Δε λένε το ίδιο βέβαια, αλλά οκ.
Και εννοείται διαφωνώ φουλ με Ποποβιτς.
Και το ποδόσφαιρο στην Αγγλία ε.
2 Likes
Ούτε εγώ συμφωνώ μαζί τους, αλλά λίγο πολύ με το ίδιο πράγμα έχουν πρόβλημα: το μπάσκετ που έμαθαν και δίδαξαν εξελίσσεται. Eξηγώ τη θεωρία μου περί law of large numbers και ΝΒΑ:
Αυτή τη στιγμή στο ΝΒΑ, πολλές ομάδες προσπαθούν να αντιγράψουν το μπάσκετ που παίζουν οι ομάδες που κερδίζουν και το οποίο στηρίζεται στο 3ποντο και γρήγορες επιθέσεις. Οι οπαδοί στο ΝΒΑ (ίσως και ο Πέσιτς) και οι ομάδες που χάνουν, δεν έχουν καταλάβει πως το όλο θέμα είναι στις πολλές επιθέσεις και με καλό true shooting. Για να έχει αξία το 3ποντο, χρειάζονται πολλές επιθέσεις ώστε να υπάρχει σε κάθε ματς το ελάχιστο variance στο τελικό αποτέλεσμα από το expected score (γινόμενο του αριθμού των επιθέσεων επί το true shooting %). Για να γίνουν πολλές επιθέσεις, οι καλές ομάδες: σουτάρουν γρήγορα το 3ποντο και αφήνουν διαδρόμους για γρήγορες επιθέσεις στους αντιπάλους ώστε να σουτάρουν ξανά σύντομα. Ο Πόποβιτς λέει “γιατί να μην έχουμε και 5ποντο που ίσως να έκανε συμφέρον μόνο να σουτάρεις από την άλλη ρακέτα με το που παίρνεις ριμπάουντ?” και ο Πέσιτς λέει “αμάν πια με το να ξεχνάμε την άμυνα ώστε να σουτάρουμε πιο γρήγορα”. Νομίζω πως και οι 2 στην ουσία με το ίδιο πράγμα έχουν πρόβλημα.
Βέβαια το ότι η ομάδα του σε παιχνίδι με 2 παρατάσεις σούταρε μόλις 19 τρίποντα, την στιγμή μάλιστα που ήταν και τόσο εύστοχοι, λέει πολλά για την φιλοσοφία του. Οι περισσότερες ομάδες από τα 85-90 σουτ που παίρνουν σε κάθε αγώνα, τα 40-45 (και περισσότερα πολλές φορές) είναι τρίποντα.
Εγώ θα επιμείνω ξανά και ξανά στο θέμα των 82 παιχνιδιών στην regular season. Λίγα είναι τα σημαντικά παιχνίδια που πρέπει να κερδίσουν πάση θυσία. Στα 82 ματς υπάρχει αρκετά μεγάλο περιθώριο λαθών, μπορείς και να κάνεις μερικές ήττες παραπάνω. Άρα είναι πιο εύκολο οι παίκτες να παίζουν πιο ελεύθερα και παίκτες όπως ο Curry να σουτάρουν από το σπίτι τους χωρίς κανένα άγχος για το πόσα θα μπούνε και γενικά έχεις τα μισά παιχνίδια να μοιάζουν με all star game.
Το πιο σωστό που είπε πάντως ήταν αυτό.
A few months ago, Pesic had mentioned that he considers the EuroLeague regular season games to be “like the NBA playoffs.”
Αν και εννοείται πως μεταξύ euroleague regular season και NBA playoff προτιμάμε το δεύτερο με τα χίλια. Αλλά έχει δίκιο από την άποψη ότι ο κάθε αγώνας στην euroleague είναι πιο σημαντικός και τα περιθώρια για ήττες πολύ πιο στενά, όπως δηλαδή στα playoff του NBA.
Εννοείται ρε αυτό. Πολύ λίγα σουτάρανε, 19 σε 58 λεπτά.
Δεν εχω πει ποτε οτι δεν ειναι ποδοσφαιρο αυτο που παιζουν οι Αγγλοι. Εχω πει οτι δεν ειναι του στυλ μου το ποδοσφαιρο που παιζουν οι Αγγλοι. Η πρωτη δηλωση ειναι η αντιστοιχη αυτης που εκανε ο Πεσιτς. Και δε θα την εκανα ποτε.
