Τότε αφού δεν είναι ο ρυθμός πρόβλημα (το μοναδικό παράπονο δηλαδή που έχω ακούσει από άτομο που δεν του άρεσε η σειρα), δεν υπάρχει περίπτωση να μη σου αρέσει. Και μη σε προβληματίζει το γεγονός ότι δεν είσαι “σειράκιας”, ούτε εγώ είμαι ιδιαίτερα. Είναι όμως τόσο καλογυρισμένο και ρέει τόσο όμορφα που δεν καταλαβαίνεις για πότε περνάνε 5 γεμάτες σεζόν με μονόωρα επεισόδια η κάθε μία.
Όσο για Bubbles, είναι απ’ τους ελάχιστους χαρακτήρες που δεν έκαναν σε κανένα σημείο της σειράς κάτι που να με απογοητεύσει-εκνευρίσει-whatever. Και σε μία σειρά γεμάτη καριόληδες μόνο συν είναι αυτό
Μέσα 2ης πλέον, και μπορώ να πω με ασφάλεια ότι δεν ξενερώνω για κανένα λόγο. Το πάω με το πάσο μου κιόλας, για να 'χω κάτι όμορφο να περιμένω στο τέλος της ημέρας.
Ομάρ, θέλω να γίνω γιοσουφάκι σου. <3
Bubbles παραμένει ο αγαπημένος με ευκολία. Όπως σχεδόν όλοι. Ας πούμε ότι ο μόνος που μου σπάει κάπως τα νεύρα είναι ο Ziggy, αλλά έχω υπομονή να δω τι θα γίνει με την πάρτη του και πιθανόν να αναθεωρήσω.
Από 'κει και πέρα [SPOILER] λύγισα με αναφορά Pulp Fiction στην ανάκριση των ναυτικών. Και από τις πιο επικές στιγμές της σειράς so far https://www.youtube.com/watch?v=WP-lrftLQaQ Ρε αυτό είναι σχεδόν σαιξπηρικό.
Και εννοείται ο μινιμαλισμός αυτής της σκηνής με έστειλε για βρούβες https://www.youtube.com/watch?v=XaysD0qByUo Μπορεί να ακουστεί υπερβολή, μα βρήκα μέχρι και κάτι από Μπέργκμαν στην έξοδο του McNulty.
Α, και αν δε γίνω γιοσουφάκι του Ομάρ, στηρίζω Rhonda με πάθος. [/SPOILER]
[SPOILER] Γενικά αυτή η αίσθηση της αόρατης απειλής ή της “θείας νέμεσης” είναι που με κάνει να παθαίνω την πλάκα μου. Έχεις μια φωνή εκτός πλάνου από κάποιον που μπορεί να σε δει όπου και να ‘σαι ενώ δεν έχεις ιδέα που είναι. Χώρια η όλη αναφορά σε βασιλιάδες και δολοφονίες που του προσδίδει ακόμα πιο πομπώδη στοιχεία και το κάνει να φαίνεται πιο “διαχρονικό” και γι’ αυτό το συγκρίνω με Σαίξπηρ. Το σφύριγμα από την άλλη έχει και την ειρωνική χροιά που του πρέπει (το νανούρισμα Farmer In The Dell, από τη μια ένα παιδικό τραγούδι που χρησιμοποιείται σε ένα εντελώς διαφορετικό από το αναμενόμενο πλαίσιο και αφ’ ετέρου πυροβολισμοί-νανούρισμα-ξέρεις που το πάει) όχι μόνο τον κάνει να φαίνεται σαν άγγελος θανάτου, αλλά είναι και ένα πανέξυπνο leitmotif που δεν βασίζεται σε κανένα πομπώδες σάουντρακ, μα σε κάτι λιτότατα ευφυές. Θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν ένα επίσημο μουσικό θέμα για τον Ομάρ, μα αντ’ αυτού έχουν το σφύριγμα. Σκηνοθετική ευφυία από όλες τις απόψεις[/SPOILER]
Ψιλουπεραναλύω αλλά τεσπά,
Βασικα, το σωστο τραγουδακι ειναι αυτο, που δενει πολυ περισσοτερο και δεν ειναι καθολου ακυρο. Το point σου ειναι ακομα valid βεβαιως, μιας και ειναι σαφεστατα ειρωνεια που χρησιμοποιει παιδικο τραγουδι
Θενκς, έπαιξε μπέρδεμα. Ειρωνεία εν τέλει δεν ξέρω κατά πόσο είναι, μα το συγκεκριμένο σκηνοθετικό εύρημα είναι σίγουρα νοσηρό, ατμοσφαιρικό και to the point.
