σε καταλαβαινω για τη διαχωριστικη γραμμη, γιατι πχ αν ειχες τους death, θα επρεπε να βαζατε atheist, nocturnus κλπ
αλλα απο τη στιγμη που μπηκε και το focus, νταξει το grin δεν ειναι οτι ανηκει πχ στο τεχνικο thrash.
σιγουρα ξεφευγουν οι dep, απλα ο δισκος αυτος ηταν μοναδικος και σιγουρα πιο επιδραστικος απο το lazarus bird (το οποιο γουσταρω υπερβολικα)
οκ, mystic force εχουν το ονομα τους συνδεδεμενο με το us power, το man vs machine ομως ειναι καθαρα progressive!
anyway
ψηθηκα να ακουσω khali, που ολο εβλεπα το cd, στα μαγαζια αλλα το αγνοουσα παντελως!!!
Επειδή prog is never enough… το αφιέρωμα θα έχει και μια μικρή συνέχεια, καθώς διάφοροι μουσικοί που άλμπουμ τους βρίσκονται στη λίστα μας είπαν ωραίες ιστορίες γύρω από αυτά, κάποιες από τις οποίες πιστεύω πως έχουν αρκετό ενδιαφέρον.
Τους Power Of Omens θα έπρεπε να τους γνωρίζει ο καθένας μας που αρέσκεται στο progressive metal. Έχουν φαντασία, τεχνική, προοδευτικές τάσεις, εσωστρεφές στιχουργικά θέματα και κορυφαία τραγουδοποιία. Με δυο δίσκους-μνημεία για τον χώρο, με τον πρώτο να είναι ακόμα πιο τεχνικός και δύσβατος αλλά θεικός εξίσου. Με οπλαρχηγούς τον τωρινό τραγουδιστή των Zero Hour, Chris Salinas και τον κιθαρίστα των άγνωστων (αλλά θεσπέσιων) Fiarro, David Gallegos, μας παραδίδουν προσεγμένο, ανοικτόμυαλο και χωρίς περιορισμούς σε οτιδηποτε proressive metal από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού.
Ένα προοίμιο προθερμαίνει το μυαλό σου για το επικών διαστάσεων ραφινάτο συμβάν θα επακολουθήσει. Η φωνή της Michelle Loose (Brave/While Heaven Wept=γκρουπάρες αμφότερες) ακούγεται φωτεινή, όσο οι ήχοι μπορούν να μετατραπούν σε χρώματα. Το ρητορικό κάλεσμα της???Come With Me?? και η απάντηση έρχεται καταδικασμένα? ??I ll Be There??? (Chris Roy από Reading Zero, άλλη μια μπάντα άξια ψαξίματος) και το ταξίδι ξεκινάει?.
Αλλοπρόσαλλοι ήχοι, τεχνικοί όσο δεν πάει, άρτιοι στον ήχο και στην κατεύθυνση τους. Παίζουν χωρίς όρια, ακούς ήχους από όλα τα όργανα όταν δεν περιμένεις να ακούσεις. Δεν χαρίζονται σε κανένα για να κερδίζουν οπαδούς και ευχαριστίες. Η φωνή του Salinas στέλνει εντολές ευημερίας με την χροιά και το τόνος της. Οι οπαδοί των Fates Warning θα τον λατρέψουν αν κάποιος δεν τον έχει ακούσει κάπου αλλού. Σε κατασπαράσσει με την ολότητα της. Και το κάνει που; Εκεί που η συνθετική και εκτελεστική διαστροφή επανδρώνεται από 3παικταράδες. Ηχητικό ορτσάρισμα, συνθετικός αναπλωρισμός. Δεν θα πιστεύετε αυτό που ακούτε, τόσες αλλαγές στο ίδιο τραγούδι και τόσο επιτυχημένα ματισμένες.
Τα τραγούδια ακούγονται ενδοσκοπικά. Ταιριάζουν απόλυτα μεταξύ τους και ο χρόνος (στα περισσότερα κομμάτια μεγάλης διάρκειας) περνά αβίαστα. Υπάρχει χώρος για λυρισμός δίπλα στην τεχνική. Χώρος για φιλοσοφία δίπλα στα μαθηματικά. Φωτογραφίζουν την ποιότητα. Το ?? A Toast to Mankind?? είναι κυριολεκτικά μια ηχητική έκρηξη, προτεινόμενη από το ανθρώπινο είδος για το ανθρώπινο είδος. Το ?? As Winter Falls ?? από την άλλη ξεκινά με συναίσθημα και την φωνή να κορυφώνεται ενώ συνοδεύεται από πλήκτρα. Αναμφίβολα για λίγο, ίσα ίσα για την παρακίνηση των νοητικών συναισθημάτων σου πρωτού τα καυτηριάσει βαθιά με την διάταξη των πιο αποτελεσματικών νοτών σε κιθάρα, μπάσο και πλήκτρα. Και ασυγκράτητο ντράμμινγκ να κάνει αντίποινα σε ότι και όποιον έχει καταφέρει να αντισταθεί. Και μετά από ένα ορχηστρικό που θυμίζει ??Νότια Αμερική??, αντιμέτωποι με των επικών διαστάσεων 20λεπτο ?? In the End??. Άλλα συγκροτήματα δεν έχουν τόσες ιδέες σε ολόκληρο δίσκο και οι Power Of Omens τα συσσωρεύσαν σε μία σύνθεση. Χαρά ακοής για τους ανωμαλιάρηδες εκεί έξω που λατρέυουν τα ηχητικά κιγκλιδώματα. Ο Salinas ξεγδερνει την φωνή του με μουσική χωρίς εκπτώσεις για να συμπληρώνουμε τραγούδια. Η έμπνευση σκορπίζεται ανοιχτόχερα στους τυχερούς ακροατές από το πρώτο εώς το τελευταίο δευτερόλεπτο του δίσκου. Το ομώνυμο τραγούδι που κλείνει τον δίσκο δεν αφήνει κανέναν με αμφιβολίες περί τούτου. Εκφραστικότατο, με διάθεση εξερεύνησης και εκτεταμένης ανάλυσης για το πόσοι συνδυασμοί μπορούν να γίνουν με διαφορετικά μουσικά όργανα. Να πω ότι είναι και το αγαπημένο μου του δίσκου.
Το ??Rooms Of Angush?? δεν είναι το καταλληλότερο όπλο για να αναθρέψεις νεαρούς progmetallers (αυτοί ας ακούσουν το ?? Only a Dream?? το πιο βατο και συναισθηματικό τραγούδι του δίσκου) αλλά να χορτάσεις αυτούς πού έχουν ψάξει κάθε θεμέλιο αυτού του ήχου ψάχνοντας για θησαυρούς. Το εξώφυλλο του Travis Smith δεν κερδίζει αλλά σαφώς προσδίδει τον prog χαρακτήρα του δίσκου. Η παραγωγή από τους ίδιους καταφέρνει απόλυτα να ενδυναμώσει τα στοιχεία που τους ξεχωρίζουν.
