με δυσκολεψε η επιλογη αναμεσα στα 2, ισως επελεγα το meds τωρα, αλλα απο την αλλη σκεφτομαι και το without you i’m nothing. Η black market music, γενικα ξερουν να γραφουν μιζερα πραματα 
To post blue δεν το θεωρω καθολου καταθλιπτικο, μαλλον διασκεδαστικο θα το ελεγα, οπως και καποια ακομα στο meds.
Ναι γεια σας
Το Freak Perfume ειναι σιγουρακι οταν θελω απλα να με ριξω.
Επισης Κρινα βεβαια. Να πω την αληθεια εμενα προσωπικα το Κατι Σαραβαλες Καρδιες παντα με χτυπαγε πιο πολυ απο την Απωλεια, σου βγαζει κατι απιστευτα πνιγηρο αυτο το αλμπουμ, μια απελπισια η οποια δεν εκφραζεται τοσο με σπαραγμο αλλα με μια παραιτηση.
6 Likes
για το diary of dreαms(με την a deeper kind of slumber-tiamat αισθητικη)
παραθετω ενα που θυμηθηκα απο αυτους αν και δεν θα το ελeγα saddest,σκοτεινο πιο πολυ…και θα επανελθω να παραθεσω την αποψη μου ωραιο thread με ωραιες προτασεις απο ολους
@JTN δεν τον ηξερα τον Vic…ααααπιστευτο,σιγουρα θα τον ψαξω…πολυ κοντινα vibes με molina(songs ohia κτλ).
2 Likes
διαβαζεις και την wiki για εξτρα sadness
At 18, while drinking and driving,[9] a car accident left him partially paralyzed; in a December 1, 2009 interview with Terry Gross on her NPR show Fresh Air, he said he was “a quadriplegic from [his] neck down”, and although he had feeling and some movement in his body, he could not walk “functionally” and that, although he realized shortly afterward that he could still play guitar, he could only play simple chords.
On Christmas Day, December 25, 2009, Chesnutt died from an overdose of muscle relaxants that had left him in a coma in an Athens hospital. He was 45 years of age.[6] In his final interview, which aired on National Public Radio 24 days before his death, Chesnutt said that he had “attempted suicide three or four times [before]. It didn’t take.”
According to him in the same interview, being “uninsurable” due to his quadriplegia, he was $50,000 in debt for his medical bills, and had been putting off a surgery for a year.
1 Like
…και καπως ετσι η ψυχη,φωτοτυπειται σε νοτες,που καλειται ο καθε μουσικος…αργα η γρηγορα,να ανταποκριθει και να αφεθει,να αφησει τα ιχνη του,να εμπνευσει,να προβληματισει(με την καλη εννοια),να προσφερει απο το υστερημα(οπως σε τουτη την περιπτωση του συνανθρωπου).respect,παντα παιρνω δυναμη απο την σκληρη πλευρα της ζωης και καπως ετσι χαμογελαω και ας υπαρχω και στεναχωρημενος,κανεις δεν μου υποσχεθηκε κοκκινα χαλια,η ζωη αν το γυρεις το γηπεδο ειναι παντα ομορφη…κανουμε το καλυτερο που μπορουμε και κυλαμε…και προχωραμε και βρισκουμε κινητρα…και ακουμε μουσικαρες με ολες τις αισθησεις,εως οτου φυγουμε… 
το παρατραβηξα,αλλα τα ειπα οπως μου βγηκε με αφορμη τη μουσικαρα που ποσταρες απο vic και την παρεα του.μην ξεχναμε οτι και τα αυτα συμβολα 
,ειναι επιλογη μας πως να τα χρησιμοποιησουμε,ιν λαιφ…
πραγματικα θα ηθελα να βαλω ενα σωρο σε αυτο το thread,που ισως και να μην βαλω τιποτα και απλα να ψαρεψω τις επιλογες ολων.