Θα επρεπε να ντρεπονται και @plex27 και @toxikos που εβαλαν καρδουλα στο σαθρο σου “επιχειρημα” 
1 Like
Αφου τα εχει πει και ο μεγαλος μπασκετανθρωπος ο Βασιλακοπουλος, δεν παιζουν μπασκετ στο ΝΒΑ κατι μαιμουδες που πηδανε ειναι. Τι ξερεις εσυ περισσοτερο μπασκετ απο τον Βασιλακοπουλο?
1 Like
Η βασική διαφορά του NBA με την Ευρώπη είναι η έλλειψη ταλέντου σε συνδυασμό πάντα με αθλητικότητα που ευνοεί το 1-on-1 παιχνίδι. Ο καλός παίκτης στο 1-on-1, ειδικά άν έχει και καλό χειρισμό μπάλας παίζεται δύσκολα από οποιαδήποτε άμυνα. Πάραδειγμα ο περσινός τελικός κυπέλλου που ο Ολυμπιακός του Σφαιρόπουλου με τις τρομερές αμυντικές τακτικές και δεν ξέρω και εγώ τι, έχασε από την ΑΕΚ επειδή κανείς δε μπορούσε να μαρκάρει τον Μάνι Χάρις.
Γι αυτό στην Ευρώπη που λείπει το συγκεκριμένο στοιχείο, οι ομάδες αναγκάζονται να πάνε σε επιθέσεις με πικ-εν-ρόλ, side screens για να δώσουν τα ελεύθερα σουτ κτλ. Αντίστοιχα προσαρμόζονται και οι άμυνες με αλλάγες και όλο αυτό παρουσιάζεται από κάποιους ως “σκεπτόμενο μπάσκετ”.
Όσο για τα τρίποντα, διαισθητικά παρακολουθώντας τα στατιστικά όλων των αγώνων, νόμιζω ότι το ration διπόντων τριπόντων πρέπει να είναι 2 προς 1, άρα δε μιλάμε και για τόσο τραγικά πράγματα. Αυτοί που το ξεφτιλίζουν είναι οι Rockets, γι αυτό και στα πλέηοφ πάλι πουθενά δε θα πάνε.
Κι επίσης και στην Ευρωλίγκα έχουν υπάρξει και υπάρχουν πολλές ομάδες που ζουν και πεθαίνουν με το τρίποντο.
Τι να κάνουμε είναι ένα σουτ που μετράει για 3 και επόμενο είναι όσο περνάνε τα χρόνια και γίνεται όλο και περισσότερη προπόνηση, οι ομάδες θα το χρησιμοποιούν και καλά θα κάνουν. Και εγώ στο NBA Jam όταν όλοι κάρφωναν, έπαιζα μόνο με τρίποντα και κέρδιζα. Τα υπόλοιπα είναι γεροντίστικες γκρίνιες, όσο και αν σέβομαι τον Ποπς.
3 Likes
Ουσιαστικα τα analytics λενε ειτε πηγαινε σε ντραηβ (η γενικα στην ρακετα) ειτε βαρα τριποντο, αμα ηταν να βαρεσεις σουτ απο τα 6 μετρα, στατιστικα το τριποντο ειναι καλυτερη επιλογη, μπορει πχ να εχει 5%-10% μικροτερη πιθανοτητα ευστοχιας αλλα δινει 33% περισσοτερους ποντους, ασε που ανοιγει περισσοτερο το γηπεδο για τα ντραηβ που λεγαμε.
2 Likes
Υπαρχουν κι αυτα τα ματς, που κανουν τα analytics μικρης σημασιας, γιατι ο τυπος μπορει απλα να σκοραρει απο καθε σημειο στο μισο του γηπεδου, με οποιον τροπο μπορεις να φανταστεις.
Καλα 11 τριποντα εβαλε, δεν το λες και διαψευση των analytics 
Δεν ειπα οτι διαψευδει τα analytics, ειπα οτι δεν εχουν σημασια τα analytics…
Στο βιντεο αλλωστε ειναι εξισου εντυπωσιακα τα τριποντα του απο τα 9 μετρα, με τις διεισδυσεις, ασιστ, τα floaters και το ball handling του.
