Δεν θυμάμαι την υπόθεση καλά, αλλά θυμάμαι ότι η ιστορία του σκύλου και των πρωταγωνιστών με είχε συγκινήσει. Πολύ πυκνή γραφή, πλατιαζε λίγο αλλά άξιζε.
Όχι ρε πούστη και δεν ήταν μεγάλη… R.I.P.
76 ήταν, ρε.
Το διάβασα, ναι.
Ντάξει, με τα σημερινά δεδομένα, δεν ήταν μεγάλη.
Άσχετο με μουσική.
Πω ρε…
Εφυγε λοιπον μια τραγουδίστρια που αγάπησα πάρα πολύ.
Όλοι εδω στο νησί ξέραμε ότι έχει πάρα πολύ ταραγμένη υγεία για να ζήσει πολύ. Αλλά πάντα ελπίζεις…
πολύ κρίμα
ΟΧΙ.ΡΕ.ΓΑΜΩΤΟ. τι παράνοια ρε παιδιά…
οσες φορες συνεργαστηκαμε το εκανες τοσο διασκεδαστικο,τοσο ανθρωπινο,αυτη η μεγαλη σου καλη καρδια…καλο ταξιδι μπαγασα…καλο ταξιδι κιθαριστα,Δασκαλε, ΑΝΘΡΩΠΕ, θα μας λειψεις Μάκη…
Κλάμα… Από τους πιο σημαντικούς μουσικούς και συνθέτες που διαμόρφωσαν το μουσικό γούστο μου εδώ και 20 plus χρόνια. Η μεγαλύτερη ταύτιση με δημιουργό ως προς το τι είναι καλή μουσική. No words…
Έφυγε και ο Bernie Marsden, κιθαρίστας και συνθέτης κάποιων από τα πιο κλασικά κομμάτια των Whitesnake
Σπουδαίος κιθαρίστας, με πολύ feeling στο παίξιμό του κι εξαιρετικό δίδυμο με τον Moody.
Στο “Live… in the Heart of the City” (πολυαγαπημένο και χιλιοπαιγμένο) γίνονται τα όργια από όλους τους παικταράδες, αλλά ιδιαιτέρως από τις κιθάρες.
Και απέδειξε πως έχει και φωνάρα τις λίγες φορές που το αποτόλμησε.
Όπως εδώ:
Άλλα και εδώ, σε ένα πολύ ενδιαφέρον project με εκλεκτούς συμπαίκτες. Πάρτε κομματάρα:
Πέρασε και στα AOR μονοπάτια με τους Alaska και το πολύ καλό The Pack (μόνο σαν κιθαρίστας εδώ):
Και ένα classic, απαραιτήτως, αφού με αυτά θα μείνει χαραγμένος στην συλλογική μνήμη:
Πραγματικά σπουδαίος. Στεναχωρέθηκα.
Κριμα…