ε οχι κ μέτριο! the incident ,the blind house, octane twisted, circle of manias ειναι εξαιρετικά!
Εμ…θα έλεγα signify,stupid dream, lightbulp sun, in absentia και deadwing. Χωρίς συγκεκριμένη σειρά. Είναι η αγαπημένη μου φάση τους και η πιο κοντινή στα γούστα μου.
Καλύτερο δεν μπορώ να επιλέξω…τείνω να καταλήξω οτι αυτή η λέξη πρέπει να διαγραφεί εντελώς όταν μιλάμε για μουσική. Το “αγαπημένο” μου κάθεται καλύτερα.
Μπορεί, για παράδειγμα, το signify να είναι ό,τι πιο καινοτόμο έχουν κάνει και καλλιτεχνικά ανώτερο απ’όλα τα album τους, αλλά άντε πες το αυτό σε κάποιον που έχει συνδεθεί συναισθηματικά/ψυχολογικά με κάποιον άλλον δίσκο τους.
Με το πιστόλι στον κρόταφο θα επέλεγα signify ή in absentia…και μετά θα με σκότωναν γιατί θα έλεγα lightbulp sun. Άστα, συκρότημα λαβύρινθος… 
Έχω την εντύπωση πως ο Γουήλσον κάνει κύκλους πλέον. Μετά το ντεντγουηνγκ θα έλεγα.
μετα το in absentia οντως κανει κυκλους.τον αγαπαμε φουλ αλλα ο wilson των 00s ειναι μια σκια του wilson των 90s δυστυχως
επισης οσοι γουσταρετε porctree τσεκαρετε αυτον τον δισκο
Demians - Building an Empire
πολυ καλο δισκακι,κ ο ιδιος ο wilson ειχε να πει τα εξης για τον δισκο αυτο
“One of the most assured and accomplished debut albums I’ve ever heard, the textures and dynamics within the music are breathtaking. A must for everyone who appreciates the art of epic and ambitious 21st century rock music”.
το ακουω τωρα,θυμιζει wilson στα πολυ καλα του.
Καλοί οι Ντέμιανς, αλλά αν θέλετε να ακούσετε κάτι πραγματικά πάρα πολύ καλό στο ύφος Porcupine Tree περιόδου Stupid Dream/Lightbulb Sun (δίχως ψυχεδέλειες δηλαδή, αλλά απλές ομορφιές) η απάντηση είναι RPWL.
Awake μάθε μπαλίτσα ;ρ -> http://www.myspace.com/rpwl
Επίσης μιας που πιάσαμε Porcupine Tree lookalikes, τσεκάρετε και Abigail’s Ghost. Δε φτάνουν RPWL, αλλά πλησιάζουν Demians
Drunkenraven καταλαβαίνω γιατί να αρέσει σε κάποιον το μέτριο, κατ’ εμέ, Incident, αλλά να μου βάζεις στα καλύτερα τραγούδια το ομώνυμο; FAIL.
mano το τσεκαρω και σου απανταω εδω.thanx.
Αυτά είναι περσινά μεγαλεία.
Οι RPWL κυκλοφόρησαν το RPWL Experience το οποίο έκλεινε σπίτια (το εναρκτήριο Silenced ακόμα βαράει μέσα στο κεφάλι μου) και οι Demians το Building An Empire που με το Perfect Symmetry έδειξαν πως πρέπει να ακούγεται το φρέσκο και μοντέρνο προγκ ροκ. Γενικότερα πάντως το BAE, είναι αδύναμο στο σύνολο του άλμπουμ, ενώ το RPWLE, είναι εξαιρετικό.
manos87: γουστα ειναι αυτα, δεν εχουμε ολοι τα ιδια
οποτε οχι fail!!!
