Ναι Alex πρέπει… Γενικώς μετά από το Ok Computer οι δίσκοι τους θέλουν λίγη παραπάνω επιμονή, είναι ψιλοδύσκολοι… Κι εμένα μ’αρέσει το Pablo Honey που όντως έχει κομματάρες μέσα.
To Kid A ειδικά είναι εξαιρετικά δύσκολος δίσκος. Εμένα ακόμα δε με έχει κερδίσει πλήρως, όπως το Amnesiac πχ, και τον έχω ακούσει πάρα πολλές φορές.
Ναι ε; Και θεωρούσα το Amnesiac πιό δύσκολο απ’το Kid A… Τελικά είναι τί κάθεται στ’αυτί του καθενός. 
__Γμτ… τόση καλή μουσική, τόσος λίγος χρόνος!
__ΑΚΟΜΑ να ακοώ ολόκληρα τα The bends και KID A…! :-s
__Είναι και Radiohead, οπότε δν γίνεται έτσι απλά… 
Θέλει να τους αφοσιωθείς για να λάβεις την ευχαρίστηση στο μέγιστο. 8)
__Εν τω μεταξύ, διαβάζοντας το θέμα, νιώθω πολύ έντονα την ανάγκη γράψω το εξής: άκουσα προχθες το “There, There” (από Hail to the thief, έχει και πολύ ωραίο video clip) με ΚΑΛΑ ακουστικά και έπαθα πλάκα! είχα και καιρό να το ακούσω και ξαφνικά το shuffle κάνει τη δουλειά του και… μου ήρθε απότομα…! το ύφος, τα τύμπανα, η μουσική… έπαθα πλάκα, ταξίδεψα, σα να θυμήθηκα και πάλι γιατί είναι ΤΟΣΟ καλή μπάντα…
__Αυτές τις δύο μέρες, θέλω να μπω και να το γράψω, να το μοιραστώ… ενώ δεν είναι και τίποτα το σημαντικό, ένιωθα αυτή την ανάγκη -γιατί άραγε… Τώρα που το έγραψα… δε με νοιάζει, κατάλαβα κιόλας -είναι η μουσική που είναι τόσο δυνατή, που γεννά συνασθήματα που σε πλημμυρίζουν και νιώθεις την ανάγκη να ανοίξεις τις flood gates όπως λένε και οι Spock’s Beard και να τα αφήσεις να ξεχειλίσουν…
__Radiohead, thank you.
Που να το δεις και live που βγαινουν οι 2 κιθαριστες με τυμπανα και αυτοι και κιθαρα παιζει ο Yorke
Aπο Glastonbury 2003
Εχουν κυκλοφορήσει κανα δύο καινούρια κομμάτια, τα έχετε ακούσει? Τι γνώμη έχετε?
Συμφωνώ απόλυτα με το πόσο κομματάρα είναι το There, there και θωρώ αρκετά υποτιμημένο το Hail to the Thief. Για μένα μια σχετικά προχειρη και βιαστική κατάταξη της δισκογραφίας τους θα είχε σίγουρα στην κορυφή το The bends, μισό ιπποδρομο μπροστά απο τα υπόλοιπα, μετά το OK, έπειτα το In Rainbows που το θεωρώ ως τον ορισμό του άλμπουμ που όσο το ακούς τόσο περιοσσότερο σου αρέσει και ενώ έχουν ήδη περάσει 2 χρόνια. Στη συνέχεια ακουλουθεί το πολύ αγαπημένο Pablo Honey, δεν ξέρω τι λέτε εμένα μου αρέσει πολύ απο τα Amnesiac και Kid A…
Myxomatosis,ειναι το μονο τραγουδι που λατρευω…Οχι οτι εχω ακουσει και αλλα…
To Harry Patch δεν με ενθουσίασε, αλλά το These are my twisted words είναι πάρα πολύ καλό, θυμίζει λίγο κάτι από 3 των Portishead!
Αυτές τις μέρες με έχει πιάσει κάτι και λιώνω τις μπάντες που μ’αρέσουν αλλά δεν έχω ξετινάξει όλες τις δουλειές τους μέχρι να έχω ακούσει τα πάντα σε βαθμό που να έχω πλήρη εικόνα.
