Στο τρέχον χαμερ (Ευαγγέλιο) άλλωστε, υπάρχει και μία συνέντευξη του Ουλριχ από την εποχή του Ride the Lightning (εν είδει αφιερώματος για τα 30 χρόνια από την κυκλοφορία του). Δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, πέρα από την άποψη του συντάκτη της εποχής για την ποιότητα του.
Απλά αστείο να νομίζει κάποιος πως επειδή μπορούν πλέον να θεωρούν κάποιοι δίσκους που βγήκαν μετά τα 80s κλασσικούς, αυτό οφείλεται στην κριτική του χαμερ (πολλούς από τους οποίους τους χαντάκωσε).
μπραβο βλεπω αναδιπλωση, να μαζευουμε τα μαργαριταρια ενα ενα
Κανένα μαργαριτάρι δεν μαζεύουμε. Μάλλον εσύ κατάλαβες αυτό που προσπαθούμε να σου εξηγήσουμε εδώ και κάμποσες σελίδες. Ότι ένα άλμπουμ το κάνει κλασσικό το κοινό* και όχι ένα περιοδικό. Το οποίο περιοδικό εσύ νόμιζες ότι εκθειάζει ένα άλμπουμ που θεωρούμε κλασσικό (from mars to sirius) και λες ό,τι σου κατέβει, ενώ στην πραγματικότητα το θάβει.
κι άλλη αναδίπλωση :!:
τελικα εχεις δικιο δεν μαζευεις μαργαριταρια, απλα συνεχιζεις ακομα. ασυμαζευτος
dmembra, επειδή σε βλέπω που σκέφτεσαι να απαντήσεις σοβαρά για να πάρεις άλλο ένα ποστ γκρεγκ μιας σειράς με ύφος και επιχειρήματα 10χρονου, να σου πω ότι ο γκρεγκ θεωρεί “βιαστικό” τον χαρακτηρισμό “κλασικό” για το Leviathan, επειδή βγήκε πριν 10 χρόνια. Για το Prophecy πάλι δεν έχει τέτοιους ενδοιασμούς. Και όταν ρωτάει 20 άτομα σε λάιβ για κλασικούς δίσκους, του λένε το ad astra.
το from mars to sirius από την αρχή δεν είχε καμία τύχη.
Επαναλαμβάνω: είπε αυτός που θεωρεί κλασσικό το Prophecy και το BNW
edit: too late μπασταρντ 
Στο Ad Astra και στο BNW πάντως το Hammer είχε βάλει 10αρακι στρόγγυλο. ΓΙα το Prophecy δε θυμάμαι (δε νομίζω να έπεσε κάτω από 9 πάντως).
Και κάπως έτσι γκρεμίζεται το σύμπαν του Γκρεγκ…
Η εμπάθεια με το Prophecy είναι η ίδια με αυτή με τους δίσκους των Maiden? Δηλαδή βγήκε από παλιό καλλιτέχνη που αν δεν υπήρχε παίζει να μην ξέραμε τι ήχο έχει η κιθάρα αλλά επειδή τον γουστάρουν όλοι οι ΜΕΤΑΛΛΑΔΕΣ ιιου μακριά από μας? Για τους παπάρες τους Beggars δε βλέπω τόσες αντιδράσεις. Καλό είναι να θυμάστε και λίγο σοβαρότερα τους βαθμούς και τις κριτικές πριν αρχίζουμε να αραδιάζουμε ότι ναναι (Κουιζάκι : Ποιοι από τους 3 έχουν τις χειρότερες κριτικές τα τελευταία 10 χρόνια στο Hammer? a) Mastodon, b) Opeth, c) Iron Maiden).
Μεγάλη απορία βέβαια είναι και το τι σημαίνει κλασικό. Το Nothing και το Jane Doe εχουν κάνει κοσμογονίες αλλά δεν τα ξέρει ο κάθε μουρτζόβλαχος που ακόμα θεωρεί τους Dream Theater (εντιτ: Τους Theater είπα πάλι? παλιό ονομα από κεκτημένη συνήθεια. Οι νταλάρες του μέταλ Opeth ταιριάζουν περισσότερο που έχουν και κλασσικούς δίσκους τρομάρα τους)εξωγήινους.
Το κλασικό είναι πάντα και πιο καλό? Το Trooper είναι το κλασσικότερο κομμάτι του Piece Of Mind αλλά μέσα στο δίσκο ζήτημα είναι αν πιάνει πεντάδα.