Σιγά το πράγμα, 11 τρίποντα. Ούτε το δικό του ρεκόρ δεν εφτασε
1 Like
Ως “δεξαμενές” παικτών, σίγουρα οι γηγενείς Ευρωπαίοι έχουν λιγότερη αθλητικότητα σε σχέση με τους αντίστοιχους Αμερικανούς, άσχετο που το χάσμα θα μικρύνει κάποια στιγμή λόγω των ευρύτερων συνεπειών της παγκοσμιοποίησης (πληθυσμοί από όλες τις ηπείρους μεταναστεύουν στην Ευρώπη και σε άλλες δυτικές χώρες). Επίσης άλλος ο αριθμός Ευρωπαίων που ασχολείται με μπάσκετ και πολύ μεγαλύτερος αυτός των ΗΠΑ. Αυτά γεωγραφικά μόνο.
Αν εννοείς “ως πρωταθλήματα” (που κατά πάσα πιθανότητα αυτό εννοείς), υπάρχει έλλειψη ταλέντου και αθλητικότητας όντως και το φαινόμενο αυτό θα συνεχίζει να μεγαλώνει γιατί πλέον όλοι οι καλοί Αμερικανοί και Ευρωπαίοι εγκατέλειψαν την Ευρωλίγκα και πάνε στην Αμερική όπου με τα νέα δεδομένα (εδώ και μια 3ετια νομίζω) υπάρχει μεγαλύτερος χώρος για μεγάλα συμβόλαια σε κάθε ομάδα τα οποία δεν μπορεί να κοντράρει η Ευρώπη είτε λόγω μικρής αγοράς (το 1/10 σε φιλάθλους για το άθλημα, το 1/100 σε χορηγούς) είτε διαφορετικής (όχι παντού βέβαια) φορολογίας από την liberal Αμερική.
Με τα λεφτά που πέφτουν και βγαίνουν από το επαγγελματικό μπάσκετ στις ΗΠΑ δεν έχει καμμία τύχη η Ευρώπη από το να χάσει κι άλλους καλούς αθλητές που θα προτιμήσουν τα λεφτά και την καλύτερη οργάνωση. Μόνη ελπίδα το ότι, συνήθως, έχουν συμπληρωματικό ρόλο στο ρόστερ οπότε κάποιοι ίσως γυρίσουν πίσω και είναι βασιλιάδες στο χωριό τους.
Με αυτά τα δεδομένα λοιπόν, μεγαλώνει το χάσμα στο πως παίζεται το μπάσκετ. Στο ΝΒΑ γίνεται όλο και πιο θεαματικό και λόγω business orientation (δηλαδή έτσι θέλουν να παίζεται αυτοί που το κάνουν regulate) αλλά και λόγω ποιότητας των παιχτών που παίζουν εκεί. Επίσης επειδή η σεζόν είναι μεγάλη, πολλοί αγώνες είναι πιο χαλαροί.
Στην Ευρώπη, όσες ομάδες δεν έχουν λεφτά αναγκάζονται να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα και οι προπονητές προσπαθούν να βγάλουν νέα plays για να αντισταθμίσουν τα παραπάνω. Αν έχεις παρατηρήσει, οι καλές ομάδες της Ευρωλίγκα έχουν υποδειγματικό spacing και πλέον όλα τα λεφτά είναι το σωστό passing, κυρίως από τους ψηλούς. Το γεγονός ότι υπάρχουν λιγότεροι (ποσοτικά) καλοί σουτέρ 3π αντισταθμίζεται από τα περισσότερα καλά/ελεύθερα σουτ.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι η Ευρώπη παράγει ιδέες και plays λόγω της ιδιομορφίας αυτής ότι πρέπει συνεχώς να αναπληρώνει τη φυγή καλών παικτών προς ΝΒΑ, είναι το pick n roll. Δες πόσοι έπαιζαν pick n roll 15 χρόνια πριν και πόσες ομάδες και σε ποια συχνότητα, το παίζουν τα τελευταία 10 χρόνια. Ένα play που ήταν το νο1 σήμα κατατεθέν του Ομπράντοβιτς και του Ιτούδη στον ΠΑΟ. Οι παίκτες του οποίου, όντας ο κορμός της Εθνικής, νίκησε τη Dream Team για τελευταία φορά ως σήμερα το 2006 στην Ιαπωνία.
