Δεν ξέρω αν μιλάς για παγκόσμια αποδοχή, πάντως εδώ στην Ελλάδα δεν τα θυμάμαι ακριβώς έτσι τα πράματα…
Ναι, το Dark Saga, το Tunes of War και το Holy Land γνώρισαν καθολική αποδοχή από το ελληνικό κοινό, αλλά έχω την εντύπωση ότι ήταν και σχεδόν οι μόνοι δίσκοι που άκουσε η πλειοψηφία του εκείνη τη χρονιά.
Εξηγούμαι: το Theli μπορεί να εκθειάστηκε, αλλά όταν ήρθαν οι Therion την επόμενη χρονιά για live, η ανταπόκριση ήταν χλιαρή. Και μιλάμε για μια εποχή που το ελληνικό κοινό έβλεπε 5-6 συναυλίες το χρόνο έτσι?
Το Roots δίχασε σε τεράστιο βαθμό το ελληνικό κοινό, αν και η ιστορία το δικαίωσε.
Το politics of ecstasy αντιμετωπίστηκε με γιούχα και μπουκάλια την επόμενη χρονιά στο Ροδον, ενώ οι Cradle of Filth και Anathema αντιμετωπίζονταν ακόμα ως “death/black σκουπίδια”…
ίσως επειδή ψάχνουμε τη μουσική εκεί που νομίζουμε πως θα τη βρούμε, αλλά αυτή έχει πάει αλλού.
Το politics of ecstasy αντιμετωπίστηκε με γιούχα και μπουκάλια την επόμενη χρονιά στο Ροδον, ενώ οι Cradle of Filth και Anathema αντιμετωπίζονταν ακόμα ως “death/black σκουπίδια”…
Καλά εννοείται το Electric Scum δεν το συζητάμε. Από τους δίσκους σταθμούς και με μεγάλη άνεση. Μεγάλη μπάντα, τεράστιος δίσκος.
Από κει και πέρα:
Psychotic Waltz - Bleeding Orphaned Land - El Norra Alila Amorphis - Elegy Deep Purple - Purpendicular [μεγάλη δισκάρα - δίσκος ανανέωση] My Dying Bride - Like Gods Of The Sun Opeth - Morningrise Porcupine Tree - Signify
Πέρα από το πολλ: Neurosis - Through Silver in Blood Nefilim - Zoon My Dying Bride - Like Gods Of The Sun Burzum - Filosofem Rotting Christ - Triarchy of the Lost Lovers Godflesh - Songs of Love and Hate