Η προκριση των Warriors στους τελικους του ΝΒΑ για 6η φορα μεσα σε 8 χρονια ειναι μολις ενα (αλλα πολυ σημαντικο) αποδεικτικο του οτι μιλαμε για μια απο τις πιο θρυλικες, μυθικες και πετυχημενες ομαδες στην ιστορια του ΝΒΑ πλεον.
Οι μονες ομαδες που εχουν καταφερει κατι τετοιο, ειναι
οι Lakers την δεκαετια του 1960, που ομως εχασαν και στους 7 τελικους που πηγαν σε 9 χρονιες
οι Celtics την ιδια περιοδο, οι οποιοι μαλιστα πηγαν 12 φορες σε 13 χρονια με 1 μολις ηττα
οι Lakers των 1980ς, με 7 παρουσιες σε 8 χρονια (4 νικες)
οι Chicago Bulls των 1990ς με 6 στις 6 κατακτησεις, σε 8 χρόνια
7 παρουσίες σε 8 χρόνια είχαν από '82 μέχρι και '89, αλλά με 4 κατακτήσεις, όχι 5. Είχαν πάει τελικούς και το '80 και το είχαν πάρει, οπότε έχουν 8 τελικούς σε 10 χρόνια και 5 κατακτήσεις.
Το ρεκόρ του MJ πάντως με τους 6/6 τελικούς, προβλέπεται να μένει για καιρό ακόμα ακατάρριπτο.
Άλλες εποχές και τώρα. Σχεδόν αδύνατο για τους Warriors να έκαναν το 6 στα 6 με βάση του πως είναι το ΝΒΑ πλέον.
Πόσο μάλλον μιας και οι 2 ήττες τους ως τώρα είναι και λόγω τραυματισμών. Πολλές φορές παίζει κι η τύχη ρόλο. Οι Μπουλς δεν είχαν τέτοιες ατυχίες εκείνα τα χρόνια.
Για πες και με ποσες αποπειρες για σουτ. Αστο θα σε βοηθησω εγω
27 σουτ και 12 ελευθερες βολες.
Μπορουμε παντοτε να λατρευουμε τον Τζορνταν ως παικτη για το ποσο εκτελεστης ηταν, αλλα στο ball hogging και στις αποπειρες για σουτ, εφτανε σχεδον επιπεδα Λεμπρον. Οποτε δεν ειναι και περιεργο να βαζει 38 ποντους και να γεμιζει τα στατιστικα. Δεν μειωνει σε τιποτα αυτο τις επιτυχιες του, αλλα αν ειχε χασει κι αυτος για μερικα ματς τον Pippen ή τον Rodman απεναντι στην Utah, μπορει να μην ειχαν 6 στα 6 οι Bulls.
Κι οι Warriors θα ειχαν σχεδον εγγυημενα 4 στα 5 αν δεν επεφταν οι Durant και Thompson ο ενας μετα τον αλλον λες και ηταν σε πολεμο το 2019, και πολυ πιθανο 5 στα 5 επισης αν δεν ειχαν χασει ματς οι Green και Bogut λογω τραυματισμων και τιμωριων. Αλλα με τα “αν” δεν πας πουθενα, απλα μην μειωνουμε και τους Celtics των 11 πρωταθληματων σε 13 χρονιες επειδη δεν τα ζησαμε.
Κάθε εποχή είχε τα δικά της χαρακτηριστικά και τις δικές της δυσκολίες και ειδικά όταν μιλάμε για ομάδες που τις χωρίζουν 25-30 χρόνια είναι πρακτικά αδύνατο να συγκρίνει κανείς. Άλλες οι συνθήκες, αλλιώς παιζόταν το άθλημα, ο ίδιος ο MJ τα έχει δηλώσει αυτά.
Αυτό που έχουν πετύχει οι Dubs είναι εκπληκτικό, όχι μόνο ως αποτέλεσμα αλλά και ο τρόπος με τον οποίο έχει έρθει και οι δυσκολίες, Klay δυόμιση χρόνια εκτός, ο Wiseman που θα ήταν θεωρητικά το νέο αίμα ακόμα δεν έχει παίξει ουσιαστικά, ο Στεφ έχασε όλη την προπέρσινη σεζόν, πέρσι έπρεπε να κάνει τον σούπερμαν μπας και μπουν playoffs. Φέτος κανείς δεν το έπαιξε πριμαντόνα και δώσανε οι σταρ τον χώρο που ήθελε ο Poole για να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Για ρολίστες και πάγκο μην τα ξαναλέμε (τι σειρά έκανε ο Looney!) , ο Wiggins (που το παιδί δεν ήταν για νο1 του ντραφτ, μάλλον επιλέχθηκε επειδή τον ήθελαν οι Wolves ως αντάλλαγμα για τον Love) έχει αντιληφθεί και εκτελεί τρομερά τη διπλή αποστολή του, κάτι Bjelica και GPII (ελπίζουμε να προλάβει έστω κάποια ματς των τελικών) τρυπάνε το ταβάνι τους.
