Καλά του Reus δεν το λες κάψιμο, βαρύ διάστρεμμα με ζημιά σε σύνδεσμο δεν έπαθε;
Αυτό είναι η κακή στιγμή, είτε έχεις παίξει 30 παιχνίδια στη σεζόν είτε 60.
Πανω κατω τα ιδια γραφουν στα σχολια εδω, τα οποια εχουν ενδιαφερον.
http://www.sportdog.gr/article/208552/oi-aggloi-podosfairistes-einai-ksylokopoi
(ειναι το ιδιο αρθρο στην αρχικη του δημοσιευση)
Η κόπωση από τα 60 παιχνίδια φέρνει την κακή στιγμή κάπως πιο κοντά.
qft το απο πάνω. Η κόπωση είναι σηματικός παράγοντας ενός τραυματισμού συνδέσμων όχι μόνο μυών. Γιατί έμμεσα, αν δεν κάνω λάθος, οι μύες είναι που δεν μπορούν να σηκώσουν την ενέργεια η οποία μετά μεταφέρεται στο λάθος σημείο.
εδω εχει καποια ενδιαφεροντα στατιστικα (δεν αναφερομαι στα του στοιχηματος)
http://www.betblog.gr/articles.aspx?aid=32314
Τι σημασια εχει ποια ομαδα πιστευουμε οτι θα το σηκωσει ?
Υποστηριζουμε οπως παντα Ουρουγουαη και Αργεντινη !
αν ο ντιεγκο κοστα εχει ρεντα δεν βλεπω κανεις να σταματαει την ισπανια…
ωραιο κειμενακι απ το Πανουτσο
Τα Παγκόσμια Κύπελλα, περισσότερο από διοργανώσεις, είμαστε εμείς.
Διοργανώσεις που δεν τελειώνουν ποτέ όσο είμαστε στο δημοτικό και το γυμνάσιο, που έχουν τρύπες στις αναμνήσεις σαν παλιό βολικό πουλόβερ που το έφαγε ο σκόρος μέχρι τα 30 μας και μπλεγμένα το ένα με το άλλο από την ώρα που στη ζωή μας προστέθηκαν υποχρεώσεις κι άλλων. Σε όσους μας αρέσει το ποδόσφαιρο, τα Παγκόσμια Κύπελλα τα θυμόμαστε με τους χώρους που τα είδαμε και με φίλους που μεταφορικά ή κυριολεκτικά έχουν χαθεί. Μετράνε τον χρόνο, όπως οι Ολυμπιάδες για τους αρχαίους, και τις ζημιές που έκανε στα πρόσωπα των παλιών παικτών που κάθονται στις θέσεις των επισήμων και προσπαθείς να καταλάβεις ποιους σου θυμίζουν. Τα Παγκόσμια Κύπελλα είναι για τον άνδρα η ζωή του: φανερή, όπως τη μοιράστηκε με τους φίλους του σε ένα μπαλκόνι τρώγοντας πίτσα, και κρυφή όσο το δάκρυ που κύλησε όταν η ομάδα του έχασε στο τελευταίο λεπτό και για να μην το δουν έκανε ότι του μπήκε κάποιο σκουπιδάκι στο μάτι.Στην Ελλάδα τα Παγκόσμια Κύπελλα διαιρούνται σε δύο κατηγορίες. Σε αυτά που έγιναν πριν από το 1970 και δεν τα έδειξε η τηλεόραση και σε αυτά της τηλεοπτικής εποχής. Αυτά της πρώτης καταγράφηκαν στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες και στις ταινίες με τα στιγμιότυπα που παίχτηκαν στους κινηματογράφους. Φτιάχνοντας μύθους, όπως του Πελέ, από τη φωτογραφία του ?58, που περνάει πάνω από τον τερματοφύλακα της Σουηδίας. Καταστρέφοντάς τους, όπως αυτόν του τερματοφύλακα της Σοβιετικής Ενωσης Λεβ Γιασίν, της Μαύρης Αράχνης, που έφαγε τα κοροϊδίστικα γκολ στο ματς με τη Χιλή το ?62. Φτιάχνοντας αντιήρωες, όπως ο αρχηγός της Αργεντινής Αντόνιο Ρατίν, ο οποίος όταν αποβλήθηκε στο ματς με την Αγγλία το ?66 έκανε οκτώ λεπτά για να βγει από το γήπεδο φέρνοντας σε κατάσταση παροξυσμού τους Αγγλους.
