sentinel αλλα με τετοιες κομματαρες που παιχτηκαν και με τα σπανια που δεν περιμενα ποτε να ακουσω live δεν μπορω να εχω παραπονο.
Για την εκπληκτικη αποδοση ειπα παραπανω αλλα θελω να σταθω ειδικα σε 2 σημεια. Το πρωτο εχει να κανει με τον Richie Faulkner ο οποιος για εμενα μετα απο αυτη την εμφανιση του πρεπει να επεισε τους παντες οτι ειναι ενα αξιο μελος της ιστοριας των Judas Priest και δικαια το ονομα του θα αναφερεται διπλα σε αυτα των K. K. Downing και Glenn Tipton. Μπορει να μην εχει πισω του την καριερα και τα επιτευγματα του ιστορικου κιθαριστικου διδυμου της μπαντας αλλα κολλαει τελεια με την μπαντα, εχει δυναμικη και εντονη σκηνικη παρουσια και κυριως ειναι φανταστικος παιχτικα. Στην συναυλια εβγαζε καρφι ολα τα solo και του K. K. οπως κανει απο οταν ηρθε στο συγκροτημα αλλα πλεον παιζει και εκεινα του αποντα Tipton με τον Andy Sneap να παιζει τα ρυθμικα. Πραγματικα αξιος και μπραβο του.
Το δευτερο σημειο που θελω να σταθω ειναι το φαινομενο Rob Halford. Πως γινεται στα 67 του να βγαζει αυτη την φωνη σε τοσο απαιτητικα κομματια και να καταφερνει να σε πωρωνει? Πραγματικος Metal God ηταν σε μεγαλη φορμα με την φωναρα του να σε “στελνει” και την χροια του να παραμενει ψαρωτικη μετα απο τοσα χρονια καριερας. Κουραστηκε λιγο προς το τελος και στο Painkiller ειχαμε θεματακια αλλα συνολικα ηταν φοβερος. Προσκυνω ταπεινα. Ακομα μια εξοχη εμφανιση απο την μπανταρα, τωρα μετραω αντιστροφα για την επομενη φορα…
Τελος θα ηθελα να σημειωσω οτι η πρωτη μερα πηγε πολυ καλα και απο πλευρας προσελευσης με τον κοσμο να ειναι καπου μεταξυ 15.000 και 17.000 και ολα απο πλευρας οργανωσης του φεστιβαλ κυλησαν ομαλα. Ειχα παρει αδεια απο την δουλεια για την επομενη μερα και θα πηγαινα στο εξοχικο μου στον Ωρωπο, εφυγα απο το Terra Vibe κανα 40λεπτο μετα το τελος της συναυλιας και απο την στιγμη που εφτασα εκει που ειχα παρκαρει στον δρομο που παει προς Μαλακασα σε 15 λεπτα ημουν Ωρωπο. Ουτε ουρες, ουτε κινηση. Μια απολυτως επιτυχημενη απο ολες τις αποψεις λοιπον πρωτη μερα του Rockwave Festival 2018 που ζησαμε αξεχαστες στιγμες και χορτασαμε με πολυαγαπημενες μουσικαρες…
4 Likes
Όχι.
2 Likes
Και να είσαι σίγουρος ότι θα περάσεις γαμάτα μιας και τα live της μπάντας σε κλειστό χώρο είναι πάντα καλύτερα από τα festival. Σιγά τα νέα θα μου πεις, για πολλές μπάντες ισχύει αυτό αλλά τέλος πάντων.
1 Like
Τι εννοεις?
Ότι το 2011 ήταν καλύτεροι.
1 Like
Διαφωνω, το 2011 ηταν εντυπωσιακο το setlist και τα σκηνικα, αλλα απο πλευρας αποδοσης το 2015 ηταν ανωτεροι. Βασικα ο Halford.
Όχι. (όπως θα ΄λεγε κι ο @pantelis79 ) Το 2011 ήταν απίστευτη εμφάνιση. Ήταν τόσο καλή που θα άξιζε να τελειώσουν έτσι, ένας αποχαιρετισμός αντάξιος τους, όπως ήταν προγραμματισμένο τότε να συμβεί (“τέλος οι περιοδείες, μεμονωμένες επιλεγμένες εμφανίσεις από δω και πέρα” δήλωναν)
1 Like
Ηταν απιστευτη εμφανιση, γουσταρα με την ψυχη μου και οπως ειχα πει δεν πιστευα οτι και να τους ξαναδω ποτε θα ειναι τοσο καλοι. Ε, για εμενα το 2015 ο Halford ηταν εξωγηινος…
Σε μερικα θεματα, οι απαντησεις ειναι πολυ απλες.
Για μενα ο Ρομπ και το 2015 και φετος, δεν ηταν εξωγηινος η’ συγκλονιστικος. Ηταν ομως και παρα πολυ καλος και παρα πολυ τιμιος. Το 2011 ηταν αλλο πραγμα ρε! Ειχε φυγει και ο ΚΚ και δεν ξεραμε τι ακριβως θα βλεπαμε. Ε, μας επιασαν απο τα μουτρα οι Πριστ και μας δωσανε και καταλαβαμε!
3 Likes
Και για εμένα, καλώς ή κακώς, η συναυλία του '11 παραμένει αξεπέραστη.
Φυσικά, ως ατομική απόδοση, αυτή του Halford στο Ρόδον παραμένει στη στρατόσφαιρα, μακριά από οποιαδήποτε άλλη, αλλά μιλάμε και για 11 ολόκληρα χρόνια απόσταση η μία από την άλλη.
1 Like