Kαι κάπου εδώ πετάγεται ο Steven Wilson και με ένα μειδίαμα ρωτάει “oh really??”.[-X
Τον κάναμε μεταλά και αυτόν όμως
next please
Είπε να βγάλει κανα φράγκο ο άνθρωπος.Τα κονόμησε και γύρισε στην κουλτούρα και στην 70ίλα.Γιατί η αλήθεια βρίσκεται στους King Crimson.
Εντάξει πατάει και τα 45 ο άνθρωπος σε λίγο. ένα στάδιο πριν τον δεινοσαυρισμό.
[SPOILER]Η αλήθεια όντως βρίσκεται στους KC[/SPOILER]
Xρήστο δεν ξέρω αν θα γίνω κατανοητός αλλά προσωπικά εκτιμώ μια προσέγγιση που δεν υπηρετεί κάποιο ιδίωμα ή μπάντες πρωτοπόρες ή whatever αλλά το προσωπικό όραμα του καθενός μουσικού (κι ας είναι κι εκτελεστικά μάπα στην τελική).
Όλα αυτά τα πραγματούδια που αναφέρεις και προσωπικότητα είχαν και εποχή άφησαν. Κατά τη γνώμη μου υπάρχει σωρός συγκροτημάτων στο χώρο του prog metal που κακοποίησαν την έννοια της διαφορετικότητας και ποικιλομορφίας όπως την γνωρίσαμε στην ανεπανάληπτη δεκαετία του '70. Καταλαβαίνω να είναι κανείς συναισθηματικά δεμένος με τους κάθε Vanden Plas και τους κάθε Dali’s Dilemma (εγώ π.χ. είμαι συναισθηματικά δεμένος με τους Roxette στην τελική:lol:) αλλά προσωπικά σαν ακροατή που δεν είναι απαγκιστρωμένος σε επιταγές κανενός είδους δεν μπορούν παρά να με αφήσουν αδιάφορο.
Ο mandrake έχει θέμα αισθητικής προσέγγισης από τη βάση του πράγματος απ’ότι καταλαβαίνω…θεωρεί το metal κακόγουστο σαν προσθήκη στο prog, σου λέει prog και power chords δεν κτλ. Εγώ αποδέχομαι μεν την επιμειξία prog και metal (μην ξεχνάς από εκεί ξεκίνησα να αγαπώ το prog rock, ξεκίνησα με αγία τριάδα Τheater, Fates, Ryche) αλλά είμαι απαιτητικός στο πως προσφέρεται η συγκεκριμένη μουσική, εσύ είσαι πιο χαλαρός προφανώς αγαπάς και τα κλισέ του είδους (ακούς και περισσότερο metal οπότε έχεις μάλλον άλλη οπτική). Όλα καλά, ο καθένας έχει διαφορετική αισθητική προσέγγιση. Προσωπικά ούτε οι πχ Circus Maximus έχουν να μου πούνε κάτι ούτε το χιλιοστό άλμπουμ των Redemption. Zω και χωρίς αυτά και βαριέμαι να επενδύω χρόνο.
H (μαύρη) αλήθεια είναι ότι τα power chords σαν υποχρεωτική βάση είναι περιοριστικά. Πρέπει να καταβάλεις ιδιαίτερη προσπάθεια για να ακουστείς μη πλαστικός και τυποποιημένος. Ρε παιδιά μη πάμε μακριά, βάλτε μια το Traced in Air. Τι να λέμε. Ή να πάμε στους πρωτοπόρους. Γιατί υπήρξαν πρωτοπόροι; Γιατί έβλεπαν μπροστά, και έκαναν κάτι που κανείς δεν περίμενε. Το είχαν και εκτελεστικά βέβαια. Περίμενε ποτέ κανείς metal φαν τραγούδι σαν το Bridge από τους Queensryche ή το Hollow Years ξέρω γω; Και όμως πόσα μυαλά άνοιξαν με αυτά τα τραγούδια και πόσες βάσεις για νέες μουσικές εξερευνήσεις μπήκανε;
Για να καταλήξω, αρκετές μπάντες ή ακούγονται σαν ένα απροσδιόριστο μελωδικό μεταλ ή το proggressive το αντιλαμβάνονται καρατεχνικούρα και shredding. Προτιμώ κάτι άλλο…ξέρω γω Leprous μια χαρά παράδειγμα ήταν. Δεν έχουν το μεταλ στο μυαλό τους αλλά τα [U]επιπλέον στοιχεία[/U] που ΘΑ ενσωματώσουν σε μια μέταλ βάση. Τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου οπτική σκοπιά.
