Crimson Idol,o μεταλλάς που είδε το Φως το Αληθινόν!
Που λέτε το φετινό καλοκαίρι ενδείκνυται για ψάρεμα.
Παίζουν κάτι πολύ ωραία μουσόψαρα στο τέλος του Αυγούστου…
Ακριβώς!Αφού τάισαν τα Μαμούθ,πλέον πέφτουν στο κενό.
Για να δούμε…
[B][I]I always hitch my name to the wrong star.
But I prefer stars once they?ve fallen. [/I][/B]
το βάψιμο ειχε συνέχεια
Οι workaholics [B]Spiral [/B]ξαναχτυπουν φετος μετα το Τhe Traveller
Mind Trip in a mirror…
indeed !!!
Μπεξίνσκυ <3
Έχουν γίνει φοβερές προτάσεις δίσκων σε αυτό το thread, στο kraut/psychedelic, στο τι ακούτε τώρα, στο one album groups και στο 70s underground groups…δεν είναι κρίμα να είναι τόσο διάσπαρτες οι προτάσεις; Θα ήταν καλό αν υπήρχε ένας τρόπος να είναι όλα μαζεμένα κάπου!
Ένα μικρό update ακροάσεων καινούργιων κυκλοφοριών που αξίζουν αναφοράς:
[B][SIZE=“3”]Beardfish - The Void[/SIZE][/B]
Οι Σουηδοί αποτελούν αδυναμία των απανταχού οπαδών του είδους από το ντεμπούτο τους το 2003. Προσωπικά ποτέ δεν μου έκαναν μεγάλη εντύπωση, εκτός φυσικά του τεχνικού τους επιπέδου (το οποίο βέβαια μάλλον δίκαια αποτελεί προϋπόθεση και όχι προαιρετικό στοιχείο). Οι κύριοι λόγοι ήταν η φωνή (μια χαρά, αλλά σχετικά επίπεδη) και το οπαδικό songwriting, που βασίζονταν κυρίως σε πεπατημένες των 70s, χωρίς να ακούγεται ακριβώς ρετρό (τα έχουμε ξαναπεί, είναι δύσκολο αυτό που κάνουν π.χ. οι Astra και oι Wobbler) και ταυτόχρονα να αγγίζει πολύ υψηλά επίπεδα. Φυσικά πάντα ήταν τιμιότατοι και ευχάριστοι έως πολύ καλοί, αλλά μη γελιόμαστε αυτό δεν αρκεί. Το The Void ήρθε για να ικανοποιήσει αυτή μου την παραξενιά. Εδώ οι Bearfish κάνουν ένα μεγάλο και γενναίο βήμα μπροστά, βαραίνοντας τον ήχο τους και εκσυγχρονίζοντας τις μελωδίες και τις συνθέσεις τους συνολικά. Ο Sjöblom τραγουδάει σαφώς καλύτερα από ποτέ και αν και τα κομμάτια τους είναι όλα συμμαζεμένα χρονικά (για πρώτη φορά), το περιπετειώδες και απρόβλεπτο στοιχείο είναι κυρίαρχο παντού στο The Void. Δεν πρόκειται για αριστούργημα, αλλά για ένα από εκείνα τα 8/10 που δε χορταίνει να ακούει κανείς από την αρχή ως το τέλος, τα οποία συνήθως εξελίσσονται σε 9ρια. Οψόμεθα…
[SPOILER]Εξωφυλλάρα έτσι;[/SPOILER]
[B][SIZE=“3”]Βreaking Orbit - The Time Traveller[/SIZE][/B]
H σύγχρονη prog σκηνή της Αυστραλίας είναι από τις αγαπημένες μου και ο λόγος είναι η ιδιαίτερη ταυτότητα που ενοποιεί τις μπάντες αυτές, οι οποίες διαφέρουν μεταξύ τους κυρίως στη δοσολογία alternative και metal στο σύγχρονο, συνήθως εγκεφαλικό, ευφυές και είθισται “εμπορικό” prog τους. Το ντεμπούτο των Βreaking Orbit αποτελεί την πιο πρόσφατη προσθήκη στη συγκεκριμένη σκηνή που ανθεί τα τελευταία σχεδόν 10 χρόνια. Πρόκειται για concept album με θέμα τον τίτλο και εξελίσσεται ομαλότατα έως εντυπωσιακά καθώς κυλάει ο δίσκος. Oι στίχοι είναι υπέροχοι (νοηματικά και φιλοσοφικά αρκετά βαθιοί σε σημεία) και συνδέονται άρρηκτα με την εξαιρετική ταινία Picnic at Hanging Rock του σπουδαίου Peter Weir. Οι Βreaking Orbit αναμιγνύουν ευφυέστατα το σύγχρονο μελωδικό alt/post rock με τη δομική απολυτότητα των Tool, προσθέτοντας αρκετή ατμόσφαιρα (με αυστραλιανό folk ύφος), μελωδικότητα που παραπέμπει στους Butterfly Effect και τους Karnivool και πολύ μετρημένη τεχνική prog πολυπλοκότητα. Όλα αυτά βέβαια με ένα και μόνο στόχο: να χτίσουν το The Time Traveller. Το album είναι περισσότερο νοηματικά περίπλοκο, παρά τεχνικά. Εξαιρετικός δίσκος.
