μια απ 'τα ίδια . έτυχε και ξανα-έπαιξε και ξανα-έμεινα μαλάκας με χαμόγελο!
δίσκος = instant classic .
…άντε γιατί μας έχουν πρήξει τα αρχίδια με τους maiden…
Αν έβγαζαν δλδ δίσκου τέτοιου βεληνεκούς, θα πηγαίναν 4 εκατομμύρια ποστ…
για αυτό είσαι πατέρας μου…
Για αυτό είσαι γιος μου…
πέστα γαμώ πέστα
BUMP!!!
ΠΟΛΥ BUMP!!!
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΕΒΙΜΕΤΑΛ ΡΕ!!!
Υπόκλιση βαθιά…και ναι ρε μ…νιά, το ξαναλιώνω 6 χρόνια μετά…
δεν ξεχνω !!
btw η τελευταια συναυλια που πέρασα καλα ηταν των Riot στο Κυτταρο .
ΜΠΑΝΤΑΡΑ - HEAVY METAL .
Μονο RIOT ρε νιαμου!!! Γυρνούσα χθες κομμάτιας από Σουηδία και είχα 10 ώρες αναμονή το βράδυ στο αεροδρόμιο της Ζυρίχης…Έβαλα fire down under και Priviledge of Power και όχι να κοιμηθώ δε μπορούσα, με κοιτούσαν οι δίπλα λες και έχω κανονικό πρόβλημα χαχαχα
Μεταξύ μας, το ότι σε συνεπήρε τόσο το Privilege of Power ώστε να μην μπορείς να κοιμηθείς είναι κομμάτι ανησυχητικό!
(For the record, ακούω το Fire Down Under τώρα. Αυτό ναι, προκαλεί υπερένταση)
Με τον Hetfield μοιάζει αυτός!
Όχι κι εδώ Metallicaaaaaaa!!!
δλδ όταν ακούς το killer ή το dance of death εσύ πέφτεις για ύπνο?? Κίτρινη κάρτα παίρνεις εδώ
Ομολογουμένως καταιγιστική η ένταση σε κομμάτια όπως τα “Dance of Death” και “Storming the Gates of Hell”. Στο “Killer” μάλιστα, ο συνδυασμός με τα πνευστά είναι απόλυτα ταιριαστός (συνολικά πάντως, το εγχείρημα αυτό παρήγαγε ένα μάλλον ουδέτερο αποτέλεσμα). Για να το προχωρήσω, όποιος παραβλέψει το γελοιωδέστατο τίτλο του, θα ανακαλύψει στο “Black Leather and Glittering Steel” ένα μικρό διαμάντι.
Γενικά, η ανάδειξη της metal φλέβας των Riot μέσα από τις, κυρίαρχες τότε, power/speed φόρμες συνεχίζεται,μετά το αριστουργηματικό “Thundersteel”, στο μεγαλύτερο μέρος και αυτού του δίσκου.
Φαίνεται όμως ότι τα ώτα του συγχωρεμένου Mark Reale παραήταν… ευήκοα στα επιτυχημένα ρεύματα της εποχής, αφού συνέγραψε όχι μια αλλά δύο απροκάλυπτα και ανυπόφορα εμπορικές pop metal μπαλάντες, την μια (“Maryanne”) χειρότερη από την άλλη (“Runaway”).
Για να μην μιλήσουμε για τις εισαγωγές όπου κάποιος αλλάζει κανάλια στην TV, ακούει ειδήσεις, γιαπωνέζικη μουσική κλπ, που προσπαθούν να δημιουργήσουν την εντύπωση του concept και ενίοτε τραβάνε πολύ σε μάκρος, καταντώντας εκνευριστικές αφού βρίσκονται σχεδόν σε κάθε κομμάτι διασπώντας τη ροή της μουσικής.
Σίγουρα το “Privilege of Power” είναι ένας καλός δίσκος, αξίζει να ακουστεί και οπωσδήποτε δεν προσφέρεται για… υπνωτικό! Την υπερβολή της αποθέωσης ήθελα να καταδείξω.
το Runaway ειναι κομματαρα, δε καταλαβαινω που ειναι το προβλημα
BUMP KAI ΞΑΝΑBUMP
Ω ΘΕΟΙ!!
Δώστε μου κι άλλα αυτιά γαμώ της γης τον άξονα…
(ναι, είμαι γραφικός και ζμπουτσαμ΄)
BUMP KAI BUMP KAI BUMP!!!
Και starX/ μου…
Δέκα χρόνια χθες από το έπος