Δεν είναι θέμα συναισθηματικού δεσίματος. Είναι θέμα αισθητικής.
Αυτό πάει στο παράδειγμα με τους Dali’s Dilemma, που στην τελική θεωρείται κι ένας δίσκος για αυτούς που θα ψαχτούν αρκετά παραπάνω και όχι κάποιος δίσκος αναφορά στο ιδίωμα.
Το ότι κάτι ορίζεται ως prog δεν σημαίνει πως πρέπει ντε και καλά να είναι και κάτι ρηξικέλευθο.
Progressive μπορεί να είναι κάτι που περιέχει μια απλή τεχνικά, αλλά μπροστά σε σκέψη και αντίληψη ιδέα, παράλληλα όμως (όσο κι αν αυτό ενοχλεί λίγο τους πιο “εκλεπτυσμένους”) progressive είναι και όταν παίζεις τα τεχνικά θέματα που πρέπει να έχεις φτάσει ένα επίπεδο και πάνω για να τα αποδόσεις, άσχετα αν τα εχουν παίξει κι άλλοι πριν από εσένα.
Ξανάρχομαι στο θέμα της αισθητικής. Το οτι δε σου λένε τίποτα οι Circus Maximus έχει πιθανότατα να κάνει με το ότι πατάνε και στον χώρο του μελωδικού metal των Kamelot, κάτι που δεν πρέπει να ήταν ποτέ του γούστου σου αν δεν κάνω λάθος. Όπως εγώ δεν μπορώ να εκτιμήσω μπάντες όπως οι Neurosis για παράδειγμα, γιατί δεν ήταν ποτέ κοντά στα δικά μου μουσικά γούστα.
Έπίσης, η πρωτοτυπία και η διαφορετικότητα είναι ένα θέμα. Η έμπνευση και το πόσο καλά κάνει αυτό που κάνει ένα συγκρότημα είναι ένα άλλο.
Οι Seventh Wonder που δεν κάνουν κάτι καινούργιο, με συγκινούν πολύ περισσότερο από μπάντες που κάνουν “το κάτι διαφορετικό”, γιατί παίζουν κάτι που μου αρέσει αισθητικά και το κάνουν πολύ καλά.
Δεν διαφωνώ πως υπάρχουν αρκετοί Vanden Plas από την άλλη, που το κάνουν μέτρια, αλλά ψάχνοντας τον χώρο αρκετά χρόνια τώρα θεωρώ πως οι καλές μπάντες είναι πολύ περισσότερες των μέτριων / κακών.
δεν ειναι τίποτα. μια καλήμερα πέρασα να πω.συνεχίστε
Πιστεύω πως ορισμούς περί του τι είναι και τι όχι prog ο καθένας,είτε ακροατής είτε καλλιτέχνης,μπορεί να δώσει άπειρους.
Η τεχνική κατάρτιση είναι για πολλούς μουσικούς αυτοσκοπός.Το να παίζεις πχ σαν τον Virgil Donatti είναι κάτι σχεδόν ακατόρθωτο και φοβερά εντυπωσιακό.Είναι όμως η ψυχρότητα των συνθέσεων του,αλλά και του παιξίματός του Prog??Δεν νομίζω.Το ίδιο ισχύει και για άλλους εκπληκτικούς τεχνίτες της κιθάρας,από την ανελέητη σρεντίλα του Rusty Cooley μέχρι το εξωφρενικό fingerstyle του Andy McKee.H τεχνική είναι ένας τρίτος παράγοντας λοιπόν,εντελώς διαφορετικός απ την πρωτοτυπία και την έμπνευση.
