Λοιπον, καινουριος δισκος απο τους [B]The Men[/B] με τιτλο [B]“New Moon”[/B]
[SPOILER]
[/SPOILER]
To μπασταρδεμα αναμεσα Sonic Youth, Rolling Stones, Buzzcocks (κα γενικα πρωιμο ποπ πανκ), MC5, Hawkwind, Replacements και τα ρεστα καλα κρατει, μονο που προστεθηκαν και φυσαρμονικες για να γινει εντονη η παρουσια και του θειου Neil Young, αλλα και των 70ς γενικοτερα
Σαν υφος, δηλαδη, παρομοιο με το περσινο Open Your Heart, με τους ρυθμους καπως πιο πεσμενους, να λεμε αληθεια, αλλα με πιο πιασαρικες συνθεσεις.
Επιτελους, μια λογικη συνεχεια στο υλικο τους, δηλαδη, περα απο την ποιοτητα που παντα υπηρχε …απλα, δειχνουν να κατασταλλαξαν στον ηχο και το ειδος που θελουν να παιξουν κι αυτο ειναι σημαντικο για τη μπαντα.
btw, να θυμησω οτι σε οσους αρεσει ο δισκος, μαλλον θα μπορεσουν να ακουσουν μεγαλο μερος του λαηβ σε Αθηνα και Θεσσαλονικη τελη Μαρτη.
Έλεγα να το πόσταρα στο μπλουζοθρέντ αλλά αν και προέρχεται από αυτόν τον χώρο, το νέο ep του Anders Osborne, Three Free Amigos, μόνο blues δεν είναι. Συνεχίζει περίπου από εκεί που σταμάτησε με το περσινό φανταστικό Black Eye Galaxy. Και λέω περίπου γιατί εδώ πέρα από τις Neil Young, Bob Dylan επιρροές που γίναν εμφανείς κυρίως στο προαναφερθέν αλμπουμ, εδώ βρίσκουμε ακόμα και reggae κομμάτι, τραγούδια λες και ξεθάφτηκαν από κάποιο χαμένο άλμπουμ του J.J Cale ή του Εric Clapton. Ιδιαίτερη μνεία στα γυναικεία φωνητικά που κλέβουν την παράσταση ειδικά στο φοβερό Never Is a Real Long Time.
Γενικά, άλλο ένα μάτσο ωραία τραγούδια που θυμίζουν τα όσα έκανε στις δύο τελευταίες του δουλειές αλλά και αρκετές φρέσκιες ιδέες που απλά μεγαλώνουν τη προσμονή για όσα αναμένεται να μας προσφέρει ο αμερικανοθρεμμένος σουηδός στο μέλλον.
Ελεγα να το ποσταρα στο μπλουζοθρεντ αλλα αν και προερχεται απο αυτον τον χωρο, το νεο ep του Anders Osborne, Three Free Amigos, μονο blues δεν ειναι. Συνεχιζει περιπου απο εκει που σταματησε με το περσινο φανταστικο Black Eye Galaxy. Και λεω περιπου γιατι εδω περα απο τις Neil Young, Bob Dylan επιρροες που ηταν εμφανεις κυριως στο προαναφερθεν αλμπουμ, εδω βρισκουμε ακομα και reggae, κομματια βγαλμενα λες και ξεθαφτηκαν απο καποιο χαμενο αλμπουμ του J.J Cale η του Εric Clapton. Ιδιαιτερη μνεια στα γυναικεια φωνητικα που κλεβουν την παρασταση ειδικα στο φοβερο Never Is a Real Long Time.
Γενικα, αλλο ενα ματσο ωραια τραγουδια που θυμιζουν τα οσα εκανε στις δυο τελευταιες του δουλειες αλλα και αρκετες φρεσκιες ιδεες που απλα μεγαλωνουν τη προσμονη για οσα αναμενεται να μας προσφερει ο αμερικανοθρεμμενος σουηδος.
Είναι εκεί έξω εδώ και λίγες μέρες (δεν βάζω φώτο γιατί το εξώφυλλο πάει κατευθείαν για χειρότερο εξώφυλλο της χρονιάς οπότε πιο πολύ θα αποθαρρύνει κάποιον να το ακούσει :p)
Πολύ καλό και το νέο album, δεν έπαθα όμως την πλακα μου όπως όταν είχα ακούσει κάθε ένα από τα 3 πρώτα (αγαπημένα και τα 3 και ας είναι τόσο διαφορετικά).
Έχω ξεχωρίσει τα Sacrilege (καταπληκτικό video [U]εδώ[/U]), Mosquito (κάπως έτσι θα ήθελα να κινείται και όλος ο δίσκος), Under the earth και Area 52. Προς το τέλος πιστεύω ότι ο δίσκος κάνει κοιλιά.
