για το θεμα, συμφωνω με πανούτσο
Γράφει ο Αντώνης Πανούτσος
Aντίθετα με τους περισσότερους παίκτες που αν πλακωθούν θα το κάνουν με αντιπάλους, ο Ραφίκ Τζεμπούρ από τον Εθνικό Αστέρα μέχρι τον Ατρόμητο και τον Πανιώνιο έχει δείξει μια αξιοσημείωτη συνέπεια να στραβώνει με ανθρώπους της δικής του ομάδας. Χωρίς να κάνει διακρίσεις, ο Τζεμπούρ έχει αρπαχτεί με συμπαίκτες, βοηθούς προπονητών, προπονητές και το μόνο που λείπει από τη συλλογή του είναι ένας πρόεδρος. Τον οποίο, υποθέτω, θα αναζητήσει σε μια μελλοντική ομάδα, αφού τα ψωμιά του στην ΑΕΚ μάλλον τελείωσαν.
Στο ποιος φταίει για τον τσακωμό με τον Μανόλο Χιμένεθ είναι συζητήσιμο. Τυπικά όλο το φταίξιμο είναι στην πλευρά του Αλγερινού. Ακόμα και αν του είχε πει κάτι πολύ χειρότερο από το ότι σταμάτησε να μαρκάρει στο τέλος της προπόνησης, στην οικονομία του λόγου του ποδοσφαίρου η παρατήρηση του Χιμένεθ στον Τζεμπούρ δεν ξέφευγε από τα όρια. Μπορεί να έγινε μπροστά στους υπόλοιπους παίκτες, αλλά η παρατήρηση περιλάμβανε και τους Μπλάνκο και Σκόκο και στο φινάλε οι προπονήσεις δεν είναι συνεντεύξεις Τύπου, ώστε κάθε τι που ακούγεται να είναι δημόσιο. Η ουσία, όμως, είναι πιο περίπλοκη.
Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την ΑΕΚ, ο Μανόλο Χιμένεθ ενημερωνόταν για τα πιο απίθανα πράγματα. Από την ιστορία της ΑΕΚ μέχρι ότι ο Γιώργος Δώνης ήταν πρώην προπονητής της ομάδας και θα ήθελε να κερδίσει για να αποδείξει ότι άδικα έφυγε. Ακόμα λοιπόν και να μην το είχε καταλάβει στον χρόνο που βρίσκεται, είναι απίθανό να μην είχε ενημερωθεί για τον χαρακτήρα του Τζεμπούρ και το λιγότερο για τους τσακωμούς του με τον Μπάγεβιτς και τον Σκόκο. Επειδή λοιπόν -έστω και να μην το κατάλαβε- να μην το είχε ακούσει είναι αδύνατον, έχουμε δύο εκδοχές. Είτε να μην το σκέφτηκε, είτε να ήθελε να περάσει το μήνυμα ότι σε αυτή την ομάδα σε όλους θα συμπεριφέρομαι το ίδιο, είτε να μην τον ενδιέφερε και πολύ το τι θα γίνει, είτε να έχουμε την περίπτωση ενός προπονητή που αρπάζεται με τη σειρά του εύκολα και μετά τον αρχικό μήνα του μέλιτος με τους παίκτες αποφάσισε να το δείξει.
Οι τσακωμοί του Τζεμπούρ με τον Μπάγεβιτς και τον Χιμένεθ εκτός από την ένταση, που στην περίπτωση του δεύτερου κόντεψε να πέσει ξύλο, έχουν και πρόβλημα στην αντιμετώπιση από τον Τύπο. Στην πρώτη περίπτωση ο Μπάγεβιτς ήταν ο φταίχτης που με τον κωλοχαρακτήρα του απαξίωνε ένα περιουσιακό στοιχείο της «Ενωσης», ενώ στη δεύτερη φταίχτης είναι ο Τζεμπούρ που με τον κωλοχαρακτήρα του καταστρέφει την ατμόσφαιρα στην ομάδα. Μου θυμίζει ένα ανέκδοτο που κυκλοφορούσε για τη μάχη του Μπιλ Κλίντον με τον Μπομπ Ντόουλ, στις προεδρικές εκλογές του 1997. Ο Τύπος λάτρευε τον Κλίντον και σιχαινόταν τον Ντόουλ, οπότε είχαμε την είδηση ότι ο ένας και ο άλλος πάτησαν με το αυτοκίνητο ένα γατάκι από διαφορετική όμως σκοπιά. Οταν ο Ντόουλ σκότωνε το γατάκι η είδηση πήγαινε: «Αθώο γατάκι πέφτει θύμα της επικίνδυνης οδήγησης του υποψηφίου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. Σκέψεις της ηγεσίας του ρεπουμπλικανικού κόμματος να ζητήσει την απόσυρση της υποψηφιότητας του Ντόουλ». Και όταν πάταγε ο Κλίντον το γατάκι: «Επικίνδυνο γατάκι, που πετάχτηκε στον δρόμο μπροστά, βάζει σε κίνδυνο τη ζωή του προέδρου των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον. Παρά την αστραπιαία αντίδραση του προέδρου, το γατάκι βρήκε δίκαιο θάνατο. Το γατάκι τα ήθελε».
Η άποψη του «περιβάλλοντος» του Ραφίκ Τζεμπούρ, ότι η ΑΕΚ προκάλεσε το επεισόδιο επειδή δεν μπορούσε να καλύψει το συμβόλαιο και έπρεπε να βρεθεί μια δικαιολογία, είναι τραβηγμένη. Αν ήθελαν να στήσουν τσακωμό, θα έβρισκαν κάτι καλύτερο από το «Δεν έτρεχες στο τέλος της προπόνησης» που δεν απευθυνόταν στον Τζεμπούρ και στο φινάλε το 99% των ποδοσφαιριστών θα το περνούσε στο ντούκου. Επίσης για να δεχτεί ένας προπονητής να παίξει τον ρόλο του προβοκάτορα ώστε να λυθεί το συμβόλαιο ενός παίκτη, πρέπει να είναι πολύ ξέφτιλος. Τέτοιο χαρακτήρα δεν έχει δείξει ο Χιμένεθ.