κατεβηκε…και παιζει συνεχεια…τελειο οπως παντα
στο ριπίτ ο δίσκος με άνεση (ειναι και πάνω απο 60 λεπτά, μαζί με τα μπονους φθάνουμε κανα 80άρι νέα κατατονικά λεπτά μουσικής 
)
και είναι υπέροχος !!!
δεν έχει τις μελωδίες του dead end kings για να σου καρφωθούν στο μυαλό με τη μία, αντίθετα είναι πιο διακριτικά τοποθετημένα τα πιασάρικα σημεία. θέλει κάμποσες ακροάσεις για να αποκαλυφθεί πλήρως ο δίσκος, αλλά μην τρελαθούμε, δεν ειναι και opeth.
για όση ώρα παίζει, είναι ο καλύτερος katatonia δίσκος (το παθαίνω με κάθε νεα κυκλοφορία τους).
residual = πας φαρμακείο για αντικαταθλιπτικά. τεράστιο κομμάτι (και δεν ειναι το μόνο).-
Decima…decimates!
Παλι δισκαρα οι ατιμοι.
Πολυ πιο prog και πολυπλοκο αλλα ποιοτικο.
Μου ελειψαν βεβαια τα riffs σημα κατατεθεν.
μετα από πολλές πολλές όμως ακροάσεις ειναι πραγματικα αλλο ενα σπουδαίο αλμπουμ.
serein, decima, residual, passer shifts για μενα top 5 χωρις να ειναι καποιο ασχημο. θα συμφωνησω με όλους οτι οσο πιο πολύ ακους τοσο περισσότερα ανακαλυπτεις
Λοιπόν, πριν αρχίσω τα λογοτεχνικά μου, ο δίσκος αυτος σπέρνει. Χωρις πολλα “μα, μου, αλλα, εφόσον, επειδη”. Παμε στο ζουμακι τωρα. Οταν εχεις τέσσερα χρονια να βγάλεις νεο άλμπουμ, τοτε δυο καταστασεις μπορούν να συμβούν: είτε να χώσεις ολες όσες ιδεες εχεις κατεβάσει εκει μεσα και να φτιάξεις εναν αχταρμά έμπνευσης είτε κατα το μπόλιασμα αυτο των εγκεφαλικών ουσιών σου να επικεντρωθείς στην αποστράγγιση, στο ουσιώδες υλικό που απομένει. Στην πρωτη περιπτωση θα προκαλέσεις μάλλον σύγχυση, στη δεύτερη σιγουρα μέθη. Κάπως ετσι έγιναν κι εδω τα πραγματα κι ο νέος δίσκος των Σουηδών υμνητών τής θλίψης Katatonia θα βαδισει απο τη σύγχυση εως τη μέθη κι ανάλογα ο καθένας απο τους γενναίους δοκιμαστές θα αποφασίσει αν του κάθεται βαρύ στο κεφάλι ή τελικα το κρασι αυτο που τον κερνά η μπαντα ειναι αναζωογονητικό κι επικίνδυνο μαζι. Οι συνθέσεις χαρακτηρίζονται τουλάχιστον ως ύπουλες, ωστε να ξεφεύγουν απο το κοινότυπο “θελει ακούσματα”. Πανε πολυ παρακάτω, διότι, δίχως να το καταλάβεις τρυπώνουν στο υποσυνείδητό σου και στην 4η, 5η -το πολυ- ακρόαση ξεπετάγονται τα γαμιστερά ρεφρέν απο παντού, τοσο που λες, “που στο διάολο ηταν στην αρχή;”. Μετα, οι στίχοι, ενα κουβάρι που ξετυλίγεται τριγύρω και σε τυλίγει την ιδια στιγμή, εξαιρετικο δείγμα πια νεότερης ποίησης, αφήνουν με απόσταση ασφαλείας πισω καθε αλλη παρόμοια προσπαθεια στο χώρο. Δεν ειναι πια οι σκέψεις ενος ανασφαλούς, άγουρου αγοριού, αλλα τα ποτισμένα με διαύγεια και θολούρα μαζι θρυμματισμένα κομματια εσωτερικής ανάλυσης με ολα τα “γιατι” και τα ειρωνικα “ετσι” κατάματα. Καπου εκει έρχονται οι εναλλασσόμενες μελωδίες κι εξάρσεις να σε δείξουν με το δάκτυλο με μονο σκοπο να παρεις μια αναπόφευκτη αποφαση, εφόσον θέλεις να ασχοληθείς μεχρι τελους με αυτο το άλμπουμ κι οχι να δεις την όλη διαδικασία ακρόασης ως βιαστικό σφηνάκι. Θα κατσεις λοιπόν και θα παρεις ολα σου τα πιο μεγάλα λαθη, θα σκεφτείς τους μετανιωμενους Νοεμβριους που σου πνίξαν το λαιμό, θα σκεφτείς καλα πως ηχούν οι ερωταπαντησεις που κανεις στο μυαλό σου μεσα στις τέσσερις τα χαραματα και τοτε μονο και τοτε θα πιεις το πικρό τούτο κέρασμα μεχρι κατω. Θα σηκωθείς να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο, θα ιδρώσεις και θα λυτρωθεις και θα φωνάξεις τραγουδιστά τον πονο σου στον περα ορίζοντα. Θα γράψεις με τα νυχια σου στους τοίχους ανομολόγητες σκέψεις και θα σε βρουν το πρωι να εχεις αποκοιμηθεί με το στομα ανοιχτο και τα ματια ξεραμένα. Θα σε ξυπνήσουν φίλοι αγαπημένοι, καρδιές που ήρθανε και φύγανε πριν ρθούνε, θα σηκωθείς και τίποτε δεν θα θυμάσαι απο οσα φοβερά έγιναν μόλις χτες. Θα ναι γιατι η ψυχή σου βρίσκεται σε διαρκές συναισθηματικό hangover. Καλα ηχητικά μεθύσια λοιπόν, κοίτα μονο μην ξεχαστείς και σε παρει μεχρι το φθινόπωρο με την καρδιά να κατρακυλά στο πατωμα σαν το άδειο ποτήρι της μελαγχολίας που ολο θες να το γεμίζεις απ την αρχή.
