Messa - "Close"

Κυκλοφορίες
#11

Τυπικός δίσκος που κάθε φορά θεωρείς ότι κάποιο άλλο κομμάτι είναι το “καλύτερο”. Πάντως τις περισσότερες φορές δίνω αυτή την αδιάφορη πρωτιά είτε στο “0=2” είτε στο “Orphalese”.

Χρωστάω και μια απάντηση στον @Dr.Feelgood!

Στα αυτιά μου, οι Dead Can Dance δεν μοιάζουν να είναι πρωταρχική επιρροή των Messa - δηλαδή, όχι περισσότερο απ’ ότι για κάθε rock μπάντα με ανατολικά ηχοχρώματα. Οι DCD ήταν πάντα κάπως πιο τελετουργικοί, οι Messa διατηρούν μια πιο “τετράγωνη” guitar-driven λογική. Περισσότερο νομίζω πως έχουν “λιώσει” fusion jazz σχήματα - όπως τους δικούς μας Mode Plagual ή τους θεούς Human Touch - που βρίσκει κανείς άπειρα στην Μεσόγειο και επιχειρούν ανάλογα mix ανατολής-δύσης. Η μαγκιά των Messa βρίσκεται στο πως διατηρούν πάντα αυτό τον θαμπό occult rock τόνο!

Έχουν ακούσει επίσης πολύ “τα blues της Sahara” - από τα καλύτερα μουσικά genres αυτού του πλανήτη - καθώς και πολλή Persian classical music. Υπάρχουν μερικά σχετικά labels που παρακολουθώ στα οποία ακουω συχνά αυτοσχεδιασμούς που μοιάζουν με τα περάσματα των Messa.

Για την δε Sara, δυσκολεύομαι να εντοπίσω τις επιρροές της. Όταν ανεβάζει την ένταση, μου έχει κολλήσει στο μυαλό ότι μου φέρνει κάτι από late 60s - κάτι από Joplin και Grace Slick - ενώ υπάρχουν και διάσπαρτα σημεία που στιγμιαία φέρνουν και μια εντύπωση από Anneke. Ή ίσως απλώς φαντάζομαι πράγματα!

7 Likes
#12

Μαζί σου!

Sub Rosa?

1 Like
#13

Πωωωω… τι είπες τώρα…! Μα ναι! Όντως δεν το φαντάζεσαι, καθώς τώρα που το ανέφερες και το παρατηρώ διά της μνήμης, επαναφέροντας τη φωνή της, βγαίνει συμπέρασμα. Η εξίσωση βρίσκει και άλλον χ παράγοντα.

Όσο για τους DCD, περισσότερο τους αισθάνομαι στην ατμόσφαιρα του δίσκου και σε αυτήν την Ανατολίτικη - Μεσογειακή προσέγγιση. Βέβαια, είναι και στον καθένα το πως το αντιλαμβάνεται.

@The_Black_League, αρχικά, περί οικειότητας, απλά θα σε πω “σαν στο σπίτι σου”. Από ‘κει και πέρα, σ’ ευχαριστώ και να ξέρεις ότι είναι αμοιβαία η αλληλεπίδραση.

3 Likes
#14

Δεν ξέρω ποιά εννοεί ο φίλτατος, αλλά Subrosa σίγουρα διακρίνω στον ήχο των Messa εγώ :stuck_out_tongue:

Να γράψω και με τη σειρά μου δύο σχόλια για το “Close”, μιας και δικαίως είναι από τις κυκλοφορίες που αξίζει να ασχοληθεί κανένα.

Για μένα οι Messa με αυτό τον δίσκο μορφοποιούν την έως τώρα ηχητική τους άποψη, που συνοψίζεται στο κεφάλι μου ως μια doom rock/metal απορρόφηση πειραματισμών και εξωτικών στοιχείων.

