δεν ξερω ποσοι τους γνωριζουν…
ειναι απο τις μπαντες που “ανακαλυψα” σε ανυποπτο χρονο.
ε δεν είναι και λίγοι πάντως, nick cave ήταν αυτός…
φυσικα και δεν ειναι λιγοι, ισα ισα
προσωπικα προτιμω 1000 φορες τον cave στους b.p. (σαν βενζιναδικο ακουστηκε), παρα στη μετεπειτα πορεια του
συμφωνώ, και εγώ προτιμώ bp!
αναρωτιεμαι αν ο cave στα lives του περιλαμβανει μερικα απο τα κομματια των bp
Εγώ έχω ένα album των Birthday Party που δε θέλω… Το Junkyard. Ενδιαφέρεται κανείς να του το πουλήσω; Άριστη κατάσταση, χαμηλή τιμή…
πειρατια ftw
δεν ξαναγοραζω cd για κανεναν λογο
παντως καλο ειναι το junkyard… δοκιμασε να του δωσεις μια δευτερη ευκαιρια
Δε μ’ενθουσίασε… Προτιμώ τον Cave σε solo. Φαντάζομαι είχες κακή εμπειρία από τέτοιες δοσοληψίες ε; Το’χω πάντως σαν καινούριο χωρίς την παραμικρή γρατζουνιά στο δισκάκι και booklet ατσαλάκωτο. Άν το ξανασκεφτείς μου λες. 
ειχα 2,3 κακες εμπειριες αλλα δεν ειναι αυτο
αν ολους τους δισκους που εχω κατεβασει τα τελευταια 2 χρονια τους ειχα αγορασει, θα ειχα ξοδεψει, οχι μια, αλλα 3 περιουσιες.
θα υπηρχε περιπτωση να ενδιαφερθω για το junkyard σου… αν δεν το ειχα κατεβασει και δεν το εβρισκα πουθενα :roll:
Καλά στάνταρ κατεβάζουμε κιόλας πολύ… Αλλά καλό είναι να έχεις κ κάνα δισκάκι, άλλη φάση! Τελοσπαντων δεν πειράζει.
Κανας άλλος; 3 cd έχω όλα κ όλα (προς το παρόν) που δε χρειάζομαι γι αυτό δεν έκανα post στις αγγελίες…
Και εγώ τον προτιμώ σόλο τον Nick Cave αλλά και οι Βirthday Party είναι για πολλά respect. Μου έχει μιλήσει ο πατέρας μου για ένα live που τους είχε δει το 1983 στο Σπόρτινγκ και απ’ ότι μου έχει πειι γινόταν τρελό σόου. Ο Cave είχε βγει λιώμα από το πρώτο δευτερόλεπτο και πριν ξεκινήσει καν το πρώτο τραγούδι είχε πέσει στον κόσμο…:lol:
2 Φορες που τον εχω δει δεν επαιξε κατι.
Οι Grinderman παντως που εκανε προπερσι εχουν καποια στοιχεια.
κοίτα την προηγούμενη σελίδα, και την αφίσα που πόσταρα! (υποθέτω λές αυτό το live, 1983 ήταν η χρονιά)
E, λογικά αυτό είναι… 
Δυστυχως δεν τον εχω δει live αν και ειχα την ευκαιρια
grinderman, huh? ενδιαφερον ακουγεται… θα τους βαλω στο προγραμμα
Metro Decay!!!
καλά ναι, εννοείται ότι αυτή την αφίσα την έχω ψάξει λόγω metro decay!
Οι Birthday Party ήταν μία από τις πιο σημαντικές μπάντες των 80’ς. Αν και όχι τόσο επιτυχημένη εμπορικά (αηδίες, μερικοί δεν θα τους ακούγανε καν μόνο και μόνο επειδή δεν είχανε σόλα χαχαχα), υπήρξε μία από τις πρωτοπορες μπάντες του ποστ πανκ κινηματος γιατί πήγε τον ήχο μερικά σκοτάδια και ζουρλομανδύες παραπέρα. Δημιουργησαν ίσως την πιο τρομακτική και αναρχική μουσική των 80’ς. Η επιρροή τους σε ντεθροκ μπάντες της εποχής καταλυτική, αλλά και σε ελληνικα ποστ πανκ γκρουπς όπως οι Villa 21, Yell-O-Yell κλπ.