Οι τρεις αυτοί παράγοντες όταν συνδυαστούν το αποτέλεσμα είναι κατ’ανάγκη προοδευτικό?Επίσης δεν είναι πάντα έτσι. Οι Genesis πχ διαφοροποιούνται δίνοντας βάρος στην τραγουδοποιία και όχι στα ακροβατικά όπως οι ELP. Η πλειοψηφία λοιπόν των prog metal γκρουπ,τονίζει ελαφρώς περισσότερο το τεχνικό μέρος.Με δεδομένη ωστόσο την τεχνική κατάρτιση και την εκτελεστική ικανότητα,που προϋποθέτουν ώρες μελέτης και ακρόασης,είναι αρκετά δύσκολο να βγει κάτι εκτρωματικό,γι αυτό και θεωρώ σωστό το συμπέρασμα πως οι καλές μπάντες είναι περισσότερες απ τις κακές.
Μπάντες όπως οι Conception,οι Queensryche,οι Symphony X,ακόμα και οι Pain Of Salvation των τελευταίων δίσκων,κακά τα ψέμματα είναι είτε αμιγώς prog είτε αμιγώς metal,με τον ίδιο δλδ τρόπο που θεωρεί κάποιος prog rock τους Marillion.Το prog metal όπως το αντιλαμβάνεται ο μέσος ακροατής εκφράστηκε 100% απ τους D.Theater και τους Fates με εξαιρετικά αποτελέσματα.Οι συνεχιστές τους -μιμητές τους φέρουν το βάρος όμως μιας πολύ ζόρικης κληρονομιάς που είναι απίστευτα απαιτητική. Έτσι οι περισσότεροι καταφεύγουν στον μανιερισμό,με την βαθύτερη σημασία του ιστορικά,εκφράζοντας δλδ με υπερβολές και έντονες πινελιές και φόρμες, όπως οι μετα-αναγεννησιακοί ζωγράφοι,μια απλή κατά τ άλλα φόρμα με κουπλε-ρεφραίν κτλ.
Η αισθητική πάλι είναι κάτι που διαμορφώνεται μέσα από πολλές συνιστώσες(political pun intended… 
) και έτσι δεν αποτελεί αντικειμενικό προφανώς κριτήριο για το τι είναι προγκ και τι όχι. Το prog εφόσον θεωρείται κάτι προοδευτικό πρέπει να γίνεται λογικά πάντα με βάση μια σταθερά και να προχωράει ένα βήμα παρά πέρα με βάση αυτή.Άρα υπάρχει μια αντικειμενικότητα ως βάση για τον ορισμό.Μπορούμε αν το δούμε έτσι λοιπόν να πούμε τα εξής…Oι Dream Theater( ή και οι Watchtower πριν) πήγαν το metal ένα βήμα παραπέρα(ή και πολλά) και όντως ήταν προοδευτικοί με τον τρόπο που το παρουσίασαν.Αυτοί άρα που αντιγράφουν τους DT και επαναλαμβάνουν την μανιέρα τους,δεν πάνε το ιδίωμα παρά πέρα απλά αναμασούν τα ίδια,ίσως τελικά δεν είναι και τόσο prog.Το ίδιο ισχύει και για πολλά prog rock συγκροτήματα ,απλά εκεί η τεχνική υποχωρεί συνήθως και αφήνει να φανούν οι συνθέσεις και τα όμορφα ρεφραίν(λέγε με και Gazpacho).Το metal επίσης έχει από μόνο του και τον περιορισμό στη φόρμα,όπου αναγκαστικά θα βασιστεί σε power chords,σε βαριές παραμορφώσεις,compressed παραγωγές και χαμηλά κουρδίσματα.Έτσι αυτοπεριορίζεται κατά κάποιο τρόπο,επειδή πρέπει αναγκαστικά να θεωρηθεί αρχικά metal και μετά prog.Το rock πιστεύω σαν ιδίωμα,ιστορικά έχει περισσότερες ελευθερίες και είναι πιο δεκτικό στους πειραματισμούς και οι οπαδοί του θεωρώ, είναι ένα κλικ πιο ανοιχτόμυαλοι σε κάτι νεωτεριστικό.