Διαβάζοντας μερικές σελίδες, θεωρώ πως θα καταλάβεις ότι δε μπαίνουμε στην ουσία και στεκόμαστε στη σοβαρότητα των επιχειρημάτων…
Καμία εμπάθεια για το Prophecy και το BNW. Μια χαρα δισκάρες είναι. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τη λογική που λέει ότι αν ένας καλός δίσκος βγει από κάποιον αναγνωρισμένο μουσικό/συγκρότημα είναι κλασσικός ενώ αν βγει από ένα νέο συγκρότημα τότε είμαστε υπερβολικοί.
Το είχα πει και πιο πριν. Κλασσικό για μένα είναι ένα άλμπουμ που έκανε κάποιον να πιάσει μια κιθάρα και να προσπαθήσει να παίξει “όπως οι Mastodon” ή “όπως οι Gojira” κλπ. και γενικά που άλλαξε έστω και λίγο τη μουσική.
Τώρα αν κάποιοι θεωρούν κλασσικό ό,τι βγάζει ο Αη-Harris ο Μπασοφόρος και η παρέα του δικό τους πρόβλημα. Ας καθίσουν να κλαίγονται που έχουμε συναυλιακό μεσαίωνα και δεν έρχονται οι αρο μεντεν και ας αφήσουν εμάς τους άπιστους να ακούμε (και να φχαριστιόμασστε λάιβ) τα μικρά συγκροτήματά μας και τους ασήμαντους δίσκους τους.
Άμα κάποιος είναι στοκάδι ή απαντάμε σοβαρά ή κάνουμε πλάκα δεν απαντάμε σοβαρά με στοκιές για χάμερς και πίπες επειδή θυμόμαστε ότι κάποιος κάπου θυμήθηκε ότι του είπαν ότι είχε ακούσει από κάποιους πως κάποτε είχαν μάθει από το σοφό γκουρού στο νεπάλ ότι το χάμερ Σεπτεμβρίου του 2004 είχε βάλει 10 στο τάδε άλμπουμ και έθαψε τους δείνα επειδή ο τραγουδιστής φορούσε κόκκινα γοβάκια.
Στον αποπάνω: Ούτε άμα κάποιο μεγάλο συγκρότημα βγάζει δισκάρα απαγορεύεται να έχει κλασσικούς δίσκους. Εγώ για αρχή μια χαρά βλέπω ότι κόσμος έχει ασχοληθεί με το μέταλ από το Brave New World. Συναυλιακό μεσαίωνα έχουμε και όποιος δεν το βλέπει είναι γκαβός. Το γεγονός ότι υπήρχε η δυνατότητα κάποτε να ερχονται οι Maiden εναλλάξ με τους Metallica και τους Slayer ανά έτος ένδειξη για το αντίθετο είναι, δεν απαγόρευε κανείς τις μικρότερες συναυλίες. Οι μικρές και μόνο συναυλίες που γίνονται τώρα είναι καθαρά φαινόμενο συναυλιακού μεσαίωνα είτε είναι αυτοδιοργανωμένες (αντίδραση σε γενικότερο μεσαίωνα) είτε το εκάστοτε όνομα που θα μαζέψει 15 νοματαίους στο Αν με εισιτήριο των 10 ευρώ(αυτούς μπορούμε να πληρώσουμε αυτούς φέρνουμε). Ότι μέσα στο μεσαίωνα μπορείς να δεις εξαιρετικής ποιότητας μουσική δε σημαίνει ότι είναι λιγότερο μεσαίωνας ούτε είμαι πάντα αντίθετος σε μεσαιωνικές συνθήκες. Μη πω τώρα πόσο στα αρχίδια μου τους είχα γραμμένους τους AC/DC το 2008 και στον αντίποδα πόσο μου γραφτήκαν την ίδια χρονιά οι συναυλίες των Burst και των Arkangel
Πλάκα κάνεις, έτσι;
Όταν ο άλλος σου λέει ότι θεωρείς το From Mars… κλασσικό επειδή διαβάζεις Hammer, την ώρα που το συγκεκριμένο έχει πάρει 6 και αυτά που αναφέρει ο ίδιος ως κλασσικά έχουν πάρει μίνιμουμ 9, τι άλλο να πεις;
Έγραψα για το Prophecy, δεν το θεωρώ κλασσικό, γιατί κλασσικό ήταν το Roots που χάραξε αυτό το δρόμο μία δεκαετία, σχεδόν, νωρίτερα.
Αν έκανες τον κόπο να διαβάσεις παραπάνω από μία σελίδα θα το έβλεπες και δε θα έγραφες για “στοκιές για χάμερς και πίπες”.
Ένταξει και το The Gallery έιχε πάρει 7άρι στην κριτική του Hammer, και τι σημαίνει αυτό;
Άντε πες σε κάποιον ότι δεν είναι κλασικός δίσκος που επηρέασε πολύ κόσμο (και μεγάλο μέρος του αμερικάνικου σύγχρονου μέταλ).