@Death.Eternal για τους γενια δεν θα πω πολλα, απλα χαιρομαι και μονο που ειδα ποσταρισμα…για το κομματι επιθαντιος ρογχος απο τους ιδιους παλι,τι να πω…
παραπανω αναφερθηκαν τα pornography και faith των cure(ακουγοντας τα κατανοεις γιατι οι katatonia τους εχουν αναφερει πριν απο χρονια,ως επιρροη τους),ναι συμφωνω το pornography υπερεχει στο λυπητερομετρο,γενικα μου καθεται καλυτερα,αν ειναι να την κανεις την “δουλεια”,καντο σωστα ας ουμε
παρ’ολα αυτα το υπεροχο head on the door και πρωτο που ακουσα απο cure,δεν εχει τοσο πολυ sadness μεσα,αλλα εχει αυτο(ηταν που δεν θα εβαζα τιποτα…και ενω ηδη εχω βαλει ενα ακομα πιο πανω… 
)
3 Likes
Τι να πρωτοειπωθει για τους Γενια? Και το Ρεκβιεμ μπαινει το ιδιο ευκολα με το ντεμπουτο παντως. Αυτος ο συνδυασμος μουσικης/στιχων καταστρεφει και δινει τροφη για σκεψη ταυτοχρονα οσο λιγες μπαντες.
Οι αγγελιοφόροι της νύχτας μιλούν για τον άνθρωπο με λόγια πικρά,
μιλούν για πράξεις αψυχολόγητες, παράλογες κι αφύσικες,
για δηλητηριασμένες ψυχές γεμάτες τραύματα και βαθιές πληγές,
μιλούν για τον φόβο της συνείδησης, το φόβο της ευθύνης,
για δειλία, προδοσία και για κατάχρηση εξουσίας.
Και είν’ απόψε τα λόγια τους πικρά,
ίσως γιατί κανείς δε θέλει να τ’ ακούσει.
Τρέχουν όλοι και κρύβονται σαν τα μικρά παιδιά,
με το δάχτυλο κανέναν δε θέλουν να τους δείξει.
Άκουσε, άκουσε το μήνυμα της ήττας όταν λες:
Εμπρός να κάψουμε τον εμπρηστή.
Εμπρός να βιάσουμε τον βιαστή.
Εμπρός να κρεμάσουμε τον δήμιο.
Εμπρός να σκοτώσουμε τον φονιά.
Εμπρός να κλέψουμε τον κλέφτη.
Εμπρός να εξυγιανθεί η κοινωνία.
Το μήνυμα της ήττας το φωνάζουν
αυτοί που νιώθουν νικητές.
Το μήνυμα της ήττας το φωνάζουν
αυτοί που νιώθουν κατακτητές.
Το μήνυμα της ήττας το φωνάζουν
της πάσης φύσης εξουσίας οι εραστές.
Το μήνυμα της ήττας το φωνάζουν
αυτοί που ποτέ τους δε σκέφτηκαν “γιατί”.
