Κι εμείς Αγγλία γινόμαστε, αφού την προηγούμενη αγωνιστική σφαγιάστηκε ο ΠΑΟ στο ντέρμπι και μύτη δεν άνοιξε.
Καλά, ας γίνει καμιά καλή σφαγή υπέρ γαύρου σε καμιά Τούμπα φέτος και θα δεις πόσο Αγγλία γινόμαστε. :lol:
20 εμείς, 8 εσείς μαζί :!:
[SPOILER]Πάλι καλά που δε σηκώθηκα 8:30 το πρωί Κυριακάτικα δηλαδή[/SPOILER]
Ομάδα-μοντέλο την κάνανε Θλιβερπούλ ρε πούστη μου.
Και σπρώξιμο ναι, φουλ, (there, I said it, δεν τυφλώθηκα) αλλά έχεις την ποιότητα της City και αφήνεις ΑΥΤΗ τη United, με παίκτη λιγότερο, να σε κλείσει πίσω μετά το 1-0; Το ματς ήταν 3-0 στο χαλαρό, χωρίς τα πέναλτυ.
Άσ’ τα “ομάδα-μοντέλο” και πες για όλα τα βρώμικα που 'χουμε πάρει :!:
Σωστός.
Βασικά η Σίτι είναι ακατανόητη ώρες - ώρες. Μέχρι και το 75’, χονδρικά, έχει στραγγαλίσει τη Γιουνάιτεντ (βοήθησε φυσικά και το αριθμητικό πλονέκτημα, αλλά και στο πρώτο ημίχρονο με 11 εναντίον 11 πάλι πίεζε ασφυκτικά, οπότε δεν έχει να λέει), έχει και την τύχη να χάσει η Γιουνάιτεντ τον Ρόχο πίσω, οπότε φυσιολογικά περιμένεις ότι θα μπουν κι άλλα γκολ και θα πάει το πράγμα σε διασυρμό για Γιουνάιτεντ. Χωρίς κανένα προφανή λόγο, όμως, η Σίτι οπισθοχωρεί και στο τελευταίο τέταρτο παίζει μόνο για να κρατήσει αυτό το ένα γκολ που θα της δώσει τη νίκη. Και έτσι δίνει τελικά τις εντυπώσεις στη Γιουνάιτεντ, η οποία για 75’ σχεδόν δεν μπορούσε να κρατήσει μπάλα και ξαφνικά παίρνει το κέντρο (δώρο απ’ τη συμπολίτισσα βασικά), κερδίζει και μέτρα και χάνει και ευκαιρίες στο τέλος να το ισοφαρίσει! Δεν μπορώ να καταλάβω, ειλικρινά, τι ακριβώς είχε στο μυαλό του ο Πελεγκρίνι. Την είδε Μουρίνιο, σε φάση τώρα θα τους δώσω χώρο και θα χτυπήσω στην κόντρα; Μα είναι προφανές σε όλους, πιστεύω, ότι δεν είναι αυτό το στυλ της Σίτι, η δύναμή της είναι στο κέντρο με Τουρέ, Γιόβετιτς και Νάβας, αν δεν έχει τον έλεγχο στη μεσαία γραμμή και την κατοχή της μπάλας δεν μπορεί ούτε να βγει εύκολα στην επίθεση, ούτε να ελέγχει την επιθετική ανάπτυξη του αντιπάλου στα μετόπισθεν.
Τελικά, η Σίτι είναι μια ομάδα με σπουδαίο ρόστερ αλλά χαζό μάνατζερ;
Ή απλά στο τέλος φάνηκε η διαφορά “φανέλας”;
Λογικά μπορεί να διαβαστεί και με τους δύο τρόπους πάντως.
Νομίζω ισχύουν και τα δύο.