Πάντα υπάρχει πιθανότητα λάθος ενός συντάκτη στην κριτική του. Δεν είναι αυτό που κάνει έναν δίσκο κλασικό.
DarthVader και λοιποί που ίσως δεν καταλαβαίνετε, δικαιολογημένα δεν καταλαβαίνετε γιατί τα ποστς του γκρεγκ για χάμερ και μυαλά πουρέδες σβήστηκαν. Αυτό που είπε ο alejandro_mshrm.
Δε διαφωνούμε κάπου.
Φυσικό είναι και λάθος να κάνει ένας συντάκτης και διαφορετικό είναι να βλέπεις ένα δίσκο όταν είναι επίκαιρος και διαφορετικό όταν έχει μεσολαβήσει ο παράγοντας χρόνος.
Και αυτό ακριβώς επισημαίνουμε τόσες σελίδες.
To επιχείρημα του Γκρεγκ είναι πως θεωρούμε κλασσικούς κάποιους δίσκους, επειδή μας έχει κάνει τα μυαλά πουρέ το Hammer (μεταξύ άλλων επιχειρημάτων, όπως το ότι είναι νωρίς να θεωρηθεί κλασσικός ένας δίσκος όπως το Leviathan -δεκαετίας- ή ότι αν ρωτήσεις 20 άτομα σε μία συναυλία δε θα αναφέρουν ως κλασσικά το Blackwater ή το From Mars αλλά το Ad Astra).
Αντιλαμβάνεσαι όμως ότι οι Deftones σε όλο τον κόσμο (εκτός από την Ελλάδα προφανώς) είναι συγκρότημα ίδιου βεληνεκούς (μη πω και μεγαλύτερου) με τους Slayer (τουλάχιστον εμπορικά)
Δίσκος δεκαετίας προφανώς μπορεί άνετα να θεωρηθεί κλασικός δηλαδή το 1996 που βγήκε το Load το Master Of Puppets δεν ήταν κλασικό;;
Παρόλα αυτά θεωρώ ότι πάντα είναι θέμα γούστου, για μένα ας πούμε το Leviathan είναι ένας κλασικός δίσκος γιατί άφησε την σφραγίδα του, αλλά και το Prophecy είναι κλασικός γιατί μπόρεσε να συνδυάσει άψογα τις tribal με τις μεταλ αναφορές και να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον μου για τον Cavalera.
Το Hammer είχε βάλει στο Diabolical Desecration των Bewitched 10, το θυμάται άραγε κανείς; Είναι κλασικός δίσκος;
Ψάχνετε να βρείτε τι είναι κλασικό χωρίς να είστε σίγουροι για το τί σημαίνει η λέξη.
Ας πούμε, shadowking, το ότι το “Prophecy” αναζωπύρωσε το δικό σου ενδιαφέρον για τον Καβαλέρα σε καμία περίπτωση δεν τον κάνει κλασικό δίσκο γενικότερα.
Τι ζορίζεστε ήθελα να ξέρω με τον όρο “κλασσικό”. Κλασσικό θα πει στάνταρ για το είδος του, οι φαν του ήχου, της σκηνής, της φάσης ή ό,τι, τον θεωρούν όλοι γαμάτο. Φυσικά και ο χρόνος είναι αδιάψευστος μάρτυρας και το μέγεθος του πληθυσμού που αφορά ο κάθε δίσκος είναι και αυτό μια ένδειξη. Άλλο ο κλασσικός τεκ-θρας δίσκος και άλλο ένας κλασσικός θρας δίσκος π.χ. και ακόμα πιο άλλο ένας κλασσικός μέταλ δίσκος σκέτο.
Η δική μου γνώμη είναι ότι το BNW δεν είναι ένας κλασσικός δίσκος, μιας και αφορά μόνο τους Μεηντενάδες αλλά γενικά καλύτερα να αποφεύγονται controversial παραδείγματα.
Μιας και είμαι στο συγκεκριμένο τόπικ πάντως - και αφού έχω κάνει κάποιες προσπάθειες επιπλέον με το παρελθόν τους, να πω ξανά ότι Crack the Skye, The Hunter (κυρίως) και το τελευταίο είναι κατά την γνώμη μου τα καλύτερά τους. Σίγουρα πάντως αφορούν περισσότερο κόσμο από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους και νομίζω ότι ο φίλτατος Μήτσος στο Χάμερ παραήταν φανμπόης όταν έλεγε “πιάσανε τα 6 σερί αριστουργήματα των Metallica, πάμε για τα 7 των Maiden”, woooooooaaaah.