Ε, έφτασε και η σειρά των Radiohead για “επανάληψη”. Πριν αρχίσω να ξανακούω αυτές τις εβδομάδες, είχα ακούσει περισσότερο τους κατά γενική ομολογία καλύτερους δίσκους της μπάντας (Bends & OK Computer)
Υπάρχουν μερικοί δίσκοι που δεν θα αντιληφθείς ποτέ το μεγαλείο τους αν δεν υπάρχει σωστός συγχρονισμός (γιατί να γράψω timing; μια χαρά λέξεις έχουμε). Υπό άλλες συνθήκες δηλαδή, θα έλεγες, ακούγοντάς τους, ότι είναι μεν πολύ καλοί δίσκοι (και το αντιλαμβάνεσαι, ενδεχομένως ακόμα κι αν βαριέσαι ακούγοντάς τους!) αλλά δεν θα πεις μέσα σου " ΠΩ ΤΙ ΔΙΣΚΑΡΑ " ή " ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ".
Ένας δίσκος απ’αυτούς είναι και ένα απ’τα διαμάντια της μουσικής των 90s γενικότερα, το Ok Computer. Το πόσο εμπνευσμένος δίσκος είναι και πόσο συναισθηματικό βάρος περιέχει, δεν πρόκειται να το πάρει χαμπάρι κανείς αν δεν βρεθεί σε συγκεκριμένη κατάσταση πριν βάλει να τ’ακούσει. Περιέχει μουσική προορισμένη αποκλειστικά για φάσεις του τύπου " γυρνάω στους μισοάδειους δρόμους της πόλης ενώ βραδιάζει, βρέχει, ενώ με προβληματίζει το πόσο τυποποιημένη και “άδεια” είναι η ζωή μου " ή ενώ βλέπεις τους πάντες να περνούν ανέμελοι κάτω απ’το παράθυρό σου ενώ σκέφτεσαι τα δικά σου προβλήματα. Δεν του φαίνεται αλλά είναι πραγματικά δύσκολος δίσκος. Απ’το απροσδιόριστο groove του Airbag και την πολυσυλλεκτικότητα του Paranoid Android μέχρι την μαγεία του Exit Music (αμφιβάλλω αν υπάρχει έστω κι ένας που ακούει αυτό το κομμάτι στον δρόμο και δεν φαντάζεται για ένα δευτερόλεπτο ότι βρίσκεται σε μία ταινία η οποία … τελειώνει), την ειρωνεία του Fitter Happier (στιχουργικό μανιφέστο του δίσκου αν και “ασήμαντο” φαινομενικά σε σχέση με τα υπόλοιπα), τα κλασσικά Electioneering και Lucky και και και … (μην αναφέρω και όλα τα κομμάτια ε) έχεις να κάνεις με κάτι που σε βάζει να σκεφτείς τόσο λόγω της θεματολογίας του που, αν και έχει παρέλθει μία δεκαετία+, παραμένει το ίδιο επίκαιρη όσο και λόγω της μουσικής του αυτής καθ’αυτής, καθώς είναι η ιδανική υπόκρουση για στιγμές που ψάχνεις απάντηση στο γιατί πας κι εσύ κατά διαόλου, όπως όλη η ανθρωπότητα. Για μένα, δίχως καμία αμφιβολία, αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες στιγμές στην ιστορία της μουσικής. Οποιοσδήποτε χαρακτηρισμός του στυλ “μπροστά από την εποχή του”, “δισκάρα” κτλ. για μένα είναι πολύ λίγος … για όσους δεν μπορούν να τον βιώσουν λόγω γούστου ή εξαιτίας αυτού που περιγράφω παραπάνω, θα παραμείνει απλά υπερεκτιμημένος ή και βαρετός …
Το Bends έχει φάει κι αυτό λιώσιμο και δεν χρειάζεται να πω ότι είναι κι αυτό τεράστια δισκάρα, απλά δεν μου έχει “μιλήσει” ακόμα η μουσική του οσο εκείνη του διαδόχου του. Είναι βέβαια και διαφορετικού ύφους … αλλά διάολε έχει μέσα Planet Telex, High and Dry, Street Spirit, το ομώνυμο, Fake Plastic Trees … από πού ν’αρχίσεις και πού να τελειώσεις …
Απ’τους υπόλοιπους δεν έχω ακούσει σχεδόν καθόλου το Hail To The Thief και Pablo Honey ενώ για τα Kid A, Amnesiac και In Rainbows δεν έχω ακόμα τελική γνώμη, θα μου πάρει αρκετό καιρό φαντάζομαι για να την σχηματίσω … στο In Rainbows έχω δώσει περισσότερες ακροάσεις από τα υπόλοιπα, για να είμαι ειλικρινής, μια και είχα διαβάσει αρκετά καλές κριτικές γι’αυτό. Είναι αρκετά καλός δίσκος, μόνο που έχει το μειονέκτημα ότι δύσκολα θα κάτσω να τον ακούσω ολόκληρο, λόγω μεγέθους.