Από τότε όλοι παίζουν πικ εν ρολ στο ΝΒΑ. Η εξέλιξη αυτού του φαινομένου έχει φέρει τεράστιες αλλαγές. Για την αποτελεσματική αντιμετώπιση του πικ εν ρολ, με το οποίο οι Έλληνες (στον ημιτελικό του 2006) έπιασαν κορόιδα τους 1000 φορές πιο αθλητικούς και αρκετά πιο ταλαντούχους αμερικανούς, το μπάσκετ πήγε σε all arounders για να γίνονται χωρίς πρόβλημα οι αλλαγές στα σκιν (όπου έφαρμόζονται τέλος πάντων) ή να μαρκάρουν όλοι - όλους.
Προφανώς το πικ εν ρολ δε γεννήθηκε στην Ευρώπη. Στην Ευρώπη όμως πήρε τη μορφή που έχει σήμερα και από την Ευρώπη ξεκίνησε η τωρινή εξάπλωσή του ως κύρια μορφή επίθεσης παντού.
SB Nation’s Doug Eberhardt wrote in April:
The pick and roll is the genesis of the modern NBA offense. It forces the defense to make a decision on each and every possession. That decision then opens up a multitude of offensive options: the pull-up jumper, the drive to the paint, the pass to the rolling or popping man, the kick-out pass, the dish to someone coming off an action on the opposite side, etc. There is so much going on.
Αυτό λοιπόν είναι το σκεπτόμενο μπάσκετ και ορθώς το αναφέρουν έτσι για την Ευρώπη. Επειδή προσπαθεί να υπερκεράσει το έλλειμμα αθλητικότητας, ταλέντου και γενικότερου funding, εξελίσσει (ή γεννάει κάποιες φορές) ιδέες, βρίσκει νέους τρόπους αντιμετώπισης και βάζει πολλή τακτική.
Προφανώς το πως θέλει να βλέπει ο καθένας το μπάσκετ, είναι καθαρά υποκειμένικο και δε μου πέφτει κανένας λόγος. Όπως και η σχέση του καθενός με το μπάσκετ, μπορεί να είναι επιφανειακή, δλδ ως θέαμα όπως πχ είναι η δική μου με τον κινηματογράφο, δλδ βλέπω ταινίες ή σειρές κυρίως για ψυχαγωγία και πολύ πολύ σπάνια θα αναλύσω τεχνοτροπία ή θα ψάξω για χαρακτηριστικά σκηνοθέτη κτλ. Αυτό δε σημαίνει όπως ότι δεν υπάρχουν 1000 πράγματα πίσω απ’ αυτά που βλέπουμε και πολλοί γουστάρουν και δίνουν σημασιά και σ αυτό το κομμάτι και το ευρωπαϊκό μπάσκετ έχει πάρα πολλή ουσία, εκεί.
Διαφωνώ 100%. Ο ολυμπιακός άλλωστε τερμάτισε 3ος στη regular season Euroleague και είχε αντιμετωπίσει επιτυχώς πολύ καλύτερους παίκτες σε 1-On-1. Καμμία τρομερή αμυντική τακτική δεν είχε ο Σφαιρό, καμμία έστω ξεχωριστή σε σχέση με τις καλές ομάδες Euroleague. Η ήττα του ήταν θέμα προετοιμασίας παιχνιδιού, έλλειψης βάθους στο ρόστερ (όπως άλλωστε κατέρρευσε πχ ο Πρίντεζης και στα πλει οφς με Ζαλγκίρις και τελικούς Α1 με ΠΑΟ) και πάνω απ΄ όλα είχε έλλειμμα αθλητικότητας στα guards. Από τότε που έφυγε ο Χάκετ, δεν έχετε έναν “μακρύ” αθλητικό, σκληροτράχηλο guard να φυλάει γρήγορους και ψηλούς guards. Ο Τζέιμς, ο Χάρις και οι υπόλοιποι έκαναν πλάκα στα αργά guards του δλδ Σπανούλη, Μάντζαρη, Στρέλνιεκς, Ρόμπερτς και Μπόμπι Μπράουν.
