RIP ΤΕΡΑΣΤΙΕ!
Πολύ νέος, πολύ κρίμα…
Το μεσαίο κομμάτι της Λεωφόρου Ακακίας χτυπάει σαν την καρδιά μου σήμερα το πρωί.
Είχα λοιπόν μια μέρα off από τη μονάδα μου, κοιμήθηκα μέχρι που χόρτασα για πρώτη φορά εδώ κι ένα μήνα, έφτιαξα έναν ανεπανάληπτο διπλό εσπρέσσο και κάθισα στο γραφείο να αράξω τα 24,999 μου χρόνια - γίνομαι 25 σε μια βδομάδα ακριβώς, κύριοι.
Και τι ανακαλύπτω;
Καμία ανακούφιση δεν ήταν αρκετή. Ο καφές μου είχε γεύση από λάσπη και σκατά, η γκόμενα μου στο τηλέφωνο ήταν μια γλυκομίλητη μα ξένη κοπέλα, το μυαλό μου κουδούνιζε και πονούσε σαν να μην κοιμήθηκα μια ώρα.
Πέθανε ο Clive Burr.
“Σιγά ρε μαλάκα”, θα πείτε. Πέθανε ένας drummer ενός συγκροτήματος που δεν ήταν καν ο “βασικός” τους, μα έμεινε για 3 albums. Καλή του ώρα, κρίμα και νέος, πάμε για άλλα.
Αλήθεια;
Όχι, κύριοι. Σήμερα το πρωί, μέσα σε μια χαραμάδα νιότης που μας είχε απομείνει να κρατάμε σφιχτά ραμμένη πάνω στο δέρμα μας, για να ξεχνάμε ότι οι φίλοι μας αναγκάστηκαν να μεγαλώσουν και να ξενιτευτούν για να δουλέψουν, για να ξεχνάμε ότι το κορίτσι μας αναγκάστηκε να μεγαλώσει και να δουλεύει 10 και 12 ώρες τη μέρα, για να ξεχνάμε ότι αναγκαστήκαμε να μεγαλώσουμε και να αφήσουμε πίσω μας την ξεγνοιασιά μας, την εποχή που γράφαμε κασέτες για το walkman, την εποχή που πηγαίναμε σε συναυλίες και δεν πόναγε η μέση και τα γόνατα μας, μέσα σε αυτή τη χαραμάδα ψόφησε λίγη ακόμα από την λιγοστή αθωότητα που μας είχε απομείνει. Για κάποιους από εσάς, χάθηκε ένας καλός μουσικός κι ένας -κατά τα λεγόμενα- ωραίος τύπος. Για μένα, πέθανε η μέρα που ο κολλητός μου από το Λύκειο πήγε να δώσει ελεύθερο σχέδιο στις Πανελλήνιες άυπνος μετά τη συναυλία Maiden στις 21/6/2005 και έγραψε 19. Για μένα, πέθανε η μέρα που κατέβασα από το ράφι ενός δισκοπωλείου στο Letchworth το Brave New World, καλοκαίρι του 2000, ανήξερος ακόμα για το πού μπλέκω τη ζωή μου.
Έγινε με τον Quorthon. Με τον Midnight. Με τον Ronnie. Με τον Lord. Δε συνηθίζεται ρε μαλάκες αυτό το πράγμα. Πάρτε τα μας όλα, μη μας παίρνετε το παραμύθι και τους ήρωες μας.
Χύστε τους καφέδες και βάλτε να πιούμε τώρα.
Αυτό το κομμάτι με γάμησε… Δάκρυσα…ανατριχίλα παντού
Εχθές το βράδυ κάναμε πρόβα και χωρίς να πούμε τπτ ξεκινήσαμε να παίζουμε το running free χωρίς να το έχουμε ξαναπαίξει ποτέ. Δεν έχω νιώσει ποτέ έτσι παίζοντας μουσική. Ήταν το δικό μας αντίο σε έναν μεγάλο ντράμερ.
καθε φορα που φευγουν τετοιες φυσιογνωμιες απ’ τη ζωη, αναρωτιεσαι γιατι ζει ακομα ενας Justin Bieber, ενας Μatt Damon, ενας Παπανδρεου και μια Τατιανα.
[I]ριπ και κερνα θανατακι σε αυτους που το χρειαζονται πραγματικα.[/I]
Οι 3 πρώτοι δίσκοι που συμμετείχε αυτός ο παλήκαρος θα είναι πάντα εκεί πάνω για μένα. Ευτυχώς κάποιοι άνθρωποι αφήνουν κάτι πίσω τους, αυτά θέλω να θυμάμαι και εγώ. Αλοίμονο σε άλλους που θα αφήσουν κάτι εφήμερες παπαριούλες.