Νομίζω ότι το Hee Haw (ή το S/T έτσι όπως αλλιώς έχει κυκλοφορήσει) είναι σίγουρα μέσα στα καλύτερα πράγματα που έχει να επιδείξει η δεκαετία του 80, ακριβώς με το καλημέρα της (ηχογραφήθηκε το τέλη 79, κυκλοφορησε αρχές 1980). Το άλμπουμ αυτό είναι εφιαλτικό, είναι φρικιαστικό, είναι ψυχωτικό είναι το καλύτερο soundtrack για την πορεία στην άβυσσο. Πάνω απ’ όλα βέβαια είναι ένα ροκ ν ρολλ άλμπουμ. Όλα τα κομμάτια είναι ένα κ ένα, και άπαξ νιώσει κάποιος το άλμπουμ, απλά είναι από αυτά τα ακούσματα που χαράσσονται μέσα του. Για πάντα.
Mr. Clarinet: είμαστε για δέσιμο, το κομμάτι που έχει στίχο “I put on my coat of trumpets” είναι το καλύτερο άνοιγμα για αυτό το άλμπουμ. Αγχωτικό, κλειστοφοβικό κουπλέ μέχρι την απελευθέρωση του “ρεφραιν”. Μπορώ να φανταστώ κάποιον δεμένο με μία πέτρα να πέφτει σε έναν γκρεμό (και όχι σε θάλασσα, αλλά τότε τί χρειάζεται η πέτρα???) και να παίζει από πίσω το Mr. Clarinet.
Happy Birthday: woof, woof, woof, woof, woof, woof, woof, woof, woof, woof.
Waving my arms: Τα συνοδευτικά γρατσουνίσματα της κιθάρας μεγαλώνουν και κορυφώνονται με το ξέσπασμα, σαν σειρήνα στους δρόμους. Κομματάρα, ποστ πανκ. Ορισμός.
Τhe Hair Shirts: Αναμφίβολα ενα από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια τους. Όλα είναι εδώ: όταν το ακούς νιώθεις ότι τρέχεις να κρυφτείς, αλλά την στιγμή που ξεσπάνε τα ντραμς (ΤΑ ΤΑ ΤΑ!), σε πιάσανε.
Αυτές είναι μόνο κάποιες στιγμές από το μνημείο αυτό. Υπάρχουν ένα σωρό ακόμα που πρέπει να τις ανακαλύψετε μόνοι σας.
Ας πει και κάνας άλλος αμα θέλει. Για τα υπόλοιπα άλμπουμς θα μιλήσω κάποια άλλη στιγμή. Συνοπτικά, μου αρέσει σχεδόν εξίσου το Prayers On Fire, τα δύο EP Μutiny/Bad Seed είναι αξιόλογα επίσης. Αυτό που δεν μου κάθεται τόσο πολύ καλά και το βάζω λίγα σκαλια πιο κάτω είναι το Junkyard.
Κλείνω με μία φώτο του Nick Cave από την επίσκεψη του με τους Birthday Party το 1982 (Σπορτινγκ)). Δεξία, διακρίνεται ο Λάμπρος (RR Hearse), κλασσικός 80’ς new wave τύπος όπου είχε τζαμμάρει με όλα σχεδόν τα πανκ γκρουπ της εποχής.
RIP: Rowland S. Howard (πέθανε πέρυσι).
Πολύ σημαντική μπάντα. Επηρέασαν πολύ κόσμο και η προσφορά τους δυσανάλογη θα έλεγα με την εμπορική επιτυχία που είχαν. Αλλά έτσι πάνε αυτά. Ίσως και να φταίει ότι δεν ήταν από την Αμερική για παράδειγμα.
Στην αρχή ομολογώ ότι δεν τρελάθηκα όταν πρωτοάκουσα το πρώτο τους άλμπουμ, ίσως να μην είχα δώσει και την απαραίτητη προσοχή, αλλά μετά από πολλές ακροάσεις μπορώ να πω ότι κωλοψήνομαι:D
Απλά είναι τέτοιο το ύφος τους που πρέπει να ακούσεις αρκετές φορές τα κομμάτια για να νιώσεις καλά τι παίζει. Τουλάχιστον αυτό συνέβη σε μένα.
σίγουρα έχεις δίκιο σε αυτό που λες. Δεν είναι και το πιο συμβατικό άκουσμα. Το αντίθετο μάλλον. Εγώ όταν τους πρωτάκουσα, είχα την τύχη να έχω ακούσει πρώτα παρόμοια άλμπουμς (όπως το Ghost On The Move των Villa 21 ή το Hello Hell των Υελλ-o-Yell) κ ετσι είχα ήδη μπει στο κλίμα εκ των προτέρων.
(εν τω μεταξύ, έχω κανει ρηπορτ για να μεταφερθει το θρεντ, καθώς υπήρχε. αλλά δεν το θυμόμουν).