Ειναι ενα πανεμορφο αλμπουμ. Απλως θεωρω οτι εκει περασαν οντως στην ωριμοτητα. Με τα επομενα 4-5 αλμπουμ την τελειοποιησαν και την εφαρμοσαν, βγαζοντας αριστουργηματα.
3 Likes
Μόνο το ντεμπούτο άξιζε, από εκεί κι έπειτα ξεπουλήθηκαν και έβγαζαν φλωριές.
5 Likes
Πάντα απορούσα με την αποδοχή του “Meddle”, και μάλιστα ήταν και το πρώτο CD που είχα αγοράσει από Floyd -προσπάθησα πολύ να μου αρέσει. Δεν μπορώ παρά να καταλήξω ότι η ιστορικότητα του οφείλεται μόνο στα “One of these days” και “Echoes”. Θα μου πεις, μιλάμε για 2 από τα κλασικότερα κομμάτια όχι μόνο των Floyd (με το τελευταίο να θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για το καλύτερο κομμάτι τους γενικά), αλλά συνολικά της rock μουσικής. Και κάποιες φορές όντως υπάρχουν περιπτώσεις δίσκων που μάλλον η ύπαρξη 1-2 κομματιών αντισταθμίζουν οτιδήποτε άλλο. Από αυτήν τη σκοπιά μπορώ να το παραδεχτώ.
Αλλά sorry, δεν μπορώ με την ΚΑΜΙΑ να παραγνωρίσω ότι τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου είναι μία νερόβραστη μπαλάντα του Gilmour (συγκρινόμενη με παλιότερες μπαλάντες του ίδιου τύπου όπως “Fat old sun”, “Green is the colour”, “Cymbaline” κλπ. δεν πιάνει μία), μία ακόμα πιο αψυχολόγητη του Waters που παίζει να είναι στο top-3 των πιο ενοχλητικών κομματιών τους ever (χίλιες φορές ν’ ακούω τον Alan να τηγανίζει τ’ αυγά του ή το “A momentary lapse of reason” ξανά και ξανά), ένα αδιάφορο τραγούδι που κλείνει με γηπεδικό σύνθημα κι ένα άλλο που τραγουδάει ένας σκύλος.
Οπότε… όχι, βάζουμε το CD, προγραμματίζουμε τα κομμάτια 1 και 6 ΜΟΝΟ, και ακούμε -τουλάχιστον αυτό κάνω εγώ. Ούτε καν skip, δηλαδή.
1 Like
Εχει ακουστει και αυτη η αποψη!
1 Like
Καλά, αν δεν είχε βγει ειδικά για τα Barrettάκια το “πρωτοδισκάκιας”…
Καλα οχι μονο
Ενα ποστ αφιερωμενο στο Momentary Lapse Of Reason, το οποιο θεωρειται “μουφα” απο καποιον κοσμο. Ονοματα δε θα αναφερουμε.
Με τραγουδια οπως:
- Learning to Fly
- Dogs Of War
- Sorrow
Δεν θα μπορουσε κανενας δισκος να ειναι μουφα.
4 Likes
Στα καλά νέα της ημέρας, είναι ότι θα έχουμε νέο mix του Animals, και ίσως τα memoirs του Roger Waters κάποια στιγμή στο μέλλον.
Στα κακά νέα της ημέρας, είναι ότι το βάθος του χάσματος μεταξύ Roger Waters και David Gilmour ίσως είναι βαθύτερο από όσο πιστεύουμε. Είναι σοκαριστικό το πως υπάρχει τέτοιο κλίμα μετά από τόσες δεκαετίες και επεισόδια στην ιστορία αυτή.
3 Likes
Πολύ λυπηρά όλα αυτά μεταξύ τους και δυστυχώς δε βλέπω περιθώριο επίλυσης.
Κάποιος κάποτε είχε γράψει εδώ μέσα το εξής πολύ ωραίο (δε θυμάμαι πως ακριβώς είχε γραφτεί): Ο Roger Waters θέλει να ενώσει ολόκληρο τον κόσμο ενώ δε μπορεί καν να τα βρει με τον Gilmour.
9 Likes
Και ένα ωραίο άρθρο για ένα μέρος της ιστορίας μεταξύ τους, γραμμένο από έναν ιδιαίτερο και ενδιαφέροντα άνθρωπο.
3 Likes
Αυτό σχολιάζει και στο φβ κάποιος, μόνο που αντί για τον κόσμο ολόκληρο λέει για την Παλαιστίνη. Δεν ξέρω εγώ αν είμαι Waterίτσα ή αν απλά το βλέπω διαφορετικά, αλλά νομίζω ότι ο Waters έχει δίκιο σε όσα λέει και τον δείχνουμε με το δάχτυλο απλά και μόνο επειδή είναι ο μόνος που μιλάει ανοιχτά.
2 Likes
Αδικο δεν εχει, αλλα οπως εχει γραφτει και πιο πανω, μαλλον η συμπεριφορα του την περιοδο της παντοδυναμιας του εχει κανει το γυαλι θρυψαλλα, δεν το εχει απλως ραγισει. Ειναι κριμα παντως για τη μουσικη που εβγαλε αυτο το συγκροτημα και για την ιστορια που εγραψε, οτι τα μελη του εχουν καταντησει ετσι.
3 Likes
Σιγα που ξερουμε εμεις ποιος εχει δικιο για τα μεταξυ τους.
Μονο αυτοι τα ξερουν 100%, και ισως ουτε καν.
Λοιπόν, είχα διαβάσει σε ένα ξένο περιοδικό ένα αφιέρωμα για τα 30 (τότε) χρόνια του Dark Side… με συνεντεύξη καθενός εκ των τεσσάρων μελών ξεχωριστά και μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση πως μεγάλο μέρος της κουβέντας όλων είχε αναλωθεί στην αντιπαλότητα μεταξύ Waters και Gilmour, το πώς αποδίδονταν τα songwriting credits, με φοβερές μικρότητες να λέγονται μεταξύ των δύο, και σκεφτόμουν πως γίνεται κάποιος να έχει δημιουργήσει κάτι τόσο υπέροχο και να αναλίσκεται σε τόσο πεζά και ασήμαντα όταν έρχεται η ώρα να μιλήσει για το έργο του.
Έχω επίγνωση βέβαια ότι κακές διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των μελών δεν σημαίνουν κατ’ ανάγκη και κακούς δίσκους αλλά εδώ μιλάμε για μια αντιπαλότητα που επιμένει για χρόνια, δεκαετίες!
Κάποια στιγμή θα γεράσουν και θα ωριμάσουν, σκεφτόμουνα τότε, αλλά προφανώς, είκοσι σχεδόν χρόνια μετά, αυτή η στιγμή δεν έχει έρθει ακόμη!
2 Likes
2 Likes
ο waters πάντως, όσο ωραία και να τα λέει, είναι 50% υπεύθυνος (άλλο 50% ο gilmour) για την άθλια αντιμετώπιση του wright
3 Likes
Δυνατό άρθρο αυτό.
2 Likes