Κακά τα ψέματα, η Σίτι είναι φρέσκια δύναμη σε Αγγλία και Ευρώπη και θέλει κάποια χρόνια ακόμα μέχρι να χτίσει χαρακτήρα μεγάλης ομάδας. Κι εμείς οι Μπλε ας πούμε χρειαστήκαμε υπομονή για να το καταφέρουμε αυτό. Στην πρώτη μας χρονιά στο Τσάμπιονς Λιγκ, πίσω στο 2000, η ποιότητα ήταν εμφανής, οι δυνατότητες μεγάλες, και έτσι ήρθε εύκολα η πρόκριση στους 8, ενώ θα μπορούσαμε να φτάσουμε και στους 4. Εκεί όμως φάνηκαν οι περιορισμοί λόγω του τότε στάτους κβο της ομάδας, η οποία κατέρρευσε στο τέλος εκείνου του επαναληπτικού προημιτελικού στο Καμπ Νου. Όταν όμως καταφέρνεις να φτιάξεις ομάδα, κάποια στιγμή νομοτελειακά θα φτιάξεις και ΟΜΑΔΑ. Νομίζω ότι είναι θέμα χρόνου να αλλάξει και με τη βούλα επίπεδο η Σίτι. αλλά μέχρι τότε θα λέμε “μα είναι δυνατόν αυτή η ομάδα με τέτοιο υλικό να μη μπορεί να πατήσει την παρηκμασμένη Γιουνάιτεντ/να φτάσει τουλάχιστον στους 8 του Τσάμπιονς Λιγκ;”
Νάναι καλά το μεγάλο γκολ του Γκαρσία Λάρα Ντάνι (αλανι, για πάντα στο λιμάνι) για το 2000. 
Βέβαια εκείνη η υπερτιμημένη μέχρι αηδίας Μπαρτσελόνα (από τότε ακούγονταν τα περί “dream team”) πήρε αυτό που άξιζε αμέσως μετά στα ημιτελικά, εισπράττοντας εκείνη την ξεγυρισμένη τεσσάρα μέσα στο Μεστάγια και τελικά πηγαίνοντας σπίτι της από την πολύ καλύτερη Βαλένθια του Έκτορ Κούπερ.
Ομαδάρα είχαμε τότε, αλλά μόνο από τη μέση και μπροστά.
Πηρώναμε την άμυνα-χωνί με κάτι Αμπελάρντο, Φ. Ντε Μπερ (αυτός πράγματι ήταν τρομερά υπερτιμημένος αμυντικός), Ράιζιγκερ και αριστερό μπακ σε εκείνα τα ημιτελικά τον Μπουντεβάιν Ζέντεν.
…άρα, σκατά ομαδάρα, είχατε μόνο μια κάργα ποιοτική επιθετική πεντάδα με Ριβάλντο, Φίγκο, Τζιοβάνι, Κλάιφερτ και Λουίς Ενρίκε, αλλά στην πραγματικότητα εντελώς ασύνδετο/άνισο σύνολο που όταν σφίγγανε τα γάλατα, όπως π.χ. στο Στάμφορντ Μπριτζ ή στο Μεστάγια, έχανε τη μπάλα και γέλαγε ο κόσμος. Ο Φαν Χάαλ δεν ήταν τότε; Είχε πάει να φτιάξει στη Βαρκελώνη τον νέο Άγιαξ με παρεμφερή πάνω-κάτω υλικά, αλλά νομίζοντας ότι το ημερολόγιο έδειχνε ακόμα 1995 (όπως φαινόταν από τον ηλικιακό μέσο όρο πίσω). Πάλι καλά για τους οπαδούς της Γιουνάιτεντ που δεν πήγε να κάνει το ίδιο λάθος και στο Μάντσεστερ, “χτίζοντας” ομάδα με βάση τους Ρίο Φέρντιναντ, Εβρά και Βίντιτς :!:
Δεν ήταν μεγάλοι ηλικιακά οι Ολλανδοί που έφερε απ’ τον Άγιαξ τότε ο Φαν Χαάλ, ούτε οι υπόλοιποι της άμυνας, απλά η άμυνα αποτελούταν από μέτριους παίκτες και το πληρώναμε στην Eυρώπη. Στην Ισπανία πήραμε τα πρωταθλήματα του '98 και '99 και χάσαμε του 2000 από την Λα Κορούνια που είχε πιάσει τοπ φόρμα εκείνη τη χρονιά.
