Χμ. Διαφωνώ πολύ με αρκετά που νομίζω πως γράφονται από πάνω. Τα είχα γράψει χθες σε draft post, αλλά προτίμησα να με φιμώσω γιατί λέω “ίσως και να μην τα πει κάποιος, οπότε ας μην ξεκινήσω εγώ τη συζήτηση”. Μακάρι να το είχα σώσει τότε, μιας και τώρα πήζω στο γραφείο και δεν προλαβαίνω για πολλά proof readings.
Καταρχήν, ο Αντετοκούνμπο για εμένα είναι Έλληνας ακόμη κι αν δε του έδιναν ποτέ διαβατήριο (δεν ξέρω γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επανέφερε το νόμο Ραγκούση που κατήργησε ο Σαμαράς και τότε ο ΣΥΡΙΖΑ ούρλιαζε). Κακώς ο κόσμος εκπλήσσεται (θετικά ή αρνητικά) που ο Γιάννης αγαπάει την Ελλάδα. Μεγάλωσε μόνο στην Ελλάδα, το σπίτι του είναι στα Σεπόλια στην Ελλάδα, πήγε σε Ελληνικό σχολείο και το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε είναι κομμάτι της ταυτότητας του. Έχει το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται ως Έλληνας και να αγαπάε/μισεί αυτό τον τόπο όσο το έχουμε κι εμείς. Και το δικό “μας” “μίσος”, συχνά κριτική από αγάπη είναι. Η νοοτροπία του Γιάννη, η έκφραση του, ο τρόπος που ιεραρχεί καταστάσεις, τα ενδιαφέροντα του και η νοοτροπία του συναντώνται πολύ πιο συχνά στην Ελλάδα παρά στο Μιλγκούοκι. Ακόμη και το ότι κάνει block-out για rebound ή θα προστατέψει την μπάλα με το σώμα όταν την κατεβάζει, δε τα διδάσκουν στο Milwaukee αλλά στην ΕΟΚ. Είναι Έλληνας γιατί δε μπορεί να είναι κάτι άλλο με αυτά τα χαρακτηριστικά και λογικά είναι και Νιγηριανός γιατί δε μπορεί να είναι κάτι άλλο με κάποια άλλα χαρακτηριστικά.
Επομένως, αν δεν παίξει ποτέ ξανά για την Εθνική, διατηρεί κατ’εμέ το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται ως Έλληνας (και ως Νιγηριανός). Το να μην παίξει για την Εθνική μου λέει εμένα για την ελληνικότητα του Γιάννη, όσα μου έλεγε και η απόφαση του Ντέμη Νικολαϊδη κάποτε να μην παίζει με την Εθνική Ελλάδος.
Πέρα από αυτό, όλοι μας ξέρουμε τι προβλήματα αντιμετωπίζουν πολλοί πρόσφυγες και μετανάστες στην Ελλάδα. Μην κάνετε όμως το λάθος, να δημιουργείτε από μια φωνακλάδικη απαίδευτη μειοψηφία ρατσιστών το προφίλ του “μέσου Έλληνα” και μετά να το προβάλλετε σε όλους όσους γνώρισαν οι Αντετοκούνμπο ενώ ο Γιάννης ήταν παιδί. Είναι πολύ άδικο για όλο τον κόσμο από τα Σεπόλια που στήριξε και στηρίζει αυτες τις οικογένειες, για τις ΜΚΟ που τρέχουν για τα δικαιώματα τους, για τους δασκάλους που θα κάτσουν κάμποσο παραπάνω να ασχοληθούν, για τους προπονητές μπάσκετ της ΕΟΚ που ταϊζουν τα νηστικά παιδιά από το μισθό τους (δεν είναι μεγάλος), ή για γείτονες που τους βοήθησαν να βρουν μια οποιαδήποτε δουλειά και εισόδημα ή ακόμη και για όσους επέτρεψαν στον Γιάννη και στα αδέρφια του να πάνε σε ελληνικό σχολείο ενώ οι γονείς βρίσκονταν παράνομα στην χώρα. Προφανώς, ο Γιάννης συνάντησε μια άλλη Ελλάδα από αυτή που θα περιμέναμε με βάση το πόσο κάνουμε focus σε αυτό το ακροδεξιό 10% που εμφανίζεται σε κάθε εκλογική διαδικασία.
Δε μου είναι εύκολο να το εξηγήσω, αλλά εδώ που ζω (Ελβετία) έχουν υπάρξει 3 φορές που έχω γνωρίσει μετανάστες που πέρασαν από Ελλάδα και οι οποίοι αναπολούσαν τα χρόνια τους στην Ελλάδα (προέρχονταν από Γκάνα, Αφγανιστάν και Πακιστάν). Ποτέ δε θα το περίμενα με βάση το στερεότυπο που είχα στο μυαλό μου. Δεν ξέρω πόσο μεγάλο δείγμα χρειάζεται για να βγει ασφαλές συμπέρασμα (σίγουρα πάνω από 3), αλλά όλοι μου είπαν πως τους λείπει να είναι σε μέρος που οι ντόπιοι θα έτρωγαν μαζί τους και θα γινονταν φίλοι μαζί τους, πράγμα που βίωσαν στην Ελλάδα. Εγώ αυτό που κρατάω είναι πως κάτι πολύ καλό έκαναν εκεί στα Σεπόλια (παρά το υπόλοιπο μπάχαλο του ελληνικού κράτους). Μακάρι με αρχή τον Γιάννη να τους πάρουμε ως παράδειγμα προς μίμηση και να βοηθήσουμε περισσότερα παιδιά προσφύγων και μεταναστών να λάβουν την εκπαίδευση και τη στήριξη που χρειάζονται.