Μικρά αδύναμα ανθρωπάκια στο όνομα του πολέμου ριγούν
Ανεύθυνοι βλάκες επαναπαύτηκαν όταν λίγες γνώσεις απόκτησαν
Βολεμένα σκουλήκια σε φτωχούς, ετοιματζίδικους προβληματισμούς
Άγνοια και φόβος, τη ξεχασμένη ανθρωπιά τροφοδοτούνε με σκουριά
Εξουσία, ιεραρχία, καταπίεση, ανταγωνισμός Ηλίθιος αυτοσκοπός
Συμφέρον, ψέμα, χυδαία βλέμματα αγοράς, εμπόριο και σεξ
Πουλημένες επαναστάσεις, βιομηχανία κοινωνικών φαινομένων
Ο ρόγχος μιας κοινωνίας, γραφείο τελετών “Η Δικαιοσύνη”
Σύγχρονες φυλακές, τεχνολογία μοναξιάς και ηλεκτροσόκ
Οι τουρίστες επισκέπτονται μουσεία και όχι ψυχιατρεία
Πολυτέλεια και χλιδή γιατί η σαπίλα μας βρωμάει πολύ
Καλύτερες συνθήκες ζωής, κέντρα αποτοξίνωσης περιττών συναισθημάτων
“Γάμα’ τες όλες ή είσαι άντρας ή ξεφτιλισμένη αδερφή”
Γυναίκα δυναμική κι απελευθερωμένη τα πόδια σου κράτα ανοικτά
Κραυγές απόγνωσης εκλιπαρούν το θείο δώρο της ειρήνης
Μικρά παιδιά με πλαστικά όπλα τον εθνικό ύμνο τραγουδούν
Υπομονή, ο πόλεμος θα έρθει, ήρωες θα γίνουνε και αυτοί
Ω! Περήφανη ελληνική ιστορία ζήσε για εμάς ξανά
Το μεγαλείο του πατριωτισμού φέρετρα σκεπασμένα με σημαίες
Καταστολή, δημοκρατία, για όσους δε συμφωνούν βία, ομοψυχία
Αυξημένη παραγωγικότητα, πλαστικά αγαθά, αξίες εγκλωβισμού
Ανοχή, εφησυχασμός, δικαίωμα στο θάνατο, δικαίωμα στη ζωή
Χημικά όπλα ηρωίνη, εκλογές μορφίνη, ισότητα στα τρελάδικα
Πουλήστε τα όλα να γίνουν προϊόντα μαζικής κατανάλωσης και υστερίας
Οι πολιτικοί με σαμπάνια έκαναν πρόποση
για το κορόιδο τον λαό
Ο λαός με coca cola έκανε πρόποση
για τη μελλοντική του εξουσία
Ο θάνατος ήπιε αίμα κάνοντας πρόποση
στην παράνοια του 20ου αιώνα…
Wipers σιγουρα θα μπορουσαν να μπουν, εγω μαλλον θα επελεγα το over the edge.
Γενικα αναρχο-πανκ/ποστ-πανκ μπορουν να μπουν απειρα αλμπουμ εδω. Απο chameleons το script of the bridge πχ
4 Likes
Πω-πω, τι thread-άρα είναι αυτή; Δεν την είχα ανακαλύψει. Απ’ την αρχική λίστα με τα 35 albums έχω ακούσει μόλις τα 2 (και τα περισσότερα ονόματα δεν τα γνωρίζω καν), αλλά κατόπιν διάφοροι users ανέφεραν κάποια από τα πιο έντονα κι αγαπημένα ακούσματα μου (generation x, death eternal, power fades, Kostas L ιδίως). Εντομεταξύ είναι πολύ λεπτές οι γραμμές μεταξύ του «θλιμμένου», του «καταθλιπτικού» ή και του «ασφυκτικού»/«αρρωστημένου» (παλιά υπήρχε topic στο forum για albums αποκλειστικά με τον τελευταίο χαρακτηρισμό). Όπως είναι και πολύ εύκολο να βουτήξεις γενικά σε ολόκληρα μουσικά παρακλάδια που χαρακτηρίζονται ως «μαύρα κι άραχνα». Ή, αντίστροφα, μπορεί να υπάρχουν albums που να τα έχουμε συνδέσει με τέτοιες ατμόσφαιρες λόγω π.χ. 2-3 ιδιαίτερων τραγουδιών τους που το εκτόπισμά τους, τελικά, χαρακτηρίζει όλο το album, αν και μέσα περιέχουν κι άλλα πράγματα. Anyway, σχολίαζω διάφορα, έτσι για τη φάση:
Leonard Cohen “Songs of love and hate”: και μόνο το “Famous blue raincoat” να είχε, πάλι για δισκάρα θα μιλάγαμε. Από τα πιο δύσκολα κομμάτια ν’ ακούς -φαντάζομαι να το γράφεις πώς θα ήταν. Ένας κερατάς να έχει τόσο σθένος και αγάπη μέσα του που να λέει στον φίλο/3ο πρόσωπο «σ’ ευχαριστώ που της έδωσες κάτι που εγώ μάλλον αδυνατούσα να της δώσω». !!!
