Παραθετω ενα κειμενο ενος δημοσιογραφου που ειχε γραφτει περυσι οταν ειχαμε και παλι το προβλημα της αδειας :
[B]Άλλο Ηρακλής, άλλο μαλάκας…[/B]
Έχω αντιληφθεί αυτά τα σαράντα χρόνια που είμαι στη ζωή, από τα οποία πέρασα τα 34 στη Θεσσαλονίκη, ότι μπορεί ο ΠΑΟΚ να είναι θρησκεία και ο Άρης μέχρι κι… εμμονή, αλλά ο Ηρακλής είναι άποψη. Άποψη επίμονη και κάθετη, αλλά ποιοτική, ιδιαίτερη, υψηλής αισθητικής - στα όρια της πολιτικής δήλωσης. Ο Ηρακλής είναι ο εκφραστής της ουτοπίας στο Βορρά. Ο Ηρακλής είναι σημείο συνάντησης του ήθους και της προσφοράς στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, του ποδοσφαιρικού ονείρου που θα εκφράζει στην Ελλάδα μέχρι να σβηστεί απ’ το χάρτη ο Βάσια, της εύκολης προσωρινής απογοήτευσης, αλλά της αμετανόητης πίστης στα γαλάζια στο διηνεκές.
Η επιλογή του να υποστηρίζει κανείς τον Ηρακλή, θα έπρεπε να είναι ελεύθερη μόνο για… ενήλικες. Φαίνεται όμως πως τα παιδιά που το επιλέγουν, στην συντριπτική τους πλειονότητα σκέφτονται σαν μεγάλοι, με καρδιά μωρού παιδιού. Γι αυτό και οι “γριές” είναι πετσιά, όπως λέγαμε παλιά. Δηλαδή, είναι τόσο αφοσιωμένοι και “μέχρι κόκκαλο”. Επειδή η λογική έρχεται εκ των υστέρων και φτιάχνει ιδεολογία για τις επιλογές της καρδιάς. Οι Ηρακλειδείς είναι περήφανοι και εγωιστές, κοιτάζουν λίγο αφ’ υψηλού, αλλά σέβονται και την άποψη του απέναντι. Γι αυτό πολλοί πιτσιρικάδες ξεφεύγουν από τις επιλογές του Ηρακλειδέα μπαμπά, αλλά και πολλά παιδιά γίνονται Ηρακλής χωρίς οικογενειακή παράδοση και χωρίς να τα παιδομαζώξει κανείς, καλά και σώνει. Γιατί, έτσι. Γιατί άμα δεν καταλαβαίνεις πως πρέπει να γίνεις Ηρακλής, δε σου αξίζει να γίνεις… Έτσι το βλέπουν, είμαι σίγουρος.
Χέστηκαν να τους χαϊδεύεις τα αφτιά, δε περιμένουν (σε αντίθεση με τους άλλους δυο στην πόλη) να εκθειάζεις την ομάδα τους, όταν δεν το αξίζει, δε γουστάρουν κανέναν από τους απέναντι και δεν περιμένουν να τους βοηθήσουν αν τους χρειαστούν. Καταλογίζουν στους ΠΑΟΚτσήδες κακία απέναντί τους, που πάει πίσω τριάντα χρόνια και στους Αρειανούς αχαριστία για τις δυο φορές που πήγαν να τους βοηθήσουν και τη μια βρήκαν και το μπελά τους. Εξ ου και ο μοναχικός δρόμος, που λίγες μέρες πριν βρήκε και πεδίο… δόξης στο ΔΣ της Super League.
Ο Ηρακλής είναι η ομάδα που βλέπει τους μεγαλοκλέφτες να κάνουν παρέλαση και κάθε φορά που η ρημάδα η τύχη τα ‘φερε έτσι να πάει να κάνει κι ο ίδιος μια κουτσουκέλα, (κόντρα στο χαρακτήρα του) οι… κωμικοί θεσμοί του ελληνικού αθλητισμού τον συλλαμβάνουν κι εξαντλούν επάνω του όλη τους την αυστηρότητα. Βρίσκουν στον Ηρακλή το άλλοθι της ανυπαρξίας τους, βγάζουν πάνω στον Ηρακλή όλες τους τις ύποπτες υποχρεώσεις και πληρώνουν μέσω του Ηρακλή, όλα τους τα γραμμάτια. Έτσι τον έριξαν στη Β’ Εθνική, έτσι διέλυσαν τόσα χρόνια το μπάσκετ, έτσι πάνε να βγάλουν πάνω του πάλι, τα δανεικά που έχουν όλοι με τον Κομπώτη.
Σα δεν ντρέπονται. Ας μάθουν τώρα μια και καλή πως, άλλο είναι ήθος κι άλλο αγαθοσύνη. Πως άλλο είναι να είσαι Ηρακλής κι άλλο να σε περνάνε για μαλάκα. Να μας πουνε ΤΩΡΑ, τι χρειάζεται να κατατεθεί για να παίξει ο Ηρακλής εκεί που δικαιούται και ανήκει. Χωρίς άλλη κουβέντα και να λουφάξουν στα λαγούμια τους.
ΥΓ Οι γριές αντέχουν πολλά αλλά δεν ανέχονται να θεωρείς ότι είναι λίγοι και να μην τους υπολογίζεις. Συγχαίρω αυτήν την κωμική επιτροπή γιατί κατάφερε επιτέλους να τους μαζέψει. Και τώρα θα δει και πόσο πολλοί είναι και θα κληθεί να τα βγάλει και πέρα μαζί τους…
[/SPOILER]