Λοιπόον. Για τα δικά μου αυτιά είναι πιο “μουσικό” άλμπουμ, από τον προκάτοχό του, ο οποίος ομολογώ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, με εξαίρεση ορισμένα κομμάτια. Εδώ έχουμε μια concept κατάσταση, (εμφανής η ανάγκη του Van Dyk να “τραγουδήσει” το πρόβλημα που ξεπέρασε) με μερικές εξαιρετικές στιγμές και πολύ συναίσθημα (βοηθός σε αυτό ΜΟΝΟ το χρώμα της φωνής του Ray), είτε μέσα από επιθετικές γραμμές (το 1ο κομμάτι, πχ) είτε από πιο mid tempo καταστάσεις, είτε ακόμα από πιο “επικοπρόγκ” συνθέσεις (τελευταίο κομμάτι).
Συνθετικά, τα κομμάτια είναι άνω του μέσου όρου και η παραγωγή άψογη…
Συνολικά είναι ένα άλμπουμ καλύτερο από ότι περίμενα, πολύ καλύτερο από τον προκάτοχό του, αλλά όχι και από τα δύο προηγούμενα. Δεν είναι ένα συμπαθές άλμπουμ. Είναι ένα πραγματικά ΚΑΛΟ άλμπουμ, χωρίς αν και ίσως…
Τι δεν είπα;;;
[SPOILER]Φίλε Ray. Σου γράφει ένας τύπος, που [B]με ότι έχεις τραγουδήσει [/B]στους Fates, βουρκώνει. Που σε βλέπει στα live τους και ανατριχιάζει. Θεωρώ τη φωνή σου από τις πιο εκφραστικές που έχω ακούσει ποτέ, φωνή που καταφέρνει να με “τρυπήσει” μέχρι τα βάθη της ψυχής μου και να μου μεταδώσει απίστευτα συναισθήματα. Την παρούσα στιγμή φίλε Ray ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΙΣ. Καλή η ψυχή, αλλά ψυχή μπορεί να έχω κι εγώ. Μπορώ, όμως να τραγουδήσω;;;[/SPOILER]