Προσωπική πρόβλεψη για το prog revival των τελευταίων χρόνων είναι ότι θα ακολουθήσει μια πορεία ανάλογη με τα 70’ς.Θα βγουν αριστουργήματα,θα φτάσουμε σε υπερβολές και κάποια στιγμή θα έχουμε σερί κακών δίσκων(ήδη πχ το Storm Corossion έδειξε πόσο το hype δεν συμβαδίζει με την ποιότητα) και θα ξαναμπεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας,για τους λίγους γραφικούς οπαδούς του,που είμαστε πιο γραφικοί και από κάρτα γραφικών.
Δεν κουόταρα τα παραπάνω, γιατί συμφωνώ μέχρι κεραίας (εκτός της αναφοράς στους Watchtower, sorry, δεν αντέχω…:p)
Για αυτό το τελευταίο δεν είμαι καθόλου βέβαιος φίλτατε. Ούτε εσύ, το ξέρω, μια πρόβλεψη είναι. Απλά οι συνθήκες δεν είναι πλέον οι ίδιες με τότε. Θέλω να πω, το ‘76 εμφανίστηκε κάτι καινούργιο, το οποίο, ανεξάρτητα μουσικής πρόθεσης, είχε και έντονη πολιτικοκοινωνική διάσταση. Σήμερα το prog είναι αποδεκτό απ’ όλους, ως βοηθητικό στοιχείο ή βασικό πεδίο δημιουργίας. Θέλω να πω ότι δε φοβίζει ως πολυτέλεια ορισμένων αστών, όπως κάποτε. Είναι σαφώς πιο αποδεκτό από μουσικούς και ακροατές. Επίσης, το επίπεδο της υπερβολής έχει ήδη ξεπεραστεί χρόνια τώρα νομίζω και σαφώς περισσότερο σε άλλα είδη και όχι μόνο στο prog, όπου στο κάτω-κάτω το περιμένει κανείς. Ακόμα και σε πλαίσια υπερφορτωμένης μουσικής, τα καλά κομμάτια αρκούν για να σώσουν την κατάσταση (π.χ. το [U]Erised[/U] στο φετινό album των Periphery αρκεί για μένα).
Επιστρέφοντας στο θέμα των “κακών prog δίσκων”, γνώμη μου είναι πως υπάρχουν και μάλιστα αρκετοί και στο rock και πολύ περισσότερο στο metal, όπως και μέτριοι, κακόγουστοι, αδιάφοροι (κάτι έλεγα για τους Watchtower…:lol:). Και ναι, μάλλον ο δίσκος των Storm Corossion ανήκει στην τελευταία κατηγορία. Αυτό, όμως είναι συμβαίνει στα πλαίσια του “album pollution” των τελευταίων αρκετών ετών, σε αντίθεση με τα 70s, όταν οι κώλοι ήταν πιο σφιχτοί στο θέμα “βγάζω δίσκο”. Νομίζω δε χρειάζεται ανάλυση αυτό.
Υ.Γ. Η παρένθεση του crimson μπορεί να φάνηκε σαν τρολλιά, αλλά έχει δίκιο σε αυτό που ήθελε να πει: υπάρχει υγιές prog rock/metal και μπορεί να ακούγεται φρέσκο, σύγχρονο και ακομπλεξάριστο και τεχνικότατο. Αυτό τον άτυπο διαγωνισμό “ποιος την έχει πιο μεγάλη” δεν τον κατάλαβα ποτέ. Αφού όλοι ξέρουμε ποιος ρε γαμώτι…:-k
Ακολουθεί παραλήρημα. Μην δώσετε σημασία
ανοίγει πολύ η κουβέντα και ο καθένας εστιάζει στην δική του προσέγγιση (point of view και έτσι :p). Πρόοδος είναι πολλά πράγματα. Οι Venom (που αναφέρθηκαν και πάνω) μέσα στο nwobhm ήταν πρόοδος. Ένα Blessed are the sick μετά το -slayer στο πιο ακραίο- Altars of madness είναι πρόοδος. Όμως ας αφήσουμε στην άκρη την ετυμολογική έννοια progressive και ας πάμε στην ετικετοποιημένη χρήση του. Το progressive μεταλ όπως κάθε μουσικό είδος/κίνημα έζησε την γέννηση, την ακμή και την παρακμή του. Κάπου