Μερικά επεισόδια μετά και 3 πριν το φινάλε, η σειρά παραμένει για εμένα ένα fun, fantasy fan-fiction project βασισμένο -όσο πατάει η γάτα- στον κόσμο του Tolkien, όμως τα βασικά της προβλήματα έχουν υποθέτω γίνει established πλέον, τα οποία δεν είναι άλλα από το σενάριο/ιστορία που έχουν σκαρφιστεί οι δημιουργοί + την ανάγκη να πλασάρουν τη σειρά στο γενικότερο ύφος των ταινιών του Jackson:
Το σεναριακό κομμάτι, το βρίσκω αφάνταστα generic και άψυχο, με βασικά tropes των fantasy settings πεταμένα εδώ και εκεί -quests, θρύλοι, ήρωες, villains κτλ- χωρίς όμως να ενδιαφέρομαι πραγματικά για τίποτα και για κανένα, ούτε και να με πείθουν οι χαρακτήρες απόλυτα, ή τα κίνητρά τους να με κάνουν και εμένα να συμπάσχω μαζί τους. Οι περισσότεροι ετεροκαθορίζονται από κάποιο task ενώ όσοι γίνονται λίγο fleshed out παραπάνω, δεν αρκεί νομίζω για να τους προσδώσει κάποιο πραγματικό gravitas σαν τρισδιάστατους χαρακτήρες. Δεν περιμένω ούτε θέλω να χάσουν τον αρχετυπικό τους χαρακτήρα οι πρωταγωνιστές (μου αρέσει πολύ το κομμάτι με τους Χαρπφουτ, συνεχίζει να μου θυμίζει παλιό καλό απλό fantasy άλλων δεκαετιών, ενώ ο χαρακτήρας του Ξωτικού στρατιώτη με έχει κερδίσει), αλλά θα ήθελα να γίνω περισσότερο invested σε αυτούς και το όποιο δράμα κουβαλάνε.
Πέρα από την ανέμπνευστη γραφή σαν γραφή, έχει γίνει τόσο δουλειά - πασάλειμμα στο world build, το οποίο δεν μου προκαλεί επουδενί κάποιο δέος αντίστοιχο πχ την Μέσης Γης του Jackson ή τo complexity ενός κόσμου σαν πχ το Westeros. Η ιστορία 6 επεισόδια τώρα, ίσως πχ και λόγω κατακερματισμένης αφήγησης, δεν με έχει αγγίξει ούτε με έχει κάνει να περιμένω να δω τι θα γίνει στη συνέχεια με κάποιο σοβαρό ενδιαφέρον. Πάει κάπου, αυτό είναι σίγουρο, αλλά δεν πάει με το ενδιαφέρον που θα περίμενα να πηγαίνει, σε ένα κόσμο τόσο μεγάλο και βαθύ όπως η Μέση Γη. Και αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Tolkien ήταν ο μεγαλύτερος μυθοποιός του 20ου αιώνα, είναι τεράστιο κρίμα που ακόμα και με λίγα appendix στη διάθεσή τους, οι δημιουργοί έβαλαν οι ίδιοι φρένο στην δημιουργικότητά τους.
Και κάπου εδώ έρχεται το πρόβλημα με τις ταινίες του Jackson: η σειρά φαίνεται να πασχίζει να αντιγράψει το ύφος και το στυλ τους, ξεχνώντας εντελώς ότι πρέπει να έχει και δική της προσωπικότητα και χαρακτήρα. Μου φαίνεται τόσο κρίμα, που αφού έχουν κάποια λίγα δικαιώματα από το πρωτότυπο υλικό, δεν πήγαν full guns blazing να του γαμήσουν τα μάτια και να κάνουν κάτι πραγματικά πρωτότυπο και ξεχωριστό, μια Μέση Γη 3000 χρόνια πριν που δεν έχουμε ξαναδεί - ούτε φανταστεί (αυτοί που anyway την γνωρίζουν μόνο από τις ταινίες). Αντ’ αυτού, προσπαθούν να ‘‘δέσουν’’ αισθητικά, οπτικά και υφολογικά τη σειρά με την τριλογία του LotR, κάτι που όσο εντυπωσιακή την κάνει οπτικά, άλλο τόσο βαρετή φαίνεται σταδιακά. Δεν μιλάμε 100 χρόνια πριν, μιλάμε μια ολόκληρη εποχή χιλιάδων ετών - και πάλι, είναι στα ίδια standards με τις ταινίες του Jackson. Είναι εντυπωσιακό σαν production, αλλά βαρετό σαν θέαμα -ειδικά μετά που το μάτι συνηθίζει τα εντυπωσιακά εφε και την πεντακάθαρη φωτογραφία-
Και κάτι τελευταίο, αυτό που με ‘‘τσακίζει’’ εντελώς ,είναι ο συνδυασμός των 2 παραπάνω στοιχείων όταν έχουμε ψευτοεπικούς-φιλοσοφικούς διαλόγους:
‘‘Ξύπνησα και ένιωσα όπως το φρέσκο νερό γεμίζει τις ραγάδες ενός γερασμένου κουβά’’
‘’ Πήγαινε και μην κοιτάξεις πίσω, σαν το σύννεφο που αφήνει τις κορυφές των βουνών όταν φυσάει το χειμωνιάτικο αεράκι’’
‘‘Οι άνθρωποι εδώ είναι περήφανοι, σαν το γρασίδι του κάμπου που δεν λυγίζει από τις σταγόνες της βροχής’’
‘‘Η επιθυμία σου λαίδη μου είναι διαταγή, όπως όταν ο κεραυνός σκίζει τον αέρα στη μέση μιας καταιγίδας’’
Γ-Α-Μ-Ι-Ε-Σ-Τ-Ε
Δεν μου κάνει εντύπωση πάντως που για την εν λόγω σειρά δεν γίνεται πλέον κανένα ιδιαίτερο buzz ή θετικό σούσουρο όπως μάλλον θα έπρεπε να γίνει, έπρεπε να τολμήσουν και έκαναν το ακριβώς αντίθετο…δεν μου αρέσει να κάνω shit-posting και δυστυχώς έτσι φαίνεται -αλλά δεν είναι, άφησα και την συνδρομή στο prime για να το βλέπω τις Παρασκευές, περνάω γενικά καλά, αυτό το toxic ξέσπασμα του fanbase (όποιο fanbase είναι αυτό) είναι ακραία υπερβολικό και άδικο. To story της Νόρι-Πόπι-Ντόρι-Σόρι-κτλ και του φίλου Στρατιώτη, τα υπόλοιπα ευχάριστα μέσα στην άπειρη generic-ιλα τους. Όμως όσο περνάει η σειρά, τα κουστούμια/σκηνικά/εφέ/φωτογραφία κτλ συνηθίζονται και δεν προκαλούν κάποια εντύπωση, τόσο το σενάριο, η ιστορία και η ‘‘φιλοσοφία’’ της σειράς αρχίζουν να χάνουν έδαφος και να αποδυναμώνονται…