Το άκουγα χθες… πάλι. Πολύ ωραίος δίσκος, σε αυτό με τα ντραμς που λες συμφωνώ, ίσως είναι και drum machine ή πολύ πιθανά να τα παίζει ο ίδιος ο Μαλακιαν.
Εντωμεταξύ η διασκευή στο “γιε μου” βγάζει απίστευτο συναίσθημα όπως και αρκετά σημεία του δίσκου, τα πιο μελωδικά ας πούμε. Κρίμα που φαίνεται πως δεν έχει το ίδιο impact με έναν δίσκο των SOAD.
Rare, Unreleased, Live, Demo, and Collab songs from Daron Malakian and Scars on Broadway
2 Likes
Θυμόμουν ότι είχαν γραφτεί λίγα λόγια για τον νέο δίσκο, αλλά δεν βρίσκω τίποτα εδώ (ίσως ήταν στο topic των System of a Down).
Το ακούω αυτές τις μέρες το “Addicted to the violence” και νομίζω είναι εμφανώς υποδεέστερο και από το πρώτο (καλά, εύκολο αυτό), αλλά και από το δεύτερο (που διατηρούσε ένα καλό επίπεδο, κατά τη γνώμη μου, χωρίς ούτε αυτό να φτάνει τις συγκλονιστικές στιγμές του ντεμπούτου). Το γουστάρω το minimal ύφος του Malakian, αλλά νομίζω ότι αργά ή γρήγορα αυτό κάπως θα κορεστεί, πρέπει να υπάρχει μία ΠΟΛΥ δυνατή φωνητική μελωδία π.χ. για να μεταμορφώσει τόσο απλοϊκά riffs σε αριστουργήματα. Το έχει κάνει αυτό, φυσικά, άπειρες φορές στο παρελθόν, αλλά εδώ πρώτη φορά δεν το βρίσκω και τόσο -σχεδόν καθόλου για την ακρίβεια. Ο δίσκος, πάραυτα, ακούγεται μια χαρά -να τα λέμε κι αυτά. Επίσης στο τελευταίο, το ομώνυμο, είμαι ο μόνος που κάθε φορά που ακούγεται η βασική μελωδία μ’ αυτό το αρμονιάκι περιμένω να μπει κανένας Σταμάτης Γονίδης π.χ;
1 Like
Το ομώνυμο, για έναν Έλληνα ροκά, είναι οριακά cringe.
Συμφωνώ με τα παραπάνω, είναι εμφανές τι λείπει, μη λέμε τα ίδια.
Παρολαυτά, μου άρεσε αρκετά το Satan Hussein.
Σημερα ακουσα μια ακομη φορα τον δισκο και μαλιστα λιγο πιο καλα. Πραγματικα, συμφωνω μαζι σας. Δεν εχει το κατι-διαφορετικο των προηγουμενων, μοιαζει σαν ενας δισκος που κολλησε σε κατι παλιοτερο, σε κατι που δεν μπορει να ανανεωθει.
Το Watch the girl μού αρεσε παρα πολυ οσες φορες κι αν το ακουσα, το Your Lives Burn επιβεβαιωνει με τα φωνητικα του αυτα που γραφετε παραπανω, ενω το You Destroy You μού θυμιζει πολυ τα μελωδικα SOAD.
Για το ομωνυμο, μην αποκλειουμε το γεγονος να εχει επηρεαστει απο Γονιδη, αφου η διασκευη στον Κοκκοτα ισως λεει κατι για μια πιθανη επηρροη απο ελληνικη μουσικη. Ισως κι οχι. Μπορει να επανελθω με περισσοτερες εντυπωσεις, θα το ακουσω λιγο ακομη.
Το ντεμπουτο των Scars On Broadway ηταν τοσο φανταστικο, που δυσκολα θα μπορουσε κατι να το ξεπερασει. Σε αυτο συμφωνω με ολους τους αποπανω.
Το Dictator ομως δεν με ειχε εντυπωσιασει τοσο, και βρισκω το Addicted To The Violence εμφανως καλυτερο.
Παντως ο Malakian ειπε κατι πολυ ενδιαφερον σε προσφατη δηλωση για τον νεο δισκο. Πως αυτοι οι 3 δισκοι που εχει βγαλει με τους Scars On Broadway ειναι μαλλον ακριβως αυτα που θα ειχαν κυκλοφορησει οι SOAD αν μπορουσαν να τα βρουν και να εχουν συνεχισει την φαση τους. Κατι μου λεει πως αν ειχαμε αυτα τα 35 τραγουδια (ή εστω τα μισα απο αυτα) με τα φωνητικα του Tankian, θα τα λατρευαμε ακομα παραπανω. Οσοι τα λατρευουμε ηδη τελος παντων.