Και φυσικά ένας φοβερός τύπος στον πάγκο και ως κόουτς και ως άνθρωπος, ό,τι και να πει κανεις είναι λίγο.
Καλύτερο σα ρεκόρ, αλλά μην ξεχνάμε ότι τότε οι ομάδες ήταν από 9 (όταν άρχισε η κυριαρχία των Celtics) έως 14. Είναι εντελώς άλλη εποχή και δε μπορεί να μπει (για μένα) στη ζυγαριά με το ΝΒΑ από τα 80s και έπειτα.
Στο Golden State ανήκει αυτή η 8ετία (κι αν είναι υγιείς θα γίνει 10ετία), όπως άνηκε και στους Lakers -ας μην ξεχνάμε- η περίοδος μεταξύ 2000 και 2010 με απίστευτη συνέπεια (7 παρουσίες σε τελικό, 5 τίτλοι), έχοντας απέναντι τους φοβερούς Spurs. Και με τους καλύτερους προπονητές όλων των εποχών στους πάγκους τους (μιλάω και για τους 3, βάζοντας όμως και τον Pat Riley ανάμεσα τους).
Ο αριθμος των ομαδων στο ΝΒΑ ειναι και ουσιαστικα το μονο παρα πολυ ισχυρο επιχειρημα για την διαφορα αναμεσα στις εποχες, κι αυτο γιατι με λιγοτερες ομαδες μεγιστοποιειται η πιθανοτητα να παει καποια ομαδα σε τελικο.
Κατα τα αλλα, σε καθε περιοδο ισχυουν οι ιδιες συνθηκες για ολες τις ομαδες που ανταγωνιζονται. Ας δουμε και που θα σταματησουν οι Warriors. Κανενας δεν μπορει να αποκλεισει το ενδεχομενο να παρουν κανα 2-3 πρωταθληματα ακομα, αν και προφανως εχουν πολυ περιορισμενο χρονικο πλαισιο πλεον, αφου μεγαλωνουν σε ηλικιες ολοι.
Προσωπικα προτιμω να σκεφτομαι τους Celtics των 60ς, Lakers των 80ς, Bulls των 90ς, Spurs των 2000ς (σορρυ αλλα αυτοι αξιζουν μια θεση στο πανθεον πολυ περισσοτερο απο τους Lakers που λες) και Warriors της τελευταιας δεκαετιας ως τις 5 καλυτερες ομαδες ολων των εποχων, χωρις να πρεπει να βρισκω σωνει και καλα καποια καλυτερη απο την αλλη.
Κι εγώ έτσι κάπως τα έχω στο μυαλό μου.
Απλά αν μιλάμε για πιο επιτυχημένες ομάδες, σίγουρα οι Lakers του Kobe, του Shaq και του Phil είναι μέσα. Και το γεγονός ότι το 5 στα 7 τους σε βάθος δεκαετίας το έκαναν με αυτούς τους Spurs απέναντι τους δίνει ακόμα μεγαλύτερο credit.
Το προβλημα ειναι πως υπαρχει ενα σημαντικο λαθος στην προταση
O Shaq δεν ηταν εκει την τριετια 2008-2010. Και οι δυο ομαδες, η μια στις αρχες των 2000ς και η αλλη στα τελη, ειναι απιστευτα διαφορετικες ομαδες. Μονο ο Kobe Bryant και ο Derek Fisher επαιξαν και στις δυο αυτες!
Και υπαρχει και μια αποσταση 7 ετων απο τον τιτλο του 2002 εως τον τιτλο του 2009.
Nαι ρε συ, προφανώς δεν το έθεσα σωστά. Οι Lakers ήταν πιο επιτυχημένη ομάδα στα 00s σαν σύνολο (και ειδικά στην αρχή της δεκαετίας ήταν και εξαιρετικό το μπάσκετ που έπαιξε, γι’ αυτό και εστίασα στην περίοδο με Κόμπι και Σακ να συνηπάρχουν), άσχετα αν κι εμένα μου αρέσει το μπάσκετ του Ποπ πολύ περισσότερο.