Το Kid A ήταν το album με το οποίο ήρθα σε επαφή μαζί τους. Θα’λεγα ότι το έχω ακούσει αρκετά αλλά όχι όπως πρέπει γι’αυτό δεν γράφω και γνώμη γι’αυτό.
Θα επανέλθω γι’αυτή την υπερτιτανοτεράστια - τι να λέμε τώρα το’να τ’άλλο ξέρω’γω - μπάντα. Μετά το νέο shock απ’τα Ok Computer και Bends νιώθω την ανάγκη να τους ξεκοκκαλίσω …
Α και για να μην ξεχνιόμαστε, σύγκριση Radiohead - Muse δεν υφίσταται, μιλάμε για εντελώς - εντελώς όμως - διαφορετικά πράγματα … αν θέλετε απλά να πούμε ποια μπάντα μεταξύ των δύο έχει προσφέρει περισσότερα ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΓΜΗΣ στην εξέλιξη της μουσικής, την απάντηση την ξέρετε … ωστόσο, όπως οι Muse δεν έχουν Ok Computer, έτσι και οι Radiohead δεν έχουν Absolution (για μένα ο καλύτερος δίσκος των Muse με ελάχιστη διαφορά από το Origin of Symmetry. Το τελευταίο σχόλιο είναι ισοδύναμο με την 1η πρόταση αυτής της παραγράφου, δεν νομίζω όιτ χρειάζεται να γίνω σαφέστερος.
Με μια ανάρτηση στο site των Radiohead, o Τhom Yorke, ανακοίνωσε τη δημιουργία ενός νέου γκρουπ, που εκτός από τον ίδιο, συμπεριλαμβάνει ηχηρά ονόματα της σύγχρονης μουσικής: τον Flea, μπασίστα των Red Hot Chili Peppers, τον παραγωγό των Radiohead Nigel Godrich, τον κιθαρίστα Mauro Refosco και τον ντράμερ Joey Waronker, που έχει συνεργαστεί με τους R.E.M. και τον Beck.
Το όνομα του γκρουπ παραμένει άγνωστο, αυτό που είναι σίγουρο όμως, είναι πως η νεοσύστατη μπάντα θα δώσει 2 συναυλίες στις 4 & 5 Οκτωβρίου στο Λος Άντζελες, που είναι ήδη sold-out!
Πηγή pop&rock.gr
Πλάκα πλάκα ο λέβι σε αυτά που είπε για το οκ κομπιούτερ είναι ότι σκέφτομαι και εγώ μόλις τον ακούω.Είναι ένας δίσκος γεμάτος συναισθήματα και μελωδίες,εσωστρεφής σε μεγάλο βαθμό.Βέβαια αυτή δεν είναι η τελική διαπίστωση γιατί τον έχω ακούσει λίγες φορές αλλά αναμένεται λιώσιμο όσο βρίσκω χρόνο(πανελλήνιες γαρ)
Το In Rainbows όσο το ακούω τόσο περισσότερο μου αρέσει…
Πολλά κομμάτια του Kid A περιλαμβάνονται και στο I Might Be Wrong-Live Recordings που προσωπικά είναι το αγαπημένο μου live album. Idioteque-ανατριχίλες…
Review του Wilson για το In Rainbows
[SPOILER]RADIOHEAD “In Rainbows” *****
It’s unfortunate that all the media interest regarding the method in which Radiohead have chosen to make their new album available threatens to overshadow the music itself, especially as In Rainbows may be the band’s most perfectly realized album to date. It’s 10 years since their crossover pre-millenial masterpiece OK Computer and it seems that everything since then has been judged against this album (not just Radiohead albums, but also those by their many imitators), with both critics and fans accusing the band of self-indulgence and giving up on melody. But it’s clear now that the band have simply pursued their own muse, and the idea that they might have followed the U2 blueprint of moving into increasingly bland stadium-rock aesthetics now seems ridiculous. Radiohead instead fulfilled their destiny to become the most visible and influential band making experimental music inside the mainstream. There may be artists under the radar who are more innovative, but in much the same way that in 1968 the Beatles were able to bring avant-garde music to millions of people by including Revolution No 9 on the White Album, Radiohead have been able to introduce forms of experimental and underground music to listeners who probably didn’t even know they liked that kind of thing.