Νικόλας Άσιμος “Στο φανάρι του Διογένη”: ή εναλλακτικά τη συλλογή “Το φανάρι του Διογένη” που ουσιαστικά είναι η πλειοψηφία των κομματιών κασέτας με καλύτερη παραγωγή, ενορχηστρώσεις κλπ. Βασικά το CD έχει ανώτερες εκτελέσεις, κατά τη γνώμη μου, αλλά του λείπει αυτό το ΘΕΟΣΚΟΤΕΙΝΟ “Πολεμάτε κοιμισμένα” που γενικά αποτελεί παραγνωρισμένο κομμάτι του Άσιμου. Γενικά μάλλον ο Άσιμος δεν είναι κι απ’ τα πρώτα πράγματα που θ΄αναφερθούνε σε μία συζήτηση περί θλίψης στη μουσική, αλλά κακώς. Μπορεί το ρεπερτόριό του να περιείχε διάφορα πράγματα, από πολιτικούς/πολεμικούς παιάνες μέχρι αυτά τα τεράστια ειρωνικά τραγούδια με τον ακατάληπτο στίχο, αλλά θεωρώ ότι εκεί που μεγαλουργούσε ήταν όταν άφηνε απογυμνωμένη αυτήν την τεράστια ευαισθησία που (προφανώς) κρυβόταν κάτω από την αλλοπαρμένη του συμπεριφορά. Αν στο συγκεκριμένο δίσκο υπήρχαν και τα “Venceremos” και “Αγαπάω και αδιαφορώ” που τελικά τα έδωσε στον Παπακων/νου, θα μιλούσαμε για ένα διαχρονικό αριστούργημα.
Nirvana “ Unplugged in New York”: αναφέρθηκε το “In utero”, το οποίο είναι όντως σκοτεινό, βαρύ, καταθλιπτικό κι ασφυκτικό σε σημεία. «Θλιμμένο», θα έλεγα πως μου κάνει περισσότερο το “Unplugged”. Ιδίως το DVD, με το όλο σκηνικό με τους κρίνους και τα κεριά, τον Cobain να σε ανατριχιάζει με τη ματιά του και τη γενικότερη μυσταγωγική ατμόσφαιρα, δε γίνεται να μην το αγαπήσεις.
Fates Warning “A pleasant shade of grey”: πραγματικά μοναδική περίπτωση. Ένα συγκρότημα που ξεκίνησε παίζοντας power, συνέχισε με progressive που περιείχε διάφορες «αποχρώσεις θλίψης» αλλά χωρίς να είναι αυτό το βασικό του χαρακτηριστικό, και τελικά βγάζουν αυτό το κατάμαυρο αριστούργημα που στέκεται σαν τη μύγα μες στο γάλα στη συνολική τους δισκογραφία.
Lagwagon “ Resolve”: θα το λέω μέχρι να μαλλιάσει η γλώσσα μου. Το “Resolve” είναι το απόλυτο αριστούργημα των Lagwagon, ό,τι πιο συγκινητικό βγάλανε ποτέ για τον πιο ιδιαίτερο σκοπό που θα μπορούσε να συνθέσει μία μπάντα (αυτοκτονία πρώην μέλους). Δεν ταυτίζεται απόλυτα με τον ήχο για τον οποίο γίνανε γνωστοί, αλλά γι’ αυτό ξεχωρίζει.
Steve Von Till “ As the crow flies”: θα μπορούσε να ήταν οποιοδήποτε album του εδώ (υποθέτω -δεν τα έχω ακούσει όλα), αλλά η αλήθεια είναι ότι τρέφω μία ιδιαίτερη προτίμηση για το ντεμπούτο του. Κομμάτια σαν τα “We all fall”, “Remember” και “Shadows in stone” (που θα μπορούσε να ανήκει στον Μάλαμα εκεί που μπαίνουν τα κρουστά) σε σκίζουν στα δύο και αποδεικνύουν ότι μόνο μία ακουστική κιθάρα και μία τρεμάμενη φωνή αρκούν για να σε στείλουν αλλού (παρ’ όλο που το καλύτερο κομμάτι του βρίσκεται στο επόμενο ακριβώς album).