Ναι, αντ’ αυτού τη χτίζει με παικταράδες όπως ο Σμόλινγκ, ο Ράφαελ κι ο Έβανς (για να μην πω κι άλλους). Δηλαδή πόσες μαλακίες πρέπει να κάνει ο καθένας απ’ αυτούς για να γίνει εμφανές και στον τελευταίο ότι δεν κάνουν αυτοί για τοπ επιπέδου ομάδα όπως έγινε π.χ. και με τον Κλέβερλι;
Για να μην πω για άλλα, π.χ. Φελαϊνί που απ’ τα αζήτητα παίζει βασικός κλπ.
Αντίστοιχα στη Σίτι, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν παίζει με δίδυμο Αγουέρο - Τζέκο μπροστά. Για να παίζει με έξτρα μέσο ποιον; Τον τυρέμπορα τον Μίλνερ;
Διαφωνώ, σε μια ομάδα με μπόλικο ατομικό ταλέντο και κατά συνέπεια μπόλικο βεντετισμό στον τρόπο παιχνιδιού, χρειάζεται κι ένας τίμιος Μίλνερ να κρατάει τα μπόσικα ως συνδετικός κρίκος της άμυνας με μπροστά στο αριστερό άκρο. Αν τον θυσίαζε για να παίζει με δύο καθαρόαιμους φορ (…σχεδόν δύο δηλαδή, γιατί ο Τζέκο είναι καθαρόαιμος, ο Αγουέρο μάλλον όχι και τόσο), η άμυνα της Σίτι θα ήταν ακόμα πιο ευάλωτη απ’ όσο είναι ήδη. Εγώ απ’ την άλλη δεν καταλαβαίνω πώς παίζει σ’ αυτή την ομάδα ο Φερναντίνιο π.χ.
Περί Γιουνάιτεντ η απάντησή μου σ’ αυτά που λες είναι “έτερον εκάτερον”.
Πόσο παπάρας παίζει να είσαι ρε Σμολινγκ. Ειλικρινά ο βαθμός (ίσως και παραπάνω) ήταν πολύ πιθανός για τους διαβόλους σήμερα αν δεν μαλακιζόταν ο συγκεκριμένος. Η Σίτι είναι σε τραγική φόρμα και ήταν πολύ άτυχη με τον διαιτητή.
Και τερματοφύκας - τροχονόμος ο ανεκδιήγητος Ρουντ Χεσπ.
Αργά και σταθερά, η Τσελσάρα μετατρέπεται σε μια νέα United. Πάντα τέτοια.
:dance::dance::dance:
-Τι έγινε Ζοζέ, πάλι τα ίδια;
-Ωχ, τι θες τώρα εσύ, μια χαρά ήμουνα τόσο καιρό χωρίς εσένα. Φύγε από δω ρε γρουσούζη.
-Ρε άστα αυτά, λέγε τώρα, ΠΑΛΙ ΤΑ ΙΔΙΑ;
-Μαααα είμαι αήττητος και…
-Καλά ρε, να μη μπορείς να βάλεις γκολ στη Σάντερλαντ;
-Μαααα ήταν η πρώτη ουσιαστική μου απώλεια φέτος και…
-ΣΤΗ ΣΑΝΤΕΡΛΑΝΤ ΡΕ;
-Πάντως για να τα λέμε όλα, ούτε τις άλλες δυο φορές μέσα στο ‘14 τους κερδίσαμε, έτσι; Μάλιστα χάσαμε και στα δύο. Οπότε σήμερα το λες και βήμα προόδου το Χ.
-Αφού ρε Ζοζέ δεν το χεις με το χιούμορ λέμε…
-Καλά έχεις δίκιο, το κόβω.
-Σοβαρά τώρα, τι πρόβλημα έχεις συνέχεια μ’ αυτή τη συγκεκριμένη ομάδα;
-Ούτε εγώ το καταλαβαίνω. Λες να έχει σχέση με το ότι έχουν Πογιέτ στον πάγκο;
-Ναι, σπουδαία δικαιολογία. Λοιπόν, κανόνισε να γίνει κάνα περίεργο και να μην το πάρεις ΕΙΔΙΚΑ φέτος ε. Θα γελάω δέκα χρόνια.
-Έχω μια ιδέα. Θα ξαναφέρω τον Τόρρες απ’ το Μιλάνο το Γενάρη, να ενισχύσω την επιθετική γραμμή!
-Ρε Ζοζέ!
-Καλά, ντε! Ούτε ένα αστειάκι πια…