[SPOILER]Eτοιμάζεται συλλογή για τη συγκεκριμένη σκηνή.[/SPOILER]
[B][SIZE=“3”]Mystery - The World Is a Game[/SIZE][/B]
Οι Καναδοί neo-progsters ξεκίνησαν δισκογραφικά το 1992 και τα τρία albums της πρώτης περιόδου τους είναι (το πολύ) μέτρια. Το 2007 και μετά από 9 χρόνια ανυπαρξίας επέστρεψαν με το πολύ καλό Beneath the Veil of Winter’s Face κάνοντας μία κίνηση που αποδείχτηκε σοφή: αντικατέστησαν τον τραγουδιστή τους Gary Savoie με τον Benoît David, του οποίου η φωνή ήταν τόσο εντυπωσιακή που οι Yes λόγω αυτού του δίσκου τον επέλεξαν για αντικαταστάτη του Jon Anderson. Στο ενδιάμεσο οι Mystery κυκλοφόρησαν έναν ακόμα καλύτερο δίσκο, το One Among The Living [2010], το οποίο αποκόμισε διθυραμβικές κριτικές από την prog rock κοινότητα. Φέτος ο David έφυγε από τους Yes λόγω ασθένειας στο αναπνευστικό και αντικαταστάθηκε από τον Jon Davison (Glass Hammer). Έτσι είχε όλο το χρόνο να συγκεντρωθεί και πάλι στους Mystery…
Στο φρεσκότατο The World Is a Game, οι Mystery εξελίσσονται ακόμα περισσότερο, ακούγονται πιο δεμένοι από ποτέ και τα κομμάτια τους προκαλούν άμεση εντύπωση. Χωρίς αμφιβολία πρόκειται για τον καλύτερο δίσκο τους (αυτός είναι ο ορισμός της προόδου έτσι; :p:lol:) και από τους καλύτερους της χρονιάς. Η ιδιαιτερότητα του The World Is a Game έγκειται στο ότι οι επιρροές από Yes ισορροπούν με εκείνες των Rush (Καναδοί είπαμε…) όντας φιλτραρισμένες από την τυπική μελωδικότητα του βρετανικού neo-prog. Ο David με τη φωνάρα του ακούγεται σαν μια γλυκιά (και πιο ήπια) εκδοχή του Lee και οι Michel St-Père, Antoine Fafard και Νick D’Virgilio (έκπληξη!!! :p:D) εκτελούν προκαλώντας επιφωνήματα και συναισθηματικές εκρήξεις. Δισκάρα το δίχως άλλο, κυλάει ασταμάτητα και επιβάλλεται εξαρχής.
το beardfish το ακουω εδω και καποιες μερες και νομιζω μου αρεσει περισσοτερο απο το προηγουμενο…μαλλον λογω του πιο heavy χαρακτηρα του (και στα αυτια μου παει για prog metal πλεον) 
Πρέπει να παιδεύομαι πάνω από ένα χρόνο να γράψω ένα αφιέρωμα για την Αυστραλέζικη σκηνή και ενώ είχα μαζέψει το υλικό, δεν έκατσα ποτέ να κάνω τη διαλογή και τελικά ό,τι αφήνεις μένει στα σκαριά ως συνήθως.
Ίσως κάνω κάτι πιο λιτό, αλλά δεν ξέρω αν είναι προτιμότερο σε επίπεδο συγκροτημάτων ή δίσκων.
Δεν πολυέχει σχέση με εδώ, αλλά μήπως άκουσες το Siren Tower που προτάθηκε στο site; Κοινός παρανομαστής ο τεράστιος ο Forrester Savell.
Όχι ακόμα, το έχω κατά νου. Να σου πω την αλήθεια από τα 2 video clips τους που είδα δεν εντυπωσιάστηκα, αλλά θα το ακούσω όπως και να έχει. Γενικά respect στον Savell, δεν το συζητάμε. Ολόκληρη η σύγχρονη μουσική σκηνή της Αυστραλίας (και ειδικά η alt/prog) χρωστάει άπειρα στις παραγωγές του.
Δεν ξέρω αν παίζει κάποια κυκλοφορία σύντομα (έγινε μέσα σε ένα μήνα ψιλο-χαμός) αλλά ξέρω πως…
αυτές τις μέρες έχει στο Ισραήλ prog festival με
- Pain Of Salvation, Flower Kings, Andromeda, Orphaned Land.
Στην Ευρώπη περιοδείες :
- Flying Colors / Beardfish
- Headspace / Haken
- The Flower Kings
ενώ φυσικά και δεν πέρασε ο Steven Wilson.
Επίσης, για να μη λέει ο καθένας το μακρυ και το κοντό του κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να κλείσει τον Neal Morse που βγάζει ημερομηνίες για την επερχόμενη ευρωπαϊκή περιοδεία του (κάτι ξέρω για να το λέω).
Την 3αδα στη μέση είχα κλείσει εισιτήρια στο εξωτερικό, αλλά δυστυχώς λόγω δουλειάς έπρεπε να αλλάξω κάποια πράγματα και αυτή τη στιγμή αν θέλω να τους δώ πρέπει να πληρώσω πολλά, οπότε μάλλον τους χάνω. 
Δεν πειράζει. Έχουμε κλασσικό heavy metal, έχουμε thrash, έχουμε black/death, έχουμε post και έχουμε stoner. Τι τα θες τα άλλα…
Απ τις λίγες φορές που θα διαφωνήσω με τον φίλτατο DeKay…
Για μένα με το Void οι Beardfish έκαναν ένα βημα μπρος και δύο πίσω.
Για την ώρα η μεγάλη απογοήτευση της χρονιάς.[-X Έχει όμορφες στιγμές(ειδικά οι μελωδικές τους,ως συνήθως),αλλά τις έχασα ανάμεσα σε cheesy growls(LOL όμως) και κάτι muted συγχορδίες από αγνό ανόθευτο ατσάλι που μου θύμισαν μπάντες προ 20ετίας.Οι Threshold και οι Headspace φέτος έβγαλαν αξιολογότατα δείγματα σύγχρονου prog metal χωρίς να χάσουν το παιχνίδι.Οι Beardfish ένιωσα ότι παίζουν εκτός έδρας,βάζοντας αυτογκόλ,με τραγουδιστή τον Piou. Α ναι…Που είναι ο Ζάππα,που είναι ο Πουτσίνι ωρέ??
Το περίμενα πως και πως είναι η αλήθεια ρε γαμώτο,γιατί το Mammoth το είχα λατρέψει.Για τα Sleeping in traffic δεν το συζητάω καν.ΕΠΙΞ.
Επιτέλους διαφωνούμε λοιπόν (είχε ξανασυμβεί για το τελευταίο Yes, αν θυμάσαι), ανεβάζοντας το ποσοστό στο 0,005% (ειλικρινά θα ήθελα να είναι υψηλότερο :p:D).
Στη συγκεκριμένη περίπτωση οφείλω να δηλώσω ότι εγώ φταίω, λιθοβολείτε ελεύθερα. Οι Beardfish δεν υπήρξαν ποτέ αδυναμία μου, όπως έγραψα και παραπάνω, και αυτό είναι όντως περίεργο, αλλά και εξαιρετικά ενδιαφέρον νομίζω. Οι λόγοι για αυτό είναι πολλοί, αλλά και πάλι δεν ξέρω αν στέκει λογικά. Επειδή μιλάμε για τέχνη όμως, η λογική από μόνη της δεν αρκεί. Η τελική γεύση των δίσκων τους δεν ήταν ακριβώς του γούστου μου. Κάπως σαν να ισορροπούσαν μεταξύ του 70s και σύγχρονου ήχου, αλλά με περίεργο τρόπο (για μένα μόνο ίσως :lol:). Στο The Void όντως με κάλυψαν σε αυτό το “γευστικό” κομμάτι, χωρίς να υπερβαίνουν εαυτούς στο συνθετικό τομέα. Πάντως, μιας και το ανέφερε και ο Storm παραπάνω, κι εσύ τώρα μαν, δεν αμφιβάλλει κανείς πως υπάρχουν metal στοιχεία εδώ πολύ όμορφα μπολιασμένα (για μένα μόνο ίσως :lol:), αλλά δεν το λες και prog metal το album ρε συ.
Όπως είχε ειπωθεί και για το Heritage των Οpeth, ίσως ο επόμενος δίσκος κρίνει την επιτυχία των προθέσεων του The Void.
παντως εμενα μου αρεσει το beardfish πιο πολυ απο headspace & threshold…μαλλον επειδη προτιμω τα φωνητικα τους περισσοτερο απο του Damian :-k
Λοιπόν να πω κι εγώ τον πόνο μου με τους Beardfish. Τους προηγούμενους δίσκους τους και ειδικά το Sleeping… τους είχα απολαύσει περισσότερο από τον φετινό. Αλλά πάντοτε μου έδιναν την εντύπωση ότι κοπιάρουν σε ήχο ανελέητα παλιότερους (και αγαπημένους) καλλιτέχνες. Το ένα τραγούδι ήταν Zappa, το άλλο Genesis, το άλλο King Crimson κτλ.