In Rainbows sees the band continuing to develop their unique blend of melancholia, electronica, indie / post-rock and avant garde music, but for the first time all these elements seem perfectly in balance, and the album never descends into the self-indulgence or misfires which were characteristic of their other post OK Computer work. House of Cards starts off as one of the band’s most directly romantic ballads (“I don’t want to be your friend, I just want to be your lover”), but adds layers of ethereal textured guitars straight from the textbook of fellow Oxford band Ride, to powerful effect. All I Need starts as a mid tempo electronic ballad, but climaxes with a glorious collision of piano, strings, glockenspiel and drums, to create one of the album’s best moments. As with last year’s Thom Yorke solo album the influence of the Warp school of electronica hangs over several tracks, with 15 Step and weary piano ballad Videotape both featuring skittery electronic drums, the former even including children’s voices that could have been lifted straight from a Boards of Canada album. Nude is a trademark sweeping Radiohead ballad, complete with majestic strings, jazz tinged drums, and Yorke’s plaintive vocals, while Faust Arp combines picked acoustic guitar and an almost baroque string arrangement to create one of the band’s simplest and loveliest songs yet. But for all it’s wonderful down tempo pieces, the album’s highlight comes when the band move up a gear on Weird Fishes / Arpeggi, an irresistible blend of krautock grooves, kinetic guitar patterns and euphoric vocals.
[/SPOILER]
Κλαίω.
Μόλις είδα το from the basement και σκεφτόμουν οτι οι radiohead είναι το συγκρότημα για το οποίο θα μιλάμε στα παιδιά μας.
Οι pink floyd της εποχής μας.
Θα συμφωνήσω απόλυτα!!!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
Λοιπόν, εκτός απο την τεράστια αγάπη που έχω για αυτό το συγκρότημα,
τόσον καιρό χτυπιέμαι να βρω ένα cover που είχα ακούσει σε ένα σίριαλ
ναι… το κάρμα!!!
, και ΚΑΝΕΙΣ δεν κατάφερε να μου το βρεί!!! Το είχα ποστάρει και στο ανάλογο thread αναζήτησης τραγουδιών… αλλά τίποτα…
ΤΕΛΙΚΑ [SIZE=“3”]ΤΟ ΒΡΗΚΑ[/SIZE] ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΠΡΙΝ ΛΙΓΟ!!! 
Τρελάθηκα με την δημιουργικότητα και την εφευρετικότητά της πάνω στα ήδη υπέροχα τραγούδια που γνωρίζουμε. Και αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι το ότι προσθέτει καινούργιες ιδέες πάνω σ’αυτά, όσο απίστευτο κι αν μου φάνηκε… γιατί οι συνθέσεις των Radiohead είναι ήδη πολύ ψηλά… ε… εκείνη τα πήγε ένα βήμα παραπέρα.
Επιπλέον η ΑΙΘΕΡΙΑ φωνή της!!! πόσο όμορφη! πόσο pure… νιώθω λες και μπαίνει μέσα στην ψυχή μου και … την εξαγνίζει… είναι απερίγραπτη αίσθηση…
Και μην ξεχάσω ότι κάνει και κάτι άλλο που επίσης ήταν σημαντικό στοιχείο που απλά με έκανε να την ερωτευτώ… ΤΟ ΠΙΑΝΟ!!!
Αυτή εδώ είναι η διασκευή που έψαχνα… >>>>>>
How to disappear completely > http://www.youtube.com/watch?v=m8oiznZdtAg
Τη λένε Eliza Lumley, και έχει κάνει διασκευή τραγούδια των radiohead τα οποία περιλαμβάνονται όλα σε ένα άλμπουμ, το “She Talks in Maths: Interpretations Of Radiohead”
[SIZE=“4”]Enjoy![/SIZE] 
κάνε έντιτ και σβήσε το λινκ όμως.
καλά καλά…
το’χει πάντως και σε rapidshare για όσους ενδιαφέρονται…
…
πάω τώρα να το σβήσω … γιατί το πόσταρα κι αλλού… ουφ!
προτιμω τα πιο σκοτεινα-συναισθηματικα κομματια τους οπως το jigsaw falling into place η το street spirit. επισης τελευταια ακουω συχνα το i might be wrong που εχει μαγατη αλλαγη προς το τελος. μισω το just και το creep - δεν τους πηγαινουν τα χαρουμενα.
μες στην τρελη χαρα το creep