Λοιπόν ακούστε τώρα ιστορία. Ακόμα γελάω.
Πριν από λίγο χτυπάει το κινητό, άγνωστο νούμερο, το σηκώνω και ακούω μια γυναικεία φωνή.
“Έλα, Μάνο”
“Ναι, ορίστε;”
“Έλα ρε, η Βάσω είμαι”
Προσπαθώ στα γρήγορα να θυμηθώ αν ξέρω καμία Βάσω, αλλά η Βάσω χωρίς να περιμένει συνεχίζει.
“Δεν πιστεύω να σ’ ενοχλώ;”
“Εεεε… όχι, εντάξει…” Εν τω μεταξύ ακόμα προσπαθώ να σκεφτώ ποιά μπορεί να είναι.
“Α, ωραία. Λοιπόν αύριο να ξέρεις δε θα δουλέψουμε. Πες το και στα παιδιά αυτό, πες το στον Κότσι (!) και στον Φώτη (!)”
Κάπου εκεί σκέφτομαι ότι κάτι δεν πάει καλά. Μετά από μια σύντομη παύση αμηχανίας,
“Εεεε… συγγνώμη, είπαμε… η Βάσω…;”
“Η Βάσω είμαι καλέ, η κόρη του αφεντικού σου”
“Του… αφεντικού μου;”
“Ναι καλέ, τί σ’ έχει πιάσει;”
“Συγγνώμη, νομίζω ότι πήρατε λάθος”
Παύση πάλι.
“Τί λάθος; Δεν μπορεί” (επιμένει η Βάσω)
"…"
“Δεν είσαι ο Μάνος που δουλεύει στου Κουσιούρα;”
“Ποιανού;”
“Στου Κουσιούρα! Του πατέρα μου”
“Συγγνώμη, δεν τον ξέρω τον πατέρα σας”
“Κουσιούρας;”
“Δε μου λέει κάτι, συγγνώμη”
“Γιώργος Κουσιούρας;”
“Δεν ξέρω τί γίνεται εδώ”
“Δηλαδή, είσαι… άλλος Μάνος;”
“Έτσι φαίνεται!”
“Καλά και τότε πώς έχω το τηλέφωνό σου αποθηκευμένο; Και ως Μάνος;”
“Αυτό πάλι δεν το ξέρω”
“Δηλαδή σε λένε και σένα Μάνο; Αλλά δεν είσαι Αλβανός;”
“Εεεεε όχι. ΑΛΗΘΕΙΑ”
“Πωωωωω τότε λάθος έκανα”
Νομίζετε ότι το κλεισε; Κι όμως, όχι! Συνεχίζει:
“Πωωωω πώς είναι δυνατόν αυτό; Να πήρα λάθος τηλέφωνο αλλά να μου βγήκε σωστό όνομα;”
“Εντάξει σύμπτωση είναι”
“Μα τότε πώς έχω το τηλέφωνό σου;” (κάπου εδώ αρχίζω να ανησυχώ. Μιλάμε για επιμονή, όχι ψέματα!)
“Τί να πω. Κάποιο λάθος θα γινε”
“Πωωωωω συγγνώμη ε;”
“Δεν πειράζει”
“Πωωωωωω τί έγινε τώρα… συγγνώμη και πάλι ε;”
“Δεν πειράζει, δεν πειράζει”
“Πωωωωωω… εεεε τί να πω… καλό βράδυ, και συγγνώμη και πάλι!”
“Εντάξει, εντάξει, καλό βράδυ”
Λίγο πριν κλείσω ακούω στην άλλη άκρη άλλο ένα “πωωωωω…”
:D:D:D:D