εδώ θα έπρεπε να βάλουμε και τον όρο τεχνικό μέταλ στο παιχνίδι. Η νοητή γραμμή που ενώνει τον λυρικό μέταλ των fates warning, με το αγχωτικό σπιντ θρας των Watchtower είναι ένας βασικός χάρτης των πρώτων χρόνων του είδους. κατά την ταπεινή μου γνώμη οι περσότερες μπάντες που βγήκαν εκείνη την περίοδο, (από τους πιο underground πεθαίνεις Spectral incursion μέχρι τους φτιάχνω δικό μου υποείδος Psychotic Waltz) έχουν μια α ποιοτική στάθμη. Σε στενές επαφές με το power metal με μπροστάρηδες τους Crimson glory και Heir Apparent και με την ευλογία των Ryche, δημιουργήθηκε το πολυαγαπημένο αμερικάνικο power/prog. Ο τρίτος πόλος δημιουργήθηκε λίγο αργότερα με την εμφάνιση των Theater και των shadow gallery και sympony x πιο μετά. Κάπου εκεί στα μέσα των 90s όπως ήταν και αναμενόμενο το είδος πήρε την κατιούσα με κατώτερου επιπέδου κυκλοφορίες-αναμασήματα. Το μικρόβιο όμως είχε μπει και σε άλλα υποείδη και έτσι ήμασταν τυχεροί να εμφανιστούν μπάντες όπως οι coroner, οι cynic κτλ. κτλ. Το μικρόβιο συνέχισε να υπάρχει και έτσι μόλις 3 χρόνια μετά το blaze in the northern sky κυκλοφόρησαν δίσκοι σαν το written in waters και Aspera hiems symfonia κ.ο.κ.
Προσωπικά τρελαίνομαι για την αισθητική από πολλά “δεύτερα” συγκροτήματα όπως π.χ. οι Jester’s march, οι kingsbane και κάτι άλλοι τέτοιοι τύποι. Επίσης βγήκαν και αρκετά πιο ανένταχτα συγκροτήματα, όπως οι thought industry και οι Last crack.
Γενικά η όλη αυτή φάση στα early 90s, πιο πολύ παίχτηκε σε underground επίπεδο, με λίγες μπάντες να γνωρίζουν επιτυχία και είναι ένας πολύ καλή περίοδος για να ψάξεις. βέβαια κάπου εκεί δημιουργήθηκαν και οι αντίστοιχοι ακροατές “βρήκα το ιερό δισκοπότηρο” που μπορεί να σου παρουσιάσουν ότι βγηκε τότε σαν αριστούργημα επιπέδου wish you were here, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Πολύ σωστά όλα αυτά.
Αλλωστε και στο prog rock δεν βλέπω τα τελευταία χρόνια να κυκλοφορούν δίσκοι επιπέδου Selling England by the Pound - Relayer - Close to the Edge - In the Court of the Crimson King - Thick as a Brick κλπ…
Πάντως, το progressive rock έχει μεγαλύτερο φάσμα από το metal και ακροβατούσε από την κλασική μέχρι pop new age - electro και jazz… όλα αυτά μέσα σε μια δαιμονιώδη δεκαετία (70’s).
Δική μου άποψη είναι ότι οι πιο πολλοί δίσκοι που βγήκαν από το '82 μέχρι σήμερα στο prog δεν μπορούν να φτάσουν τα 70’s. Εξαίρεση κάποιες αναλαμπές από τους KC ( ειδικά το παραμελημένο the projekcts) και ορισμένους άλλους.
Αν θέλουμε να είμαστε αυστηροί , λίγοι καλλιτέχνες αξίζουν πραγματικά γενικά στον χώρο της μουσικής.
Γι’ αυτό και προσωπικά δεν είμαι συλλέκτης δίσκων και ούτε με ενδιαφέρει να γεμίσω το σπίτι μου με 20.000 cd που δεν πρόκειται ποτέ να ακούσω σοβαρά. Αγοράζω ότι θεωρώ ότι είναι καλό και ταιριάζει στα ενδιαφέροντά μου.