Και οι Spurs του 99 με το Ναύαρχο δεν έχουν σχέση με τους Spurs του 2014 με τον Kawhi, φυσικά και άλλαξαν τα ροστερ στην πορεία της δεκαετίας. Εδώ άλλαξαν των GSW και των Bulls σε ένα βαθμό.
Μετα απο 5 ματς σουπες στην Ανατολη (και καποιος μπορει να πει και 5 σουπες στην Δυση προφανως), ευτυχως ειδαμε και μια ματσαρα.
Οι Heat επαιζαν καλυτερο μπασκετ σε ολοκληρο το ματς, αλλα με καποιον τροπο αν και πηραν διψηφια διαφορα κανα 2-3 φορες, την εχασαν μετα απο δικα τους πολλαπλα λαθη, αλλα και καποια hero ball απο τους Celtics. Παλι καλα που στο τελος ο Τζιμης απλα πηρε το ματς πανω του, αφου ειχε 47 ποντους με 16/29 και 11/11 βολες, μαζι με 9 ριμπαουντ, 8 ασιστ και 4 κλεψιματα (!)
Εχεις μυθοποιησει το 6 στα 6 των Bulls τοσο πολυ, που για σενα μια ηττα σε τελικο αυτοματως κανει οποιαδηποτε ομαδα χειροτερη απο τους Bulls των 90ς, αλλα δεν ειναι τοσο ασπρο-μαυρο αυτα τα πραγματα. Καμια ομαδα στην ιστορια κανενος αθληματος δεν ειναι αηττητη, και οι Bulls που βαζεις τοσο πιο πανω απο οποιαδηποτε αλλη εφαγαν 4-5 σφαλιαρες μεχρι να αρχισουν να κερδιζουν τα πρωταθληματα.
Μεγαλη αληθεια αυτο, το πρωταθλημα του 2010 το λες εως και πετσινο.
Δηλαδη οι δυο καλυτεροι τους παικτες, δυο απο τους καλυτερους παικτες ολων των εποχων, και φυσικα ο Phil Jackson (αν και αυτος ηταν επισης στους Lakers των δυο περιοδων στα 2000ς).
Ισως να την βαλουμε στην κατηγορια με την πιο βρωμικη ομαδα ολων των εποχων. Αν θεωρουσαμε super πετυχημενες ομαδες αυτες που εχουν 2-3 τελικους σερι, θα εμπαιναν καμια 20αρια ομαδες πιο πανω απο αυτους που λες
Οι Pistons της περιοδου 1987-1990 ήταν η καλύτερη ομαδα του κόσμου. 4 σεζόν σερί τουλάχιστον σε τελικούς περιφέρειας. 3 τελικους και με 2 πρωταθλήματα σερί σε δύσκολη ανατολή, αξίζουν να είναι στους πετυχημένους.
Επίσης, μια άλλη παράμετρος για τον περιορισμό των δυναστειων είναι και το salary cup.
Ειχα δει μια ερευνα πέρυσι οποιυ οι ομάδες έχουν κατα βάση στο NBA περίπου 3 χρονια παράθυρο να διεκδίκησουν τον τίτλο.
Οι αυξήσεις στις απολαβές ζορίζουν τη συνέχιση μιας δυναστείας. Oταν δωσεις 3 μάξιμουμ συμβόλαια δυσκολεύει η διατήρηση ενός ροστερ που θα είναι εκεί κάθε χρόνο μέχρι τέλους Γι αυτό και είναι εξαιρετικά σπουδαία η δουλειά των Spurs και των Warriors.
Αυτές οι ομάδες έχουν ένα βασικό πλεονέκτημα. Ότι χτίστηκαν μέσω σωστών επιλογών στο draft. Αυτό τις βοήθησε πολύ με το soft cap τους. Το soft cap είναι σχεδιασμένο ώστε να δίνει εξαιρέσεις στο να διατηρεί μια ομάδα παίκτες που αγωνίζονται σε αυτήν. Όσο περισσότερο καιρό αγωνίζεται, τόσο μεγαλύτερο allowance έχουν να ξεπεράσουν το salary cap. Αν σκεφτείς ότι οι Curry, Thompson, Green, Duncan, Manu, Parker αγωνίστηκαν μια ζωή εκει, καταλαβαίνεις ποσο μεγάλο αβαντάζ είναι το να χτιστεί μια ομάδα με σωστές επιλογές στο ντραφτ κι όχι με free agents και ανταλλαγές
