Ρε μαλάκα, από τη διασκευή των Slayer λείπει η ένταση. Πολύ όμως.
Καταλαβαίνω μεν ότι ο Αράγια δεν μπορεί ούτε γι’ αστείο να πιάσει τσιρίδες (πόσο μάλλον τις τσιρίδες που θέλει το Dissident) αλλά πώς να το κάνουμε, το γεγονός αυτό αφαιρεί πόντους απ’ το κομμάτι.
Ενώ όταν άκουσα την κοπελιά απ’ τους Halestorm να τα δίνει όλα και να τα πηγαίνει αξιοπρεπέστατα σ’ εκείνες τις υψηλές συχνότητες, χάρηκα πολύ.
έντιτ
Άσε που οι Slayer γαμάνε και τους στίχους στο ρεφραίν!
Lol, ειδικά τα φωνητικά είναι πουτσαλέα.
Η τύπισσα έκανε ερμηνεία τύπου super idol:
“αυτό είναι το κομμάτι σας για την εβδομάδα, να τα πάτε όσο καλύτερα μπορείτε και στο τέλος θα ψηφίσει το κοινό”.
Οι SLAYER έκαναν διασκευάρα και κυρίως το προσάρμοσαν άψογα στο γενικότερο ύφος του “South Of Heaven”.
Ε, ντάξει, τι να πω τώρα. Είσαι απίστευτα υπερβολικός.
Η κοπελιά δε νιαουρίζει, γκαρίζει. Από γρέζι άλλο τίποτα. Αν τώρα αυτή η ερμηνεία σου θυμίζει τα “r’n’b” ξέκωλα που κάνουν παρέλαση στα super idol…
Για τη διασκευή των Slayer δεν έχω να προσθέσω κάτι, συμφωνώ ότι είναι πολύ καλή και εναρμονισμένη στο ύφος του South of Heaven, αλλά εμμένω στις ενστάσεις μου.
χμμμ…δεν ξέρω αν πρέπει να το βάλω εδώ ή στο youtubeism αλλά anyway. Ο τύπος το τερμάτισε.
[U]Trouble - Tomorrow Never Knows (Beatles Cover)[/U]
Πολύ καλή διασκευή. Χθες ανακάλυψα ότι το έκαναν οι Trouble.
Μου άρεσε και αυτή να πω την αλήθεια.
[U]Tomorrow Never Knows - Carla Azar[/U]
Που όταν την πρωτοάκουσα στο Sucker Punch(ταινία) δεν έκραξα.
Θα το 'βαζα στις “διασκευες που θεωρειτε καλυτερες απο το αρχικο κομματι”, αλλα αφενος βαριεμαι να ψαχνω το θρεντ και αφετερου βαριεμαι τους ετοιμοπολεμους μεταλλαδες που θα σκασουν με τα ξιφη τους. 
Αλλα, ο Nicke Andersson (ex-Hellacopters, ex-Entombed) ή αλλιως “Royale”, γιατι ειναι απο τους βασιλιαδες του ροκ ‘ν’ ρολλ, μετετρεψε το Fight It Back των Accept σε ενα κομματι που μπορει να παιζει ΑΙΩΝΙΑ σε κουλ ραδιοφωνα.
Και μόνο το γεγονός ότι αυτό το αναφέρεις ως κάτι καλό/γαμάτο, δείχνει πόσο λίγος είσαι, σκουληκάκι :!:
Υ.Γ.: Πολύ καλή η διασκευή πάντως.
βασικα, επρεπε να πω “σε κουλ ραδιοφωνα ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ” :lol:
με το “Fight It Back” των Accept εχουν.
Για να σοβαρευτούμε και λίγο, πάντως, καλή και ευχάριστη η διασκευή του Anderson, αλλά καμία σχέση με τον Ατσάλινο Ύμνο των Accept. Οπότε μην δίνετε και πολλή σημασία στο τσουτσεκάκι, απλά του αρέσει η διασκευή γιατί οι άλλοι βγάλανε το βάρος και την τσίτα (και τις τσιρίδες) και το κάνανε easy-listening/radio-friendly, έτσι, να μην τον πολυτρομάζει :!:
Τι να τον κανεις τον ατσαλινο υμνο οταν εχεις το ροκ’ν’ρολλ;;; 8)
(Επισης, επειδη δυστυχως στις μερες μας το easy listening/radio friendly παραπεμπει σε indie - oχι με την παλια σωστη εννοια του - χαζομαρες ή δεν ξερωγω τι αλλες φλωριες παιζουν σημερα “που δεν υπαρχουν κουλ ραδιοφωνα”, o Nicke και με τους Hellacopters και επειτα ειναι απο αυτους που καταφερνουν να νοηματοδοτουν σταθερα τη λεξη “πιασαρικος”.)
Πρακτικά λες το ίδιο πράγμα (–> παραδέχεσαι την πραγματικότητα) με ελαφρώς διαφορετική γλώσσα. :razz:
Η μονη πραγματικοτητα ειναι οτι εμεις νιωθουμε τη φλογα του ροκ’ν’ρολλ, την ωρα που εσυ εισαι με-ταλ-λας. 
Ναι. Η φλόγα του “ροκ’ν’ρολλ” δεν είναι στους ACCEPT, αλλά στις σχεδόν ροκαμπίλι κιθάρες του Anderson. ΟΚ. 