Τι του το πες ρε, τώρα θα πα να κάψει όλα τα Cd που του πρότεινε μαζί με τις φωτογραφίες του. αααχ ο Ποτ τον πρόδωσε και τον είχε σαν πατέρα.
Διαλειμμα για διαφημισεις.
[SPOILER]
Σε λιγο, η συνεχεια. [/SPOILER]
ααααααχ, ισως μετα απο μερικα χρονια αναγνωρισω αυτο που ηθελε να πει στο ριβγιου ο φαδα.
και τοτε ολοι μαζι θα τραγουδαμε μερες με γιογιο κι αλλες με ταμτα. http://www.youtube.com/watch?v=BFW8HusyjOI
Τι εκρυβε ρε ?
http://www.rocking.gr/review2294.php
Ποιός θα το φανταζόταν άραγε; Προφανώς ούτε κι αυτοί, κι ας είναι οι ίδιοι που κυκλοφόρησαν τα “Remission” και “Leviathan”. Πως θα χαρακτηρίζονταν η νέα μεγάλη ελπίδα του metal, ο Σωτήρας του, η Νέα Χιλιετηρίδα του. Πως μόλις σε δέκα χρόνια ύπαρξης θα τους προσέδιδαν τα πάντα… ΟΛΑ! Δέκα χρόνια δεν είναι πολλά, αλλά ούτε και λίγα. Οι Mastodon μεγάλωσαν στο διάστημα αυτό, γιατί όχι κι εμείς; Διότι τα κουσούρια που μας κληροδότησαν οι Metallica είναι τελικά διαχρονικά. Μείνε μαζί μου και μη σιχτιρίσεις από τώρα…
Το προ τριετίας “Blood Mountain” αποθεώθηκε, υπεραποθεώθηκε μάλλον. Άδικα; Αυτό θα το δείξει ο χρόνος, μόλις κλείσει ο δισκογραφικός κύκλος της μπάντας, καθώς τότε τα ασφαλή συμπεράσματα θα κάνουν την εμφάνισή τους. Μέχρι τότε όμως τί κάνεις; Ακούς το “Crack The Skye” κι αφήνεις τις προθέσεις του ήρωά του να σε παρασύρουν. Τέτοιο ταξίδι πολλοί θα ζήλευαν άλλωστε… Αστρικό, επικίνδυνα μοναχικό, επιβλητικό, αλλά συνάμα επιβεβλημένο, και οι Mastodon οφείλουν να συνδράμουν τα μέγιστα ως οι ιδανικοί συνοδηγοί. Άκου το μαντολίνο και μη λιποψυχάς. “The center of Khlysty surrounds me”. Ε και; Μέσα με τα μπούνια!
Η τετράδα από την Atlanta είναι πιο σκοτεινή από ποτέ. Οι ταχύτητες έχουν μειωθεί και η αγωνία είναι έκδηλη σε όλα τα φωνητικά. Φωνητικά είπες; Ε ρε γλέντια…
Όταν πλησιάζεις τόσο κοντά στον Ήλιο δε μπορείς να τρέχεις με τα χίλια, έτσι δεν είναι; Περισσότερο ζαλίζεσαι από το ύψος και ψυχεδελίζεσαι, παρά του πουλάς τσαμπουκά. Μη μου χαλιέσαι όμως, θα έρθει η ώρα και γι’ αυτό. Κι όταν πέφτεις από τόσο ψηλά και η χρονοδίνη σε στέλνει πακέτο στο σώμα του Grigori Yefimovich Rasputin τότε δε σε παίρνει και για πολλές καφρίλες, άσε που ο Σεβάσμιος έχει άλλα να σκεφτεί. “Don’t stay, run away. Tsarina has warned of the danger”…Περικοπές δηλαδή; Στην υπερβολή ναι, στην ποιότητα ουδεμία. Πόσο μάλλον όταν στα δύο μεγαλύτερα σε διάρκεια τραγούδια ακούγονται το κολληματικότερο riff και solo αντίστοιχα. Η τετραλογία του «Τσάρου» με τη “Say Just Words” εισαγωγή και το πολυαναμενόμενο αδελφάκι του “Hearts Alive” που ακούει στο όνομα “The Last Baron” μπορούν από μόνα τους να Crack the Skye, τα πρόλαβε όμως ο πόνος του Brann Dailor στην ομώνυμη σύνθεση για το χαμό της αδελφής του. “Please tell Lucifer he can’t have this one. Her spirit’s too strong”. Όλα τα συναισθήματα που συνοδεύουν μια τέτοια απώλεια είναι παρόντα: Οργή, άρνηση, θλίψη, θυμός και άλλα τόσα. Ακουστικές κιθάρες, πένθιμες down tempo μελωδίες, οργισμένα φωνητικά, το ανατριχιαστικό grande finale. Και με το “The Last Baron” τί γίνεται; Αληθεύει πως μέσα σε 13 λεπτά χώρεσαν το ανατολίτικο riff του, η γέφυρα made in Rush, το SOAD refrain και το á la Thin Lizzy ξεγυρισμένο solίδι του λίγο πριν το τέλος;
Για τις υπόλοιπες συνθέσεις και τη συνέχεια της ιστορίας σε παραπέμπω στο δίσκο. Μη βιαστείς όμως να κρίνεις, ούτε αποθεωτικά, ούτε επικριτικά. Μύρισε το χαρτί του, χάιδεψέ το, συγκεντρώσου, άκου, διάβασε. Αξίζει τέτοιας περιποίησης, όπως άξιζε και το ρίσκο που πήραν οι Mastodon με το “Blood Mountain”. Στενοχώρησαν τους «παλιούς» και με το “Crack The Skye” ενδεχομένως να τους θλίψουν ακόμα περισσότερο κι από την άλλη κέρδισαν και θα κερδίσουν πολλούς νέους οπαδούς. Παράπλευρες απώλειες εν καιρώ ειρήνης. Το “Crack The Skye” δεν έχει ούτε μισό γραμμάριο περιττού λίπους επάνω του. Είναι just. Είναι το δικό τους “Black Album”. Τώρα ναι, μπορείς και να σιχτιρίσεις…
[SIZE=“5”]Γιώργος Ζαρκαδούλας[/SIZE]
Και αυτό του μέλλοντος είναι, πολύ μπροστά. Πατερρρρα τώρα καταλαβαίνω ουυυυυουουουουοου
Κλαίω, γιατί όντως αυτό λέει…
Εννοείται! Αυτός ο δίσκος είναι εξάλλου πέρα από εποχές!!