Το θέμα μου όμως είναι, πως αν και, ειδικά το “Close”, διακατέχεται από μια μουσικότητα, αυτή παραείναι εσωστρεφής για να το αφήσει να απογειωθεί. Τι εννοώ με αυτό; Πως, τα 65 λεπτά μπορεί για τον ήχο να μην είναι και καμία υπερβολή (για μένα απαγορευτικά), και πως όσο ακούς μεμονωμένα τις συνθέσεις να εντυπωσιάζεσαι από τις ιδέες, τις εναλλαγές, τις μελωδίες, το ταξίδι, τα όνειρα που σου γεννώνται, αλλά από μια απόσταση, μου αφήνει μόνιμα μια αίσθηση του ανεκπλήρωτου.

Αυτή η αίσθηση, με ενοχλεί γιατί, αν και θεωρώ τον δίσκο ως έναν από τους καλύτερους έως τώρα της χρονιάς, δεν απογειώνεται, ως σύνολο, παρά τις επιμένους στιγμές του. Επίσης, η αύρα των The Devil’s Blood (και της F. The Mouth Of Satan συγκεκριμένα) δεν εμφανίζεται μόνο στο “Rubedo” έτσι; Απλώς εκεί είναι ευδιάκριτη, φέρνει και στις φωνητικές προσεγγίσεις, στα ακουστικά περάσματα, λίγη από την αντι-κοσμική μαγεία αυτός ο δίσκος, ειδικά προς το φινάλε (“Serving Him” πχ).

Και, δεν θα γίνω ο κάφρος που θα υποστηρίξει πεισματικά πως τα 45 δεύτερα του “Leffotrak” είναι η black metal νεκρανάσταση ενός επαναλαμβανόμενου βαλτώματος, που σε πιάνει απροετοίμαστο, γιατί μέχρι αυτή την καμπή επί 50 λεπτά ο δίσκος κέρναγε (έπαιξα λίγο με τα μαθηματικά εδώ :P) .

Αν θέλω να καταλήξω κάπου, είναι πως οι Messa πολλές φορές με εντυπωσιάζουν ως άποψη, και όχι ως ουσία. Ως συνένωση θεμάτων, όχι ως στόχος. Στο “Close” πέταξαν ψηλά, σχεδόν άγγιξαν το τέλειο. Κάπου όμως, στις υπο-λεπτομέρειες, αστόχησαν.

Δόξα και τιμή σε όσους πέφτουν αφού αψήφησαν όμως, και ειδικά στην διαολεμένη τους ικανότητα να αποκαλύπτουν έναν κόσμο μαγευτικό, και ας μην σε αφήνουν να περάσεις την πόρτα και να ζήσεις εκεί αρκετά ώστε να τον θεωρήσεις απτό.

11 Likes
#15

Η Sub Rosa είναι έτσι κι αλλιώς σε άμεση σύνδεση με την σκηνή του Ιράν, έτσι δεν είναι;

Προτείνω την A For Aleph records και την Worlds Beyond World’s για τρελά middle Eastern fusion ακούσματα και καλλιτέχνες!

Για τα υπόλοιπα που λέει ο @apostolisza8, well, προσωπικά δεν βρίσκω τίποτα ανεκπλήρωτο στον δίσκο!

2 Likes
#16

Ακριβώς!

Το μόνο ανεκπλήρωτο θα είναι ότι θα τους χάσω την πρώτη μέρα του Roadburn :stuck_out_tongue_winking_eye:

1 Like
#17

Κρίμα ρε.