ο wilson είναι μια progressive όαση της τελευταίας εικοσαετίας…δεν υπερβάλλω…
και άσχετο με το αν τα δικά του album θεωρούνται εμπορικά ή όχι, ο άνθρωπος είναι ιδιοφυής μουσικός.επί προσθέτως, έχει βοηθήσει συγκροτήματα και συγκροτήματα να διαμορφώσουν ήχο…ας μην ξεχνάμε τους Opeth και όμοια…γενικά, θα τον παρομοίαζα με τον Μήδα, ό,τι ακουμπάει γίνεται χρυσός, όχι μόνο για την αξία αλλά και για την ποιότητα…αξιόλογα έως πολύ αξιόλογα είναι και τα side-project του…Blackfield…!!!
personal fave: The Sky Moves Sideways, αν και είναι το ίδιο δύσκολο με το να βρεις αγαπημένο δίσκο των floyd…
Λοιπόν τελικά πήρα τα On The Sunday Of Life και Up The Downstair (μ’αρέσει που σας ρώτησα για τη γνώμη σας κιόλας 
), και έχω να πω πως γούσταρα πολύ! Είναι ΣΙΓΟΥΡΑ το πιο ψυχεδελικό συγκρότημα που έχω στη δισκοθήκη μου (ναι ακόμα και από τους Hawkwind), που πραγματικά ακόμα και straight-edge να σαι, σε στέλνει αλλού. Περισσότερο μου άρεσε το “On The Sunday Of Life” μάλλον γιατί το άκουσα πιο συγκεντρωμένα.
Ευχαριστώ για τις απαντήσεις και πάλι. Δε σας έγραψα, απλά σκέφτηκα, αφού αναφέρονται όλα σχεδόν τα άλμπουμς τους να αρχίσω με αυτά που δεν αναφέρθηκαν, πολύ ούτως ώστε να μην “απογοητευτώ” στο μέλλον. Αλλά τελικά μπορεί να γίνει και το αντίθετο
αφου σου αρεσαν τα πρωτα τους συνεχισε και οπως εισαι παρε τα
voyage 34
sky moves sideways
signify
εκτος του οτι ειναι οτι καλυτερο βγαλανε/θα βγαλουν, ειναι τα τελευταια αλμπουμ που εχουν ακομα ψυχεδελικες/prog προεκτασεις τυπου floyd
απο κει κ περα το γυρνανε σε πιο mainstream φορμες (stupid dream/lightbulb sun) και progmetal τασεις (in absentia)
οσα ειναι σε bold προτεινονται ουτως η αλλως
Ακόμα ψάχνω να βρω λόγια να περιγράψω αυτό το συγκρότημα…Ώρες ώρες αυτός ο κερατάς ο Wilson μου γάμησε το μυαλό με τρόπο που ούτε οι Floyd το έκαναν ποτέ…
Arriving somewhere but not here, Dislocated day, The sleep of no dreaming, Russia on ice, Normal, Anesthetize, The blind house…και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Μέσα στα 3 πιο συγκλονιστικά συγκροτήματα των καιρών μας, νομίζω.
θα συμφωνησω μαζι σου
και σιγουρα
μακραν η πιο συγκλονιστικη βρεττανικη μπαντα των τελευταιων 15 ετων
αν οι μαρίλλιον δεν είχαν κυκλοφορήσει το brave και το marbles, ίσως συμφωνούσα σε αυτό
επεσα αποψε σε ενα sbd τους απο τα 1986 κ ψηθηκα να τους ψαξω
ποια 2-3 προτεινεις για αρχη ?
Marbles & Misplaced Childhood από μένα.
Τα Script For A Jester’s Tear και Misplaced Childhood είναι μακράν τα καλύτερά τους, αλλά δεν είναι για τον αουέηκ.
Ας ακούσει το Brave. Δισκάρα είναι και αυτό και -πιστεύω- θα του αρέσει.
με ενδιαφερουν τα αλμπουμ της 1ης περιοδου με fish
καλα θα τα κατεβασω ολα και θα κρινω μονος μου για να βγαλω και τον μανο ψευτη
awake, ακουω τωρα το voyage 34 και εχω μεινει μαλακας:D
αυτα δεν τα εχει κανει ανθρωπος!
να ακούσεις και τα 4 πρώτα εννοείται (τα δυο πρώτα πιο τεχνικά, τα επόμενα 2 πιο εύκολα).
από τη δεύτερη περίοδο οπως και δήποτε brave & marbles.
και σόρρυ για το οφτοπι.