Δίσκοι του μέλλοντος λοιπόν. Να τι μου έρχεται τώρα στο μυαλό:
pink floyd - ummagumma (και σχεδόν όλη η δισκογραφία τους)
king crimson - larks’ Tongues In Aspic
celtic frost - into the pandemonium
metallica - …and justice for all… (ναι, για μένα είναι μπροστά από την εποχή του, prog-thrash δίσκος)
skyclad - The Wayward Sons Of Mother Earth (από κει και μάλλον ως το folkemon. έκαναν κάτι διαφορετικό και ήταν πρωτοπόροι σ’ αυτό).
therion - theli
(αυτά για την ώρα και ίσως επανέλθω)
Σχώρα με παληκάρι μου, προφανώς αυτό που ποσταρες είναι δίσκος και προφανώς εννοείς ότι προηγείται του τζάστις και είναι στο ίδιο στυλ. αν είναι έτσι, να σου πω ότι δεν τον έχω υπόψιν μου. πόσταρα ότι γνωρίζω
Aκου τον μια, παντως… Αυτο εννοω
Θα το ψάξω και θα το ακούσω, να σαι καλά. Πραγματικά δεν το χω καθόλου υπόψιν μου.
(πάντα βγαίνει κάτι καλό από μια ανταλλαγή απόψεων)
Επίσης μια σε αυτό:
Και μια σε αυτό:
θα σε διαφωτίσουν ακόμα περισσότερο επί του θέματος.
Ε, αυτά τα έχω και τα παραέχω υπόψιν μου. Όντως “μπροστά” δίσκοι και αυτά.
Το voivod είναι του 1987, άρα 1 χρόνο πριν το justice
To Coroner όμως είναι του 1989, ένα χρόνο μετά το justice.
Εν πάση περιπτώση, γράφοντας απλά ένα ποστ για το θέμα, με ότι μου ήρθε στο μυαλό εκείνη τη στιγμή, (και όχι κάνοντας διατρηβή επί του θέματος, ούτως ή άλλως), η μνήμη μου ανακάλεσε πρώτα το justice.
To watch power, όπως είπα και πριν δεν το χα καθόλου υπόψιν μου.
Φορμπίντεν ;;;;;;;; ΘΕΟΣ !
Ακούστε και αυτο το δίσκο που βγήκε το 1990 παρακαλώ ε,
[CENTER]
[/CENTER]
απο τους καλυτερους thrash δισκους που εχουν βγει κατ’εμε.
καλα ο τραγουδιστης τους δεν παιζεται.απιστευτος.
Η ερώτηση έχει απαντηθεί στην πρώτη σελίδα του τόπικ, σαφώς το Rage for Order αλλα και το Somewhere in time κατα δευτερο λόγο…
Coroner,Voivod & Forbidden λεει. 
Το αποπανω ειναι μνημειο του ακραιο ηχου.Δισκος που βγηκε το 93 και ακομα να βγει κατι αντιστοιχο.
Ο ορισμός του δίσκου του μέλλοντος. Μιλάμε για τον πρώτο σχεδόν ambient δίσκο. Ο Eno δημιουργεί ένα ολόκληρο μουσικό ρεύμα, στηριζόμενος στο κόνσεπτ δημιουργίας μουσικής που να ταιριάζει με την ατμόσφαιρα που επικρατεί στο χώρο, αντί για μουσική που έχει σκοπό την αποκλειστική ακρόαση/παρατήρηση/στόχευση του ακροατή.
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια (άσε που μπορεί να τον εχει βάλει και κανάς μπλίντιν). Αν και θα μπορούσαμε να διαλέξουμε και άλλους δίσκους από τους Godflesh, το πρώτο τους πραγματικά ξεχωρίζει. Ατμόσφαιρες πιο σκοτεινές από το κενό, φωνητικά από άλλη διάσταση, και χαμηλές συχνότητες που έθεσαν τα στάνταρ για άπειρους δίσκους/παραγωγές και συγκροτήματα στον σκληρό ήχο μέχρι τώρα.
Κι ένα μεγάλο κρέντιτ στο μπασίστα των Obituary, που στις φωτογραφίες του Cause of death το φορούσε μπλουζάκι. Έτσι ανακάλυψα το Streetcleaner. :roll: