ηδη εχω αρχισει και ξεχωριζω καποια κομματια
Hundred Mile Stare
At 30,000 Ft
οντως η παραγωγη ειναι πιο καλη
και τα φωνητικα (lead και backing) πολυ δουλεμενα
ηδη εχω αρχισει και ξεχωριζω καποια κομματια
Hundred Mile Stare
At 30,000 Ft
οντως η παραγωγη ειναι πιο καλη
και τα φωνητικα (lead και backing) πολυ δουλεμενα
νομίζω πως παίζει ρόλο το πως θα προσεγγίσεις το δίσκο.
δεν είναι κακό για τους Ryche των τελευταίων χρόνων.
αρκεί να το συγκρίνεις με τις κυκλοφορίες από το HITNF και μετά.
σχεδόν όλοι το περιμέναμε χειρότερο και τώρα οι ακροάσεις γίνονται πιο ευχάριστα.
Δεν μπορώ να πω ότι έχω συγκλονιστεί, αλλά ούτε και πως μου περνάει αδιάφορο.
Εγω διαφωνω με αυτη τη λογικη.Οταν ακους ενα αλμπουμ δε μπορεις να φιλτραρεις τη γνωμη σου και να σκεφτεσαι οτι ακους τους Ραιχ αυτων των χρονων.Το θεμα ειναι να μη ριχνουμε καθε φορα τα standards απλα για να μας κατσει ομαλοτερα μια πιθανη μετριοτητα,για Queensryche μιλαμε…Τεσπα με 2 ακροασεις λιγα πραγματα μου μειναν,θα το ξανακουσω και θα δειξει…
2 oλοκληρες ακροασεις και απο δω.Στη πρωτη μου μειναν λιγα πραγματα εκτος της συγκινηση οτι ακουω νεα κομματια queensryche.Στη δευτερη αρχισαν και μου μενουν πραγματα(Μ αρεσει το at 30000 ft).Ολιγες παρατηρησεις…
$ O δισκος ειναι αργος γενικα.Πολυ πιο αργος απο OM2.
$ η παραγωγη ειναι καλη αλλα παλι δεν μ αρεσει.Ισως αλλαξει αυτο
$Μου θυμιζει tribe ιδιαιτερα(ελλειψη ριφς?)
σημερα το ακουσα και γω…
που ειναι τα ριφς…??γιατι ολα τα κομματια μου μοιαζουν…??γιατι ακουγεται σαν ενα Operation Mindcrime 2 5ης κατηγοριας…??? [-X
Ναι ριφς δεεεν αλλα ο δισκος ειναι καλος και μεγαλωνει σιγα σιγα!!Τωρα ειμαι 3η-4η φορα και γουσταρω περισσοτερο…Και οι τρομπετες σε σημεια ειναι εθιστικες.Νομιζεις οτι ερχεται το promised land!
το ακουσα 3 φορες και να πω την αληθεια δεν ειναι αυτο που περιμενα…μετα απο ενα πολυ καλο OM2 ερχεται αυτο…δε ξερω,μου φαινεται οτι πλεον οι ryche εχουν την αποψη “νταξει,και μαλακια να ειναι ο δισκος θα παιζουμε ολοκληρο το mindcrime στα Live και ο κοσμος θα γουσταρει…”
Xαίρομαι που ακούω καλά λόγια…
Δυστυχώς ο Μέηεμ έχει απόλυτο δίκιο.
Θα του δώσουμε αρκετές ευκαιρίες γιατί δεν είναι εύκολος δίσκος και είναι Ράηχ, όμως…
ρε μαν(ο) όλη μέρα κλεισμένος σπίτι είσαι και ακούς δίσκους;
Εδώ και 3 μέρες ναι. ¶ρρωστος γαρ.
περαστικά ρε,
εγώ συνήθως όταν αρρωσταίνω έχω αρκετή φασαρία μέσα στο κεφάλι μου για να μπει μουσική.
war inside my head.
όσο το ακούω δεν με κουράζει, αλλά δεν με κερδίζει κιόλας.
Ο δίσκος δε με εντυπωσίασε, άλλα ούτε με απογοήτευσε. ΄Εχει και τα θετικά και τα αρνητικά του. Ξεχώρισα περισσότερο τα At 30.000 Ft, Unafraid, και Α dead Man’s words. Σίγουρα χρειάζεται περισσότερες ακροάσεις, για πιο ασφαλή συμπεράσματα. Αλλωστε μερικά άλμπουμ είναι " βραδυφλεγή". Σε κερδίζουν σιγά σιγά.
Πρεπει να αρεσε πολυ στο φορουμ το αλμπουμ:lol::lol::lol:
Εγω κλασσικα δεν θα ακουσω νοτα μεχρι να το αγορασω. Αφου και μετριο να ειναι ειμαστε φανμποϋδες και θα το αγορασουμε…
Καλά έχουν κυκλοφορήσει και χειρότεροι δίσκοι φέτος πως κάνετε έτσι.
Έπειτα από πολλές ακροάσεις καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ο δίσκος αποτελείται από 7-8 τραγούδια τα οποία έχουν πραγματικά κάτι να σου πούνε (Sliver, at 30,000 feet, A dead man’s words, Man Down!, Remember me, Home Again, Voice) και τα υπόλοιπα απλά συμπληρώνουν τον δίσκο -χωρίς πάλι να καταντάνε εκνευριστικά-.
Όλα σχεδόν τα τραγούδια είναι mid tempo, έχουν αρκετά καθαρά -μη ηλεκτρικά δηλ.- σημεία, ξεκινάνε ή έχουν ενδιάμεσα αφηγήσεις από βετεράνους. Η παραγωγή σαφώς ανώτερη από αυτή του ΟΜ ΙΙ, οι κιθάρες είναι καλοδουλεμένες ενώ υπάρχουν σημεία με σαξόφωνο του Geoff.
Το άλμπουμ έχει Αμερικάνικου-τύπου προσανατολισμό -μουσικά- σε σχέση με τον προκάτοχό του και είναι ένας κλασσικός Ryche δίσκος υπό την έννοια ότι απαιτεί αρκετές ακροάσεις για να μπεις στο κλίμα του.
Εδω διαφωνω στο οτι ναι ο δισκος αποτελειται απο 7-8 πολυ καλα τραγουδια αλλα οχι τα συγκεκριμενα…Nομιζω παντως το 30,000 ft καθολικα θεωρειται καλο κομματι.
σε γενικές γραμμές συμφωνώ με τον Bearyche.
ο δίσκος ρέει όμορφα.
δεν ξέρω πόσο έχει τις προϋποθέσεις να σταθεί στο χρόνο, αλλά προς το παρόν δεν είναι κάτι που μπορεί να με απασχολήσει.
χωρίς να συγκλονίζει είναι ένας αξιοπρεπέστατος δίσκος ανεξαρτήτως ονόματος που, διάολε, όταν σε στιγμές καταλαβαίνεις ότι έχει αυτό το κάτι από ryche το γουστάρεις ακόμα περισσότερο.