αυτά είναι τα οφέλη όταν δεν ακούς νότα πριν διαρρεύσει ολόκληρο το άλμπουμ :lol::lol:
Εμένα μπάντως, δεν με πιάνουν αυτά που λέει ο Bleedin, μια χαρά τα βρίσκω.
Ναι και μένα δε με πιάνουν (δηλαδη μ’ αρεσουν παρα πολυ), απλά πιστευω οτι καταλαβα τι λεει πως το λεει… Ειδικα το here come the wolf, θα το χαρακτιριζα κι εγω ενα κλασσικο μεταλ κομματι, απο τις λιγες γνωσεις που εχω στο ειδος… (οχι κακο βεβαια)
Οσο για το πρωτο παναγιωτη, το μονο που μου τη σπαει ειναι οτι ηταν επιλογη της μπαντας να βγαλουν το συγκεκριμενο κομματι σε single. Εγω απ΄τους amebix το είδα [I]αρχικα [/I]σαν κατι για να μας προιδεασει, αλλα δε θεωρω πως το knights ειναι αντιπροσωπευτικο του δισκου…
Η ένστασή μου είναι ότι μέχρι και το ομώνυμο έχεις μόνο μεγαλείο και ανατριχίλες και πας και πετάς ένα Here Come The Wolf που θα’ταν οκ για bonus track σ’ένα δίσκο των Paradise Lost ή όποιου άλλου γκοθμέταλ παππού αλλά όχι για το come-back των Amebix μετά από εξακόσα χρόνια, και ένα The One που είναι ακριβώς αυτό που φοβόμουν απο την αρχή, δηλαδή μια αποτυχημένα άχρωμη επιμεταλλωμένη έκδοση αυτού που κάποτε ήταν οι Amebix, ε αυτά τα πράματα είναι αυτογκόλ Μιχάλη Βλάχου στο 85’, έρμπολ σε κάρφωμα, πιο φέηλ δε γίνεται δηλαδή. Το Knights επαναφέρει την κατάσταση στα σωστά πανύψηλα επίπεδα, αλλά η γλυκόπικρη γεύση τελικά παραμένει. Το Sonic Mass αν αντί για αυτά τα δύο είχε “απλά” άλλο ένα πετυχημένο re-arrangement από το παρελθόν όπως το God of the Grain (που θυμίζει το Winter σε φάσεις) θα ήταν ένας [I]πολύ μεγάλος[/I] δίσκος, κάτι που τελικά δεν είναι.
κριμα
δισκος του υπνου…
ενα Knights of the black sun δεν το σωζει…
τι τα θελανε τοσα ambient περασματα…
Τώρα ήθελα να γράψω κι εγώ τη γνώμη μου, αλλά δεν θα έλεγα ότι κατέχω τους κλασικούς Amebix.
Από κει και πέρα, πώς σας φαίνεται (στους παλαιότερους ακροατές) μια μπάντα που θεωρούνταν πρωτοπόρα, να ακολουθεί μονοπάτια νεώτερων ή παλαιότερων σχημάτων;
Το comeback των Amebix π.χ. μου θυμίζει ηχητικά αρκετά τους δίσκους-επιστροφή των Killing Joke στα 00’s (πάρα πολύ όμως) σε κάποια κομμάτια.
Σαν δίσκος γενικά μου αρέσει, ήθελα να ακούσω heavy Killing Joke ούτως ή άλλως (:p) μόνο που στην προκειμένη περίπτωση το όνομα της μπάντας δεν παίζει καμία σημασία.
Βέβαια, αν καλύπτει το καλλιτεχνικό όραμα των μελών του γκρουπ (που δεν μπορεί να είναι το ίδιο με πριν 30 χρόνια) εμένα μου περισσεύει.
Anyway, το God of the Grain μεγάλο κομμάτι, όπως και το Sonic Mass (κυριολεκτικά!)
Αυτά προς το παρόν.
Αυτό.
Προσωπικά δεν μ’αρέσει μια μπάντα που αποτέλεσε έμπνευση για τους neurosis, πλέον να ακούγεται σαν neurosis.
(αποψάρα πάντα, μην πέσετε να με φάτε :p)
Εγώ είμαι θετικός σε κάθε πειραματισμό, φτάνει το αποτέλεσμα να σε δικαιώνει. Τώρα για νιουρόσις, πέρα από τα καθαρά του Μπάρον (που όντως θυμίζουν αρκετά Σκοτκέλι) δε βρήκα κάτι άλλο να μου τους φέρει στο νου, όσο για το άμπιεντ που έιπε ο φίλος παραπάνω, τι να πω, ξαναψάξτο μάλλον λάθος .ραρ κατέβασες.
Eμενα το μονο θεμα μου ειναι ότι δεν είμαι καθόλου εξοικειωμένος με industrial σκηνικά, και την post-punk αισθητική των killing joke για παράδειγμα (και άλλων παρεμφερών, αυτό βέβαια δεν ισχύει γενικά με το post-punk) οποτε προς το παρόν το πρώτο μισό του δίσκο με δυσκολεύει αρκετά… Μ αρεσει, απλα θελει πολλες ακροασεις. Από visitation και μετά καυλώνω ξερω γω, με τα κακα μεταλ μεσα:p
Kαι το πρωτο κομματι του δισκου μ αρεσει τιγκα.