Two shots and I need more. Εβίβα!
9.5/10
Λοιπόν, εγώ μπερδεύτηκα πολύ με το εν λόγω album. Στην αρχή, βασικά, γιατί μετά ξεκαθάρισε το πράμα.
Αρχικά μου φάνηκε σκέτη απογοήτευση, τεράααστια τραγούδια στο ίδιο βαρετό στυλ των δύο τελευταίων album (ναι, ο τελευταίος Katatonia δίσκος που απόλαυσα στο σύνολο του ήταν το “The great cold distance”). Περιττό να πω πόσο υπερβολικά μου φαίνονταν τα posts εδώ μέσα. Τελικά ακρόαση στην ακρόαση το τοπίο αλλάζει δραματικά. Ο δίσκος έχει φοβερό ενδιαφέρον, είναι όντως κάτι καινούριο στην πορεία τους (όχι τόσο από άποψη ήχου, όσο από προσέγγισης στα κομμάτια) και παρά τη μεγάλη διάρκεια του δεν κάνει καθόλου κοιλιά. Βασικά έχουν δομήσει το δίσκο άψογα και στο μυαλό μου έχω ομαδοποιήσει τα κομμάτια κατ’ αυτόν τον τρόπο:
Τα “μεγάλα”/prog: δηλαδή “Takeover”, “Residual” κλπ. Ουσιαστικά αυτά είναι που κάνουν την ειδοποιό διαφορά και δίνουν το στίγμα του “The fall of hearts”. Όλα σου κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον καθ’ όλη τη διάρκεια.
Τα catchy/up-tempo: “Serein” και “Last song before the fade”. Κουβαλάνε και μία αύρα εποχής “Tonight’s decision”, ιδίως το πρώτο με τα κιθαριστικά lead.
Οι μπαλάντες: “Decima” και “Shifts”. Το δεύτερο ψιλο-filler, το πρώτο απ’ τα κορυφαία του δισκου.
Οι πιο “σκοτεινές” συνθέσεις: “Sanction”, προφανώς, αλλά και το στοιχειωτικό “Pale flag” που δε μου πάει η καρδιά να το πω “μπαλάντα”.
Τέλος, το μόνο filler, για μένα, “Old heart falls”. Στα χνάρια των τελευταίων δίσκων, προβλέψιμο single και η μόνη βαρετή στιγμή του δίσκου.
Πολύ καλή η δουλειά στα backing vocals και ενδιαφέρουν έχουν τα τουμπερλέκια (
που συνοδεύουν σχεδόν κάθε σύνθεση. Γενικά πολύ καλή η ρυθμική δουλειά.
Πολύ Opeth, ρε παιδί μου (τουλάχιστον όπως τους θυμάμαι εγώ -έχω να τους ακούσω απ’ το “Damnation”), αλλά φαινόταν η δουλειά ότι πήγαινε προς τα εκεί από το “The great cold distance” ήδη. Πραγματικά μετά από δύο μέτριους (για μένα) δίσκους δεν περίμενα τίποτα από τους Katatonia, έβαλα να ακούσω το δίσκο ψιλο-καταναγκαστικά και τώρα έχω κολλήσει.
Υ.Γ. Η πιο ανατριχιαστική στιγμή στο album είναι, μάλλον, το πιάνο στο couplet του “Passer”.
Συμφωνώ και εγώ με τα τελευταία ποστ μιας και το άλμπουμ παίζει αρκετά συχνά. Πρόκειται για εξαιρετικό άλμπουμ, δεν είναι love at first sight, σίγουρα αρκετά διαφορετικό ως προσέγγιση, ξετυλίγεται αργά και αποζημιώνει όλο και περισσότερο με κάθε νέα ακρόαση. Εύκολα καλύτερο από τα 2 τελευταία (τα οποία αν και γενικά μου άρεσαν τα άφησα σχετικά γρήγορα στην άκρη). Συμφωνώ πως είναι και το πιο Opeth άλμπουμ που έχουν κάνει. Στα καλύτερα της χρονιάς.
Αυτο που δε μπορω να ακουσω ολο το δισκο επειδη βαζω στο repeat το takeover μονο εγω?