Ας μην το συζητήσουμε αυτό, πονάει…

1 Like
#18

0=2 για να σε δω… :star_struck:

#19

Υπεροχος δίσκος , μέχρι στιγμής ο,τι καλύτερο έχω ακούσει φέτος με διαφορά

Βέβαια τους έχω ερωτευτεί ήδη από τα προηγούμενα

Εμένα μου έβγαλαν και tea party vibes σε σημεία

5 Likes
#20

Να κάνω μία ερώτηση;

Αν μεταφερθείτε λίγο μετά το 01:30 του αριστουργηματικού “0=2” και ακολουθήσετε τη μυσταγωγία για τα επόμενα 30 δευτερόλεπτα περίπου, εντοπίζετε κι εσείς σε αυτήν τη μελωδία (επαναλαμβάνεται και αργότερα) ένα “Fear of the Dark” από το Μαρακές, ή μόνο εγώ είμαι “άρρωστος”;

6 Likes
#21

Χαχαχα, κι έλεγα την πρώτη φορά “μπα, ιδέα μου είναι”, γιατί όντως με ήρθαν οι Maiden στο μυαλό, αλλά όχι κάτι συγκεκριμένο.

1 Like
#22

Ωραία , δεν είμαι τρελός τελικά :joy: :stuck_out_tongue_closed_eyes:

4 Likes
#23

Όχι ρε,έχεις απόλυτο δίκιο.

#24

Με δυσκολία το άκουσα ολόκληρο. Αναγκαζόμουν ξανά και ξανά να πατάω το repeat σε κάθε κομμάτι. Τέλος πάντων.

Άλματα έχουν κάνει από την εποχή του “Feast for water”. Που μου άρεσε, δε λέω, αλλά δεν άντεξε στο χρόνο για ‘μένα. Αυτό θ’ αντέξει.

Είναι τρομερό το “Close”. Τρομερό το τι επιχείρησαν και πώς τους πέτυχε έτσι. Σε κάποια σημεία δεν ξέρεις αν έβαλα oriental στο doom rock τους ή το αντίστροφο. Απίστευτο blend in.

Έμενα απλά άφωνος σε διάφορα σημεία από την 1η ακρόαση κιόλας: το αναπάντεχο jazz (; ) lead στο “Suspended”, τα γκάζια του “Dark horse”, τα πνευστά στο “Orphalese”, το σαξόφωνο στο “0=2” κλπ. κλπ. Καθόλου τετριμμένη ροή, ρε παιδάκι μου.

Εντάξει εγώ γονατίζω και με τις πιο “γήινες”, ας πούμε, στιγμές τους, εκεί που δεν υπάρχουν τέτοια κόλπα και ΟΝΤΩΣ καταλαβαίνεις ότι και χωρίς αυτά κάνουν θαύματα. Π.χ. το “Serving him” στο τέλος. Τι ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ. Τα θρηνητικά leads στο “If you want her to be taken”. Κι αυτή η φωνή που δεν έχει αύριο. Μπράβο όποιος έκανε την παρατήρηση για ομοιότητα με την Anneke, είναι ανεπαίσθητη, αλλά ισχύει.

Πραγματικά ένα album που θ’ άξιζε ν’ ακούσεις πολύς κόσμος και θα γούσταρε.

9 Likes
#25

Δυσκολευτηκε να με πιασει το αλμπουμ, μιας και 1-2 φορες που πηγα να ακουσω καποιο τραγουδι δε με τραβηξε ιδιαιτερα.
Το κοννε εγινε με το Dark Horse που λατρεψα και το Pilgrim - σιγουρα grower αλμπουμ και χαρηκα που επενδυσα!

6 Likes
#26

Να πω εδώ ένα εύγε στον @Dr.Feelgood που αναφέρθηκε στις επιρροές Dead Can Dance - αναφορά στην οποία αντιστάθηκα ελαφρώς - αφού η μπάντα τον επιβεβαιώνει!

Έρχεται η συνέντευξη μας!

5 Likes
#27

As promised:

Γαμώ τα παιδιά όλοι τους, προφανώς.

13 Likes
#28

Τυχερούληδες…

7 Likes
Roadburn 2022
#29

Άλλη μία πρωινή ακρόαση σήμερα, αλλά κι ένα από τα καλύτερα και πιο ευρηματικά σχόλια κάτω:

www.youtube.com_watch_v=0hhGPJo4Nwo

5 Likes
#30

a3898209664_10
a3898209664_101200×1200 211 KB

9 Likes