2 Likes
Καλα, η ομαδα που κερδισε τις ΗΠΑ ειχε προπονητη τον Γιαννακη και κερδισε με τα δικα του συστηματα, κι οχι με αυτα του Ομπραντοβιτς. Μιλαμε για την ομαδα που ειχε κερδισει πριν ενα χρονο το Ευρωπαικο Πρωταθλημα αλλωστε. Επισης ειχε βασικους συντελεστες Κακιουζη, Παπαλουκα, Σχορτσιανιτη (ΕΙΔΙΚΑ στο ματς με ΗΠΑ), Ντικουδη και ακομα και Λαζαρο,εκτος απο τους 4-5 παικτες επισης βασικους συντελεστες του ΠΑΟ. Τουλαχιστον υπερβολικο να πιστωνεται ο οποιοσδηποτε Ομπραντοβιτς εκεινη τη νικη.
Παντως για να κερδισουμε εκεινο το ματς, εκτος απο αψογη τακτικη, επρεπε να μας βγουν και τα σουτ, τα οποια μας βγηκαν οπως ποτε αλλωστε (και δε μας βγηκαν καθολου δυστυχως στον τελικο). Δε μειωνει αυτο φυσικα την επιτυχια μας, αλλα δεν ειναι οτι πιασαμε κοροιδο και κανεναν, ημασταν και λιγο τυχεροι. Παιξαμε βασικα ισως το καλυτερο παιχνιδι στην ιστορια της Εθνικης ομαδας, στο ματς στο οποιο το χρειαζομασταν οσο σε κανενα αλλο.
Πολλη ουσια εχει και το ΝΒΑ. Δεν εχει την παραμικρη σχεση με επιφανειακο κινηματογραφο. Οπως υπαρχει σοβαρος ευρωπαικος κινηματογραφος, υπαρχει και σοβαρος αμερικανικος. Δεν ειναι τυχαιο το οτι αρκετοι απο τους καλυτερους σκηνοθετες ολων των εποχων ειναι Αμερικανοι.
Στην απάντησή σου έχεις χάσει ΠΑΝΤΟΥ την ουσία ε. Η ουσία στα 2 quotes ήταν το πότε άρχισε να εξαπλώνεται το πικ εν ρολ και ότι περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα.
-
Το πικ εν ρολ ξεκίνησε να εξαπλώνεται στο ΝΒΑ μετά το κάζο της Dream Team. Εκεί έγινε το big bang, προφανώς το ήξεραν, προφανώς οι πιο “ευρωπαϊκές” ομάδες όπως οι Σπερς, το έπαιζαν αλλά ο θόρυβος που προκάλεσε η ήττα αυτή, έκανε αντικείμενο συζήτησης το πικ εν ρολ. Δες πχ δηλώσεις Σιζέφσκι για εκείνο το παιχνίδι.
-
Στο περί ορέξεως… Ας μην κρίνουμε τι γουστάρει ο καθένας, αυτό είναι το νόημα στη σύγκριση που έκανα με τον κινηματογράφο και προφανώς δεν έκανα καμμία νύξη για υπεροχή ευρωπαϊκού κινηματογράφου, ουσίας και σκηνοθετών από τις 2 ηπείρους. Καλά καλά δεν ξέρω καν ποιος σκηνοθέτησε τις ταινίες που βλέπω και ποια σχολή εκπροσωπούν. Το νόημα ήταν ότι, όπως εμένα δε με νοιάζει η τεχνική ανάλυση στο σινεμά, έτσι και σε κάποιον άλλον μπορεί να μην αρέσει αυτό το πράγμα στο μπάσκετ. Να θέλει να βλέπει θεαματικές επιθέσεις, μεγάλα σκορ και να μη γουστάρει σκληρές άμυνες ή τακτικές σκοπιμότητες. Σε κάποιους όμως αρέσει κι αυτή η πλευρά του μπάσκετ.
Όσο για την ουσία, προφανώς και έχει πολλή το ΝΒΑ. Οι καλύτεροι κόουτς, παράγοντες και παίκτες είναι εκεί, γίνεται να μην έχει; Τα πλέι οφς του ΝΒΑ είναι η αποθέωση του μπάσκετ. Αλλά υπάρχουν άτομα που γουστάρουν και το μπάσκετ που παίζεται στην Ευρώπη και είναι εξίσου ενδιαφέρον, ίσως όχι τόσο σε θέαμα αλλά έχει πλευρές που το καθιστούν εξίσου συναρπαστικό.