Βασικά ίσως φανώ λίγο θιγμένος κι έτσι, αλλά δεν είμαι, ειλικρινά. Απλά τυχαίνει το δεύτερο μισό του δίσκου να είναι αυτό που μου αρέσει ρε πιδι μου! Ετσι λοιπόν, πραγματικά, δε μπορώ να κατάλαβω γιατί το knights of the black sun, με το σκεπτικό σου, δεν είναι κακό μετάλ, και είναι αυτά τα 2 που αναφέρεις. Δηλαδή στ αυτιά μου το στυλ των [B]The One[/B] και [B]Knights[/B] είναι σχεδόν πανομοιότυπο, με ελάχιστα πιο μεταλικές διαθέσεις το πρώτο, και πιο επικές διαθέσεις το δεύτερο (κυρίως λόγω της κορύφωσης που έχει στο τέλος).
Είναι πολύ απλό. Από αυτά τα 2 κομμάτια που αναφέρεις, στο δεύτερο το πράμα δούλεψε, στο πρώτο όχι, δε χρειάζεται περισσότερη ανάλυση.
Προφανώς είναι υποκειμενική άποψη αυτό, δεν υπάρχει κάποιος ορισμός για το “κακό μέταλ” απλά εμένα το δεύτερο μισό του δίσκου συνολικά με ψιλοξενέρωσε.
τέσπα, ίσως και να καταλαβαινόμαστε, απλά προσωπικά το ίδιο “μεταλ” θεωρω αυτα τα 2 που αναφερω, απλα το knights το προτιμω, επειδη ως συνθεση/εμπνευση τυχαινει να ναι ανωτερο του One. Το στυλ όμως είναι ιδιο, και διαφορετικό απ’ τις industri-αλιες του πρώτου μισού.
Μου εχετε εξαψει την περιεργεια με ολες αυτες τις περιγραφες. Ελπιζω να το ακουσω συντομα.
ειμαι μεταλας να’ουμε :p:p:p
ενδιαφέρουσα συνέντευξη τσεκάρετε
Μιας και έγινε το bump, να πω οτι εμένα με ψιλο- απογοήτευσε ο δίσκος… 
Και το περίμενα πως και πως, ρε γαμώτο. Δηλαδή μόνο το ‘‘Knights of the black sun’’ με συγκίνησε. Όλα τα άλλα έχουν κάμποσα ωραία σημεία, αλλά τίποτε δε με καθήλωσε ιδιαίτερα. Και τα 2 ομώνυμα χάλι μαύρο, τα πρώτα κομμάτια του δίσκου με έφτιαξαν πιο πολύ. Αλλά γενικά δεν το βρήκα πολύ εμπνευσμένο, δεν ξέρω, μου φάνηκε σαν να τραβάν απ’ τα μαλλιά διάφορα σημεία και να μην τους βγαίνει καθόλου.
8O8O8O
Ειδικα αυτα τα 2 ειναι καποια που λιωνω τις τελευταιες μερες!
Γενικα ο δισκος μου αρεσει. Πολυ. Καλα, Knights Of The Black Sun χτυπαει τοπ 5 της χρονιας ευκολα. Περα απο αυτο, η ατμοσφαιρα του δισκου και μονο με τραβαει στο να ξαναπατησω play. Ισως περιμενα να με καθηλωσει περισσοτερο (ε οταν εχεις για single αυτο το επος, λογικο ειναι), αλλα παραμενει δισκος που παιζει πολυ συχνα! Αυτο το Messenger, αυτο το Visitation…
Μέχρι να το πάρω στα χέρια μου σε φυσική μορφή και να μου αλλάξει η γνώμη, είναι η πατάτα της χρονιάς μαζί με το Victims.
αν αυτά τα 2 τα θεωρείς πατάτες, τότε οι πραγματικές πατάτες πώς μπορεί να είναι. Σε βρίσκω υπερβολικότατο…
Για τους 2 δισκους υπηρξα στην αρχη κι εγω υπερβολικος απο την αντιπαλη μερια, αλλα πατατα με την προς όλους γνωστη (?) έννοια του όρου, δεν είναι. Σορυ
μερικα χρονακια μετα και ενω ολος ο δισκος ειναι ψιλο καλος αλλα τιποτα σπεσιαλ
(για το γουστο μου ) εχει και ωραια κομματια μεσα φυσικα.
Αλλα ΑΥΤΟ ΤΟ ΡΙΜΑΔΙ το knights of the black sun θα εχει την ιδια επιδραση επανω μου
οπως εκεινο το βραδυ που το πρωτο ακουσα εδω μεσα.
ΤΕΡΑΣΤΙΟ τραγουδι.ΤΕΡΑΣΤΙΟ.
Bump για να θυμηθούμε όλοι μαζί πόσο ΜΕΓΆΛΟ κομμάτι είναι το knights of the black sun
Μου έσκασε φλασια χθες βράδυ και σήμερα παίζει repeat. Μιλάμε αναλλοίωτο στο χρόνο έχει μείνει. Το συναίσθημα,η συγκίνηση είναι η ίδια με το πρώτο άκουσμα τότε που το πρώτο ανακάλυψα εδώ μέσα …
3 Likes