Και μετά ήρθε η τηλεόραση. Ευτυχώς στο μεγαλύτερο Παγκόσμιο Κύπελλο όλων των εποχών, του Μεξικού, το Μουντιάλ του 1970. Το Μουντιάλ των υπερηρώων, με τον Φραντς Μπεκενμπάουερ να παίζει στην παράταση με την Ιταλία με βγαλμένη των ωμοπλάτη, των εξωγήινων με την ντρίμπλα του Πελέ στον Μαζούρκεβιτς στο πιο διάσημο γκολ που δεν μπήκε, και της τηλεόρασης. Της τηλεόρασης που δεν έδειχνε στιγμιότυπα, ένα ματς, αλλά όλα τα ματς. Το κουτί στη γωνία του λίβινγκ ρουμ ήταν ο παράδεισος του μουσουλμάνου που, αντί για μέλι και γάλα, έδινε για έναν μήνα ατελείωτα ματς με τους καλύτερους παίκτες του πλανήτη. Καταστρέφοντας όμως τη φαντασία.
Μέχρι το ?70 οι παίκτες δεν ήταν ποδοσφαιριστές αλλά μύθοι. Η εικόνα τούς έκανε ανθρώπους. Για έναν ακόμα μήνα, όπως κάθε τέσσερα χρόνια, θα κάτσω να δω το Μουντιάλ, θα εντυπωσιαστώ, θα χαρώ, θα απογοητευτώ. Ομως οι τερματοφύλακες-αράχνες, τα φορ που μπορούσαν να ντριμπλάρουν τη σκιά τους ανήκουν στην εποχή όπου το Μουντιάλ ήταν ασπρόμαυρες φωτογραφίες και εικόνες στη φαντασία μας.
Καθηστε αναπαυτικα αρχιζει λεμε!!!Vamos Argentina
Καλή διαθκέδαθη θε όλουθ παιδιά…αρχίδει το ματθ…
…πολύ καλή ώρα το αποψινό παιχνίδι…φαντάζομαι ότι κάθε μέρα θά’χει τέτοια ώρα παιχνίδι…ότι πρέπει για να τελειώσει χαλαρά η μέρα:):!:
Ο τελικος θα ειναι Βραζιλια-Αργεντινη μαλλον,ειτε το αξιζουν ειτε οχι.
Δεν υπαρχει εμπορικοτερο ζευγαρι για τα δεδομενα, αυτο θελει ξεκαθαρα ο Πλατινι και ο περισσοτερος κοσμος επισης.
Ολως τυχαιως η κληρωση των προκριματικων τους εχει να μη συναντιουνται πριν τον τελικο (εφοσον φυσικα τερματισουν πρωτες στον ομιλο τους και οι δυο.που αν δε γινει θα γελαει ο κοσμος).
Ναι όπως κανονίζουν τόσα χρόνια τελικό Μπαρτσελόνα-Ρεάλ στο τσ.λ.
Έβαλα να παίξω σήμερα FIFA 14 (στο οποίο είμαι γενικά ψιλοάχρηστος 
). Πήρα Ελλάδα και έβαλα αντίπαλο Κολομβία. Για πρώτη φορά από τότε που ανέβασα δυσκολία (το πήγα professional που δεν είναι και τόσο μεγάλο) κατάφερα και κέρδισα, 2-0 κιόλας.
Είναι σημάδι θα δείτε :lol:
…ωραία μπάλα απόψε…αν πάει έτσι το μουντιάλ, θα έχουμε ωραία βράδια:):!:
Υπερθέαμα λέμε.
Και στο τέλος να το πάρει η Τσέλσι με τα κίτρινα, ναι;
Παίξε έδρα ρε μαλάκα ρέφερι αλλά καν’το λίγο πιο διακριτικά. Ούτε ο Παπουτσέλης τέτοια πέναλτι…
Σκάσε ρε. 
Εγώ Βραζιλία ποτέ δεν υποστήριζα, σε κανένα Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά πάντα τη θαύμαζα και τη σεβόμουν απεριόριστα - και παραδεχόμουν ότι πρόκειται για τη χώρα που έχει βγάλει το περισσότερο καλό ποδόσφαιρο (αλλά ΚΑΛΟ ποδόσφαιρο, ε) στην ιστορία του αθλήματος. Μου προκαλεί θλίψη όμως η εικόνα της εν έτει 2014. Μιλάμε για μια ομάδα που ουσιαστικά δεν έχει καμία διαφορά σε επίπεδο φιλοσοφίας και νοοτροπίας μέσα στο γήπεδο από μια οποιαδήποτε τίμια και μαχητική (πλην μισο-άμπαλη) ευρωπαϊκή ομάδα.
Και, εντάξει. Αυτό το “θύμισε Ρομάριο” των βλαμμένων της ΝΕΡΙΤ, στο γκολ του Όσκαρ, πρέπει να είναι η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική ιεροσυλία που έχω ακούσει από την εποχή που λέγανε “διάδοχος του Μαραντόνα” για τον… Ντανιέλ Ορτέγκα.
Μαλάκα πόσο θέλω να σκάσει μύτη η Ουρουγουάη και να τελειώσει 3-4 καριέρες στο χαλαρό. Σιχάθηκε η ψυχή μου αυτή την αηδία που βλέπουμε για μπάλα.
εντιτ: Άριελ Ορτέγκα ρε τεράστιε! Ντανιέλ ήταν ο Μπατίστα και μόνο!