:lol: Εεμ, χμμμ, παλιά ρε παιδί μου, τί ρωτάς τώρα…? :lol:
πες παππού! 
Θυμάμαι κάτω στο Jay Faughn στις όχθες του Lame Rotn του παραπόταμου του Μισσισσιππή…Ε, ποτοαπαγόρευση τότε…Καταλαβαίνετε. Ήμουν με τον Ηλία που είχε ερωτευτεί μια γελάδα από το χωριό και κάθε βράδυ έβγαζε στιχάκια για πάρτυ της. Παίζαμε με τις κατσαρόλες και το κιθαράκι αλλά η καφρίλα μας δεν μπορούσε να χωρέσει ούτε στους φλώρους της country ούτε στις gospel ιστορίες που πάντα μας απωθούσαν.
Τότε ακούσαμε τον πρώτο δίσκο του Γιάννη Γιοκαρίνη.
Μετά όλα πήραν το δρόμο τους.
Άλλωστε σε λίγο καιρό θα μας κάνει και αφιέρωμα το rocking.gr και θα διαβάσετε σπαρταριστές (Σαν τα ψάρια του Lame Rotn) λεπτομέρειες
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: δεν ερωτευoνται μόνο οι Τεξανοί γελάδες.
Εγώ θα έβαζα και τους Rolling Stones στα θεμέλια της rock. Λόγω τραγουδιών (το Satisfaction δεν είναι ορισμός της rock; ), διαχρονικής τρέλας και… αντοχής!!! Κι ας έχουν “κατηγορηθεί” για έλλειψη εξέλιξης στη μουσική τους και διάφορα άλλα ως προς την ποιότητα της. Τα απλά πράγματα καμιά φορά… Αφήστε που η σταθερότητα τους έχει πλάκα! Το Bigger Bang π.χ. μου άρεσε πολύ και η φωνή του Jagger ανέγγιχτη από το χρόνο!
Elvis Presley & The Beatles!!!