Bodychoke “ Cold river songs”: αυτό ξεφεύγει, μάλλον ταιριάζει περισσότερο στην κατηγορία ανυπόφορα/άρρωστα κλπ. albums. Industrial ρυθμοί, βιολιά, noise, φωνή a-la Stainthorpe, τα πάντα όλα. Περισσότερο τους αναφέρω μπας και τους γνωρίσει κανείς που γουστάρει τέτοιους ήχους και δεν τους ξέρει, γιατί δε νομίζω ότι είναι και τόσο γνωστοί.
Από εκεί και πέρα, είναι τα κλασικά συγκροτήματα που ξεκίνησαν doom/death και κατέληξαν να βγάζουν ατμοσφαιρικά/gothic/πειραματικά αριστουργήματα, όπου μιλάμε για ολόκληρες δισκογραφίες (κι όχι μεμονωμένους δίσκους) βουτηγμένες στη θλίψη. Τι να πεις π.χ. για “ Alternative 4” , “ Discouraged ones” ή “ The angel and the dark river” ; Αν και, για να πω την αλήθεια, και για τις 3 μπάντες νομίζω ότι το πραγματικό σκοτάδι και η αίσθηση ανημποριάς βρίσκεται στους πιο «ασφυκτικούς» δίσκους τους: για τους Anathema στο “ Pentecost III” : ελάχιστα ακούσματα είναι τόσο heavy κι έντονα, και κρίμα που οι Anathema δεν τόλμησαν ποτέ να ξαναπαίξουν έτσι. Θυμάμαι ότι στα liner notes έγραφαν για μία «τραγική ιστορία» που τους βρήκε και βγήκε τόσο κατάμαυρος ο δίσκος, και τελικά ήταν ότι είχε πεθάνει ένας φίλος τους, και στο δρόμο για την κηδεία πέθανε άλλος ένας σε ατύχημα ενώ πήγαινε να τον κλάψει (!). Για τους Katatonia ψηφίζω το “ Brave murder day” : όλη η ουσία βρίσκεται στις μελωδίες στις κιθάρες, στο τόσο χαρακτηριστικό, μονότονο και ξεψυχισμένο drumming του Renkse και στη θηριώδη ερμηνεία του Akerfeldt που, χωρίς να είμαι κανένας τρελός οπαδός του, ε, στους Opeth δεν έχει τραγουδήσει έτσι. Τρελό trivia ότι ο δίσκος βγήκε χωρίς mastering (!), πράγμα που εννοείται το καταλαβαίνεις με τη μία και το αγαπάς για αυτό. Τέλος, για τους My Dying Bride, θεωρώ ότι το “ Turn loose the swans” είναι album-ορισμός της μανιοκατάθλιψης σε βαθμό επικίνδυνο.
Ξεχωριστή κατηγορία (βέβαια όλα αυτά χωρίζονται με μία λεπτή γραμμή) είναι τα «εξοντωτικά» albums, όπου θα έβαζα π.χ. τους αγαπημένους μου Neurosis (“Through silver in blood” και “A sun that never sets” οι πιο έντονες στιγμές σε αυτό το στυλ), Amenra , Sun of Nothing όπως σωστά είπε κάποιος παραπάνω κ.ά. Ακόμα και το “ Filosofem” των Burzum θα έβλεπα σε μία τέτοια κατηγορία -βέβαια δεν ξέρω αν ξεπερνάμε λίγο το «sad» του πράγματος και απλά πάμε σε πιο παγιωμένες black metal καταστάσεις που ούτως ή άλλως χαρακτηρίζονται από σκοτάδι κλπ.