Ο φετινός είναι ένας δίσκος που νομίζω ότι τους βρίσκει σιγά σιγά έναν πιο δικό τους ήχο αλλά… δεν το απολαμβάνω όσο τους προηγούμενους!
Κοινώς νομίζω ότι είναι μία περίπτωση όπου η μουσική των Beardfish γενικά είναι καλογραμμένη και πρωτότυπη αλλά τα μέρη που είναι καλογραμμένα δεν είναι πρωτότυπα και τα μέρη που είναι πρωτότυπα δεν είναι καλογραμμένα. Εντάξει, στην υπερβολή του βέβαια, αλλά πάντα κάτι μου λείπει από δαύτους.
Το καινούριο Big Big Train,με μια πρώτη ακρόαση με ενθουσίασε.Θα επανέλθω όταν έχω χρόνο για περαιτέρω ανάλυση.
Αν πω ότι δεν το περίμενα αυτό από εσένα μαν, θα ήταν μέγα ψεύδος. Το album το έχω ακούσει πολλές φορές από την κυκλοφορία του και ομολογώ ότι δεν το περίμενα τόσο καλό. Αν και κατά πάσα δε φτάνει τα επίπεδα του The Underfall Yard, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αντικειμενικά (ελπίζω να μην παρεξηγηθεί αυτό) είναι από τα καλύτερα prog rock albums της χρονιάς. Το κύριο στοιχείο που ξεχωρίζει το English Electric (Part One) είναι ότι η βασικότερη επιρροή είναι οι Genesis της μετα Gabriel εποχής, δηλαδή των A Trick Of The Tail και Wind And Wuthering (τα 2 τελευταία studio albums τους δλδ για πολλούς από εμάς 
). Αν το σκεφτεί κανείς, αυτό δεν είναι καθόλου συνηθισμένο. Τα συγκεκριμένα albums παραμένουν για πολλούς οι “φτωχοί συγγενείς” ενός από τα συγκλονιστικότερα σερί στη rock μουσική (Tresspass-The Lamb). Τα αγαπάω και τα θαυμάζω πολύ και τα δύο τόσο, που δεν τα θεωρώ απλά comeback με Collins στα φωνητικά, αλλά τα 2 τελευταία και συνάμα αριστουργηματικά albums τους. Το ξέρω, δε μιλάω για τους Big Big Train, αλλά τα γράφω για να τονίσω ότι αυτό που κατάφεραν εδώ είναι καλλιτεχνικά πολύ δύσκολο και φυσικά το περνάνε μέσα από τα κομμάτια τους διατηρώντας ακέραιο το χαρακτήρα τους.
Βρετανίλα με τα όλα της. Ναι φίλε hokam, αυτή είναι η απάντηση που αξίζει στην Αγγλία. Επιτέλους. 8)
λοιπον υστερα απο αρκετες ακροασεις…
Τhe Keef Hartley Band.
την ανακαλυψα εντελως τυχαια αυτ την μπαντα και ξινω το κεφαλι μου γιατι δεν την ξερει κανεις!!!
Jazz influenced bluez που γινεται εν τελη prog rock μπαντα
βασικα ποικιλει πολυ μουσικα οποτε θα μπορουσε να μπει και στα blues rock soul funk
ξεκινησε το 1969
Albums:
Keef Hartley Band
Halfbreed (1969, DERAM SML1037)
Battle Of NW6 (1970, DERAM SML1054)
The Time Is Near (1970, DERAM SML1071)
Overdog (1971, DERAM SDL2)
Little Big Band (1971, DERAM SDL4)
Seventy Second Brave (1972, DERAM SDL9)
και ελαχιστα δειγματα
η μπαντα ειναι απιστευτη ειδικα στο the time is near…
Ταιριάζει ή όχι στο συγκεκριμένο είδος, θα το βάλω εδώ.
Το συγκρότημα λέγεται Jade Vine και το ανακάλυψα λόγω του ότι ο Danny Cavanagh βοήθησε στην παραγωγή του δίσκου τους. Είναι Έλληνες και ζουν στο Λονδίνο. Από επιρροές αναφέρουν για παράδειγμα Pink Floyd, Porcupine Tree, Anathema, Pain Of Salvation.
Να και δυο τραγουδάκια από το ντεμπούτο άλμπουμ τους Nothing Can Hide From Light http://www.youtube.com/watch?v=2PJd9mDudIQ
http://www.youtube.com/watch?v=SLoUDBZUvZM&feature=relmfu
Κάτι έχουν, μ’αρέσουν χωρίς να μπορώ ακόμα να εξηγήσω γιατί.
(Καμιά φορά το φέισμπουκ αποδεικνύεται χρήσιμο )