Καλή η rock-metal μουσική αλλά τα τελυταία χρόνια έχω εντρυφήσει πολύ περισσότερο σε κλασική και jazz
Και το ίδιο το προγκ όταν εμφανίστηκε είχε τέτοιες διαστάσεις,εντελώς διαφορετικά κωδικοποιημένες ομως,βασικά όλα τα μουσικά ιδιώματα είναι επηρεασμένα και παρατηρούνται “πειραματισμοί” στο μεταίχμιο της δεκαετίας του '60-'70.
Αυτό είτε λόγω αμιγώς πολιτικών εξελίξεων(τεράστια μα τεράστια διαφορά οι δεκαετίες 60 και 70 μεταξύ τους)είτε λόγω τεχνολογικών εξελίξεων που έδωσαν απίστευτη ώθηση στους μουσικούς είτε χίλιων δυο παραγόντων ακόμα.
Σίγουρα το '76 εκφράστηκε κάτι πιο μαζικά,δυνατά-βασικά εκκωφαντικά θα έλεγα-όμως θεωρώ πως δεν ήταν τόσο οι κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις(περισσότερο σαν συγκυρία το θεωρώ εγώ και φαίνεται πως συνεχίστηκε η όλη κατάσταση-ούτως ή άλλως ένα Animals το 77 βρίζει πολυ πιο άσχημα την Θάτσερ και είναι στα όρια του πολιτικου μανιφέστου χοχοχοχο,ελα στοπ :p)όσο το ότι πλέον μεγάλο μέρος της ροκ,η οποία εκφραζόταν σε μεγάλο της μέρος τότε από το prog,άρχισε να αποστασιοποιείται από αυτό που ήταν από το 60 ας πούμε και μετά,η μουσική της λαϊκής κουλτούρας δηλαδή και άρχισε να γίνεται κάτι πιο ελιτίστικο,πιο δυσνόητο για τον πιτσιρικά που άκουγε μουσικη το 1977 κτλ.Και αυτό φυσικά διότι όπως λεει σωστά και ο Expresso έπαιξε όσο κανένα άλλο είδος της ροκ με την τζαζ,την κλασσική κ.ά. πολλές φορές μάλιστα η διάκριση ήταν και δύσκολη.
Συν φυσικά και τον δεινοσαυρισμό και ολα αυτα.
Αυτό που θελω να πω είναι οτι πλέον ερχόταν μια γενιά η οποία δεν είχε κανέναν συνδετικό κρίκο με τους προηγούμενους.Δεν είχαν ζήσει σαν 20αρηδες το καλοκαίρι της αγάπης του 1967,δεν είχαν περάσει την εποχη της ψυχεδέλειας,δεν ήταν σαν μουσικοί παρών στους πειραματισμούς στην εναλλαγή των δεκαετιών και άλλα.
Φυσικά άμα το αναλύσουμε εις βάθος θα δούμε οτι τελικα κοινωνικοπολιτικά ήταν τα κριτήρια,οπως πάντα,απλως θεωρώ ότι δεν έπαιξαν τόσο σημαντικό ρόλο στους ίδιους πρωτα πόλλα όσο το παραπανω.
