Ένα το κρατούμενο.
Όλη η ουσία σε μία πρόταση.
Δύο.
So fuckin’ true. Σε όλο τον κόσμο, ο χορός είναι μέρος του ψηστηριού. Στα μέρη μας ξέρετε τι γίνεται, κάρφωμα, κι έπειτα πάλι κάρφωμα, άντε πάλι κάρφωμα, αν είναι τολμηρός-τολμηρή κανά σφηνάκι κέρασμα, μετά φάσωμα, και μετά αν είναι τυχερός-τυχερή συνέχεια στο άλλο κάρφωμα. Στις υπόλοιπες “ξενέρωτες” χώρες του κόσμου, σχεδόν δε νοείται να ψήσεις το άλλο φύλο χωρίς να χορέψεις μαζί του. Τουλάχιστον για τη βρετανία που έθιξες, είναι κανόνας και το ξέρω γιατί έχω ζήσει εκεί.
Τέσπα, για να μη βγαίνω οφ-τόπικ, ενδιαφέρον θέμα. Η όλη ουσία είναι πως κάποιοι μπερδεύουν το κούνημα με το χορό, ο οποίος προϋποθέτει ένα ελάχιστο επίπεδο/αντίληψη αισθητικής, φιγούρας, κινησιολογίας και γλώσσας του σώματος για αυτούς που δεν έχουν ασχοληθεί με την τέχνη αυτή πιο επισταμένα, παίρνοντας μαθήματα χορού, μαθαίνοντας συγκεκριμένους χορούς κλπ. Υπό το πρίσμα αυτό, απλά δε μπορούν να χορευτούν τα πάντα. Κάποια πράγματα ούτε προσφέρονται τεχνικά για χορό, ούτε βγάζουν αυτό το συναίσθημα, τι να γίνει. Αν λοιπόν όλα χορεύονται, γιατί ο κόσμος δε χορεύει με sludge ή ποστ-ροκ να τον καμαρώνουμε κι εμείς που γουστάρουμε τέτοια?
Το βασικό πρόβλημα, όπως μπορεί να φανταστεί κανείς, έγκειται στο ρόλο και τη χρησιμοποίηση του μπάσου, το οποίο είναι κομβικό όργανο για το χορό. Και πηγάζει από το γενικότερο στήσιμο μιας μπάντας που χρησιμοποιεί αυτό τον ήχο. Όταν τα περισσότερα “μέταλ” σχήματα δε δίνουν χώρο στο μπάσο να αναπνεύσει, πως μπορεί να κάνει τα κόλπα του? Δηλαδή οι πιο μαύρες μουσικές που έχουν κιθάρα καθαρή και πιο μίνιμαλ, κάνουν κάτι λάθος? Δε νομίζω. Yπάρχουν βέβαια και τρανταχτές εξαιρέσεις, όπως σωστά αναφέρθηκε, κοινώς ότι εισήγαγε περισσότερα στοιχεία από funk. Από τις πρώτες ευρέως γνωστές (όχι απαραίτητα η πρώτη) μπάντα που το έκανε αυτό ήταν οι Faith No More (μπορείς πχ να ακούσεις το έπικ και να μη χορέψεις άραγε???), και ακολούθησαν κι άλλες. [B][U]Τρανταχτό παράδειγμα[/U][/B]. Α, ναι, κάτι θυμίζει αυτός με το τετράχορδο. Ουπς ναι, είναι αυτός που πολλοί μεταλάδες αρέσκονται να κοροϊδεύουν ως “πίθηκο”. Ένα καλό τιπ πάντως είναι πως η μπάντα που τα τραγούδια της χορεύονται, είναι συνήθως αυτή που στη συναυλία ο φρόντμαν της χορεύει, δίνοντας το έναυσμα για να τον ακολουθήσει ο κόσμος.
Επίσης πολλά μπορεί να πει κανείς για την η αβάσταχτη σοβαροφάνεια που υπάρχει σε πολλούς από αυτούς που παίζουν και ακούν μέταλ. Μη δουν κανένα να χορεύει, τον αντιμετωπίζουν σα να ναι εξωγήινος. Απλά κάντε μια βόλτα σε μεταλοκλαμπ. Πάνω απόλα η μουσική κι ο χορός, που σε ορισμένες κουλτούρες είναι ένα και το αυτό, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μέσα που έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπος για να νιώσει καλά με τον εαυτό του και τους γύρω του. Όταν όμως δεν τα χεις καλά με τον εαυτό σου de facto, είναι ποτέ δυνατόν να χορέψεις?
Επειδή το θιξε και ο brein.ded πάντως, νομίζω πως λίγα πράγματα πατάνε κάτω τη ντίσκο σε θέμα χορού. Την προηγούμενη βδομάδα σε πάρτυ, ακούγοντας κατά βάση ντίσκο αλλά και άλλα πράγματα πέρασα 6 ώρες χωρίς να σταματήσω να χορεύω. Το επόμενο πρωί, κοίταξα τα παπούτσια μου, και το ένα είχε διαλυθεί. Ε και τέλωσπάντων, τέτοιο θέμαι κι ακόμα κάποιος να σκάσει το κατάλληλο ημότικον. \:D/ Dance on λοιπόν.
[/SPOILER]
όντως η Ανάσα είχε άπλα αλλά σε ακόμα μικρότερα μαγαζιά όπως στο Paranoid πχ, το να κοιτάνε 5-10 άνθρωποι τον DJ λες και έπαιζε μπάντα μπροστά τους ήταν στα όρια του γελοίου 