Με συγκινησες και μενα ρε! 
Μαγκες παρτε το αποφαση,εμεις η γενια των 30αρηδων ειμαστε υποχρεωμενοι να δουμε τη μεγαλυτερη πλειοψηφια των [B][U]ΗΡΩΩΝ[/U][/B] μας να φευγουν…Σκατα!
RIP Clive
Ηταν θεμα χρονου να συμβει το μοιραιο 
Με συγκινησες οπως τα εγραψες. Αυτο ακριβως, ειναι σαν να χανουμε ενα κομματι της νιοτης μας και των παραμυθιων μας που μας κανουν να ξεφευγουμε απο την δυσκολη καθημερινοτητα…
Θα μας λειψεις Clive…
Ολο το Κιλλερς εδω και ώρες.
Τι έπαιζες ρε πουστη.
Εν τω μεταξυ δεν ξερω,αλλα μου έρχεται πολυ άσχημα οτι πεθανε ενα μελος των Μειντεν…Δεν γνωρίζω πως να το περιγράψω αρκετά αλλά πιστευω πως οσοι έχουμε φάει παιδικες ηλικίες ακούγοντας αυτούς τους Άγγλους νιώθουμε πάνω κατω το ίδιο πράγμα.
Είναι σαν να φεύγουν οι ήρωες μας.Όπως θα νιωθει ο καθενας με το αντίστοιχο συγκρότημα που τον όρισε κατα καποιο τροπο πιο παλια ή ακομα και τωρα.
Το drumming του στο Murders in the rue Morgue είναι απλά απίστευτο. Τσεκάρετε στο youtube τη live εκτέλεσή του στο Hammersmith το 1982. Ο άνθρωπος δεν υπάρχει. Μιλάμε για απίστευτο στυλ. Σε κάποια φάση κοπανάει τα τύμπανα γυρνώντας παράλληλα τη μέση του στο κάθισμα δεξιά και αριστερά (μάλλον κάθεται σε περιστρεφόμενο σκαμπώ).
Πουτάνα ζωή! Ένας άνθρωπος με τόση ενέργεια και τέτοιο ταλέντο να καταντήσει σε αναπηρικό κάθισμα από σκλύρνση και να μη μπορεί ούτε καλά καλά να μιλήσει. Είναι πολύ πουτάνα η ζωή με κάποιους ανθρώπους. Βασανόστηκε για χρόνια πριν πεθάνει και αυτό με εξοργίζει.
Το DVD Early days έχει τη τιμητική του στο σπίτι μου αυτές τις μέρες.
Εν τω μεταξύ (χωρίς να θέλω να επιδειχθώ ή να διαφημιστώ), βρήκα στο σπίτι μου το enhaced CD single του Number Of The Beast που είχαν κυκλοφορήσει οι Maiden πριν αρκετά χρόνια (2005 νομίζω) με τα έσοδα των πωλήσεών του να πηγαίνουν στο Clive Burr Sclerosis Fund. Θέλω να πιστέυω ότι αγοράζοντάς το συνέβαλα και εγώ όσο μπορούσα στο να ανακουφίσω τον Clive από το πόνο.
RIP ρε αλάνι! :band:
ωραιος ασταλδο.
αληθεια ομως ηταν τοσο πουστικος ο τροπος που εφυγε απο τους Maiden ή εγω τα εμαθα λαθος;
Αναλογα πως τα γραφει καποιος, το classic rock πριν 2-3 χρονια ειχε μια καλη συνεντευξη, καπου θα υπαρχει στο internet. 
Κρίμα πραγματικά. Το πάλεψε. Οι 2 από τους 3 αγαπημένους μου Maiden δίσκους έχουν πίσω από τα ντραμς αυτόν τον γίγαντα, ίσως να μην είναι τυχαίο. Να είσαι καλά μεγάλε. Πάντα στις καρδιές μας.
Για μενα που εχω απαξιωσει τους maiden απο τα 80s, αυτα ειναι ασχημα νεα.
RIP στον τυπα απο το Ανατολικο Λονδινο, και ας μην ξεχναμε πως υπηρξε και drummer των SAMSON που με λιγη τυχη θα ειχαν κανει πολλα παραπανω.
Ο ιδιος τα είχε πει στο classic rock το 2011