Όπως και να 'χει, από σκηνοθετικής απόψεως και (συγκεκριμένα για το τραγουδάκι) ως ευφυές leitmotif, παραμένει υποδειγματική.
Καμία υπερανάλυση, μπορούμε να μιλάμε με τις ώρες για τη σειρά. Ειδικά αν περάσουμε απ’ τη σκηνοθεσία στα κοινωνικά θέματα που θίγουν οι συγγραφείς, γράφουμε μυθιστόρημα. Στα του σπόιλερ τώρα.
[SPOILER]Εδώ με πιάνεις αδιάβαστο γιατί απο Σαίξπηρ είμαι μυρωδιάς. Μόνο τον Macbeth έχω διαβάσει κι αυτόν στα πεταχτά. Θα συμφωνήσω σ’ αυτό που λες για τη “θεία νέμεσι”, απ’ την αρχή κάπως έτσι είδα τον Omar. Είναι βέβαια έτσι γραμμένος ο χαρακτήρας ώστε να βλέπεις πως μπορεί να καταστρέψει μεν όλο τον υπόκοσμο της Βαλτιμόρης με μια κίνηση του χεριού του, χωρίς όμως Rambo-like υπερβολές. Ένας κοινός θνητός είναι, με αδυναμίες με τα πάντα και αυτό που τον κάνει απειλή είναι περισσότερο η φήμη του και η εικόνα του στα μάτια των gangsters. Εκεί ας πούμε αποδίδω και τη φωνή εκτός πλάνου να μιλάει στον χεσμένο Wee-Bey στη σκηνή που πόσταρες. Από 'κει και πέρα στα καθαρά σκηνοθετικά αποφεύγω να εμβαθύνω μια και δεν έχω ιδέα.[/SPOILER]
ΥΓ αυτό το πράγμα που κάθε φορά που συζητάω για Wire να πρέπει μετά να βάζω το γνωστό τραγούδι του Καζαντζίδη πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει
[Spoiler] Βασικά, αυτό με τη φωνή εκτός πλάνου, σκηνοθετικά να το πάρεις (και όχι μόνο νοηματικά, εύστοχες οι παρατηρήσεις σου ωστόσο) τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο είναι ένα εύρημα που όταν χρησιμοποιείται σωστά προκαλεί ανατριχίλες. Όπως είπες, η φήμη του είναι γνωστή, αυτή και μόνο αρκεί για να κάνουν τσισάκια οι τριγύρω. Από σκηνοθετικής σκοπιάς, όμως, έχουμε το στοιχείο του υπαρκτού κινδύνου που είναι παρόν, αόρατο και σε υπερέχουσα θέση. Ξέρουμε ότι ο Ομάρ είναι αιμοδιψής, μα έξυπνος και ότι σε αντίθεση με τον Wee σωματικά σε καλύτερη κατάσταση. Ξέρουμε πως είναι εκεί. Μα είναι σαν φάντασμα. Δεν μπορείς να προσδιορίσεις από που έρχεται ο ήχος και να καθαρίσεις τη γενική εικόνα, να νιώσεις μια ασφάλεια. Είναι σαν να έρχεται από παντού (τέλεια απόδοση της σύγχυσης του Wee όταν παίζει το υποκειμενικό πλάνο που σκανάρει την περιοχή για να τον βρει). Και με πολύ λιτό τρόπο, μπορείς να αισθανθείς την ίδια ένταση. Θα φάει σφαίρα; Θα την γλιτώσει;
Και εκεί έρχεται η ατάκα. Σαιξπηρική γιατί αν τη γυρίσεις σε ελισσαβετιανά αγγλικά, το περιεχόμενό της δε διαφέρει και πολύ από τις ατάκες που ακούγονται στον Άμλετ, στον Ιούλιο Καίσαρα, στο Ριχάρδο ή και στον Μάκβεθ που ανέφερες περί υπόγειων και παντελώς “αθέμιτων” παιχνιδιών εξουσίας. Και, για να μιλήσω και πιο κινηματογραφικά, θα μπουρούσε να ακούγεται σε κάποια από τις σαιξπηρικές ταινίες του Kurosawa. Επιβλητική, λιτή και σαφέστατα έχει κάτι από τα γραπτά του Sun Tzu, του Μακιαβέλλι, θα μπορούσε να ανήκει σε κάποιο από αυτά. Υπερβολές ενδεχομένως (να μην πούμε σίγουρα), μα αισθητικά εξαρχής τη φανταζόμουν αποτυπωμένη κάπως έτσι και κάπου εκεί. [/Spoiler]
Τελείωσα τον πρώτο κύκλο και είμαι απόλυτα ευχαριστημένος.Βαρέθηκα σε απειροελάχιστα σημεία, τα επεισόδια έφευγαν χωρίς να πατήσω pause σχεδόν ποτέ.