Και πάμε και σε αυτό όπου διαφωνώ εντελώς με το θέμα Γιαννάκη.
Ο Γιαννάκης ήταν άριστος διαχειριστής και ψυχολόγος. Ένας παίκτης που σεβονταν όλοι οι, τότε, σταρ της ομάδας. Όλοι οι παίκτες του όμως ήταν φτασμένοι, είχαν τρομερό μπασκετικό IQ και ουσιαστικά έπαιξαν το μπάσκετ που ήξεραν.
Οι βασικοί συντελεστές της νίκης εκείνης ήταν ο Σπανούλης (έπαιζε ΠΑΟ όπου έπαιζε το πικ εν ρολ ο Ζοτς), ο Παπαλουκάς (ΤΣΣΚΑ όπου έπαιζε το πικ εν ρολ ο Μεσίνα), Σχορτσιανίτης (ΟΣΦΠ που έπαιζε το πικ εν ρολ ο Καζλάουσκας), Διαμαντίδης (ίδιο με Σπανούλη) και Λάζαρος (έπαζει Ντιναμο νομίζω αλλά με Ζοτς και όντας 19 χρονών πήρε την 3η Ευρωλίγκα στη μεγαλύτερη έκπληξη σε τελικό: Εντός έδρας νίκησε την Μπολόνια του Τζινομπιλι, Ριγκοντό, Νεστέροβιτς, Άντερσεν, Σμόντις, Γιάριτς, Μπετσίροβιτς).
Άρα όλοι ήξεραν το πικ εν ρολ. Δε λέω ότι πιστώνεται στον Ζοτς η νίκη αυτή… Τι άλμα ήταν αυτό; Λέω ότι Ζοτς/Ιτούδης έκαναν το πικ εν ρολ νο1 στην Ευρώπη τότε που πήραν 5 ευρωλίγκες. Συνεισφορά είχαν κι άλλοι προφανώς. Ακόμα και ο Πόποβιτς παραδέχεται ότι μελετά plays του Ζοτς.
Τέλος, θυμίσου την καριέρα του Γιαννάκη μετά το 2006 και μετά την εθνική: Ολυμπιακός (όπου πήρε 1 κύπελλο Ελλάδας), αποτυχημένο πέρασμα 1 έτους από Λιμόζ, αποτυχημένο πέρασμα 1 έτους από Εθνική Κίνας και αποτυχημένο πέρασμα 1 έτους από Άρη. Και χωρίς καλό μπάσκετ. Δεν “έδωσε” κάτι στο μπάσκετ όπως άλλοι προπονητές που να μεν δεν πήραν τίτλους άλλα άφησαν plays και ιδέες.
Η νίκη της Εθνικής τότε ήταν για μένα συνδυασμός του τέλειου παιχνιδιού (όπως είπες), της ποιότητας του ρόστερ και κυρίως των κοντών, του πικ εν ρολ και μετά του καλού κλίματος και ψυχολογίας που συνεισέφερε ο Γιαννάκης (όπως είχε αντίστοιχα κάνει το 1996 ο Ρότσα).
4 Likes
Χμμμμ ναι οκ, κουβεντα για αλλη ωρα, αλλα μαλλον εσυ δεν καταλαβες στο ποστ μου περισσοτερα απο αυτα που δεν καταλαβα εγω στο ποστ σου
Σε αλλα νεα, ο καλυτερος παικτης της τελευταιας πενταετιας γυρισε το ματς μονος του στην τριτη περιοδο, οταν εμεναν πεντε λεπτα και απο 96-80, εκανε το σκορ 109-107:
1 Like
ενδιαφέρον άρθρο για το θέμα των τελευταίων ημερών, ειδικά από τον hoopfellas (όποιος δεν τον γνωρίζει, συστήνεται ανεπιφύλακτα). με δεδομένο ότι χτες είχαμε ματς όπου εκτελέστηκαν 70(!!!) απόπειρες σουτ 3πόντων από μια ομάδα…
2 Likes
1 Like
Μπήκε και ο Cousins χθες και ήταν και εξαιρετικός στα 15 λεπτά που αγωνίστηκε. Τώρα αρχίζουν τα γλέντια…