Καμία φαντασίωση. Κανονικά ο διαιτητής έπρεπε να σφυρίξει πέναλτυ και να δώσει κόκκινη κάρτα στον Τσεχ. Διαφωνείς; Άσε τι έκανε. Πλεονέκτημα θα υπήρχε αν ο Γκαρσιά έβγαινε μόνος του με το τέρμα, όπως δηλαδή θα ήταν ο Μπάρος αν δεν τον ανέτρεπε ο Τσεχ. Σε διαφορετική περίπτωση, δεν υπάρχει κανένα “πλεονέκτημα”. Δηλαδή, αν πήγαινε η μπάλα δίπλα στη γραμμή του άουτ, θα ήταν πλεονέκτημα; Μην τρελαθούμε.
Λάθος που δεν έδωσε το πέναλτυ και την αποβολή, λάθος που μέτρησε ένα γκολ που δεν μπήκε. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Ναι ρε, διαφωνώ! Κανονικά όταν υπάρχει παράβαση εντός περιοχής αλλά η φάση συνεχίζεται με την επιτιθέμενη ομάδα να έχει μεγάλες πιθανότητες για γκολ (και βασικά εννοώ, σε περιπτώσεις όπως τη συγκεκριμένη, όπου ένας επιτιθέμενος παίρνει τη μπάλα στη μικρή περιοχή με τον τερματοφύλακα ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΜΕΝΟ - αυτό για να προλάβω ενστάσεις περί γενικολογίας), εγώ λέω, ότι ο διαιτητής πρέπει να αφήνει τη φάση να συνεχιστεί! Το ξέρω ότι γενικά αυτή η συζήτηση είναι αμφιλεγόμενη, άλλοι λένε ότι πρέπει πάντα να δίνεται πέναλτι, άλλοι λένε ότι εξαρτάται από το πώς εξελίσσεται η φάση - εγώ είμαι σαφώς με τη δεύτερη πλευρά. Συνεπώς πιστεύω ότι ο συγκεκριμένος διαιτητής έκανε πολύ καλά που άφησε τη φάση να συνεχιστεί. Μετά βέβαια μάλλον ο επόπτης ήταν που τα σκάτωσε, σηκώνοντας τη σημαία και υποδεικνύοντας ότι η μπάλα είχε περάσει τη γραμμή - κάτι που δεν έγινε ποτέ.
Με άλλα λόγια δεν περνάει σε μένα το παραμυθάκι ότι “ντάξει μωρέ σ’ αυτή τη φάση έγιναν δύο λάθη, ένα σε βάρος κάθε ομάδας” - στην πράξη ευνοημένη βγήκε η Λίβερπουλ και αδικημένη η Τσέλσι.
Και σταματήστε να απαντάτε γιατί με κουράζετε! Ξαναλέω, δεν ισχυρίζομαι ότι δεν περάσαμε τότε εμείς στον τελικό λόγω διαιτησίας. Περάσατε εσείς και μαγκιά σας και μπράβο σας που το πήρατε κτλ. κτλ. Απλά κάποια πράγματα δεν μπορώ να τα ξεχάσω.
Λολ στα μούτρα σου ρε σκουλήκι!
Δε λέω να χέσουμε τους κανονισμούς, αλλά μη μου παριστάνεις κι εσύ ότι δεν υπάρχουν διαιτητές με διαφορετικές φιλοσοφίες πάνω σε τέτοια θέματα. Αν δεν υπήρχαν δε θα γινόταν κι όλη αυτή η συζήτηση. Το θέμα είναι ότι πέρα απ’ το γράμμα του νόμου, το πώς θα χειριστεί ο εκάστοτε διαιτητής κάποιες συγκεκριμένες φάσεις, ας πούμε πιο ασυνήθιστες ή ειδικές από τις περισσότερες, είναι στην κρίση του. Και δε νομίζω να υπάρχει διαιτητική αρχή στο ποδόσφαιρο που λέει ότι η επιτιθέμενη ομάδα πρέπει σε μια αμφισβητούμενη φάση να ευνοηθεί στο 100%, να βγάλει δηλαδή απ’ τη μύγα ξύγκι!
Έλα, σειρά σου. Αφού ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία, άντε, πρήξε με λίγο ακόμα…
Το πώς χειρίστηκε ο διαιτητής τη συγκεκριμένη φάση έχει ως εξής: δε σφύριξε πέναλτυ και κόκκινη σε παίχτη που ανατράπηκε από τον τερματοφύλακα ενώ αν τον περνούσε θα έβγαινε μόνος του σε κενή εστία. Άφησε τη φάση να εξελιχθεί, οπότε ένας άλλος παίχτης της επιτιθέμενης ομάδας έπιασε ένα σουτ υπό δύσκολες συνθήκες, μπροστά σε αμυνόμενους (μάλιστα κόντραρε η μπάλα σε κάποιον μπλε που έκανε τάκλιν), με αμυνόμενο να υπάρχει πάνω στη γραμμή του τέρματος. Αυτό ΔΕΝ είναι πλεονέκτημα και ο διαιτητής έκανε λάθος.
Όχι ακριβώς Premier League βέβαια, αλλά πάντα από Αγγλία και… ΟΚ. Τι να πω.
Ήταν φανερά τσατισμένα τα τσουτσέκια που έχασαν την ευκαιρία να περάσουν κι αυτοί μια φορά σε έναν τελικό, όπου μάλιστα ήξεραν φυσικά ότι - πιθανότατα - θα έβρισκαν εμάς :!: Μπορεί να αναρωτηθεί βέβαια κάποιος: α) από πού κι ως πού πιστεύουν οι οπαδοί της Μίλγουολ ότι σε τελικό με την Τσέλσι η ομάδα τους θα τη γλίτωνε με λιγότερα από 4-5, καθώς και β) αφού ήταν σπασμένοι για τη χαμένη ευκαιρία, γιατί στον πούτσο δεν πήγαν π.χ. να την πέσουν στους της Γουίγκαν κι αντ’ αυτού διάλεξαν… να πλακωθούν μεταξύ τους.
Η απάντηση και στα δύο όμως είναι πολύ απλή, στην πραγματικότητα. Είναι Μίλγουολ. ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΟΙ δηλαδή.