Ποστ διχως νόημα αλλα είμαστε προγκ και γουσταρουμε τετοια \m/–>in a non metal way,το απεχθάνομαι και γω
[B][SIZE=“3”]Anglagard - Viljans Öga[/SIZE][/B]
18 oλόκληρα χρόνια μετά το 2ο δίσκο τους κανένας δεν περίμενε αυτή την επιστροφή. Η σύνθεση της μπάντας είναι ακριβώς η ίδια με τα 2 πρώτα (ο Johan Högberg αναγράφεται ως Brand) και μουσικά το Viljans Öga συνεχίζει την πορεία της τεράστιας μπάντας από εκεί που είχε σταματήσει. Στα 4 αποκλειστικά instrumental κομμάτια (12-16 λεπτά έκαστο) και τα 57 λεπτά συνολικά, ξετυλίγεται μία από τις πιο ενδιαφέρουσες prog rock ιστορίες που έχουν γραφτεί τουλάχιστον όσο ζω (νομίζω). Για άλλη μια φορά το περιπετειώδες στοιχείο παντρεύεται ιδανικά με την αφηγηματική μελωδικότητα, η οποία είναι αυξημένη εδώ σε σχέση με τα προηγούμενα. Η ενορχήστρωση κινείται στα ίδια επίπεδα τελειότητας και το επίπεδο έμπνευσης τολμώ να πω ότι ξεπερνάει αυτό του Epilog και πιθανώς ισοφαρίζει αυτό του Hybris. Ομολογώ πως ποτέ μα ποτέ δεν περίμενα να πω κάτι τέτοιο για album οποιασδήποτε μπάντας, δεδομένου ότι κατατάσσω το Hybris στα καλύτερα prog rock albums όλων των εποχών. Χωρίς ίχνος ενθουσιασμού και με δεδομένο το μικρό αριθμό ακροάσεων (μονοψήφια νούμερα ακόμα), τολμώ να πω πως έχουμε να κάνουμε με τέτοιου επιπέδου δίσκο.
Οι επιρροές είναι ακόμα πιο ξεκάθαρα βρετανικές. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουν οι Genesis, Camel (ειδικά σε αρκετά μελωδικά κιθαριστικά σημεία), King Crimson και Jethro Tull (όχι μόνο στο φλάουτο). Το Viljans Öga έχει έντονη διάσταση μουσικής παράστασης, με πάμπολα soundtrackικά σημεία, πάντα στα πλαίσια της καλύτερης εκδοχής κλασικού βρετανικού 70s prog με αυτή την, τυπική των Anglagard, folk απόχρωση που εδώ είναι λιγότερο σκανδιναβική. Αν και θα ήταν λογικό και καθόλου μεμπτό να υπήρχαν κάποια “κενά” ή έστω λιγότερο ενδιαφέροντα σημεία σε τόσο εκτενή κομμάτια, δεν υπάρχει δευτερόλεπτο στο Viljans Öga που να μην είναι από πολύ ενδιαφέρον έως συγκλονιστικό. Ίσως το σημαντικότερο πλεονέκτημα του δίσκου είναι αυτή η ασταμάτητη ροή, μέσω της οποίας συνδέονται με απόλυτα φυσικό τρόπο διαφορετικές διαθέσεις και συναισθήματα χωρίς την παραμικρή στουντιακή “διευκόλυση”. Είναι κρίμα το ότι η μουσική των Anglagard απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά στους οπαδούς του αγαπημένου μας είδους.
Αριστούργημα. Βασικότατο υποψήφιο για καλύτερο album του 2012.
Διάφορες πρόβες και ηχογραφήσεις του Viljans Öga μπορείτε να δείτε [B][U]εδώ[/U][/B].
Άντε επιτέλους,το περιμέναμε πως και πως!!!:D:D:D
Και επειδή εμπιστεύομαι τον φίλτατο DeKay πιστεύω πως κάπως έτσι θα είναι τα πράγματα,όπως τα λέει!!
^^
για αυτούς μιλαμε?
Ναι για αυτούς μιλάμε. 
Δηλαδή μιλάμε για δίσκο επιπέδου Hybris ; 8O
Nαι, αυτοί είναι. Το Jordrök είναι το εναρκτήριο κομμάτι του Hybris [1992].
Τολμηρή δήλωση ε; Έτσι νομίζω ρε συ. Έχω συγκλονιστεί. Το ακούω όλη μέρα σήμερα και δεν την παλεύω καθόλου.
nice. θα πέσει “αυτιά” αργότερα
Τολμηρή δεν λες τίποτα. Δηλαδή θεωρώ το Hybris ισάξιο σχεδόν των Close To The Edge,Foxtrot και άλλων επικών δίσκων του χώρου.
Αν είναι έστω και λίγο ισάξιο το καινούργιο τότε από την πλευρά μου δεν μιλάμε απλά για κορυφαίο δίσκο της χρονιάς μας αλλά και για τη δεκαετία που διανύουμε .
Βγήκε επιτέλους ε; Πωωω, μας αρρώστησες! 44 λεπτά για να κατέβει, δεν περνάν με τίποτα…