Πληρως ικανοποιημενος προσωπικα, το βρισκω εξαιρετικο το Addicted To The Violence.
Μα ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα. Ότι ενώ το πρώτο Scars μπόρεσε να σταθεί μόνο του, τα άλλα δυο παρόλο που έχουν τα στοιχεία που πρέπει, στο τέλος μου ακούγονται ότι κάτι λείπει. Και αυτό που λείπει, σε 'μένα προσωπικά, είναι οι μικρές πινελιές των υπόλοιπων System, είτε είναι φωνή, είτε είναι κάποιο drum beat.
Προσωπικά μου αρέσει υπερβολικά πολύ το ομώνυμο, βρίσκω την μελωδία όμορφα μελαγχολική. Το ότι μπορεί να μας θυμίζει Γονίδη ή κάτι παρεμφερές δεν είναι πρόβλημα του κομματιού αλλά πρόβλημα του τι προσλαμβάνουσες έχουμε εμείς.
Τέσπα ο δίσκος είναι πολύ καλός, συμφωνώ ότι είναι ένα κλικ πιο κάτω από το Dictator, που όμως ηταν γαμάτο. Χίλιες φορές να ακούω Scars παρά τις μετριότητες του Tankian, του οποίου εμφανώς η φωνή δεν είναι στο ίδιο επίπεδο που ήταν.
Οι πρωτοι 2-3 δισκοι του Τανκιαν μονο μετριοτητες δεν ηταν, αντιθετα μαζι με τις δουλειες του Μαλακιαν για τους 2 (ισως και 3, αν συμπεριλαβουμε αυτον εδω) δισκους, πιθανως θα εβγαζαν οχι μονο 35, αλλα 45-50 κομματια SOAD. Με την προσθηκη των αλλων δυο μελων, μπορουσαν (μπορει και οχι) να βγαινουν δισκαρες.
Ωστοσο, εχω την εντυπωση οτι οι μετριοτητες του Τανκιαν ειναι ακριβως αυτο που εκεινος θελει να παιζει και δεν ειναι αυτο που περιμενουμε εμεις. Κατι σαν τις “προσλαμβανουσες” που εγραψες παραπανω… Και ναι, το ομωνυμο απομονωμενο απο τις σκεψεις μας για Γονιδη, ειναι πραγματικα καλο. Το προβλημα για εμενα ειναι οτι ψαχνουμε να βρουμε τα “ωραια” τραγουδια του δισκου, ενω επρεπε να ψαχνουμε το αντιθετο για να πουμε οτι ειναι “δισκαρα”.
Δεν χρειάζεται να ψάχνεις, όλα ωραία είναι, απλά όχι τόσο ωραία όσο τα προηγούμενα. Και λογικό είναι αν σκεφτείς ότι ο Malakian είναι ο βασικός συνθέτης, τόσο των Scars όσο και των SOAD. Δεν είναι και κανένας τεράστιος μουσικός αλλά έχει έμπνευση και χαρακτήρα.
προφανώς και λογικά αυτός είναι λόγος που δεν τα βρίσκουν στο να γράψουν έναν δίσκο μαζί, αλλά αν ψάχνεις το πνεύμα των SOAD τότε αυτό είναι στους Scars
2 Likes
Συμφωνω 99%. Λογω συνθεσεων/συνθετη ακουμε Σκαρς, αλλα το 1% στο οποιο διαφωνουμε ειναι το “ολα ωραια ειναι”. Κολοκυθοπιτα βεβαια, αλλα δεν ειναι ολα. Σαν συνολο, ειναι ενας αξιολογος δισκος ομως και τον κρινουμε συνολικα, εχεις δικιο στο πνευμα του ποστ σου.
1 Like
Τους ζήτησα πάντως από το Release, όχι ότι έχω πολλές ελπίδες αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
Ναι και προσωπικά βρήκα αυτό το άλμπουμ λειψό, και το στοιχείο που δεν είναι εκεί είναι το προφανές.
1 Like
Κι εγω, εννοειται. Εχουμε ελπιδες, ειδικα με νεο δισκο.
Στο ομώνυμο έχει ένα σημείο στο τέλος που φωνάζει Serj, κάτι σαν Lost In Hollywood.
Γενικά συμφωνώ με τα highlights που λες αλλά θα προσθέσω και το φοβερό Imposter, με το γαμάτο groove.
1 Like
Και όλα 10!
2 Likes