Να τονίσω οτι οι χαρακτήρες είναι πολλοί και ακόμα για κάποιους δεν θυμάμαι ονόματα. Αγαπημένοι έως τώρα εκτός από τζίμι φακιν μακνάλτι και όμαρ (που αμέσως τραβάνε την προσοχή) είναι ο γαμάτος μπαμπς και φυσικά ο ΘΕΟΣ Μπανκ <3 :’). Α και λεστερ φριμαν προφανως. Πολλοί μαζεύτηκαν.
Λέω να το παω σερι όλους τους κύκλους. Μαραθώνιος και έτσι. Μόνο με το ΛΟΣΤ το έχω κάνει.
Πάντως δεν μπορώ να πω οτι δεν χαλιέμαι στις σκηνές που οι μπάτσοι σαπακίαζουν χωρίς λόγο στο ξύλο κάποιον.
είπαμε, διακατέχεται από ρεαλισμό η σειρά8) Μια δεκαετία σχεδόν μετά, βλέπουμε χειρότερα irl
[SPOILER]Έχει πολλά είδη αστυνομικών το wire. Κλασσικούς ρηχούς, πιο ιδεολόγους, κάποιους σχετικά by the book, κάποιους all means necessary, όλοι απλοί άνθρωποι με τα καλά και τα κακά τους και ποτέ απόλυτα σωστοί/τυπικοί ή απόλυτα λάθος/παραβατικοί[/SPOILER]
Η σειρά είναι πιο ωραία άμα την βλέπεις πιο χαλαρά και όχι σε “μαραθώνιο”. Βέβαια προσωπικά δεν άντεξα και έβλεπε 4-5 επ. σερί
Τι τέλειος ο δεύτερος κύκλος. Βασικά οι νέοι χαρακτήρες σαμπότκα, νίκι=νίκος είχαν μεγάλο ενδιαφέρον, όπως και η όλη ιστορία με το λιμάνι.
Επισης μ αρέσει το γεγονός ότι δεν ρίχνουν κάποιον χαρακτήρα, αλλά προσπαθούν να παρουσιάσουν για όλους στοιχεία. Αν και για να πω την αλήθεια θα ήθελα να βλέπω προσωπική ζωή λέστερ
[SPOILER]αλλά οκ το καβατζωσε το γκομενακι, δεν ειναι κατεστραμενος σαν τους άλλους![/SPOILER]
Το μονο που αφαίρεσε πόντους αληθοφάνειας ήταν οτι
[SPOILER] τα ελληνικά των Έλληνων ήταν άθλια. Μπούφο![/SPOILER]
Πάντως τελείως αντιεμπορική σειρά. Ουτέ πυροτεχνήματα, ουτε εκπλήξεις για να προκαλέσουν ουτέ ευκολίες.
επειδη δεν εχω ζωη και επειδη εχω κολλησει θα γραφω την αποψαρα μου για καθε σεζον.
Μεγάλη μπάλα και η τρίτη, αν και μ άρεσε λιγότερο από τη δέυτερη. Ειμαι περίεργος να δω που θα καταλήξει ο χαρακτήρας του [SPOILER] ντενις, η ιστορία του οποίου μου φάνηκε λίγο ξεκάρφωτη.[/SPOILER]
Ωραίος ο τρόπος με τον οποίον παρουσιάζει την πολιτική διαφθορά πάντως.
Επισης είχαμε το καλύτερο επεισόδιο μέχρι τώρα στη σειρά 3χ11
Τέλος η φιλία μπανκ-μακναλτί είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω δει σε τηλεοπτική σειρά.
[/SPOILER]
