[Spoiler] Βασικά, αυτό με τη φωνή εκτός πλάνου, σκηνοθετικά να το πάρεις (και όχι μόνο νοηματικά, εύστοχες οι παρατηρήσεις σου ωστόσο) τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο είναι ένα εύρημα που όταν χρησιμοποιείται σωστά προκαλεί ανατριχίλες. Όπως είπες, η φήμη του είναι γνωστή, αυτή και μόνο αρκεί για να κάνουν τσισάκια οι τριγύρω. Από σκηνοθετικής σκοπιάς, όμως, έχουμε το στοιχείο του υπαρκτού κινδύνου που είναι παρόν, αόρατο και σε υπερέχουσα θέση. Ξέρουμε ότι ο Ομάρ είναι αιμοδιψής, μα έξυπνος και ότι σε αντίθεση με τον Wee σωματικά σε καλύτερη κατάσταση. Ξέρουμε πως είναι εκεί. Μα είναι σαν φάντασμα. Δεν μπορείς να προσδιορίσεις από που έρχεται ο ήχος και να καθαρίσεις τη γενική εικόνα, να νιώσεις μια ασφάλεια. Είναι σαν να έρχεται από παντού (τέλεια απόδοση της σύγχυσης του Wee όταν παίζει το υποκειμενικό πλάνο που σκανάρει την περιοχή για να τον βρει). Και με πολύ λιτό τρόπο, μπορείς να αισθανθείς την ίδια ένταση. Θα φάει σφαίρα; Θα την γλιτώσει;
Και εκεί έρχεται η ατάκα. Σαιξπηρική γιατί αν τη γυρίσεις σε ελισσαβετιανά αγγλικά, το περιεχόμενό της δε διαφέρει και πολύ από τις ατάκες που ακούγονται στον Άμλετ, στον Ιούλιο Καίσαρα, στο Ριχάρδο ή και στον Μάκβεθ που ανέφερες περί υπόγειων και παντελώς “αθέμιτων” παιχνιδιών εξουσίας. Και, για να μιλήσω και πιο κινηματογραφικά, θα μπουρούσε να ακούγεται σε κάποια από τις σαιξπηρικές ταινίες του Kurosawa. Επιβλητική, λιτή και σαφέστατα έχει κάτι από τα γραπτά του Sun Tzu, του Μακιαβέλλι, θα μπορούσε να ανήκει σε κάποιο από αυτά. Υπερβολές ενδεχομένως (να μην πούμε σίγουρα), μα αισθητικά εξαρχής τη φανταζόμουν αποτυπωμένη κάπως έτσι και κάπου εκεί. [/Spoiler]