Άλλη κατηγορία θα έβαζα μπάντες-δίσκους που λόγω μεμονωμένων τραγουδιών/ατμόσφαιρας κλπ. γέρνουν προς το θλιμμένο, χωρίς απαραίτητα να αγγίζουν τρομερά επίπεδα θλίψης. Παίζει λίγο και το βιωματικό εδώ. Π.χ. το “ OK computer” των Radiohead για ‘μένα έχει τρομερά ψυχοπλακωτικές στιγμές μέσα που πλέον μόνο έτσι μπορώ να το δω. Placebo “ With you I’ m nothing” , αρκετά από Alice in Chains και Deftones , το “ Above” των Mad Season, οι Wipers το είχαν πολύ αυτό το στυλ, ακόμα και το “ Promised land” των Queensryche θα έβαζα μέσα. Δε θα πω “ Awake” από Dream Theater ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ για το “Space dye vest”, γιατί θα φανώ υπερβολικός, αλλά ΝΑΙ.
Ε, και μετά υπάρχουν οι άπειρες μπάντες που κινούνται γενικά σε διάφορα στυλ που καθορίζονται από μινόρε κλίμακες, βλέπε Paradise Lost , Tiamat , Fields of the Nephilim , Επιθανάτιος Ρόγχος , Lurker of Chalice , Crippled Black Phoenix, Διάφανα Κρίνα, Portishead, In the Woods… και αναφέρω επίτηδες από διάφορα είδη για να δείξω ότι δεν είναι ένα συγκεκριμένο μουσικό στυλ που το έχει αυτό. Τις λατρεύω όλες αυτές τις μπάντες, υπάρχουν κομμάτια (ή και ολόκληροι δίσκοι) που με γονατίζουν από αυτούς.
9 Likes
Συμφωνώ! Γενικότερα με διάφορα τραγούδια του θα ήταν και το Λίνα, Μάρα, εγώ με τις ιδέες μου, ακόμα και το ουλαλούμ (αν και στο πιο ρομαντικό-μελαγχολικό), στο φαλιμέντο του κόσμου (πάντα θα με σκοτώνει αυτό το τραγούδι για προσωπικούς λόγους). Εάν έπρεπε να διαλέξω ένα όμως για αυτό το θέμα, θα έβαζα το Ωϊμέ.
1 Like
δεν ειμαι σιγουρος για ολο το αλμπουμ γιατι μια φορά το ακουσα αλλα με αυτο το κομματι κοβεις φλεβα
στίχοι
Μη με ρωτάς αν φταις εσύ
που η ζωή μου καταστράφηκε
και αν εσύ είσαι η αιτία
που πια δε ζω σαν άνθρωπος
Μη με ρωτάς γιατί τα μάτια μου
πονάνε και είναι κόκκινα,
γιατί όλη νύχτα δεν κοιμήθηκα
κι άργησα πάλι στη δουλειά,
γιατί ξαπλώνω από τις 10
και δεν κοιμάμαι πριν τις 4
Με μείγμα ηρεμιστικών
και Τριανταφυλλόπουλο
κάνω αγώνα για να φέρω
τον ύπνο κάθε βράδυ στο κρεβάτι μου,
μ’ εκατομμύρια εφιάλτες
που μου τρώνε το στομάχι,
μου γαμάνε το κρανίο,
μου σκοτώνουν την ψυχή
Και το πρωί είναι το γάλα μου
σαν θάνατος βαρύ,
το μεσημέρι το φαΐ μου
πικρό σαν δηλητήριο
Θέλω να μπω μες στο πλυντήριο
και με τα ρούχα να γυρίσω,
να γυρίσω, να γυρίσω,
να χαθώ εκεί, να σβήσω,
να γυρίσω, να γυρίσω,
να γυρίσω ώσπου να σβήσω,
να γυρίσω, να γυρίσω,
να γίνω κομμάτια, ν’ αυτοκτονήσω…
6 Likes
Πρόλαβα τους είδα πριν το διαλύσουν. Νύχτες χωρίς εσένα, αγαπημένο τραγούδι.
1 Like